IPPB1/415-680/10-4/ES - Możliwość uwzględnienia przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży samochodu osobowego stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2010 r. (data wpływu 26 lipca 2010 r.) oraz piśmie (data wpływu 28 października 2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPP2/443-548/10-2/IG IPPB1/415-680/10-2/ES z dnia 11 października 2010 r. (data nadania 11 października 2010 r., data doręczenia 21 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uwzględnienia przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży samochodu osobowego stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uwzględnienia przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży samochodu osobowego stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni w czerwcu 2007 r. zakupiła samochód, który jest używany dla celów działalności gospodarczej, prowadzonej w formie spółki cywilnej. Wartość samochodu przekraczała 20.000 euro. Na podstawie art. 86 ust. 3 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług został odliczony od podatku należnego podatek naliczony w kwocie 6.000 zł. Przedmiotowy samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych firmy z wartością początkową stanowiącą równowartość 20.000 euro. Wnioskodawczyni zamierza wkrótce tj. czwartym roku eksploatacji dokonać sprzedaży tego samochodu jako podatnik podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Odpowiedź na pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź w zakresie podatku od towarów i usług zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni kwota uzyskana ze sprzedaży samochodu będącego środkiem trwałym stanowić będzie przychód z działalności gospodarczej, kosztem uzyskania tego przychodu będzie natomiast niezamortyzowana jeszcze część wartości początkowej środka trwałego tj. od kwoty stanowiącej wartość równowartości 20.000 EURO. Nie będzie możliwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów tej części odpisów amortyzacyjnych, która została wyłączona z kosztów podatkowych, na zasadzie art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT - tj. wartości przekraczającej 20.000 EURO. Przy sprzedaży środka trwałego, od którego odpisy amortyzacyjne były w części wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, odpisy w tej części nie będą stanowić kosztu uzyskania przychodu przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży takiego środka trwałego. Natomiast przy ustalaniu wysokości przychodu ze sprzedaży należy jego wartość ustalić na podstawie wyliczonego udziału procentowego ceny nabycia w stosunku do przyjętej do amortyzacji wartości początkowej stanowiącej równowartość 20.000 euro i taki wskaźnik procentowy odnieść do faktycznej ceny pojazdu uzyskanej w momencie jego sprzedaży.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

W art. 19 ust. 1 ww. ustawy postanowiono, że przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku składników majątku stanowiących środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 23 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 23, nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem Wnioskodawczyni mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nie przewyższającej równowartości 20.000 euro.

Natomiast stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

Konstrukcja przedmiotowego przepisu oparta została na założeniu odroczenia w czasie uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na:

* nabycie gruntów i prawa użytkowania wieczystego gruntów,

* nabycie lub wytworzenie środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych,

* ulepszenia zwiększające wartość środków trwałych.

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia, dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych o większej wartości tj. takich, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 euro. Tak więc nie są kosztem podatkowym, odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania (art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy). Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów należy uwzględniać podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wynika z treści złożonego wniosku w 2007 r. Wnioskodawczyni zakupiła samochód osobowy w cenie przewyższającej równowartość 20.000 euro. W okresie użytkowania tego środka trwałego Wnioskodawczyni dokonywała odpisów amortyzacyjnych, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej odpowiadającej równowartości 20.000 euro, zaś pozostałą cześć (tzn. tę ponad 20.000 euro) nie zaliczała do kosztów podatkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż kosztem uzyskania przychodu w przypadku zbycia przedmiotowego samochodu osobowego, będzie wartość początkowa tego samochodu pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne (zarówno stanowiące koszt uzyskania przychodu, jak i niestanowiące kosztu uzyskania przychodu).

Natomiast dochód ze sprzedaży tego samochodu Wnioskodawczyni będzie zobowiązana ustalić w oparciu o art. 24 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zgodnie z którym dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Zatem przychód uzyskany ze sprzedaży wskazanego we wniosku samochodu, zgodnie z dyspozycją art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, Wnioskodawczyni będzie mogła pomniejszyć o koszty jego nabycia, skorygowane o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, które obejmują również te odpisy które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle powyższego, odpisy amortyzacyjne, dokonane w części ustalonej od wartości samochodu osobowego, przewyższającej wartość 20.000 euro, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia (sprzedaży) tego środka trwałego.

W świetle powyższego, przy sprzedaży samochodu osobowego stanowiącego środek trwały, przychodem z odpłatnego zbycia jest cena określona w umowie sprzedaży nieodbiegająca bez uzasadnionej przyczyny od wartości rynkowej, a kosztami uzyskania przychodów są wydatki na jego nabycie, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. liczonych od pełnej wartości początkowej samochodu (bez uwzględniania limitu 20.000 euro) niezależnie od tego czy odpisy te stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Tym samym przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.