IPPB1/415-706/09-4/MT - Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodu uzyskanego z odpłatnego zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z posadowionymi na nim nieruchomościami, ustanowionego w drodze rekompensaty za wywłaszczenie.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2009 r. (data wpływu 31 sierpnia 2009 r.) oraz piśmie (data nadania 26 października 2009 r.), (data wpływu 28 października 2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-706/09-2/MT z dnia 15 października 2009 r. (data nadania 16 października 2009 r., data doręczenia 21 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze zbycia nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 31 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze zbycia nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Wnioskodawca wraz z małżonką kupił prawa i roszczenia do zabudowanej nieruchomości położonej w W (Nieruchomość), która została objęta działaniem dekretu z dnia 26 listopada 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. z 1945 r. Nr 50 poz. 279), (Dekret). Z dniem 21 listopada 1945 r., tekst jedn. z dniem wejścia w życie Dekretu, grunty nieruchomości warszawskich, w tym grunt przedmiotowej Nieruchomości, na podstawie art. 1 Dekretu przeszły na własność Gminy m. st. Warszawy, a później Skarbu Państwa.

Decyzją z dnia 9 grudnia 2003 r. Prezydenta Miasta ustanowiono użytkowanie wieczyste do gruntu Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy. Ustanowienie przedmiotowego prawa na rzecz Wnioskodawcy dokonano w związku z umowami sporządzonymi przez notariusza przenoszącymi na rzecz Wnioskodawcy wszelkie prawa i roszczenia wynikające z przepisów art. 7 Dekretu do gruntu nieruchomości w W. wraz z prawami własności budynku, w tym o jej zwrot byłym właścicielom lub ich następcom prawnym, oddanie w użytkowanie wieczyste lub odszkodowanie za tą nieruchomość.

Protokołem z dnia 12 lutego 2004 r. na podstawie ww. decyzji Prezydenta m.st. Miasto Warszawa, Zarząd Budynków Komunalnych przekazał Wnioskodawcy zarząd i administrację budynku z wyłączeniem lokali wcześniej sprzedanych. Zgodnie z postanowieniami protokołu z dniem 1 marca 2004 r. ZBK zaprzestał sprawowania zarządzania i administracji udziałów nie zbytych na rzecz osób trzecich.

W dniu 24 sierpnia 2005 r. została zawarta z Miastem Stołecznym Warszawa umowa o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste - odnosząc się jedynie co do gruntu, a pomijając w jakimkolwiek zakresie kwestie budynku. Faktyczny zwrot budynku był bowiem czynnością czysto fizyczną dokonaną wcześniej (o czym powyżej).

Nieruchomość ma charakter mieszkalny (kamienica z niewyodrębnionymi lokalami mieszkalnymi). Przychody z najmu lokali mieszkalnych rozliczane są przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (na co małżonka wyraziła zgodę składając stosowne oświadczenie przewidziane w przepisach prawa).

Wnioskodawca zbył lub zamierza zbyć odpłatnie po ich wyodrębnieniu opisane powyżej lokale mieszkalne w przedmiotowej Nieruchomości.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 15 października 2009 r. Nr IPPB1/415-706/09-2/MT Wnioskodawca uzupełnił swój wniosek w dniu 28 października 2009 r. informując, iż przedmiotowa nieruchomość została odzyskana nie zaś nabyta. Wnioskodawca informuje również, iż przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej zgodnie z wpisem obejmuje obrót nieruchomościami jednak do chwili obecnej Wnioskodawca takiej działalności faktycznie nie podjął, tzn. nie nabywał nieruchomości przeznaczonych wyłącznie do dalszej odsprzedaży. Przedmiotowa nieruchomość jest pierwszą, która nie jest wykorzystywana do celów osobistych, lecz na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Podatnik wynajmuje nieruchomość i rozlicza osiągane z tego tytułu przychody w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Potrzeba chwili i sytuacja gospodarcza zmusiły Wnioskodawcę do sprzedaży niektórych wynajmowanych pomieszczeń, które w celu sprzedaży zostały wyodrębnione jako nieruchomości mieszkalne w budynku mieszkalnym.

Wnioskodawca podkreśla również, że odzyskana nieruchomość stanowi środek trwały, który wykorzystywany jest do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania nieruchomości mieszkalnych.

Wnioskodawca rozporządza nieruchomością stanowiącą środek trwały wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania nieruchomości mieszkalnych, która została odzyskana po jej skomunalizowaniu dekretem z 1945 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c), pkt 9 oraz art. 20 ustawy o PIT, prawidłowe jest stanowisko, iż w przypadku ustanowienia na rzecz Wnioskodawcy na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z 1945 r. - prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz przeniesienia własności budynków znajdujących się na Nieruchomości - odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz własności budynków znajdujących się na Nieruchomości przez Wnioskodawcę, nie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy przychodu ze - źródła przychodów "odpłatne zbycie nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów", o który mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT, nawet wówczas, gdy to odpłatne zbycie nastąpi przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz przeniesiono własność budynków na Wnioskodawcę, a także - źródła przychodów inne źródła", o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ustawy o PIT,.

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a) i lit c) pkt 9) oraz art. 20 ustawy o PIT prawidłowe jest stanowisko, iż w przypadku ustanowienia na rzecz Wnioskodawcy - na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z 1945 r. - prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz zwrotu budynków znajdujących się na Nieruchomości - odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz własności budynków znajdujących się na Nieruchomości przez Wnioskodawcę, w przedmiotowym stanie faktycznym, nie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy przychodu ze:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT źródłami przychodów są (...) odpłatne zbycie (...) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości (...) prawa wieczystego użytkowania gruntów - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie (...)." Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 3 ustawy o PIT przepis ust. 1 pkt 8 tegoż artykułu stosuje się także do odpłatnego zbycia budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie związanych z tym budynkiem lub lokalem także w przypadku wykorzystywania ich na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Jednocześnie art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT stanowi, iż źródłami przychodów są inne źródła." Art. 20 ustawy o PIT zawiera otwarty (poprzez użycie słów "w szczególności") katalog przychodów zaliczanych do źródła przychodów "inne źródła".

Art. 7 ust. 1 Dekretu z 1945 r. przewidywał, iż dotychczasowy właściciel gruntu prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, a jeżeli chodzi o grunty oddane na podstawie obowiązujących przepisów w zarząd i użytkowanie - użytkownicy gruntu mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną."

Wnioskodawca uważa, iż oddanie na jego rzecz w użytkowanie wieczyste gruntu (Nieruchomości), skomunalizowanego Dekretem z 1945 r., oraz zwrot na jego rzecz budynków znajdujących się na Nieruchomości - przy spełnieniu przesłanek wynikających m.in. z art. 7 ust. 1 Dekretu z 1945 r. - ma niewątpliwie charakter rekompensacyjny. Oznacza to zatem, iż ustanowienie na rzecz Wnioskodawcy prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz zwrot budynków znajdujących się na Nieruchomości nie powinno być oceniane w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT. Innymi słowy odpłatne zbycie ustanowionego na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z 1945 r. prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz własności zwróconych budynków znajdujących się na Nieruchomości, nie stanowi przychodu ze źródła przychodów odpłatne zbycie nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów", o który mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT, nawet wówczas gdy odpłatne zbycie nastąpi przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy, oraz dokonano na jego rzecz zwrotu budynków znajdujących się na Nieruchomości.

Bezsprzecznie, nie można również uznać, iż zbycie prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz własności budynków znajdujących się na Nieruchomości, po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy oraz dokonano na jego rzecz zwrotu budynków znajdujących się na Nieruchomości, nie może być uznane za przychód ze źródła przychodów "inne źródła", o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 ustawy o PIT. Stanowisko to jest prawidłowe, zdaniem Wnioskodawcy, pomimo tego, iż art. 20 ustawy o PIT zawiera otwarty (poprzez użycie słów "w szczególności") katalog przychodów zaliczanych do źródła przychodów inne źródła". Jeżeli bowiem wolą ustawodawcy było uznanie, iż zbycie nieruchomości i prawa wieczystego użytkowania nieruchomości stanowi przychód ze źródła przychodów odpłatne zbycie nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów", o który mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT wyłącznie wówczas, gdy to odpłatne zbycie nastąpiło przed upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy oraz dokonano na jego rzecz zwrotu budynków znajdujących się na Nieruchomości, to odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania oraz własności budynków po upływie tego okresu, nie może stanowić przychodu z innego źródła przychodów, tym bardziej, iż opodatkowanie przychodów ze źródła przychodów "inne źródła" jest mniej korzystne niż opodatkowanie przychodów ze źródła przychodów odpłatne zbycie nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów", o który mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT.

Na marginesie powyższych rozważań, należy nadmienić, opierając się na orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r., sygn. III RN 18/02 OSNP 2003/6/137), że ustanowienie prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz zwrot nieruchomości budynkowych na niej posadowionych, nie będzie stanowić nabycia przez Wnioskodawcę prawa do Nieruchomości oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków w oparciu o przepisy prawa cywilnego. Umowa o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste zostanie zawarta w wykonaniu decyzji, dla której podstawę stanowią przepisy Dekretu. Innymi słowy Wnioskodawca nie nabędzie prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r., Nr 261, poz. 2603), lecz na podstawie przepisów Dekretu.

Decyzja, stanowiąca podstawę do zawarcia przez Wnioskodawcę (jako następcę prawnego pierwotnych właścicieli) umowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości stanowiła realizację ustawowego roszczenia, jakie przysługiwało pierwotnym właścicielom, a obecnie przysługuje Wnioskodawcy jako ich następcy prawnemu. Ustanowienie prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości (odpowiednika wymienionych w Dekrecie: prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczna), stanowi więc równoważnik, substytut utraconego (tekst jedn. odjętego im na mocy Dekretu) przez pierwotnych właścicieli prawa własności.

W opinii Wnioskodawcy nie jest to restytucja w znaczeniu przywrócenia stosunków prawnorzeczowych sprzed komunalizacji (restitutio in integrum), inaczej mówiąc - przywrócenie pełni poprzednio przysługujących właścicielowi praw. Oddanie w użytkowanie wieczyste nie jest równoznaczne w sensie prawnym ze zwrotem własności nieruchomości. Jednakże w odniesieniu do skomunalizowanych tzw. gruntów warszawskich może być traktowane jako swoista restytucja, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy Dekretu.

Stanowisko takie jest w pełni zgodne z wyżej przytoczonym orzeczeniem Sądu Najwyższego w sprawie tzw. gruntów warszawskich oraz ze wszystkimi interpretacjami przepisów prawa podatkowego wydanymi przez organy podatkowe w odniesieniu do podobnych stanów taktycznych, np.:

Na potwierdzenie własnego stanowiska Wnioskodawca przywołuje również postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Grojcu w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydane dnia 10 października 2005 r., nr 1407/N-005/US/37/05/DD oraz postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Limanowej w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydane dnia 10 stycznia 2004 r., nr p.d.o.f. 415/17103:

W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty. Wykładnia pojęcia nabycie prawa" użytego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. powinna zatem uwzględniać to ze zwrot utraconego prawa własności nie jest nabyciem. Odniesienie powyższego poglądu do stanu faktycznego ustalonego w rozpoznawanej sprawie prowadzi do wniosku, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz skarżącej prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W świetle przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) odpłatne zbycie nieruchomości może stanowić źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lub w art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 tej ustawy.

Powyższe rozróżnienie źródeł przychodów ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenie terminu, po upływie, którego nie istnieje obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z kolei przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej jest również odpłatne zbycie składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

W myśl art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, (przychodów z działalności gospodarczej) nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotem sprzedaży będą lokale mieszkalne w nieruchomości (kamienicy), która ma charakter mieszkalny. Przedmiotowa nieruchomość stanowi środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Zatem mając na uwadze brzmienie przepisu art. 14 ust. 2c powoływanej ustawy, uznać należy, że przychód z tej sprzedaż nie będzie przychodem z działalności gospodarczej, będzie natomiast stanowił źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 powoływanej ustawy.

Przedmiotem rozważań w niniejszej interpretacji jest ocena czy w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie regulacja zawarta w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rozpatrywanej sprawie z opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca aktem notarialnym z dnia 24 września 2002 r. kupił prawa i roszczenia do zabudowanej nieruchomości, która została objęta działaniem dekretu z dnia 26 listopada 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. z 1945 r. Nr 50 poz. 279).

W dniu 9 grudnia 2003 r. decyzją nr 1256/2003 Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy ustanowiono użytkowanie wieczyste do gruntu Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy.

Oddanie w użytkowanie wieczyste "gruntu warszawskiego" skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 dekretu przewidywał, że:

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy m.st. Warszawy gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Ocena czy do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego powinien mieć zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi opierać się o wykładnię pojęcia "nabycie prawa" w nim użytego. Skoro decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości czy też o zwrocie prawa użytkowania wieczystego nie kreuje prawa do nieruchomości (własności lub użytkowania wieczystego), lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia, to zwrot taki nie stanowi nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przywracając stan prawny, który istniał przed wydaniem decyzji o wywłaszczeniu, decyzja zwrocie nieruchomości pełni funkcję restytucyjną, czyli jest aktem prawnym, który wywiera skutki prawne bezpośrednio w sferze prawa cywilnego. Przywraca bowiem prawo własności nieruchomości jej poprzedniemu właścicielowi lub jego następcom prawnym. Jest więc zdarzeniem prawnym zmieniającym podmiotową stronę stosunku prawnorzeczowego odnośnie do zwracanej nieruchomości. Decyzja o zwrocie powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, lub jego następców prawnych, jednakże nie kreuje tego prawa - przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe.

Zatem ustanowienie na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego oraz zwrot nieruchomości znajdującej się na tym gruncie w odniesieniu do skomunalizowanych tzw. gruntów warszawskich może być traktowany jako swoista restytucja, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy Dekretu.

Reasumując, wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy (jako następcy prawnego byłego właściciela) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z Wnioskodawcą umowy użytkowania wieczystego Nieruchomości nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków w rozumieniu artykułu 10 ustęp 1 punkt 8 Ustawy o PIT.

W konsekwencji planowana sprzedaż przez Wnioskodawcę lokali mieszkalnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (w szczególności jako źródło przychodów wymienione w artykule 10 ustęp 1 punkt 8 Ustawy o PIT), w sytuacji gdy sprzedaż ta zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz przeniesiono własność budynków na Wnioskodawcę.

W przedmiotowej sprawienie nie znajdzie zatem zastosowania art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Z uwagi na fakt, iż Strona opłaciła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwocie 80 zł, natomiast winna być uiszczona kwota w wysokości 40 zł dokonana w dniu 1 września 2009 r. dodatkowa opłata w wysokości 40 zł dokonana w dniu 1 września 2009 r. będzie zwrócona zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej - na adres Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.