IPPB1/415-784/09-3/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2009 r. (data wpływu 16 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup poczęstunku dla kontrahentów oraz naliczonego podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

W dniu 16 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup poczęstunku dla kontrahentów oraz naliczonego podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej Sp.k. (dalej Spółka), która świadczy usługi w zakresie doradztwa prawnego. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności Spółka ponosi koszty organizacji spotkań z kontrahentami oraz potencjalnymi kontrahentami. Wydatki te można podzielić na dwie kategorie.

Kategoria pierwsza: wydatki ponoszone na zakup kawy, mleka, herbaty, napojów bezalkoholowych, drobnych przekąsek (ciastka, słodycze, paluszki, owoce), które są podawane podczas spotkań oraz negocjacji z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami w siedzibie Spółki, jak również podczas (z reguły) nieodpłatnych seminariów organizowanych przez Spółkę dla klientów w siedzibie Spółki. Seminaria te są poświęcone omówieniu najistotniejszych zmian przepisów prawa, istotnych orzeczeń sądowych itp.

Do tej kategorii należą także wydatki na zakup usług cateringowych, obejmujących przygotowanie przekąsek (składających się przykładowo z zestawu kanapek, owoców, sałatek). Także w tym przypadku przekąski są podawane kontrahentom Spółki, podczas dłuższych spotkań, negocjacji lub seminariów i służą ich sprawnemu przeprowadzeniu.

Druga kategoria: wydatki ponoszone na zakup usług gastronomicznych, ponoszone podczas spotkań z kontrahentami w restauracjach oraz hotelach. Spółka nie zalicza powyższych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, na podstawie art. 86 ust. 1 pkt 3 Ustawy o podatku od towarów i usług, Spółka nie dokonuje obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tej kategorii usług.

W związku z powyższym, wątpliwości podatnika dotyczą zasad kwalifikowania opisanych powyżej wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Ad. 1 Zdaniem Wnioskodawcy wydatki ponoszone na zakup opisanej w stanie faktycznym pierwszej kategorii wydatków stanowią koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Powyższa regulacja oznacza, że wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika, które spełniają wskazaną w niej definicję kosztu uzyskania przychodów i jednocześnie nie są wymienione w zamkniętym katalogu art. 23 ww. ustawy mogą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Jednocześnie wskazane z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyjątki od generalnej zasady kwalifikowania wydatków spełniających definicję kosztów uzyskania przychodów nie mogą być interpretowane w sposób rozszerzający. Powyższe stanowisko jest potwierdzane w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 1995 r., sygn. akt SA/Kr 2480/94 (na gruncie analogicznej regulacji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych) wskazano, iż "Interpretując przepis art. 16 ust. 1 trzeba mieć na uwadze, iż stanowi on odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 15. Zatem jego wykładnia nie może być rozszerzająca i musi być ścisła."

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów "kosztów reprezentacji, w szczególności, poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności, oraz napojów w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "reprezentacja". Nie odsyła także w tym zakresie do innych aktów prawnych. Zgodnie z przyjętymi regułami wykładni przepisów prawa podatkowego, w takim przypadku należy się posłużyć takim znaczeniem tego pojęcia, jakie przyjmuje się w języku potocznym.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego pod red. prof. Mieczysława Szymczaka, reprezentacja oznacza "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną".

Z kolei termin "okazały" definiowany jest jako "wspaniały, imponujący wygląd, obfitość, wystawność, przepych, wspaniałość", zaś termin "wystawny" definiowany jest jako "świadczący o zamożności, okazale urządzony, zorganizowany, bogaty, wspaniały, suty".

W opinii Wnioskodawcy, z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, interpretowanego zgodnie z wskazaną powyżej definicją pojęcia "reprezentacja" wynika, że wydatkami o charakterze reprezentacyjnym są jedynie takie wydatki, które odbiegają od powszechnie przyjętych standardów podejmowania kontrahentów, ze względu ich okazałość, wystawność itp. Podobna interpretacja pojęcia "reprezentacja" dokonywana jest także w orzecznictwie sądowym (przykładowo: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lutego 2009 r., sygn. III SA/Wa 1597/08).

Do omawianej kategorii wydatków z pewnością nie można zakwalifikować opisanej w stanie faktycznym "Pierwszej kategorii wydatków". Zaproponowanie kontrahentowi kawy lub herbaty, a w przypadku dłuższych spotkań lub negocjacji także drobnych przekąsek jest przejawem dobrego wychowania oraz powszechnie przyjętym standardem. Charakter reprezentacji będą miały jedynie te działania, które obecnie mogą zostać uznane za szczególnie okazałe, odbiegające od reguł przyjętych w analogicznych sytuacjach (tak: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 lutego 2008 r., sygn. ITPB1/415-604/07/DP). W opinii Wnioskodawcy charakter taki miałoby zorganizowanie bankietu, zaproszenie kontrahenta na wytworny obiad lub kolację itp.

Wnioskodawca wskazuje, iż stanowisko, które reprezentuje jest potwierdzane również w wydawanych dotychczas interpretacjach przepisów prawa podatkowego (przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 września 2009 r., sygn. IPPB1/415-595/09-2/KS).

Argumentem przemawiającym za słusznością argumentacji Wnioskodawcy jest, Jego zdaniem, także okoliczność, że przedmiotowe wydatki służą realizacji szerszego celu, jakim jest sprawne przeprowadzenie spotkania lub negocjacji z kontrahentem, nie zaś celowi konsumpcyjnemu, jako takiemu.

Jak natomiast wskazano w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 września 2009 r., sygn. IPPB1/415-595/09-2/KS):"należy stwierdzić, iż poniesione wydatki na zakup artykułów spożywczych takich, jak kawa, herbata, napoje bezalkoholowe, słone paluszki, kanapki, sałatki oraz ciastka i owoce serwowane podczas spotkań, negocjacji lub seminariów z kontrahentami nie będą miały charakteru wydatków reprezentacyjnych, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy uznać, iż wydatki te będą elementem ich standardowej obsługi."

Podobna konkluzja, jak wskazuje Wnioskodawca, została zawarta w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2009 r., sygn. III SA/Wa 1597/08, w którym wykazano, iż: "nie wszystkie działania podejmowane na zewnątrz w kierunku potencjalnych klientów mogą być potraktowane jako reprezentacja, gdyż w tak określonych działaniach mieszczą się również inne przedsięwzięcia z zakresu marketingu, reklamy i promocji, itd. Konieczne jest tu, aby głównym celem takiego działania było zaprezentowanie przedmiotu - jego wystawności, okazałości, wysokiego standardu."

Ad. 2 Zdaniem Wnioskodawcy kwota niepodlegającego odliczeniu na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 3 Ustawy o podatku od towarów i usług podatku naliczonego VAT przy nabyciu opisanej w stanie faktycznym"Drugiej kategorii wydatków" stanowi koszt uzyskania przychodów.

W opinii Wnioskodawcy regulacja art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (podobnie jak pozostałe wyjątki wskazane w art. 23 cytowanej ustawy) odnosi się wyłącznie do kwoty netto (tj. bez podatku od towarów i usług) ponoszonych przez podatników wydatków. Wynika to z regulacji art. 23 ust. 1 pkt 43, która w sposób odrębny i kompleksowy reguluje zasady kwalifikowania naliczonego (oraz należnego) podatku od towarów i usług jako kosztu uzyskania przychodów. Przewidziane w tej regulacji zasady kwalifikowania podatku od towarów i usług jako kosztu uzyskania przychodu mają zastosowanie niezależnie od okoliczności, czy kwota netto wynikająca z zakupionego towaru bądź usługi znajduje się z katalogu wyłączeń przewidzianym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, co do zasady, naliczony podatek od towarów i usług nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, zgodnie z którą w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikom przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Konsekwentnie, skoro podatek naliczony jest neutralny dla podatników, nie stanowi on ich kosztów uzyskania przychodów.

Zasada neutralności nie jest jednak zasadą bezwzględną i doświadcza ona ograniczeń na gruncie Ustawy o podatku od towarów i usług. Przykładem takiego ograniczenia jest regulacja art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, (z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób).

W takich przypadkach ustawodawca wprowadził możliwość kwalifikowania nieodliczalnego podatku naliczonego jako kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie z omawianą regulacją kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Aby więc naliczony podatek od towarów i usług mógł być traktowany jako koszt uzyskania przychodów, muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki:

* podatek ten musi dotyczyć towarów i usług, które zostały nabyte w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

* zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług;

* naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Jak Wnioskodawca wskazał w stanie faktycznym, towary i usługi należące do"Drugiej kategorii wydatków" nabywane są w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Dlatego też spełnione są wszystkie warunki, aby niepodlegający odliczeniu podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług należących do tej kategorii mógł być traktowany jako koszt uzyskania przychodów.

W konsekwencji, naliczony przy nabyciu opisanej w stanie faktycznym"Drugiej kategorii wydatków" podatek od towarów i usług stanowi koszt uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko znajduje powszechne potwierdzenie w wydawanych interpretacjach przepisów prawa podatkowego. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 30 marca 2009 r. przez Ministra Finansów (sygn. DD6/8213-141/MZG/08/PK-383), zmieniającej z urzędu interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu wskazano:

"Minister Finansów zwraca uwagę, iż obowiązujące przepisy regulują wprost szczególne sytuacje, w których podatnik ma prawo zaliczyć podatek od towarów i usług do kosztów podatkowych. Jakkolwiek z brzmienia przepisów wynika, iż koszty reprezentacji nie są kosztem uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), to jednak naliczony podatek od towarów i usług jest kosztem podatkowym, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenia kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, niezależnie od charakteru wydatków, których dotyczy ten podatek (art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Stanowisko takie prezentowane było w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów niemających charakteru interpretacji ogólnej, o której mowa w przepisach Ordynacji podatkowej (...)

Stanowisko (...) Sp. z o.o., iż można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatek od towarów i usług w związku wydatkami na reprezentację nie stanowiącymi kosztów podatkowych, było zatem prawidłowe".

Strona wskazuje ponadto, iż jak wskazano w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 stycznia 2008 r., sygn. IP-PB3-423-125/07-4/GJ:

"W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca nie uzależnił prawa do zaliczenia nieodliczonego podatku VAT do kosztów uzyskania przychodów od kwalifikacji wydatków. Prawo zaliczenia podatku naliczonego do kosztów uzyskania przychodów dotyczy zarówno wydatku, który stanowi koszt uzyskania przychodów, jak i wydatku, który kwalifikowany jest jako nie stanowiący kosztu uzyskania przychodów. Decydujące znaczenie będzie miał cel poniesienia wydatku. Koszty związane z reprezentacją ponoszone przez podatnika są co do zasady ponoszone w celu uzyskania lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty podatku od towarów i usług przy wydatkach związanych z reprezentacją jest kosztem podatkowym".

Powyższe stanowisko zostało także potwierdzone, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 grudnia 2008 r., sygn. IPPB3/423-1469/08-2/Kr, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 lutego 2008 r., sygn. IBPB3/423-317/07/AP oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 lipca 2008 r., sygn. ILPB3/423-213/08-2/EK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje terminu "reprezentacja", dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową. Przez reprezentację rozumie się "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną" - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007). Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika w celu ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że spółka komandytowa, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem ponosi wydatki na zakup kawy, mleka, herbaty, napojów bezalkoholowych, drobnych przekąsek (ciastka, słodycze, paluszki, owoce), które są podawane podczas spotkań oraz negocjacji w siedzibie Spółki.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, iż poniesione wydatki na zakup artykułów spożywczych, takich jak kawa, mleko, herbata, napoje bezalkoholowe oraz drobne przekąski (ciastka, słodycze, paluszki, owoce) nie będą miały charakteru wydatków reprezentacyjnych, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy uznać, iż wydatki te będą elementem ich standardowej obsługi.

Reasumując należy stwierdzić, iż wydatki (oznaczone we wniosku jako "pierwsza kategoria wydatków") ponoszone przez Spółkę podczas spotkań i negocjacji z kontrahentami stanowią zwyczajowy poczęstunek kontrahentów i jako należące do powszechnie obowiązujących kanonów kultury (nie mające charakteru okazałości) mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego oraz wyroków WSA i NSA należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ad. 2

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W zamkniętym katalogu kosztów niezaliczanych przez ustawodawcę do kosztów uzyskania przychodów ujęto między innymi wydatki na reprezentację, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych (art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się również, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców. Zgodnie bowiem z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej oraz osobie fizycznej, wykonującej samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności) przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy przepisu art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Natomiast zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych (z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób). W konsekwencji podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia usług hotelowych i gastronomicznych.

W stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż "drugą kategorię wydatków" stanowią wydatki ponoszone na zakup usług gastronomicznych ponoszonych podczas spotkań z kontrahentami w restauracjach oraz hotelach. Wydatki te, nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów i Spółka nie dokonuje obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tej kategorii usług.

Reasumując, mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż kwota niepodlegająca odliczeniu na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług podatku naliczonego VAT przy zakupie powyższych wydatków stanowi koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż interpretacja nie mocy wiążącej dla wspólników spółki komandytowej, bowiem interpretacja wywiera skutek wyłącznie w stosunku do tego podmiotu, do którego jest skierowana.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.