IPPB1/415-880/14-5/MT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2014 r. (data wpływu 5 sierpnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 listopada 2014 r. (data nadania 5 listopada 2014 r., data wpływu 7 listopada 2014 r.) na wezwanie Nr IPPB1/415-880/14-2/MT z dnia 28 października 2014 r. (data nadania 28 października 2014 r., data doręczenia 3 listopada 2014 r.)o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* skutków podatkowych otrzymania zwrotu od Wspólnoty wydatków poniesionych na fundusz remontowy - jest prawidłowe,

* momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zwrotu od Wspólnoty wydatków poniesionych na fundusz remontowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania we Wspólnocie Mieszkaniowej. Mieszkanie to jest wynajmowane od października 2009 r. Dochody i koszty związane z wynajmem były rozliczane co roku na zasadach ogólnych wg skali podatkowej w ramach źródła przychodów - wynajem.

Budynek w posiadaniu Wspólnoty to poniemiecka kamienica, wybudowana z końcem XIX wieku. W obecnej chwili Gmina wciąż posiada ok. 40% lokali tej kamienicy. Z racji braku funduszy Gmina przez lata nie dokonywała remontów i konserwacji, dopiero utworzenie Wspólnoty pozwoliło na przyspieszenie i wykonanie wielu koniecznych prac (remont dachu, remonty pionów wodnych i klatki schodowej, itp.).

Ponieważ skala tych remontów była znacząca, właściciele we Wspólnocie zadecydowali o utworzeniu funduszu remontowego, na którym gromadzono środki na naprawy i modernizacje. Zaliczki na fundusz remontowy wpłacane przez lokatorów kierowane były przez Zarządcę nieruchomości (sp. z o.o. A.) na specjalne konto. Kolejne prace remontowe były finansowane z tego funduszu.

Od 2007 r. uruchomiono Regionalny Program Operacyjny dla Województwa na lata 2007-2013, wspierany przez Unię Europejską. W jego ramach pojawiła się możliwość uzyskania dofinansowania dla prac rewitalizacyjnych w przypadku kamienic. W uchwale właścicieli z dnia 13 maja 2009 r. Wspólnota wyraziła zgodę na pozyskanie środków z tego programu do prac związanych z remontem elewacji oraz klatki schodowej. Jako że dofinansowanie było jedynie częściowe, właściciele lokali oraz Gmina musieli zgromadzić pewną część środków na wykonanie projektu. W związku z tym Wspólnota zadecydowała o czasowym podniesieniu stawki funduszu remontowego od czerwca 2009 r. (z 0,40 do 2,60 PLN na m² powierzchni lokalu). Minimalna stawka zaliczki na fundusz remontowy dla każdego członka Wspólnoty była precyzyjnie określona w zawiadomieniach otrzymywanych od Zarządcy nieruchomości. W przypadku Wnioskodawcy było to 173,99 PLN/m-c.

Prace budowlane związane z rewitalizacją rozpoczęto w 2011 r., a zakończono w 2012 r.

Podwyższone stawki funduszu remontowego obowiązywały do czerwca 2013 r., kiedy dokonano rozliczenia projektu rewitalizacji budynku. Przy tym końcowym rozliczeniu programu okazało się, że Wspólnota ma nadpłaty na funduszu remontowym, które w drodze uchwał właścicieli (nr. 6 i 7/2013) postanowiono zwrócić właścicielom mieszkań proporcjonalnie do ich udziału we Wspólnocie. Tego właśnie zwrotu dotyczy niniejszy wniosek.

W oparciu o opinię doradcy podatkowego Wnioskodawca uwzględnił ten zwrot w rozliczeniu za rok 2013 i nie uwzględnił za rok 2013 kosztów uzyskania przychodów z tytułu wpłat na fundusz remontowy uznając, iż kwoty te zostały mu zwrócone, to znaczy, że nie poniósł ostatecznie wydatku mogącego stanowić koszt uzyskania przychodów. Stosując tę zasadę odnośnie pozostałej części zwrotu Wnioskodawca powinien w Jego ocenie skorygować koszty uzyskania przychodu za poprzednie okresy aż do wyczerpania kwoty zwrotu.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 28 października 2014 r. Nr IPPB1/415-880/14-2/MT Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie wskazując, że

* nie prowadzi księgowości w związku z wynajmem, ponieważ przychód nie jest uzyskiwany w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej.

* miejscem zamieszkania Wnioskodawcy do celów podatkowych zgodnie z prawem belgijskim jest Belgia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymując podobny zwrot Wnioskodawca powinien potraktować to jako dodatkowy przychód z tzw. innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też Wnioskodawca powinien dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów w zeznaniach podatkowych złożonych za lata podatkowe, w których zaliczono zwrócone wpłaty na fundusz remontowy do kosztów uzyskania przychodów z wynajmu.

Zdaniem Wnioskodawcy omawiany zwrot wpłaty na fundusz remontowy nakłada na Wnioskodawcę obowiązek skorygowania kosztów uzyskania przychodów w latach (w zeznaniach rocznych PIT), w których zwrócone kwoty zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Charakter prawny kwot wpłaconych na fundusz remontowy nie jest jednoznaczny. Według uchwały Sądu Najwyższego w wyroku z 26 stycznia 2011 r. w sprawie IICSK 358/10, właściciele lokali podejmując uchwałę o utworzeniu funduszu remontowego, wyrażają zgodę na zaliczenie wpłat dokonywanych na poczet tego funduszu do majątku wspólnoty mieszkaniowej, jednak w wyroku z 22 kwietnia 2010 r. w sprawie V CSK 367/2009 Sąd Najwyższy uznał z kolei, że "środki zgromadzone na koncie funduszu remontowego stanowią odrębną współwłasność wszystkich właścicieli lokali".

Oba poglądy kolidują ze sobą. W ocenie Wnioskodawcy poprawny jest pogląd drugi.

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej nr IBPBII/1/415-3030/12/MK z 22 czerwca 2012 r. dotycząca rozliczenia nadwyżki z funduszu remontowego wspólnoty mieszkaniowej odwołuje się do drugiego wyroku Sądu Najwyższego, traktując takie środki jako odrębną współwłasność właścicieli lokali. W rezultacie kwoty nadwyżek do zwrotu lub wpłat na lata następne nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i jako takie nie są wykazywane w formularzach PIT-8C.

Kwota wpłacona na fundusz remontowy nadal pozostaje bowiem własnością Wnioskodawcy (współwłasnością), zatem nie może mu zostać zwrócona (Wnioskodawca nadal posiada). Możliwe było jednak zaliczenie wpłaty na fundusz remontowy do kosztów uzyskania przychodów, bowiem dokonując wpłaty bezpowrotnie Wnioskodawca utracił kontrolę nad wpłaconymi pieniędzy i nie mógł już nimi swobodnie dysponować ani uzyskać ich z powrotem (zarządzała nimi wspólnota mieszkaniowa).

Jako, że zwrot nadpłaty na fundusz remontowy w przypadku Wnioskodawcy odnosi się do wydatków pośrednio związanych ze źródłem przychodu, opierając się na interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (interpretacja nr ILPB3/423-746/10-2/MM z 6 grudnia 2010 r.), należy w podobnych sytuacjach dokonać korekty rozliczeń podatkowych roku, w którym (zwrócony) wydatek zaliczono do kosztów uzyskania przychodów. Zasadność zaliczenia wpłat na fundusz remontowy do tych kosztów została potwierdzona przez interpretację ITPB1/415-893/09/AD z 11 lutego 2010 r. wydaną przez Dyrektora izby Skarbowej w Bydgoszczy.

Korektę wpłat dokonanych przed zwrotem należy przeprowadzić aż do wykorzystania pełnej kwoty zwrotu, począwszy od wpłat ostatnich, korygując po kolei koszty poniesione coraz dawniej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

* skutków podatkowych otrzymania zwrotu od Wspólnoty wydatków poniesionych na fundusz remontowy - jest prawidłowe,

* momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a cytowanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

* posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

* przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osobę, która nie posiada miejsca zamieszkania w Polsce uważa się, zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 4 ww. ustawy, dochody (przychody) z położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, iż wymienione wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. (z 2004 r. Nr 211, poz. 2139), dochody osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Określenie "majątek nieruchomy" ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące nieruchomości gruntowych, prawa użytkowania nieruchomości, jak również prawa do stałych i zmiennych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych; statki morskie, statki żeglugi śródlądowej i statki powietrzne nie stanowią majątku nieruchomego (art. 6 ust. 2 ww. Umowy).

Postanowienia ustępu 1 stosuje się do dochodów osiągniętych z używania lub bezpośredniego użytkowania, najmu lub dzierżawy, jak również innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego (art. 6 ust. 3 ww. Umowy).

Użycie w umowie sformułowania "może być opodatkowany" oznacza, że dochód z majątku nieruchomego jest opodatkowany w Polsce, o ile polskie ustawy podatkowe przewidują ich opodatkowanie. Wobec tego należy stwierdzić, że w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz polsko-belgijskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przychody z najmu nieruchomości położonej w Polsce przez osobę zamieszkałą w belgii podlegają opodatkowaniu w Polsce, według zasad wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania we Wspólnocie Mieszkaniowej. Mieszkanie to jest wynajmowane od października 2009 r. Dochody i koszty związane z wynajmem były rozliczane co roku na zasadach ogólnych wg skali podatkowej w ramach źródła przychodów - wynajem.

Budynek jest w posiadaniu Wspólnoty. Ponieważ skala remontów budynku była znacząca, właściciele we Wspólnocie zadecydowali o utworzeniu funduszu remontowego, na którym gromadzono środki na naprawy i modernizacje. Zaliczki na fundusz remontowy wpłacane przez lokatorów kierowane były przez Zarządcę nieruchomości na specjalne konto. Od 2007 r. uruchomiono Regionalny Program Operacyjny dla Województwa na lata 2007-2013, wspierany przez Unię Europejską. W jego ramach pojawiła się możliwość uzyskania dofinansowania dla prac rewitalizacyjnych w przypadku kamienic. Jako że dofinansowanie było jedynie częściowe, właściciele lokali oraz Gmina musieli zgromadzić pewną część środków na wykonanie projektu. W związku z tym Wspólnota zadecydowała o czasowym podniesieniu stawki funduszu remontowego od czerwca 2009 r. Prace budowlane związane z rewitalizacją rozpoczęto w 2011 r., a zakończono w 2012 r. Podwyższone stawki funduszu remontowego obowiązywały do czerwca 2013 r., kiedy dokonano rozliczenia projektu rewitalizacji budynku. Przy tym końcowym rozliczeniu programu okazało się, że Wspólnota ma nadpłaty na funduszu remontowym, które w drodze uchwał właścicieli postanowiono zwrócić właścicielom mieszkań proporcjonalnie do ich udziału we Wspólnocie.

W art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określone zostały źródła przychodów, wśród których wymieniono w ust. 1 pkt 9 inne źródła.

Definicję przychodów z innych źródeł zawiera art. 20 ww. ustawy. Zgodnie z ust. 1 tego artykułu, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Powyższa definicja przychodów ma charakter ogólny i znajduje zastosowanie, o ile w przepisach szczególnych ustawodawca nie uregulował tej kwestii odmiennie. O przychodzie podatkowym możemy mówić wtedy, gdy ma on charakter trwałego przysporzenia majątkowego.

Natomiast jak dowodzi użycie sformułowania "w szczególności", definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Z treści powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak, więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku, których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Z tego względu do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym nie zalicza się kwot uzyskanych z różnego rodzaju zwrotów nakładów własnych. W takich przypadkach podatnik otrzymuje do swojej dyspozycji określoną kwotę pieniędzy, do wyłożenia której był wcześniej zobligowany.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że jeżeli z rozliczenia przez Wspólnotę Mieszkaniową projektu rewitalizacji budynku wynika, że Wspólnota ma nadpłatę na funduszu remontowym i nadpłatę tą postanowiono zwrócić właścicielom mieszkań proporcjonalnie do ich udziału we Wspólnocie, to świadczenie takie ma charakter zwrotny i nie powoduje przysporzenia majątkowego po stronie właścicieli lokali mieszkalnych. Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zdarzenie takie jest neutralne podatkowo. Czynności zwrotu wkładów na fundusz remontowy, które zostały wniesione wcześniej przez ww. osoby, nie można traktować jako przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Zwrot taki nie wykazuje bowiem cech przysporzenia majątkowego po stronie mieszkańców nieruchomości.

W związku z powyższym zwrot Wnioskodawcy nadpłaty na fundusz remontowy nie skutkuje powstaniem po Jego stronie przysporzenia majątkowego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do kwestii korekty kosztów uzyskania przychodów należy zauważyć, iż w myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Użyty przez ustawodawcę zwrot "w celu osiągnięcia przychodów" oznacza, iż aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego rodzaj, że poniesienie wydatku ma wpływ na osiągnięcie, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki. Z oceny związku wydatku ze źródłem przychodów winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach wynajmu lokalu, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

Duże znaczenie dla ustalenia wysokości kosztów najmu ma treść zawartej umowy. Powinno z niej wynikać, jakie wydatki związane z wynajmowaną rzeczą ponosi właściciel, a jakie najemca. Kosztami uzyskania przychodów będą więc udokumentowane kwoty ponoszone przez wynajmującego na utrzymanie mieszkania, o ile wynika to z umowy najmu i należy je zakwalifikować w ciężar kosztów uzyskania przychodu w momencie ich zapłaty. Jednakże wydatki te muszą być faktycznie poniesione przez wynajmującego, a nie przez najemcę.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają przepisów regulujących zasady dokonywania korekty kosztów. Nie zawierają także uregulowań dotyczących momentu powiększenia (zmniejszenia) kosztów.

Wskazać jednak należy, że konieczność dokonania korekty nie "tworzy" odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Punktem odniesienia do jej dokonania jest zatem zdarzenie pierwotne.

W sytuacji, gdy część wydatki związane z wpłatami na fundusz remontowy w podwyższonej wysokości zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów od czerwca 2009 do czerwca 2013, a wpływ zwrotu miał miejsce w późniejszym okresie jako nadpłata poniesionych wydatków, Wnioskodawca powinien dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów w tych latach, w którym wydatki te wykazał w wysokości zawyżonej.

Skorygowanie kosztów powinno następować w okresie rozliczeniowym, w którym zostały wykazane pierwotne koszty. Otrzymanie zwrotu nadpłaconych wpłat na fundusz remontowy i związana z tym korekta kosztów nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, a jedynie jego wysokość. Koszty powinny być zatem pomniejszone w okresie sprawozdawczym, w którym zostały wykazane.

Powyższe oznacza, że po otrzymaniu zwrotu podatnik jest zobowiązany do skorygowania (zmniejszenia) kosztów uzyskania przychodów, a tym samym skorygowania (zwiększenia) podatku dochodowego (zaliczek) za okresy rozliczeniowe, w których wykazał te koszty w wysokości zawyżonej. Korekta kosztów powinna dotyczyć więc miesiąca (roku), w którym koszty ujęto w rachunku podatkowym.

W rozpatrywanej sprawie, z uwagi na otrzymanie zwrotu nadpłaconych wpłat na fundusz remontowy należy zatem dokonać korekty wcześniejszych wydatków i kosztów w tych miesiącach (latach), w których podatnik wykazał koszty podatkowe w wysokości zawyżonej poprzez zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów, a tym samym skorygowania - zwiększenia - podatku dochodowego (zaliczek za okresy rozliczeniowe), w których wykazał te koszty w wysokości zawyżonej, z uwzględnieniem powstałej zaległości podatkowej i związanym z tym obowiązkiem zapłaty odsetek od zaległości.

Podsumowując, w stan faktyczny oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca w momencie otrzymania zwrotu ze Wspólnoty Mieszkaniowej nie podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest obowiązany do wstecznego skorygowania potrąconych wcześniej kosztów uzyskania przychodu. Korekty kosztów zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów nie należy przy tym dokonywać jednorazowo w miesiącu otrzymania zwrotu, ale w odniesieniu do okresu, w którym zostały wykazane przedmiotowe koszty w wartości zawyżonej (korekta "wstecz").

Przy czym wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy korekty takiej nie należy "przeprowadzić (...) począwszy od wpłat ostatnich, korygując po kolei koszty poniesione coraz dawniej" lecz odnieść ją do całego okresu, w którym Wnioskodawca wykazał przedmiotowe koszty w zawyżonej wysokości.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku,ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.