IPPB1/415-713/08-5/JK - Możliwość dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionych środków transportu (samochodu ciężarowego i naczepy).

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2008 r. (data wpływu 19 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionych środków transportu (samochodu ciężarowego i naczepy) - jest prawidłowe.

W dniu 19 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionych środków transportu (samochodu ciężarowego i naczepy).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi firmę transportową. W 2007 r. (sierpień) zakupił samochód ciężarowy X oraz naczepę S. Obydwa środki trwałe zostały wprowadzone do użytkowania i do ewidencji środków w miesiącu sierpniu 2007 r. Wnioskodawca jest małym podatnikiem, nie korzystał nigdy z pomocy de minimis, firma wnioskodawcy nie ma trudności finansowych i nie znajduje się w stanie upadłości ani likwidacji. Ww. środki trwałe Wnioskodawca zamortyzował jednorazowo w oparciu o art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość ich nie przekraczała 50.000 EURO. Wnioskodawca nie wystąpił i nie posiada zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis. W miesiącu maju 2008 r. Urząd Skarbowy przeprowadził w firmie Wnioskodawcy kontrolę podatkową, stwierdzając w protokole, iż brak zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis powoduje, iż nie ma prawa do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu jednorazowej amortyzacji samochodu i naczepy.

Wnioskodawca uważa, że fakt braku zaświadczenia o skorzystaniu z pomocy de minimis nie pozbawia go możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, tym bardziej, że nigdy z tej pomocy nie korzystał, jak również nie przekroczył żadnego z obowiązujących limitów. W obowiązującym porządku prawnym tryb i termin poinformowania Naczelnika Urzędu Skarbowego przez beneficjenta pomocy de minimis (w odniesieniu do jednorazowej amortyzacji) nie jest uregulowany. Kontrola podatkowa została zakończona 19 maja 2008 r. Na dzień składania wniosku nie wszczęto postępowania podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy podatnik (mały) nie korzystający nigdy z pomocy de minimis i spełniający wszystkie warunki do skorzystania z niej może zaliczyć do kosztu uzyskania przychodu jednorazowy odpis amortyzacyjny zakupionego samochodu ciężarowego oraz naczepy w przypadku gdy nie wystąpił do Naczelnika Urzędu skarbowego o wydanie zaświadczenia o skorzystaniu z pomocy de minimis i nie posiada takiego zaświadczenia,.

Zdaniem Wnioskodawcy fakt braku zaświadczenia o skorzystaniu z pomocy de minimis w wyniku jednorazowego odpisu amortyzacyjnego nie pozbawia go możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu jednorazowej amortyzacji samochodu ciężarowego i naczepy (art. 22k u.p.d.o.f.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. kosztami uzyskania przychodu są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c., stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z art. 22k ust. 7-11 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, oraz mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, od wartości początkowej środków trwałych z grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 EURO łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. w stosunku do samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepisy nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego.

Małym podatnikiem zgodnie z art. 5a pkt 20 ww. ustawy jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 EURO. Przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ww. ustawy). Powyższe oznacza, iż metoda jednorazowych odpisów amortyzacyjnych nie ma zastosowania w przypadku gdy w świetle przepisów dotyczących pomocy publicznej, nie jest dopuszczalne udzielenie podatnikowi pomocy de minimis.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.).

Z uwagi na konstrukcję pomocy de minimis w formie jednorazowej amortyzacji - tj. o skorzystaniu z tej pomocy decyduje samodzielnie podatnik, bez wymogu wydania decyzji przez właściwy urząd skarbowy - podatnik powinien samodzielnie sprawdzić spełnienie warunków uzyskania tej pomocy. Weryfikacji spełnienia warunków uzyskania pomocy, powinien dokonać urząd skarbowy wydając zaświadczenie o udzieleniu pomocy de minimis, dopiero wtedy bowiem pomoc publiczna o nieokreślonym charakterze staje się pomocą de minimis. Do czasu wydania takiego zaświadczenia podatnik nie może mieć pewności, iż zastosowana metoda jednorazowej amortyzacji stanowi pomoc de minimis i czy ta metoda może być zastosowana. W interesie zatem podatników leży poinformowanie urzędu skarbowego o skorzystaniu z jednorazowej amortyzacji.

W obowiązującym porządku prawnym tryb oraz termin poinformowania naczelnika urzędu skarbowego przez beneficjenta pomocy o skorzystaniu z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego nie jest uregulowany. Złożenie przez podatnika takiej informacji pozostaje w jego interesie, a jej niezwłoczne przedłożenie (po dniu skorzystania z pomocy) pozwoli organowi podatkowemu podjąć postępowanie mające na celu wydanie zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis, o ile spełnione zostaną przesłanki wynikające z rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006.

Zatem należy zauważyć, iż zaświadczenie stwierdzające, że udzielona pomoc publiczna jest pomocą de minimis, ułatwia podatnikom kontrolowanie wysokości otrzymanej pomocy publicznej.

Reasumując, mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż fakt braku posiadania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis wydawanego przez organ podatkowy nie może przesądzać o braku możliwości zaliczenia jednorazowej amortyzacji środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli podatnik spełnił wszystkie warunki określone w art. 22k ust. 7-11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.