IPPB1/415-825/14-2/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2014 r. (data wpływu 17 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania zaliczek na podatek dochodowym od osób fizycznych - nieprawidłowe.

W dniu 17 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie potwierdzenia prawidłowości ustalania zaliczek na podatek dochodowym od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, będący osobą fizyczną, prowadzący działalność handlową w formie spółki jawnej i prowadzący księgi rachunkowe przez tę spółkę jawną, dokonuje:

Stan remanentu z poprzedniego roku zostaje zaliczony w ciężar kosztów w pierwszym dniu nowego roku podatkowego.

Gdyby tak nie zrobić, czyli gdyby zaliczać stan remanentu z poprzedniego roku w ciężar kosztów w pierwszym dniu nowego roku podatkowego, to po pierwsze ten stan przestałby być kosztem kiedykolwiek ponieważ w pkt 1 w koszty daje się tylko zakupione towary, i po drugie ponieważ ogólne stwierdzenie przepisów podatkowych mówi że kosztami obciążającymi przychód są wszystkie te które służą powstaniu przychodu a przecież towary znajdujące się w remanencie są po to aby je na najszybciej sprzedać czyli właśnie w zaczynającym się roku podatkowym. Takie rozumowanie odpowiada także ogólnej zasadzie, że dochód będący podstawą opodatkowania jest wtedy kiedy przychody przekroczą koszty. Od tej zasady jest jeden wyjątek: konieczność dokonania remanentu końcowo rocznego. Gdyby nie stosować tej ogólnej zasady to należałoby by przyjąć że skarb państwa jest drapieżny i nie chce poczekać aż u podatnika powstanie faktyczny dochód (czyli przychód przekroczy koszty) a to jest absurd gospodarczy i nie zgodne właśnie z tą zasadą o której pisze Wnioskodawca na początku tej kwestii. Z kolei gdyby nie było remanentów rocznych to mogłoby się zdarzyć że podmiot stale zwiększający zakupy (co z drugiej strony jest nie realne) mógłby nie płacić podatku przez wiele lat, a to z kolei kłóciło by się z zasadą rocznych okresów podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy stosowana przez podatnika praktyka zaliczania w ciężar kosztów zakupionych towarów w momencie ich zakupu oraz księgowania w koszty z początkiem roku podatkowego stanu remanentu z końca ubiegłego roku podatkowego i korygowanie tych kosztów raz w roku na podstawie remanentu zakupionych a nie sprzedanych w tym roku towarów, jest wystarczająca dla prawidłowego ustalenia obciążającego podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych i ustalania miesięcznych zaliczek na ten podatek.

Zdaniem Wnioskodawcy mająca być stosowana przez niego praktyka jest prawidłowa i odpowiada rozwiązaniom normatywnym przyjętym w art. 22 ust. 5 pdf. Przepis ten expressis verbis stanowi, że u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Do przedmiotowej sytuacji nie mają przy tym zastosowania zastrzeżenia zawarte w ust. 5a i 5b przywołanego art. 22 ust. 5 pdf.

Skoro więc koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związano z przychodami są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, to potrącenie ich jest możliwe w tym roku, w którym dokonano zakupu towarów o tyle tylko, o ile w tymże roku zostały także sprzedane, bowiem tylko wtedy można mówić o tym, że koszty te są bezpośrednio związane z przychodami. Ustalony remanentem na koniec roku podatkowego stan towarów nabytych w tym roku i nie sprzedanych w tym roku (zapasy), o ile stosownie do przyjętej praktyki był księgowany w ciężar kosztów podlega korekcie i musi być odjęty od ogólnego stanu kosztów pomniejszającego przychód danego roku, a jednocześnie będzie mógł być księgowany w ciężar kosztów przyszłego (kolejnego) roku.

Zdaniem Wnioskodawcy praktyka taka w pełni odpowiada ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych i zgodna jest z ustawą o rachunkowości.

Wątpliwości podatnika wzbudza jedynie wieść o odmiennym w tym względzie stanowisku niektórych organów skarbowych, które kwestionują taką praktykę z przywołaniem argumentu, że powoduje ona różnicę w wysokości miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy, a dla uzasadnienia takiego stanowiska pojawia się w argumentacji organów skarbowych pogląd, że ta zasada, która sformułowana jest w art. 22 ust. 5 pdf, dotyczy także poszczególnych miesięcy, ściślej zaliczek miesięcznych płaconych na poczet podatku dochodowego, a przy tym w argumentacji tej pojawia się nie znajdujący potwierdzenia w tekście ustawy specyficzny zwrot-klucz "w momencie". Twierdzi się zatem, że z art. 22 ust. 5 pdf miałoby wynikać, że "w przypadku podatników dokonujących ewidencji zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych, koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu potrącalne są, co do zasady, w momencie osiągnięcia odpowiadającego im przychodu", niezależnie od tego, że "powinny być ewidencjonowane w momencie ich poniesienia";. Tak sformułowana w wypowiedziach niektórych organów skarbowych teza pozostaje w wyraźnej sprzeczności z ustawą o pdt i nie znajduje potwierdzenia w żadnym z jej przepisów. Ustawa bowiem łączy potrącalność przedmiotowych kosztów z rokiem ich poniesienia, a nie z "momentem" jak starają się to wprowadzić do praktyki stosowania ustawy o pdf niektóre organy skarbowe. Zdaniem podatnika możliwość kwestionowania przyjętej przez niego praktyki nie znajduje usprawiedliwienia w prawie i jest wyrazem stosowania nie odpowiadającej prawu polityki finansowej Państwa, która bez stosownej korekty prawa nie jest dopuszczalna w świetle art. 2 Konstytucji RP.

Zważyć przede wszystkim trzeba, że ustawa o pdf konstruuje ten podatek, jako podatek od dochodu osiągniętego w danym roku (podatek roczny). Wysokość tego podatku nie jest więc zależna od tego w jakiej wysokości płacone były poszczególne zaliczki miesięczne na poczet tego podatku. Co istotne ustawa nie odnosi do zaliczek miesięcznych odmiennych reguł. Ich wysokość uzależniona jest od przyjętego, w granicach uprawnienia podatnika, zakreślonych ustawą o rachunkowości, systemu księgowania kosztów.

Znajduje to wyraźne potwierdzenie także w art. 44 ust. 2 zdanie drugie a contrario. Skoro w myśl art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości podatnik może zadecydować aby w koszty zaliczać wartość zakupionego towaru momencie jego zakupu, a na koniec roku podatkowego ustalać stan tych zakupionych towarów i ich wycenę oraz dokonywać korekty kosztów o wartość tego stanu, to dochód ustalony z uwzględnieniem rozwiązania przyjętego w tym przepisie ustawy o rachunkowości, jest dochodem ustalonym prawidłowo. Prawidłowo są bowiem prowadzone księgi rachunkowe i tym samym, stosownie do treści art. 24 ust. 1 pdf prawidłowo obliczona jest wysokość dochodu, jako oparta na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg rachunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10 (art. 22 ust. 4 ww. ustawy). Przy czym, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b (art. 22 ust. 5 ww. ustawy).

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 5a ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b ww. ustawy). Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 22 ust. 5c ww. ustawy).

Jak wynika z cyt. wyżej przepisów, poniesione przez podatnika wydatki, mające charakter kosztów bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodu, stanowią (co do zasady) koszt uzyskania przychodu w momencie, w którym osiągnięto przychód, w związku z którym zostały one poniesione. Natomiast koszty pośrednie tej działalności, stanowią, co do zasady, koszty w dacie ich poniesienia (w całości, bądź w części w przypadku gdy dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy).

Ponadto zauważyć należy, że podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą, opodatkowują dochody uzyskane z tej działalności poprzez uiszczanie w trakcie roku podatkowego zaliczek na podatek, a następnie dokonują rocznego rozliczenia tego dochodu oraz wpłaconych zaliczek w składanym zeznaniu podatkowym. Przy czym, ww. podatnicy mają możliwość wyboru formy wpłacania tych zaliczek: mogą uiszczać zaliczki miesięczne zgodnie z tzw. zasadami ogólnymi, zaliczki kwartalne, bądź też miesięczne zaliczki uproszczone. Zgodnie bowiem z art. 44 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

W myśl art. 44 ust. 3 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani wpłacać zaliczki miesięczne. Wysokość zaliczek, z zastrzeżeniem ust. 3f, ustala się w następujący sposób:

Podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, opodatkowani na zasadach określonych w art. 30c, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje właściwy naczelnik urzędu skarbowego, zaliczki miesięczne w wysokości różnicy między podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku, obliczonym zgodnie z art. 30c, a sumą należnych zaliczek za poprzednie miesiące, z uwzględnieniem art. 27b (art. 44 ust. 3f ww. ustawy).

Zaliczki miesięczne od dochodów wymienionych w ust. 1, wpłaca się w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczki kwartalne podatnicy wpłacają w terminie do 20 dnia każdego miesiąca następującego po kwartale, za który wpłacana jest zaliczka. Zaliczkę za ostatni miesiąc lub ostatni kwartał roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc lub odpowiednio kwartał, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 45 (art. 44 ust. 6 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 44 ust. 6b ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, mogą wpłacać zaliczki miesięczne w danym roku podatkowym w uproszczonej formie w wysokości 1/12 kwoty obliczonej, z zastrzeżeniem ust. 6h i 6i, przy zastosowaniu skali podatkowej obowiązującej w danym roku podatkowym określonej w art. 27 ust. 1, od dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej wykazanego w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), o którym mowa w art. 45 ust. 1, lub w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 2, złożonym:

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c (art. 45 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy).

W myśl art. 45 ust. 4 pkt 1 i 3 ww. ustawy, w terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić:

* różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników;

* należny podatek dochodowy wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 2, albo różnicę pomiędzy podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 2, a sumą należnych za dany rok zaliczek.

Z powyższych przepisów wynika, że u podatników, którzy opłacają miesięczne zaliczki na podatek dochodowy na tzw. zasadach ogólnych, podstawa ustalania (obliczania) wysokości tych zaliczek jest inna niż w przypadku podatników, którzy wybrali uproszczoną formę wpłacania miesięcznych zaliczek na podatek. Podatnicy, którzy z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej zobowiązani są do uiszczania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy na tzw. zasadach ogólnych, obliczają wysokość tych zaliczek od rzeczywistego dochodu, ustalonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na podstawie prawidłowo prowadzonej ewidencji księgowej (w tym ksiąg rachunkowych) uzyskanego od początku roku podatkowego. Natomiast podstawę ustalania wysokości zaliczek na podatek podatników uiszczających te zaliczki w formie uproszczonej stanowi dochód wykazany przez nich w zeznaniu podatkowym złożonym za jeden ze wskazanych w cyt. art. 44 ust. 6b ww. ustawy o podatku dochodowym rok podatkowy.

Zauważyć także należy, że zasady i sposób prowadzenia ksiąg rachunkowych określają przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.). W myśl art. 24 ust. 1 tej ustawy, księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco. Księgi rachunkowe uznaje się za sprawdzalne, jeżeli umożliwiają stwierdzenie poprawności dokonanych w nich zapisów, stanów (sald) oraz działania stosowanych procedur obliczeniowych, a w szczególności zapisy uporządkowane są chronologicznie i systematycznie według kryteriów klasyfikacyjnych umożliwiających sporządzenie obowiązujących jednostkę sprawozdań finansowych i innych, sprawozdań, w tym deklaracji podatkowych oraz dokonanie rozliczeń finansowych (art. 24 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy) Księgi rachunkowe uznaje się za prowadzone bieżąco, jeżeli pochodzące z nich informacje umożliwiają sporządzenie w terminie obowiązujących jednostkę sprawozdań finansowych i innych, sprawozdań, w tym deklaracji podatkowych oraz dokonanie rozliczeń finansowych (art. 24 ust. 5 pkt 1 ww. ustawy).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych ewidencjonujący zdarzenia gospodarcze w księgach rachunkowych, zobowiązani są prowadzić ww. księgi w sposób umożliwiający im m.in. prawidłowe wywiązywanie się z ciążących na nich obowiązków podatkowych, zgodnie z regulacjami ustawowymi, a zatem także z obowiązku ustalania i uiszczania zaliczek na podatek dochodowy w należytej wysokości.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, będący osobą fizyczną, prowadzący działalność handlową w formie spółki jawnej i prowadzący księgi rachunkowe przez tę spółkę jawną, dokonuje:

Stan remanentu z poprzedniego roku zostaje zaliczony w ciężar kosztów w pierwszym dniu nowego roku podatkowego.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że niezależnie od przyjętej w polityce rachunkowości, dla celów realizacji obowiązków wynikających z ustawy o rachunkowości, metody rozliczania kosztów nabycia i wyceny zapasów (materiałów, towarów, produktów gotowych), Wnioskodawca winien wypełniać ciążące na nim obowiązki podatkowe zgodnie z brzmieniem przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku prowadzenia ewidencji uproszczonej na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości i sporządzania inwentaryzacji materiałów, towarów i wyrobów gotowych tylko na dzień bilansowy, wydatki na nabycie materiałów i towarów, dla celów rachunkowości, są w trakcie roku zaliczane w całości do kosztów w dacie ich zakupu. Takie ujmowanie kosztów jest niezgodne z cyt. przepisem art. 22 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, regulującym zasady zaliczania ww. wydatków do podatkowych kosztów uzyskania przychodu. Dla celów prawidłowego rozliczenia się z budżetem państwa z tytułu podatku dochodowego, tj. ustalenia prawidłowej wysokości zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (w sytuacji rezygnacji z zaliczek uproszczonych), Wnioskodawca winien przypisywać poniesione koszty uzyskania przychodu do każdego okresu sprawozdawczego, za który następuje rozliczenie z budżetem z tytułu tego podatku, zgodnie z cyt. art. 22 ust. 5a-5c w związku z art. 44 ust. 3, bądź ust. 3f ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w odniesieniu do każdego miesiąca. Powyższe oznacza, że koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu Wnioskodawca winien zaliczać do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu, w którym uzyska przychód, w związku z którym koszty te zostały poniesione (z zastrzeżeniem wynikającym z cyt. art. 22 ust. 5b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Natomiast korygowanie poniesionych kosztów raz w roku o wartość stanu materiałów, towarów i produktów na koniec roku podatkowego (bilansowego) nie jest wystarczające dla prawidłowego ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zauważyć bowiem należy, że zgodnie z podkreślaną w orzecznictwie sądowoadministracyjnym autonomią prawa podatkowego, przepisy innych niż ustawy podatkowe aktów prawnych nie mogą modyfikować praw i obowiązków podatkowych, wynikających z przepisów prawa podatkowego (w niniejszej sprawie z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Z tego też względu, stosowane przez Wnioskodawcę dla celów rachunkowości uproszczenia, wynikające z przepisów ustawy o rachunkowości, nie mogą zmieniać zasad opodatkowania (w tym zasad dotyczących sposobu i momentu zaliczania do kosztów uzyskania przychodu określonych wydatków, a także sposobu ustalania wysokości miesięcznych zaliczek na podatek) wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe, przedstawione we wniosku stanowisko jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.