IPPB1/415-674/12-3/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2012 r. (data wpływu 25 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia obowiązku podatkowego za 2011 rok - jest prawidłowe.

W dniu 25 czerwca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku w zakresie określenia obowiązku podatkowego za 2011 rok.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od 1 października 1998 r. prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie inżynierii i doradztwa technicznego (7112Z PKD 2007) na podstawie Wpisu do Ewidencji Działalności Gospodarczej w W. Korzysta z opodatkowania w skali liniowej, a rozliczeń z Urzędem Skarbowym dokonuję na podstawie prowadzonej Książki Przychodów i Rozchodów oraz Rejestrów VAT. Dnia 23 maja 2011 podpisałem umowę, dotyczącą świadczenia usług zgodnych z zadeklarowanym profilem mojej działalności dla kontrahenta z Niemiec, sięgającą końca roku 2011.

W styczniu br. kontrahent niemiecki zdecydował się przedłużyć z Wnioskodawcą umowę do końca roku 2012.

STAN FAKTYCZNY DOTYCZY ROKU PODATKOWEGO 2011:

Polska jest miejscem jego stałego zamieszkania, oraz miejscem zamieszkania dla celów podatkowych w roku podatkowym 2011.

Wnioskodawca stwierdza, że Polska jest centrum jego interesów życiowych. Polska jest miejscem stałego pobytu wszystkich członków jego najbliższej i dalszej rodziny, jego bliskich, przyjaciół i znajomych. W Polsce znajduje się jego majątek ruchomy i nieruchomości, rachunki oraz lokaty bankowe. Jego zobowiązanie leasingu środka trwałego (samochód ciężarowy) dotyczy polskiego banku także pozostali kontrahenci Wnioskodawcy, dla których świadczy usługi są z Polski.

W Niemczech Wnioskodawca nie posiada rodziny, bliskich, ani przyjaciół. Przebywając na terenie Niemiec zamieszkuje w hotelach, lecz większość dni wolnych spędza w W. Jako osoba fizyczna - przedstawiciel wolnego zawodu - nie posiada też na terenie Niemiec żadnej fili, ani oddziału. Na terenie Niemiec nie posiada żadnego majątku trwałego, oraz żadnych rachunków bankowych, czy też zobowiązań wobec banków, bądź innych instytucji.

W roku 2011 Wnioskodawca przebywał na terytorium Polski krócej niż 183 dni. Realizację usług na terenie Niemiec wykonywał, jako przedstawiciel wolnego zawodu (inżynier) w oparciu o Umowę o Dzieło.

STAN PRZYSZŁY DOTYCZY ROKU PODATKOWEGO 2012:

Polska jest miejscem jego stałego zamieszkania, oraz miejscem zamieszkania dla celów podatkowych w roku podatkowym 2012.

Wnioskodawca stwierdza, że Polska jest centrum jego interesów życiowych. Polska jest miejscem stałego pobytu wszystkich członków jego całej rodziny, jego bliskich, przyjaciół i znajomych. W Polsce znajduje się jego majątek ruchomy i nieruchomości, rachunki oraz lokaty bankowe. Jego zobowiązanie leasingu środka trwałego (samochód ciężarowy) dotyczy polskiego banku także pozostali kontrahenci Wnioskodawcy, dla których świadczy usługi są z Polski.

W Niemczech Wnioskodawca nie posiada rodziny, bliskich, ani przyjaciół, Przebywając na terenie Niemiec zamieszkuje w hotelach, lecz większość dni wolnych spędza w W. Jako osoba fizyczna - przedstawiciel wolnego zawodu - nie posiada też na terenie Niemiec żadnej filii, ani oddziału. Na terenie Niemiec nie posiada żadnego majątku trwałego, oraz żadnych rachunków bankowych, czy też zobowiązań wobec banków, bądź innych instytucji.

W roku 201 2 Wnioskodawca będzie przebywał na terytorium Polski krócej niż 183 dni.

Realizację usług na terenie Niemiec Wnioskodawca wykonuje, jako przedstawiciel wolnego zawodu (inżynier) w oparciu o Umowę o Dzieło, stanowiące kontynuację - przedłużenie Umowy obowiązującej w roku 2011.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

Czy

spełniając wymóg Rozdziału 1, artykułu 3, ust. 1a) pkt 1 Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych, ale niespełniając wymogu Rozdziału 1, artykułu 3, ust. 1a) pkt 2 Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych, oraz spełniając wymagania Umowy w Sprawie Unikania Podwójnego Opodatkowania Pomiędzy Niemcami a Polską, Dz. U. z 2005/12/90, art. 14, jednocześnie niespełniając wymagań Umowy w Sprawie Unikania Podwójnego Opodatkowania Pomiędzy Niemcami a Polską, Dz. Ust. 2005/12/90, art. 15, a także przyjmując Polskę za miejsce zamieszkania w myśl art. 4 pkt 1i 2 Umowy w Sprawie Unikania Podwójnego Opodatkowania Pomiędzy Niemcami a Polską, Dz. Ust. 2005/12/90, Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przekraczając jednocześnie 183 dni pobytu na terenie Niemiec w okresie 12 miesięcy.

Zdaniem Wnioskodawcy miejscem jego stałego zamieszkania, wynikające z faktycznego centrum interesów życiowych leży w Polsce. Odnosząc się do Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania pomiędzy Niemcami a Polską (Dz. Ust. 2005/12/90), warunki wymienione w art. 15, ust. 2 tej Umowy dotyczą wynagrodzeń uzyskiwanych przez pracowników najemnych, a tym samym nie dotyczą przedstawicieli "wolnych zawodów" niebędących wynagradzanymi przez pracodawców. Potwierdza to art. 14 tejże Umowy, zaliczający samodzielną działalność inżynierską do "wolnych zawodów", opodatkowanych w kraju zamieszkania, czyli w przypadku Wnioskodawcy w Polsce, zgodnie z art. 4 pkt 1 i 2 tejże Umowy podlega zatem nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce,

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia, których uzależnia się kwalifikację danej osoby, jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się, bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90)

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

W analizowanym przypadku należy również powołać przepis art. 14 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Niemcami.

Artykuł 14 ww. umowy o unikaniu stanowi, iż, dochody osiągane z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko Państwie, będącym miejscem zamieszkania osoby osiągającej ten dochód, chyba, że osoba ta dysponuje stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie, w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, wówczas dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej placówce.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż w 2011 r. Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. A zatem podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.