IPPB1/415-639/14-2/IF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2014 r. (data wpływu 2 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych:

* w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości wszelkich kosztów związanych z eksploatacją samochodu - jest nieprawidłowe,

* w pozostałym zakresie - jest prawidłowe

W dniu 2 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z wykorzystywaniem samochodu w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników. Wnioskodawca zamierza wprowadzić do działalności samochód osobowy (poniżej 3,5 tony) do ewidencji środków trwałych. Samochód ten ma zamiar użytkować wyłącznie do celów działalności gospodarczej, jednak nie jest możliwe dostateczne udokumentowanie tego przeznaczenia w rozumieniu art. 86a ust. 7 i 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym zastosowanie ma przepis artykułu art. 23 ust. 1 pkt 1 ppkt 43 lit. a tiret 2 ustawy opdof dotyczący zaliczenia w koszty podatku naliczonego do którego podatnik nie ma prawa odliczenia.

2. Czy w związku z brakiem zadeklarowania przewidzianej w art. 86 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT pełnego odliczenia podatku naliczonego, wobec braku możliwości należytego udokumentowania wykorzystania samochodu wyłącznie do celów prowadzonej działalności, możliwe jest zaliczenie w koszty w pełnej wysokości wszelkich kosztów związanych z eksploatacją samochodu, w tym także amortyzacji.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W artykule 22 ust. 1 Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. Z 2012 r. poz. 361 z późn. zm). - znany dalej ustawą o p.d.o.f. wskazano zasadę, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem wszelkie koszty i wydatki związane z używaniem samochodu służbowego stanowią koszty uzyskania przychodu. Artykuł 23 pkt 1 ust. 1 ppkt 43 wprowadza wyjątki od tej generalnej zasady, w tym też zasadę, że kwota podatku naliczonego nie stanowi kosztów uzyskania przychodów. Punkt 43 tiret drugie artykułu 23 wprowadza wyjątek stanowiący, że kosztem uzyskach przychodu jest podatek VAT naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Zdaniem wnioskującego podatek w wysokości 50% niepodlegający odliczeniu stanowi koszty uzyskania przychodów o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w pełnej wysokości. Wydaje się uzasadnione stanowisko, iż ustawa o VAT posługuje się specyficzną i wyłączną dla tej ustawy definicją pojazdu samochodowego wykorzystywanego wyłącznie do celów działalności gospodarczej a związaną przede wszystkim z obostrzonymi obowiązkami ewidencyjnymi. Ta definicja ma zastosowanie wyłącznie do celów tego podatku i nie znajduje zastosowania w odniesieniu do innych należności podatkowych. Nie mogąc sprostać tym specyficznym wymogom ewidencyjnym (dodatkowo usankcjonowanych k.k.s.) odliczeniu podlegać będzie zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT wyłącznie 50% podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur. Pozostałe 50% stanowi zdaniem wnioskującego koszt uzyskania przychodu stanowiący część, co do której, podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego. A zatem w tej części stanowić to będzie, zdaniem Wnioskującego, koszt uzyskania przychodu po myśli art. 16 ust. 46 tiret drugi.

Ad. 2.

W artykule 22 ust. 1 Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.- zwany dalej ustawą o p.d.o.f., wskazano zasadę, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem wszelkie koszty i wydatki związane z używaniem samochodu służbowego stanowią koszty uzyskania przychodu. Artykuł 23 ust. 1 pkt 43 wprowadza wyjątki od tej generalnej zasady, w tym też zasadę, że kwota podatku naliczonego nie stanowi kosztów uzyskania przychodów. Punkt 43 tiret drugie artykułu 23 wprowadza wyjątek stanowiący, że kosztem uzyskania przychodu jest podatek VAT naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Zdaniem wnioskującego podatek w wysokości 50% niepodlegający odliczeniu stanowi koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ustawie opdof w pełnej wysokości. Wydaje się uzasadnione stanowisko, iż ustawa o VAT posługuje się specyficzną i wyłączną definicją pojazdu samochodowego wykorzystywaną wyłącznie do celów działalności gospodarczej a związaną przede wszystkim z obostrzonymi obowiązkami ewidencyjnymi. Ta definicja ma zastosowanie wyłącznie do celów tego podatku i nie znajduje zastosowania w odniesieniu do innych należności podatkowych.

Nie mogąc sprostać tym specyficznym wymogom ewidencyjnym (dodatkowo usankcjonowanych k.k.s.) odliczeniu podlegać będzie zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT wyłącznie 50% podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur.

Specyfika definicji samochodu wykorzystywanego wyłącznie do celów działalności gospodarczej stosowana przez ustawodawcę w art. 86a nie znajduje zdaniem wnioskodawcy przełożenia na przepisy dotyczące podatku o zupełnie innej konstrukcji prawnej. Godzi się w tym miejscu podkreślić, iż w ustawie p.d.o.f. ustawodawca używa pojęcia samochód wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Podstawą do zaliczenia kosztów eksploatacji, używania i odpisów amortyzacyjnych stanowi wpis do ewidencji środków trwałych. Zdaniem wnioskującego odliczanie VAT naliczonego w wysokości 50% nie oznacza iż faktycznie w takiej proporcji samochód jest wykorzystywany dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Podstawę naliczania amortyzacji stanowi okoliczność wykorzystywania samochodu dla celów służbowych. Wpis ten stanowi samoistną przesłankę do zaliczenia w pełni wszelkich kosztów związanych z użytkowaniem samochodu do kosztów uzyskania przychodu. Dotyczy to również w szczególności odpisów amortyzacyjnych.

Użyta w ustawie o VAT fikcja prawna, że samochód może być wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej lub w 50% nie może stanowić przesłanki do tego, że ten sam stosunek procentowy odnosi się do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu p.d.o.f.

Zdaniem wnioskującego możliwość odliczenia jedynie 50% podatku naliczonego nie określa, że samochód jest wykorzystywany wyłącznie w tych 50% do celów działalności gospodarczej a jedynie stanowi aprioryczne domniemanie co do niemożności udokumentowania wyłącznego przeznaczenia samochodu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Niemożność sprostaniu tak szerokiej i szczegółowej ewidencji a także regulaminów spełniających wymogi art. 86a ustawy VAT nie może jednocześnie ograniczać podatnika w ujmowaniu do celów podatkowych kosztów uzyskania przychodu. Ustanowione przez Ustawodawcę proporcje dla celów podatku VAT stanowią pewną fikcję prawną użytą tylko dla celów tej ustawy. Skoro ustawodawca w p.d.o.f. nie wprowadza podobnych domniemań to zdaniem wnioskującego w myśl zasady in dubio pro tributario owa proporcja dotyczy tylko i wyłącznie podatku naliczonego VAT nie zaś do wyliczenia kosztów stanowiących kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia"koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje.

W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część - "przesunięciu" momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni - prowadząca działalność gospodarczą - zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych samochód osobowy (poniżej 3,5 tony). Samochód ten zamierza wykorzystywać wyłącznie do działalności gospodarczej, jednak nie jest możliwe dostateczne udokumentowanie tego przeznaczenia.

W związku z zaistniałą sytuacja powstała m. in wątpliwość w zakresie możliwości zastosowania przepisu art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy.

I tak, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

Wyjaśnić należy, że podatek naliczony, o którym mowa w powyższym przepisie, to suma kwot podatku VAT określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika m.in. przy nabyciu towarów i usług. Powyższe wynika z treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zgodnie z którym, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie zaś z ust. 1 ww. przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl natomiast art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zatem w myśl powyższego, w przedmiotowej sprawie, będzie miał zastosowanie zacytowany powyżej przepis art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a tiret 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczący zaliczenia w koszty podatku naliczonego do którego podatnik nie ma prawa odliczenia.

Odnosząc się w dalszej części do możliwości zaliczenia w koszty w pełnej wysokości wszelkich kosztów związanych z eksploatacją samochodu, w tym także amortyzacji, wskazać należy, że w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania podmiotom trzecim.

Odnosząc przedstawione powyżej przepisy do opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku, wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje możliwość proporcjonalnego dokonywania odpisów amortyzacyjnych wyłącznie dla nieruchomości, wykorzystywanych częściowo do działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. W przypadku środków trwałych innych niż nieruchomości, ustawodawca nie wskazał na możliwość proporcjonalnego ustalania wartości początkowej środków trwałych z uwagi na wykorzystywanie ich do innych celów, niż pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zatem w przypadku składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, spełniających kryteria do uznania ich za środki trwałe (innych niż nieruchomości), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od pełnej wartości początkowej, niezależnie od tego czy są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo - do celów prywatnych.

Zatem w przypadku samochodu osobowego zakupionego na potrzeby działalności gospodarczej, zaliczonego do środków trwałych i wykorzystywanego w tej działalności, możliwe będzie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pełnych odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od tego, że samochód będzie częściowo wykorzystywany dla celów prywatnych Wnioskodawczyni. Pamiętać przy tym należy o ograniczeniu kwotowym dot. ww. odpisów amortyzacyjnych, wprowadzonym przepisem art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Powyższe nie dotyczy natomiast możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z eksploatacją takiego samochodu. Wydatki na eksploatację będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w części, w jakiej faktycznie służą uzyskiwaniu przychodów z działalności, niezależnie od tego jaką proporcję wykorzystania samochodu na cele związane z działalnością gospodarczą ustalił podatnik. Jedynie takie wydatki, które rzeczywiście związane są z wykorzystaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, spełniają bowiem warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Każdorazowo zatem podatnik musi określić, czy dany wydatek został poniesiony w związku z działalnością gospodarczą. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku, zgodnie z zasadą, że ciężar dowodu spoczywa na tym podmiocie, który z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki praw.

Jeżeli zatem - jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego - przedmiotowy samochód wykorzystywany będzie wyłącznie do celów działalności gospodarczej i Wnioskodawca poniesie wydatki związane z eksploatacją tego samochodu w działalności gospodarczej, to wydatki te mogą stanowić stanowić koszty uzyskania przychodu w pełnej wysokości.

Nie można jednak uznać stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe, że o zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów pełnej wysokości wydatków na eksploatację samochodu decyduje wpis do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych.

W konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna Wnioskodawcy, przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, winna skutkować uznaniem stanowiska podatnika za nieprawidłowe, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.