IPPB1/415-658/13-2/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2013 r. (data wpływu 24 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia PIT-8C - jest prawidłowe.

W dniu 24 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia PIT-8C.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

A. Sp. z o.o. prowadzi działalność w zakresie dystrybucji produktów ubezpieczeniowych na rzecz podmiotów z Grupy A. Polska.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawiera umowy agencyjne na podstawie których nabywa usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego od pośredników ubezpieczeniowych (Agentów"). Zgodnie z przepisami o pośrednictwie ubezpieczeniowym, agentem ubezpieczeniowym może być wyłącznie przedsiębiorca (osoba fizyczna) lub osoba prawna.

Agenci z tytułu świadczonych przez nich usług otrzymują wynagrodzenie w postaci prowizji naliczonej od inkasa składki, której wysokość zależy od liczby lub wartości zawartych umów ubezpieczenia z klientami. Z uwagi, na to, że umowy ubezpieczenia mogą mieć charakter wieloletni lub też być odnawiane co roku wypłaty takie mogą być również dokonywane na rzecz Agentów jeszcze w okresie po rozwiązaniu umowy agencyjnej. Ponadto Agenci mają również prawo do żądania świadczenia wyrównawczego, jeżeli w czasie trwania umowy agencyjnej pozyskał nowych klientów lub doprowadził do istotnego wzrostu obrotów z dotychczasowymi klientami, a Spółka nadal czerpie znaczne korzyści z umów z tymi klientami.

Agenci w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej wystawiają na Spółkę faktury lub rachunki obejmujące kwoty prowizji (w zależności od tego, czy są zarejestrowani jako czynny podatnik VAT, czy też korzystają ze zwolnienia podmiotowego). Niemniej jednak w przypadkach, w których umowy agencyjne zostały rozwiązane, co do zasady Agenci zaprzestają również prowadzenia działalności gospodarczej, w konsekwencji, czego powstaje problem związany z właściwym udokumentowaniem należnych agentowi prowizji związanych z jego uprzednią działalnością na rzecz Spółki oraz ewentualnych obowiązków Spółki z tym związanych, a w rezultacie z uprawnieniem Spółki do wypłaty prowizji oraz świadczeń wyrównawczych na podstawie przedstawionych jej przez Agenta dokumentów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest uprawniona do wypłaty należnych agentom prowizji lub świadczeń wyrównawczych z tytułu rozwiązanych już umów agencyjnych na podstawie przedstawionych przez agentów faktur VAT lub rachunków czy też powinna wystawić PIT-8C na rzecz Agenta z uwagi na niekwalifikowanie tego przychodu po stronie Agenta do przychodów ze źródła uprzednio prowadzonej działalności gospodarczej.

Odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź w zakresie podatku od towarów i usług zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy umowa agencyjna, jako jedna z umów nazwanych została uregulowana z Kodeksie Cywilnym (dalej: k.c.) w art. 758-7649 k.c. Zgodnie z tymi przepisami, gdy w umowie agencyjnej nie określa sposobu wynagrodzenia, agentowi należy się prowizja. Agent może żądać prowizji od umowy zawartej po rozwiązaniu umowy agencyjnej, jeżeli przy spełnieniu przesłanek z art. 761 k.c. propozycję zawarcia umowy dający zlecenie lub Agent otrzymał od klienta przed rozwiązaniem umowy agencyjnej (art. 761 k.c.), Biorąc pod uwagę powyższe, znaczący dla powstania roszczenia o prowizję jest moment złożenia przez klienta propozycji zawarcia umowy. Złożenie propozycji zawarcia umowy przez klienta przed rozwiązaniem umowy agencyjnej determinuje powstanie po stronie agenta roszczenie o prowizję, przy czym muszą zostać spełnione warunki z art. 761 k.c. Artykuł 761 k.c. dotyczy ogólnych warunków powstania po stronie Agenta roszczenia o prowizję w trakcie obowiązywania umowy agencyjnej lub szczególnych przesłanek powstania tego roszczenia w przypadku Agenta, któremu przyznano prawo wyłączności.

Z uwagi na powyższe bezsprzecznym pozostaje fakt, iż prowizje, jakie otrzymuje Agent z tytułu umowy agencyjnej zarówno przed jak i po jej rozwiązaniu stanowią dla niego przychód z działalności gospodarczej, w ramach której prowadzi lub prowadził działalność agencyjną. Należy podkreślić, że przychód po stronie Agenta nie powstałby w ogóle gdyby nie wcześniej zawarta umowa agencyjna.

Działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o PIT oznacza działalność zarobkową:

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nic są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, i 4-9.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy o PIT za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należy podatek od towarów i usług.

Z uwagi, na powyższe otrzymane przez agenta świadczenie po rozwiązaniu umowy pośrednictwa ubezpieczeniowego (agencyjnej) winno być traktowane, jako przychód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Bezsprzecznie, bowiem otrzymane przez Agenta prowizje znajdują swoje źródło w uprzednio zawartej umowie agencyjnej, bez której istnienia nigdy by nie powstały, a tym samym nie stanowiłyby przychodu z prowadzonej przez niego działalności. Roszczenie Agenta o wypłacenie prowizji jest wyłącznie konsekwencją uprzednio zawartej przez niego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej umowy agencyjną, co wynika wprost z k.c.

Zdaniem Spółki, w tym przypadku nie znajdą zastosowania postanowienia art. 20 ust. 1 w zw. z art. 42a ustawy o PIT, które obligowałyby Spółkę do wystawienia na rzecz Agentów informacji podatkowej PIT-8C. Na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody z innych źródeł uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Powołany powyżej przepis nie obejmuje swoim zakresem wypłaty należnych prowizji ubezpieczeniowych na rzecz agentów, po rozwiązaniu umów agencyjnych. Tym samym, wypłaty na rzecz ww. podmiotów nie podlegają udokumentowaniu wystawieniem PIT-8C.

Zgodnie bowiem z art. 42a ustawy o PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek łub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Wobec powyższego Spółka nie jest obowiązana do wystawienia PIT-8C wynikającego z art. 42a ustawy o PIT. albowiem obowiązek ten nie znajduje zastosowania do wypłacanych przychodów stanowiących dla Podatnika przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Jedynym prawidłowym dokumentem stanowiącym podstawę do wypłaty należnej prowizji ubezpieczeniowej jest faktura VAT albo rachunek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.