IPPB1/415-808/14-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2014 r. (data wpływu 14 lipca 2014 r.) wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego, wysokości stawki amortyzacyjnej oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z utrzymaniem lokalu mieszkalnego, w części wykorzystywanej do działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego, wysokości stawki amortyzacyjnej oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z utrzymaniem lokalu mieszkalnego, w części wykorzystywanej do działalności gospodarczej.

We wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest doradztwo zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania w zakresie poszukiwania i rozpoznawania złóż ropy naftowej i gazu ziemnego na rzecz firm z branży poszukiwawcze-wydobywczej. W celu wykonywania usług Wnioskodawca potrzebuje biura, w którym pracuje wspólnie ze swoim pracownikiem nad realizowanymi projektami, prowadzi stosowną korespondencję, rozmowy, przechowuje dokumentację otrzymaną od klienta, a także organizuje spotkania z klientami oraz dostawcami usług.

1. Dochód do opodatkowania Wnioskodawca ustala na podstawie księgi przychodów i rozchodów i opodatkowuje go wg. skali podatkowej na podstawie art. 27.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. W dniu 11 grudnia 2013 r. Wnioskodawca zawarł umowę zakupu nowego lokalu mieszkalnego z zamiarem przeznaczenia części powierzchniowi mieszkania oraz dwóch miejsc postojowych w garażu podziemnym na cele prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

3. Warunkiem zakupu nieruchomości za cenę określoną w akcie notarialnym było nabycie lokalu mieszkalnego z dwoma przynależnymi miejscami postojowymi za łączną cenę, w której nie określono odrębnie ceny za lokal mieszkalny i miejsca postojowe. Stanowiska postojowe w garażu podziemnym nie stanowią zatem odrębnych środków trwałych.

4. Stanowiska postojowe nie mogą być przedmiotem odrębnej sprzedaży od lokalu mieszkalnego.

5. Lokal mieszkalny został nabyty do majątku prywatnego Wnioskodawcy i jego małżonki (współwłasność łączna). Developer wystawił fakturę na nazwisko Wnioskodawcy i jego żony, a nie na firmę Wnioskodawcy. Żona Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej.

6. Nabyty lokal będzie wykorzystywany do użytku prywatnego jak i biurowego:

a. Część mieszkalna - cztery pokoje, dwie łazienki z WC.

b. Część biurowa - dwa pokoje wraz z korytarzem, WC oraz dwa stanowiska parkingowe,

c. Część wspólna - kuchnia.

7. Dwa miejsca postojowe w garażu wielostanowiskowym w budynku, w którym znajduje się lokal, będą przeznaczone na potrzeby firmy Wnioskodawcy, ponieważ charakter wykonywanej przez niego pracy wymaga używania samochodu terenowego, używanego w trudnych warunkach drogowych. Drugie miejsce przeznaczone jest na samochód służbowy typu limuzyna oraz dla niepełnosprawnego pracownika.

8. Całkowita powierzchnia mieszkalna lokalu wynosi 173,95 m^2, powierzchnia dwóch stanowisk postojowych w garażu podziemnym: 34,89 m^2, powierzchnia ogólna lokalu: 208,84 m^2. Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na cele biurowe 64,50 m² powierzchni mieszkalnej oraz dwa stanowiska postojowe w garażu podziemnym, które stanowią łącznie 47,6% powierzchni ogólnej nabytego lokalu. Obliczony tak wskaźnik procentowy nazywany będzie dalej "wskaźnikiem procentowym".

9. Lokal nabyty został w stanie developerskim, co oznacza, że przed rozpoczęciem jego użytkowania konieczne będzie poniesienie nakładów na jego wykończenie i przystosowanie do używania zarówno do celów prywatnych jak i biurowych. Będą to nakłady związane z położeniem podłóg, pracami malarskimi i innymi pracami wykończeniowymi prowadzącymi do stanu pod klucz.

10. Część lokalu przeznaczoną na biuro Wnioskodawca zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych w swojej firmie i naliczać odpisy amortyzacyjne.

11. W związku z przeznaczeniem części lokalu na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą będzie ponosił różne koszty, które zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania swojej firmy w części wynikającej z przemnożenia kosztów udokumentowanych fakturami wystawianymi przez dostawców usług przez wskaźnik procentowy w wysokości 47,6%. Taki sposób rozliczania kosztów będzie dotyczył następujących kosztów:

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca może wprowadzić do ewidencji środków trwałych w swojej firmie wartość początkową lokalu wykorzystywanego na cele działalności gospodarczej. Jeżeli tak to czy może ustalić wartość początkową lokalu na podstawie art. 22g ust. 1 oraz stosować stawkę amortyzacji w wysokości 1,5%.

2. Jeżeli Wnioskodawca nie może ustalić wartości początkowej lokalu na podstawie art. 22g, to czy może poniesione przez niego koszty nabycia lokalu, w tym w szczególności koszty:

* koszty usług pośrednika nieruchomości nabytej dla celów firmy,

* koszty opłat notarialnych dotyczących nabytej nieruchomości,

* wydatki poniesione na wykończenie lokalu

* może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w swojej firmie w części wynikającej z zastosowania wskaźnika procentowego 47,6%. Czy koszty te będą mogły być ujęte w rachunku podatkowym w dacie poniesienia jako koszty ogólne.

3. Czy dowodem poniesienia wydatków, o których mowa w pyt. 2 mogą być faktury wystawione na Wnioskodawcę i jego małżonkę, z których za koszt uzyskania przychodu uznana zostanie tylko część kosztów.

4. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania w swojej firmie części kosztów dotyczących kosztów eksploatacyjnych, w tym: zużytych mediów, ochrony budynku, opłaty śmieciowej itp....

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1

Zgodnie z art. 22n ust. 2 ustawy z dnia 26 łipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów są obowiązani do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zawierającej, z zastrzeżeniem ust. 3, co najmniej:

Nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.

Zgodnie z art. 22g ustawy p.d.o.f. podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów-kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości. W przypadku gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących współwłasność majątkową współmałżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują ten składnik w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z analizy przepisów dotyczących ustalania wartości początkowej środków trwałych zawartych w art. 22,g wynika, że podatnicy ustalają wartość początkową środków trwałych, a w szczególności lokali mieszkalnych, w następujący sposób:

* Przyjmując za podstawę cenę nabycia lokalu - zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 22g ust. 1 albo

* mogą ustalić wartość początkową lokalu mieszkalnego na podstawie art. 22g ust. 10, który jest przepisami szczególnym w stosunku do generalnej zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych.

Skoro ustawodawca używa określenia "mogą" to oznacza, że w zakresie ustalania wartości początkowej lokali mieszkalnych podatnik może dokonać wyboru metody ustalania wartości początkowej, czyli albo ustala ją na zasadach opisanych w art. 22g ust. 1 albo w ust. 10.

Wnioskodawca uważa, że w przypadku wyboru metody określonej w ust, 1 wartością początkową nabytego przez niego lokalu będzie cena nabycia całego lokalu wraz z miejscami postojowymi w części wynikającej z zastosowania wskaźnika 47,6%. Przy określaniu ceny nabycia kierować się należy definicją ceny nabycia środka trwałego zawartą w art. 22g ust. 3.

Za uzasadnione Wnioskodawca uważa zatem, że cena ta obejmuje w szczególności:

* cenę nabycia lokalu określoną w umowie kupna-sprzedaży,

* nakłady poniesione na wykończenie lokalu,

* koszty pośrednika nieruchomości,

* opłaty notarialne.

Tak ustaloną wartość początkową lokalu podatnik może wprowadzić do ewidencji środków trwałych i amortyzować stosując roczną stawkę amortyzacji w wysokości 1,5% (w KŚT lokale sklasyfikowane są w pozycji 122).

Ad. 2

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 do 6 u podatników prowadzących książkę przychodów i rozchodów koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie.

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając na uwadze przytoczone regulacje Wnioskodawca uważa - że w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie 1 i tym samym odmowy uznania prawa do amortyzacji lokalu mieszkalnego - ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów w dacie poniesienia następujące koszty:

1. Koszty usług pośrednika nieruchomości, w części wynikającej z zastosowania wskaźnika 47,6%, poniesione w grudniu 2013 ująć w księdze przychodów i rozchodów w dacie ich poniesienia.

2. Koszty opłat notarialnych, w części wynikającej z zastosowania wskaźnika 47,6%, poniesione w grudniu 2013 ująć w księdze przychodów i rozchodów w dacie ich poniesienia,

3. Koszty wykończenia lokalu: biurowego: poniesione na prace budowlano - montażowe, instalacyjne, malarskie wykonane w 2014 r. i udokumentowane fakturami wystawionymi na firmę Wnioskodawcy, ująć w kosztach uzyskania przychodów w miesiącu wykonania usługi i otrzymania faktury.

Ad 3.

Niektóre z poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów są udokumentowane fakturami wystawionymi na jego nazwisko i jego żony. Taka sytuacja miała miejsce w przypadku faktur wystawionych przez:

* sprzedającego lokal mieszkalny,

* pośrednika nieruchomości,

* opłaty notarialnej.

Zgodnie z przepisami Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z dnia 29 sierpnia 2003 r.) podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

* faktury, rachunki, dokumenty celne, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub

* dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów (zwiększenie przychodów) na podstawie art. 24d ustawy o podatku dochodowym

* dokumenty określające zwiększenie kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 24d ustawy o podatku dochodowym i inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem.

Z analizy przytoczonych regulacji nie wynika prawo do odrzucenia jako dokumentu uprawniającego do ujmowania w kosztach uzyskania przychodów faktur wystawionych na podatnika oraz inne osoby, które razem nabywają rzecz lub usługę na współwłasność. Istotne jest natomiast aby w kosztach ujęte zostały koszty we właściwej wysokości.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa, że ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów kosztów udokumentowanych również fakturami wystawionymi na swoje nazwisko i jego żony.

Ad. 4

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy p.d.o.f. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Do kosztów tych można zatem zaliczyć koszty związane z eksploatacją lokalu mieszkalnego i przynależnych miejsc garażowych udokumentowane fakturą otrzymaną od firmy zarządzającej nieruchomości, oczywiście tylko w części wynikającej z przypadającej na lokal wykorzystywany do działalności gospodarczej.

W szczególności do kosztów uzyskania można zaliczyć następujące koszty: koszty zużytych mediów, koszty ochrony budynku, koszty sprzątania, podatek od nieruchomości, opłata śmieciowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ww. przepisem amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1 - 3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

* stanowią własność lub współwłasność podatnika,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (kompletność i zdatność do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej),

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (tzw. operacyjnego),

* nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy.

Oprócz powyższych przesłanek określonych przez ustawodawcę w ustawie podatkowej przy rozstrzyganiu problemu, czy dany przedmiot może być uznany za środek trwały należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych zawartą w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) - gdzie poszczególne środki trwałe, zakwalifikowane są do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się według ww. Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Zatem miejsce postojowe - jako przynależne do lokalu - stanowi wraz z nim jeden obiekt inwentarzowy.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz części niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy - amortyzacji nie podlegają:

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przywołanych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

* stanowią własność lub współwłasność podatnika,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty, udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy - za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przywołany uprzednio przepis art. 22g ust. 3 ww. ustawy wymienia jedynie przykładowo, jakie koszty związane są z zakupem.

Zatem w przypadku wprowadzenia lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych wartość początkową będzie stanowiła cena nabycia tego lokalu powiększona o koszty związane z jego zakupem.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Jednakże, jak wskazuje treść art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część budynku mieszkalnego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Na podstawie art. 22i ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiących Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla lokali mieszkalnych (grupa 01, podgrupa 12, rodzaj 122) stawka amortyzacji wynosi 1,5%.

Mając na uwadze powołane przepisy prawne zauważyć należy, że skoro miejsce postojowe stanowi wraz z lokalem mieszkalnym jeden środek trwały, a tylko część tego środka trwałego wykorzystywana będzie do prowadzenia działalności gospodarczej - odpisów amortyzacyjnych można dokonywać w wysokości ustalonej od wartości początkowej środka trwałego odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej środka trwałego.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on nie tylko w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą ale również, czy nie stanowi wydatku przeznaczonego w głównej mierze na potrzeby osobiste podatnika lub osób trzecich.

Zauważyć należy, iż istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, konsumpcyjne np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wydatki o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania własnego lub użyczanego mieszkania (lub jednego z jego pomieszczeń) na cele prywatne. Prywatnego charakteru tego rodzaju wydatków nie zmienia również fakt, iż podatnik może korzystać z pomieszczenia (lub znajdujących się w nim rzeczy) przeznaczonego na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, prowadząc równocześnie w tym pomieszczeniu działalność gospodarczą. W świetle powyższego uznać należy, iż do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej nie można zaliczyć wydatków, które dotyczą pomieszczeń w lokalu wykorzystywanym w głównej mierze na własne cele mieszkaniowe. Są to typowe wydatki o charakterze osobistym, są one bowiem ponoszone przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a nie wyłącznie w celu osiągnięcia przychodów, czy też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisłe i nie budzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że jedynie w przypadku, gdy posiadany przez podatnika lokal, jako całość lub wyodrębnione w tym lokalu pomieszczenie służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służy celom osobistym, nie ma przeszkód o zaliczenia wydatków związanych z jego utrzymaniem i eksploatacją do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy pomieszczenie jest wykorzystywane przede wszystkim na cele prywatne, a jedynie sporadycznie jest wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wydatki związane z posiadaniem takiego pomieszczenia stanowią bez wątpienia wydatki o charakterze osobistym. W rezultacie nie mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie są spełnione wymogi, o których mowa powoływanym wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku zatem, gdy mieszkanie (lokal) lub jego część, służy celom prowadzonej działalności gospodarczej, co do zasady, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków z nim związanych do kosztów uzyskania przychodów, w części wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie wydzielone pomieszczenia w lokalu mieszkalnym, o którym mowa we wniosku służą tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służą celom osobistym, to wskazane we wniosku wydatki związane z utrzymaniem lokalu mieszkalnego (tekst jedn.: dot. zużycia mediów, ochrony budynku, opłaty śmieciowej) w części w części w jakiej dotyczą prowadzonej działalności gospodarczej mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tej działalności, o ile zostaną właściwie udokumentowane, z uwzględnieniem rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż:

* Wnioskodawca może ustalić wartość początkową przedmiotowego lokalu w oparciu o przepis art. 22g ust. 1 i amortyzować go stawką 1,5%,

* do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki poniesione na utrzymanie lokalu mieszkalnego tj. mediów, ochrony budynku, opłaty śmieciowej, sprzątania części wspólnych lokalu w proporcji wykorzystywanej w działalności gospodarczej.

Przy tym jeszcze raz podkreślić należy, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Z uwagi na to, że stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania Nr 1 uznane zostało za prawidłowe odpowiedź na pytanie Nr 2 i 3 stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym., a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.