IPPB1/415-692/08-2/PJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2008 r. (data wpływu 17 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku niemieszkalnego:

* w części dotyczącej ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego nr 2 - jest nieprawidłowe,

* w części dotyczącej ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego nr 1 oraz określenia wysokości stawek amortyzacyjnej dla lokalu użytkowego nr 1 i 2 - jest prawidłowe.

W dniu 17 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczącej amortyzacji budynku niemieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem budynku położonego w K przy ulicy P...w skład którego wchodzą dwa wyodrębnione lokale. Zgodnie z umową odrębnej własności z dnia 5 kwietnia 1972 r. posiada każdy z lokali 50% udziału w własności części wspólnych budynku i działki. Lokal nr 1 o łącznej powierzchni użytkowej 100,89 m² znajdujący się na parterze budynku nabył Wnioskodawca na podstawie umowy sprzedaży z dnia 12 grudnia 2006 r. za kwotę 160.000 zł. Lokal ten został po raz pierwszy oddany do używania w dniu 1 grudnia 1960 r. Lokal nr 2 o łącznej powierzchni użytkowej 96,62 m² znajdujący się na piętrze budynku nabył Wnioskodawca na podstawie umowy darowizny w 1998 r.. Lokal ten został po raz pierwszy oddany do używania w dniu 24 sierpnia 1972 r. Wnioskodawca wynajął z dniem 16 czerwca 2007 r. obydwa lokale jako lokale użytkowe na działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest czynnym płatnikiem podatku VAT. Przed przejęciem ww. lokali z dniem 30 czerwca 2007 r. do ewidencji środków trwałych Wnioskodawca poniósł koszty związane z ulepszeniem, które podnoszą wartości początkowe tych lokali. Wnioskodawca ustalił wartość początkową dla lokalu nr 1 i nr 2 w następujący sposób:

Lokal użytkowy nr 1

* cena kupna z dnia 12 grudnia 2006 r.- 160.000,00 zł

* wartość udziału w działce (261,5 m² x 200 zł) - 52.300,00 zł (32,69%)

* wartość lokalu nr 1 pomniejszona o wartość działki- 107.700,00 zł (67,31%)

* podatek od czynności cywilno prawnych (3.200 zł)- 2.153,92 zł (67,31%)

* opłaty notarialne 2.224,20 zł - 1.497,11 zł (67,31%)

* razem - 111,351,03 zł

* wartość ulepszeń zgodnie z Fakturami za okres od 1 stycznia 2007 r. do 30 czerwca 2007 r. pomniejszoną o naliczony podatek od towarów i usług- 24.361,57 zł

* wartość lokal nr 1 na dzień 30 czerwca 2007 r. -135.712,60 zł

Lokal użytkowy nr 2

* wartość jak lokal nr 1 z grudnia 2006 r. (art. 22 ust. 8) - 107 700,00 zł

* wartość ulepszeń zgodnie z Fakturami za okres od 01,01.2007 r. do 30 06 2007 r. pomniejszoną o naliczony podatek od towarowi usług - 17 579,41 zł

* wartość lokal nr 2 na dzień 30 czerwca 2007 r. - 125.279,41 zł

Stawkę amortyzacji ustalił Wnioskodawca metodą indywidualną dla środków trwałych używanych lub ulepszonych. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 22j)

Ustalona przez Wnioskodawcę stawka amortyzacji dla lokalu nr 1 i nr 2 wynosi 10%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość początkowa dla lokalu nr 1 i nr 2 została ustalona w sposób prawidłowy zgodnie z art. 22g u.p.d.o.f.

Czy ustalona stawka amortyzacji metodą indywidualną dla środków trwałych jest prawidłowa zgodnie z art. 22j u.p.d.o.f.

Zdaniem Wnioskodawcy wartość początkowa dla lokalu nr 1 została ustalona zgodnie z art. 22g u.p.d.o.f. jako cena nabycia pomniejszona o wartość udziału w działce, powiększona o koszty związane z zakupem i koszty ulepszeń poniesione od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia przejęcia do ewidencji środków trwałych pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług.

Wartość początkowa dla lokalu nr 2 została ustalona zgodnie z art. 22g u.p.d.o.f. jako cenę rynkowa środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji, powiększoną o koszty ulepszeń poniesione od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia przejęcia do ewidencji środków trwałych pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług.

Ustalona stawka amortyzacji jest zgodna z art. 22j u.p.d.o.f. Obydwa lokale spełniają wszystkie wymagania zgodnie z art. 22j.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków m.in. na:

Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na ustalenie indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych, lub ulepszonych budynków (lokali) niemieszkalnych, z tym, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze kupna uważa się cenę nabycia.

Za cenę nabycia zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (wtedy przyjmuje się wartość wynikającą z umowy).

W myśl art. 22g ust. 17 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Na postawie powołanych przepisów oraz przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego nr 1 zastosowanie znajduje przepis art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Natomiast przepis art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jednoznacznie określa sposób ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego nr 2. W tym przypadku za wartość początkową uważa się wartość rynkową z dnia nabycia (po wyłączeniu kwoty odpowiadającej wartości gruntu), chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa wartość w niższej wysokości (wtedy przyjmuje się wartość wynikającą z umowy).

Tak ustalona wartość może być powiększona o wydatki poniesione na ulepszenie zgodnie z cyt. wyżej art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle ww. przepisów, w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw prawnych do ustalenia przez Wnioskodawcę wartości początkowej lokalu użytkowego nr 2 nabytego w drodze darowizny, według cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji.

Na tej podstawie przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego nr 2 należy uznać za nieprawidłowe.

Podstawę do ustalenia wysokości stawki amortyzacyjnej zarówno w zakresie lokalu użytkowego nr 1, jak i nr 2, stanowić będzie dyspozycja art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, iż Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla lokali użytkowych opisanych we wniosku na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należy uznać w zakresie określania stawek amortyzacyjnych za prawidłowe.

Reasumując:

* Wartość początkową dla lokalu nr 1 należy uznać cenę nabycia lokalu (po wyłączeniu kwoty odpowiadającej wartości gruntu) pomniejszoną o podatek od towarów i usług, która w przedmiotowej sprawie powinna być powiększona o wydatki poniesione do dnia przyjęcia lokalu do ewidencji środków trwałych (w tym poniesione koszty na ulepszenie).

* W zakresie lokalu użytkowego nr 2 za wartość początkową uważa się wartość rynkową lokalu z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (wtedy przyjmuje się wartość wynikającą z umowy) po wyłączeniu kwoty odpowiadającej wartości gruntu, powiększoną o wydatki poniesione do dnia przyjęcia lokalu do ewidencji środków trwałych.

* Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla lokali użytkowych nr 1 i 2 stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 4 z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (10%).

Ponadto tut. organ informuje, iż przeliczanie kwot, jakiego należałoby dokonać nie należy do kompetencji tut. organu.

W związku z powyższym tut. organ nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.