IPPB1/415-676/10-2/EC - Opodatkowanie przychodów z tytułu usług świadczonych przez tłumacza przysięgłego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2010 r. (data wpływu 26 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu usług świadczonych przez tłumacza przysięgłego - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu usług świadczonych przez tłumacza przysięgłego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest tłumaczem przysięgłym i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług tłumaczenia. Usługi świadczy na rzecz osób prawnych, osób fizycznych i innych jednostek, w tym na rzecz sądów, prokuratury i policji.

Kwestią sporną dla tych ostatnich podmiotów jest źródło jej przychodu, oceniane jako przychody z działalności wykonywanej osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o p.d.o.f.), a nie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f.).

Będąc czynnym podatnikiem VAT Wnioskodawczyni jest zobowiązana do wystawiania faktur VAT.

Jednak część sądów, prokuratura i policja prezentują trzy sposoby wyliczenia kwoty do zapłaty: od wartości kwoty netto podanej w fakturze obliczają ryczałtowe koszty uzyskania przychodów (art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy p.d.o.f.) - 20 % i pobierają zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 18 % (art. 41 ust. 1 ustawy p.d.o.f.).

Do tak wyliczonej kwoty dodają podatek VAT wynikający z faktury i tę "należność" niezgodną z wystawionym dokumentem, przekazują na rachunek bankowy. Innym sposobem reakcji sądów na otrzymaną fakturę VAT jest pisemne wezwanie do jej anulowania lub korekty i zalecenie wypełnienia oświadczenia o zaliczkach na podatek dochodowy. Złożenie oświadczenia, że wykonywane usługi wchodzą w zakres działalności gospodarczej (art. 41 ust. ustawy p.d.o.f.), jest nieskuteczne. Istnieje jeszcze nieliczna grupa odbiorców z kręgu sądów, prokuratury i policji regulująca w całości kwotę wynikającą z wystawionej faktury VAT. Faktura jest dokumentem księgowym podlegającym wpisowi do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, dokumentującym obrót gospodarczy w zakresie podatku VAT i przychodu w podatku dochodowym. Opisana sytuacja, w której sądy dowolnie interpretują przepisy podatkowe i przekazują kwoty niezgodne z wystawionym dokumentem powoduje podwójne opodatkowanie podatkiem dochodowym - raz przez sądy, a drugi raz przez Wnioskodawczynię, deklarując zaliczkę na podatek dochodowy.

Ta różnorodność interpretacyjna jest dużym utrudnieniem w prowadzonej działalności i komplikuje rozliczenia podatkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Odpowiedź na pytanie drugie i trzecie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej. Wniosek Pani w zakresie pytania pierwszego w zakresie podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad.2

Faktury VAT wystawione dla sądów, prokuratury i policji powinny być rozliczane jak dla innych odbiorców usług - poprzez księgowanie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz ewidencjonowane w rejestrze sprzedaży VAT.

Odbiorca faktury nie powinien ingerować w wyliczenie płatności w sposób, w jaki dokonują tego sądy.

Ad.3

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nakłada na podatników uzyskujących dochody z działalności gospodarczej obowiązek wpłacania bez wezwania zaliczek na podatek dochodowy (art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.f.). Ujednolicenie postępowania w stosunku do odbiorców świadczonych usług byłoby korzystne dla wszystkich uczestników obrotu gospodarczego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zatem pozarolnicza działalność gospodarcza i działalność wykonywana osobiście stanowią odrębne źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Tak więc, dla celów podatkowych działalność prowadzona przez podatnika może być uznana za działalność gospodarczą pod warunkiem, że uzyskanych przychodów nie można zaliczyć do źródeł przychodów, o których mowa wyżej, tj. np. do działalności wykonywanej osobiście.

Zgodnie z treścią art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Wyodrębnienie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście, przychodów osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychodów biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym - przy jednoczesnym zdefiniowaniu na użytek tej ustawy pojęcia pozarolniczej działalności gospodarczej - nie pozostawia wątpliwości, że źródłem tych przychodów nie jest pozarolnicza działalność gospodarcza, lecz zawsze działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.

Ponadto należy podkreślić, iż na gruncie prawa podatkowego nie ma przeszkód, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą równocześnie wykonywały na zlecenie sądów określone czynności i osiągały z tego tytułu przychody, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przychodów tych nie należy łączyć z przychodami z działalności gospodarczej.

Konsekwencją takiej kwalifikacji przychodu jest spoczywający na organach dokonujących wypłaty przedmiotowych kwot obowiązek płatnika, określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Na podstawie art. 42 ust. 1 powoływanej ustawy, płatnik ma (w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym zaliczkę pobrano) obowiązek przekazania pobranej zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby płatnika. W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik ma obowiązek przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania podatnika, imienne informacje o wysokości dochodu na formularzu PIT- 11/8B. Jednocześnie, osiągający przedmiotowe dochody podatnicy są obowiązani wykazać je, łącznie z dochodami uzyskanymi z innych źródeł, w składanym do dnia 30 kwietnia następnego roku zeznaniu rocznym i do obliczenia należnego podatku dochodowego, zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według obowiązującej w danym roku skali podatkowej.

Jednocześnie zauważyć należy, iż w myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o. Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż w podatkowej księdze przychodów i rozchodów prowadzonej w celu ustalenia dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, ujmuje się jedynie przychody i koszty związane z tą działalnością.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni jest tłumaczem przysięgłym. Prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, w zakresie usług tłumaczenia. Usługi świadczy na rzecz osób prawnych, osób fizycznych i innych jednostek, w tym na rzecz sądów, prokuratury i policji.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż przychody uzyskane z tytułu tłumaczeń dokonywanych na zlecenie sądów należy zawsze zaliczyć do źródła jakim jest działalność wykonywana osobiście, bez względu na fakt, czy wnioskodawczyni prowadzi i w jakim zakresie pozarolniczą działalność gospodarczą. W związku z powyższym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, Sąd lub Prokurator jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych ma obowiązek pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od wypłaconego wynagrodzenia za dokonanie tłumaczeń, natomiast Wnioskodawczyni obowiązana jest wykazać przedmiotowe dochody w zeznaniu rocznym na podstawie otrzymanych od płatnika informacji. Oznacza to, iż przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie należy ujmować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów prowadzonej działalności gospodarczej. Koniecznym jest wyłączenie z działalności gospodarczej przychodów z tytułu między innymi usług tłumaczenia wykonanych na zlecenie organów władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, Sądów lub Prokuratur, co w konsekwencji wyeliminuje podwójne ich opodatkowanie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.