IPPB1/415-815/13-2/EC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2013 r. (data wpływu 1 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* obowiązku zgłoszenia stawki amortyzacji do urzędu skarbowego oraz obowiązku odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy z tytułu najmu lokalu - jest prawidłowe,

* obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zgłoszenia stawki amortyzacji do urzędu skarbowego, obowiązku odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy z tytułu najmu lokalu oraz obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca chciałby rozpocząć amortyzację prywatnego domu, którego część jest wynajmowana firmie, pomniejszając tym samym podatek dochodowy, który odprowadza aktualnie co miesiąc w formie zaliczki. Prosi o potwierdzenie prawidłowości swojego działania.

Wartość początkowa środka trwałego (nieruchomości) zostanie ustalona na podstawie operatu sporządzonego przez biegłego (rzeczoznawcę majątkowego z uprawnieniami zawodowymi), gdyż sama cena nabycia jej nie odzwierciedli, gdyż dom został zakupiony, po latach przebudowany i po kolejnych latach dopiero wynajmowany.

W związku z tym, że nieruchomość tylko w części jest (i będzie dalej) wynajmowana firmie, odpisy amortyzacyjne Wnioskodawca ma zamiar dokonywać proporcjonalnie (w myśl art. 22f ust. 4 ustawy o PIT). Zatem dla przykładu jeśli wartość nieruchomości zostanie wyceniona na 500 000 zł, powierzchnia domu to 100 m2, wynajmowana część to 15 m2 czyli 15% to odpisów amortyzacyjnych może dokonywać od wartości 75 000 zł.

Amortyzacji zamierza dokonywać stosując tzw. stawkę indywidualną (maksymalnie 10% w skali roku), gdyż zgodnie z przepisami zostaje zachowany jeden z warunków dla nieruchomości (w przypadku Wnioskodawcy nawet prawdopodobnie oba):

* była używana przed nabyciem (przynajmniej przez 60 miesięcy) bądź

* została ulepszona przed wprowadzeniem do ewidencji (wydatki na ulepszenie muszą stanowić co najmniej 30 proc. jej wartości początkowej).

(zgodnie z dwoma orzeczeniami Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z 18 grudnia 2007 r., sygn. II FSK 1420/06, oraz z 10 listopada 2006 r., sygn. II FSK 1231/05) zezwalające na zastosowanie indywidualnej stawki w przypadku używania nieruchomości przez samego właściciela).

Dla przykładu jeśli roczne przychody z najmu będą stanowić kwotę 7 500 zł, po zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% rocznie (przez 10 lat) same odpisy amortyzacyjne wchodzące do kosztów uzyskania przychodu będą zrównywały się z przychodami. W związku z powyższym zobowiązanie podatkowe z tytułu najmu może w ogóle nie wystąpić, gdyż koszty amortyzacji oraz inne koszty uzyskania przychodu mogą przewyższyć przychody z najmu.

Odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca chce dokonywać (zgodnie z przepisami), rozpoczynając od miesiąca następnego po miesiącu, w którym ustalono na podstawie operatu wartość początkową nieruchomości.

Wnioskodawca rozlicza się aktualnie na zasadach ogólnych wraz z małżonką drukiem PIT-36, w którym najem ewidencjonuje w tabeli D.1.6. Dotychczas w kosztach uzyskania przychodów ujmowane były koszty mediów (proporcjonalnie do wynajmowanej powierzchni). Aktualnie odpisy amortyzacyjne będą powiększać koszt uzyskania przychodu i należy je ujmować w rubryce 68.

Wnioskodawca prosi o potwierdzenie prawidłowości swojego działania opisanego powyżej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wysokość stawki amortyzacji musi zostać zgłoszona do organu podatkowego.

2. Czy Wnioskodawca musi odprowadzać miesięcznie zaliczkę na podatek dochodowy skoro miesięczny odpis z tytułu amortyzacji a zatem koszt uzyskania przychodu będzie równy miesięcznemu przychodowi... (Aktualnie Wnioskodawca odprowadzał miesięcznie zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 18% (pierwszy próg podatkowy) przychodu z tytułu najmu).

3. Czy Wnioskodawca musi prowadzić ewidencję środków trwałych.

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Wnioskodawca wskazał, że nigdzie nie znalazł przepisu zobowiązującego go do zgłoszenia wysokości stawki amortyzacji. Zatem wydaje mu się że nie ma potrzeby jej zgłaszania.

2. Zobowiązanie podatkowe nie wystąpi zatem nie musi odprowadzać co miesiąc zaliczki.

3. Zdaniem Wnioskodawcy nie - (zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 grudnia 2009 r. - sygn. III SA/Wa 975/09, w którym potwierdził, że konieczność prowadzenia ewidencji środków trwałych dotyczy tylko podatników obowiązanych do prowadzenia ksiąg rachunkowych lub księgi przychodów i rozchodów. Nie muszą zakładać ich osoby osiągające przychody z najmu poza działalnością gospodarczą. Mogą więc one zaliczać odpisy amortyzacyjne od wynajmowanych lokali do kosztów, nawet gdy nie prowadzą ewidencji środków trwałych.)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej obowiązku zgłoszenia stawki amortyzacji do urzędu skarbowego oraz obowiązku odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy z tytułu najmu lokalu oraz za nieprawidłowe w części dotyczącej obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji nie podlegają natomiast grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów (art. 22c pkt 1 ww. ustawy).

W myśl art. 22f ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

Stosownie natomiast do treści art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Przepis art. 22g ust. 1 ww. ustawy, stanowi że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak wynika z powyższego Podatnik dokonuje wyboru metody amortyzacji, jednakże przepisy podatkowe nie nakładają na Podatnika obowiązku zgłaszania do urzędu skarbowego wybranej przez siebie metody amortyzacji.

Odnosząc się natomiast do kwestii obowiązku prowadzenia przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wskazać należy, że w myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10 (art. 22n ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 22n ust. 6 ww. ustawy, w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż zaliczanie określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu, tj. pomniejszanie uzyskanego przychodu o wartość tych wydatków, a w konsekwencji pomniejszania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jest uprawnieniem podatnika, a nie jego obowiązkiem. Jeżeli zatem Wnioskodawca chce pomniejszać przychód uzyskany z najmu o odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych, zobowiązany jest do prawidłowego prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W przypadku braku tej ewidencji nie może zaliczać odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodu.

Odnosząc się do kwestii odprowadzania zaliczek z tytułu najmu nieruchomości, wskazać należy, że stosownie do treści art. 44 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z najmu lub dzierżawy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Zgodnie z art. 44 ust. 3 tej ustawy podatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani wpłacać zaliczki miesięczne. Wysokość zaliczek, z zastrzeżeniem ust. 3f, ustala się w następujący sposób:

Zaliczki miesięczne od dochodów wymienionych w ust. 1, wpłaca się w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczki kwartalne podatnicy wpłacają w terminie do 20 dnia każdego miesiąca następującego po kwartale, za który wpłacana jest zaliczka. Zaliczkę za ostatni miesiąc lub ostatni kwartał roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc lub odpowiednio kwartał, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 45. (art. 44 ust. 6 ustawy).

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. W tym samym terminie, stosownie do art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również zaliczek pobranych przez płatników.

Jeżeli zatem, dochody z tytułu wynajmu przekroczą w danym miesiącu kwotę powodującą obowiązek zapłaty podatku, podatnik zobowiązany jest do wpłaty w trakcie roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy. W przypadku natomiast gdy dochód nie wystąpi, ponieważ koszty przewyższą przychód, to nie wystąpi również obowiązek zapłaty podatku.

Podsumowując powyższe, wskazać należy, iż:

* stosownie do treści art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Podatnik dokonuje wyboru metody amortyzacji, jednakże przepisy podatkowe nie nakładają na Podatnika obowiązku zgłaszania do urzędu skarbowego wybranej przez siebie metody amortyzacji;

* w przypadku gdy Podatnik chce pomniejszać przychód uzyskany z najmu o odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych, zobowiązany jest do prawidłowego prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych;

* jeżeli dochód z tytułu najmu nie przekroczy w trakcie roku podatkowego kwoty powodującej obowiązku zapłaty podatku, wówczas Podatnik nie ma obowiązku wpłacania zaliczek miesięcznych. W zeznaniu rocznym winien wykazać przychody, koszty uzyskania przychodów i dochody z tytułu najmu i ustalić zobowiązanie z tego tytułu.

Zastrzec ponadto należy, iż tut. organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie objętym zadanymi pytaniami. Natomiast przedmiotem interpretacji nie było zagadnienie dotyczące ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, gdyż nie było to przedmiotem zapytania.

W odniesieniu do wskazanych przez Wnioskodawcę wyliczeń organ informuje, iż ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tut. organu.

Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy.

Należy również zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.