IPPB1/415-721/09/11-13/S/EC - Skutki podatkowe zaprzestania umowy najmu i dzierżawy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 906/10 z dnia 17 sierpnia 2010 r. (data wpływu 6 grudnia 2010 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2009 r. (data wpływu 28 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zaprzestania umowy najmu lub dzierżawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zaprzestania umowy najmu lub dzierżawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest, a także może w przyszłości stać się wspólnikiem spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej ("Spółka"). Spółka jest lub w przyszłości może stać się właścicielem budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie (dalej łącznie "nieruchomości mieszkalne"). Nieruchomości mieszkalne będą stanowić dla spółki środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 22a i art. 22b u.p.d.o.f., które w przypadku spełnienia warunków określonych przepisami podlegają amortyzacji. Spółka rozważa odpłatne zbycie nieruchomości mieszkalnych. Odpłatne zbycie miałoby miejsce przez upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło/nastąpi nabycie lub wybudowanie nieruchomości mieszkalnych przez spółkę. Jednakże możliwe jest także, że odpłatne zbycie nieruchomości mieszkalnych miałoby miejsce po upływie pięciu lat od wskazanego powyżej terminu. Spółka jest, a także może stać się również w przyszłości właścicielem nieruchomości nienależących do nieruchomości mieszkalnych, a w szczególności budynków lub lokali użytkowych (lub udziału w nich), nieruchomości gruntowych lub praw użytkowania wieczystego gruntu (lub udziału w nich) niezwiązanych z budynkiem lub lokalem mieszkalnym ("pozostałe nieruchomości"). Pozostałe nieruchomości mogą być środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi spółki w rozumieniu przepisów art. 22a i art. 22b u.p.d.o.f. albo mogą być towarami handlowymi lub produktami gotowymi spółki w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości. Spółka rozważa odpłatne zbycie pozostałych nieruchomości. Wnioskodawca jest w posiadaniu skierowanej do niego interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 19 sierpnia 2009 r., sygn. IPPB1/415-311/09-7/EC ("interpretacja"), W interpretacji Minister Finansów stwierdził (str. 4), iż "przychód ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych będących w spółce środkami trwałymi stanowi dla wnioskodawcy przychód ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych". Interpretacja nie została zmieniona ani uchylona.

Pismem z dnia 26 listopada 2009 r. wnioskodawca doprecyzował opis zdarzenia przyszłego poprzez wskazanie, iż:

* w chwili obecnej nie jest możliwe stwierdzenie, czy przedmiotem faktycznej działalności spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej będzie kupno i sprzedaż nieruchomości.

Wobec powyższego wnosi o rozpatrzenie w interpretacji indywidualnej dwóch niezależnych zdarzeń przyszłych, a mianowicie:

Odnośnie nieruchomości, o których mowa w pytaniu nr 5, wnioskodawca doprecyzował, iż wnosi o rozważenie sytuacji, w której nieruchomości nigdy nie były przez Spółkę wykorzystywane oraz nigdy nie stanowiły środków trwałych w spółce.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Odpowiedź na pytanie nr 4 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Wniosek Pana w zakresie pytania pierwszego, drugiego, trzeciego i piątego został rozpatrzony odrębną interpretacją.

Stanowisko wnioskodawcy do pytania nr 4:

Zdaniem wnioskodawcy, aby dany przedmiot mógł być zaliczony do środków trwałych lub wartości niematerialnych prawnych, musi on spełnić warunków przewidziane w u.p.d.o.f. A contrario, jeśli jeden z wymogów nie będzie już spełniony w sposób trwały (a nie jedynie czasowy lub sezonowy), przedmiot taki nie może być zakwalifikowany do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Możliwość wycofania składnika majątkowego z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nie jest w orzecznictwie kwestionowana /vide: wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu: z dnia 21 lutego 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 1268/06 oraz z dnia 12 kwietnia 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 56/07,wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 października 2008 r. sygn. akt I SA/Gl 232/08). Jeśli więc spółka w sposób trwały zrezygnuje z umowy najmu lub dzierżawy nieruchomości mieszkalnych oraz nie będą one w inny sposób używane przez spółkę, a uprzednio były one zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych oraz spełnione będą pozostałe warunki określone w art. 22a-22c u.p.d.o.f., nieruchomości tych nie należy już uznawać za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, lecz za towary handlowe spółki. W konsekwencji należy wykreślić je z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych spółki.

W dniu 17 grudnia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną nr IPPB1/415-721/09-7/AG stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2009 r. (data wpływu 28 września 2009 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do naruszenia prawa wniesiono w dniu 6 stycznia 2010 r. (data wpływu 11 stycznia 2010 r.), zaś odpowiedzi na wezwanie udzielono pismem z dnia 2 lutego 2010 r. znak Nr IPPB1/415-721/09-10/AG (skutecznie doręczonym w dniu 10 lutego 2010 r.).

W dniu 11 marca 2010 r. wpłynęła do tut. organu podatkowego skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 906/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, iż " (...) Skarżący składając do organu wniosek o wydanie interpretacji prawa podatkowego nie wskazał konkretnego przepisu prawa, którego interpretacji na tle stanu faktycznego opisanego we wniosku o wydanie interpretacji miał dokonać organ wydający interpretację.

Przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej: opis stanu faktycznego, pytanie Skarżącego oraz jego własne stanowisko w sprawie nie pozwalały na stwierdzenie o jakie skutki podatkowe przedstawionego we wniosku stanu faktycznego mogło chodzić Skarżącemu. Okoliczność, że w niniejszej sprawie Skarżący zwrócił się do organu o udzielenie odpowiedzi na przedstawione powyżej pytanie świadczy o tym, że możliwość zaliczenia składnika majątku, który nie jest już zaliczany do środków trwałych, do towarów handlowych miała określone znaczenie dla podatnika ze względu na skutki prawnopodatkowe tego działania. W takiej sytuacji Skarżący powinien był, przedstawić te skutki we wniosku o wydanie interpretacji i wówczas możliwe byłoby wydanie interpretacji, o której mowa w art. 14b § 1 O.p. Postawione w niniejszej sprawie przez Skarżącego pytanie można interpretować jako pytanie o to czy podatnik może zbyć wycofany z użytkowania środek trwały tak jak towar handlowy. Na takie pytanie nie można udzielić odpowiedzi przeczącej, gdyż tego rodzaju operacja gospodarcza jest dopuszczalna. Prawo podatkowe nie zawiera norm zakazujących określonych czynności w ramach działalności gospodarczej, gdyż celem norm prawa podatkowego jest określenie skutków podatkowych czynności dokonywanych przez podatników.

Zdaniem Sądu możliwe jest wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w sytuacji, gdy wnioskodawca we wniosku nie wskaże konkretnego przepisu, którego zinterpretowania żąda od organu, jednakże z opisu zagadnienia przedstawionego przez podatnika oraz opisu jego własnego stanowiska można wywnioskować o jakie zagadnienie prawne podatnik pyta organ. W rozpoznanej sprawie sytuacja taka nie wystąpiła. Podatnik zwracając się do organu z zapytaniem, czy można środek trwały wykreślony z ewidencji środków trwałych i przeznaczony do sprzedaży zaliczyć do towarów handlowych, nie wskazał przepisu prawa podatkowego, który miałby regulować ten stan faktyczny. Z tych względów złożony w niniejszej sprawie przez Skarżącego wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego był niezgodny z art. 14b § 3 Op., gdyż nie zawierał dokonanej przez Skarżącego oceny prawnej stanu faktycznego opisanego we wniosku.

Zdaniem Sądu, opisane przez Skarżącego we wniosku o wydanie interpretacji zdarzenie faktyczne nie jest na tyle typowe ażeby możliwe było ustalenie bez udziału wnioskodawcy przepisów prawa podatkowego, których interpretacji zażądał w niniejszej sprawie Skarżący. (...)

Sąd wskazał, iż organ prowadząc ponownie postępowanie obowiązany będzie do wezwania Skarżącego o sprecyzowanie złożonego w niniejszej sprawie wniosku o wydanie interpretacji przez wskazanie zagadnienie z zakresu prawa podatkowego, które jest przedmiotem pytania Skarżącego".

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2010 r. syg. akt III SA/Wa 906/10, Organ pismem z dnia 19 stycznia 2011 r. (data nadania 20 stycznia 2011 r., data doręczenia 28 stycznia 2011 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, poprzez:

* wskazanie zagadnienia z zakresu prawa podatkowego, które jest przedmiotem pytania, a w szczególności:

- wskazanie przepisów prawa podatkowego mających być przedmiotem interpretacji indywidualnej;

- sformułowanie pytania w zakresie skutków podatkowych, w taki sposób, aby tut. Organ mógł udzielić interpretacji w oparciu o przepisy prawa podatkowego,

- przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego adekwatnego do tego pytania i przedstawionego stanu faktycznego.

Wnioskodawca pismem z dnia 1 lutego 2011 r. (data nadania 1 lutego 2011 r., data wpływu 2 lutego 2011 r.) uzupełnił wniosek w terminie, informując, iż nieruchomości mieszkalne będą stanowić dla Spółki środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 22a i art. 22b u.p.d.o.f., które w przypadku spełnienia warunków określonych przepisami podlegają amortyzacji. Możliwa jest sytuacja, w której Spółka zaprzestanie najmu lub dzierżawy Nieruchomości mieszkalnych oraz ich używania w inny sposób przez Spółkę, przy czym decyzja o rezygnacji z ich najmu lub używania będzie miała charakter trwały. W takim przypadku Spółka dokona przekwalifikowania Nieruchomości ze środków trwałych na towary handlowe.

Wnioskodawca doprecyzował pytanie oznaczone nr 4:

Czy w przypadku, gdy Spółka zaprzestanie najmu lub dzierżawy Nieruchomości mieszkalnych oraz nie będą one w inny sposób używane przez Spółkę, przy czym decyzja o rezygnacji z ich najmu lub używania będzie miała charakter trwały - a Nieruchomości te uprzednio były zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych Spółki oraz są spełnione pozostałe warunki określone w art. 22a-22c u.p.d.o.f. - Nieruchomości tych nie należy już uznawać za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne Spółki i przekwalifikować na towary handlowe, a co za tym idzie, czy przychody ze sprzedaży takich przekwalifikowanych Nieruchomości będą zaliczane od źródła przychodów pozarolnicza działalność gospodarcza, czyli z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy p.d.o.f., czy też z art. 10 ust. 3 ustawy o p.d.o.f.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4:

Jak wyżej podkreślono, aby dany przedmiot mógł być zaliczony do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, musi on spełnić warunki przewidziane w u.p.d.o.f. A contrario, jeśli jeden z wymogów nie będzie już spełniony w sposób trwały (a nie jedynie czasowy lub sezonowy), przedmiot taki nie może być zakwalifikowany do środków trwałych lub wartości niematerialnych prawnych. Możliwość wycofania składnika majątkowego z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nie jest w orzecznictwie kwestionowana (vide: wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu: z dnia 21 lutego 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 1268/06 oraz z dnia 12 kwietnia 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 56/07, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 października 2008 r. sygn. akt I SA/Gl 232/08).

Jeśli więc Spółka w sposób trwały zrezygnuje z umowy najmu lub dzierżawy Nieruchomości mieszkalnych oraz nie będą one w inny sposób używane przez Spółkę, a uprzednio były one zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych oraz spełnione będą pozostałe warunki określone w art. 22a-22c u.p.d.o.f. Nieruchomości tych nie należy już uznawać za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, lecz za towary handlowe Spółki. W konsekwencji należy wykreślić je z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki. Przychody ze sprzedaży Nieruchomości, które zostaną przekwalifikowane ze środków trwałych na towary handlowe, będą przychodami z działalności gospodarczej, czyli z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f., a nie z art. 10 ust. 3 ustawy o p.d.o.f. Przychody ze sprzedaży Nieruchomości, które zostaną przekwalifikowane ze środków trwałych na towary handlowe, będą łączone z innymi przychodami z działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Należy podkreślić, iż w świetle powołanego powyżej przepisu, amortyzacji podlega taki składnik majątku, który:

* jest własnością (współwłasnością) podatnika, oraz

* jest nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika, oraz

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, oraz

* jego przewidywany okres używania przekracza rok, oraz

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo jest oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W opisanym zdarzeniu przyszłym spółka zaprzestanie najmu lub dzierżawy nieruchomości mieszkalnych, nieruchomości te nie będą w inny sposób używane przez spółkę. Decyzja o rezygnacji z ich najmu lub używania przez spółkę będzie miała charakter trwały. Spółka dokona przekwalifikowania nieruchomości ze środków trwałych na towary handlowe.

Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, iż amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane i wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą a zatem odpisów amortyzacyjnych należy zaprzestać od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano najmu przedmiotowych nieruchomości.

Jednakże należy zauważyć, iż decyzja o trwałym zaprzestaniu najmu nieruchomości mieszkalnych nie oznacza, iż mogą one w przedmiotowej sprawie zostać przekwalifikowane i uznane za towar handlowy.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie występuje definicja pojęcia "towarów handlowych". Natomiast definicja ta zawiera się w pojęciu "rzeczowe aktywa obrotowe" występującym w art. 3 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), które definiowane są jako materiały nabyte w celu zużycia na własne potrzeby, wytworzone lub przetworzone przez jednostkę produkty gotowe (wyroby i usługi) zdatne do sprzedaży lub w toku produkcji, półprodukty. oraz towary nabyte w celu odprzedaży w stanie nieprzetworzonym.

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 18 ilekroć w ustawie jest mowa o aktywach obrotowych - rozumie się przez to tę część aktywów jednostki, które w przypadku:

Zatem aktywa obrotowe to składniki majątkowe, które zgodnie z oczekiwaniami podatnika zostaną zamienione na środki pieniężne lub zostaną zużyte w ciągu 12 miesięcy. Do rzeczowych aktywów obrotowych zalicza się m.in. towary nabyte w celu odsprzedaży w stanie nieprzetworzonym. Są to wytworzone przez inne jednostki rzeczowe składniki aktywów obrotowych nabyte przez jednostkę z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży (w niezmienionej postaci).

O klasyfikacji danego składnika majątku do środków trwałych lub towarów handlowych decyduje sam podatnik. Decyzja ta nie może mieć jednak charakteru dobrowolnego. Decydujące znaczenie dla klasyfikacji danego składnika majątku ma jego przeznaczenie. Klasyfikowanie składnika zależy wyłącznie od zamierzonego przez podatnika sposobu wykorzystania tego składnika. Spółka, której Wnioskodawca jest wspólnikiem lub będzie wspólnikiem, podjęła decyzję, iż nieruchomości mieszkalne będą stanowić środki trwałe, od których będą dokonywane odpisy amortyzacyjne. W tym miejscu należy zwrócić szczególną uwagę na element zależny tylko od woli właściciela, czyli przewidywany okres używania nabytego składnika majątku. Jak wynika z przedstawionego opisu Spółka nie potraktowała nabytych nieruchomości mieszkalnych jako towarów handlowych przeznaczonych do dalszej odsprzedaży, bowiem podjęła decyzję, iż będą one wykorzystywane w działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Wobec tego zaprzestanie odpisów amortyzacyjnych na skutek decyzji o trwałej rezygnacji z najmu nieruchomości mieszkalnych uzasadnia wykreślenie przedmiotowych nieruchomości z ewidencji środków trwałych, jednakże bez możliwości przekwalifikowania ich i potraktowania jako towar handlowy.

Brak możliwości uznania środka trwałego za towar handlowy, nie oznacza że nie może on być przedmiotem sprzedaży. Dla celów podatkowych przychód ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych, które w spółce stanowiły środek trwały, stanowi przychód ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpłatne zbycie nieruchomości może stanowić źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lub w art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 tej ustawy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a) - c) -.przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy - przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawetjeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak w myśl art. 10 ust. 3 ww. aktu prawnego, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl ust. 2 pkt 1 ww. artykułu, przychodem z działalności gospodarczej, są przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c.

Zgodnie z wyżej powołanym art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów z działalności gospodarczej, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Równocześnie w myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, iż przychód ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych, które stanowiły w spółce środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne stanowi dla Wnioskodawcy przychód ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustalony proporcjonalnie do prawa wnioskodawcy w zysku spółki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.