IPPB1/415-624/14-6/JB - PIT w zakresie opodatkowania otrzymanej kwoty w wyniku uznania reklamacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2014 r. (data wpływu 21 marca 2014 r.) uzupełnione pismem z dnia 26 maja 2014 r. (data nadania 28 maja 2014 r., data wpływu 30 maja 2014 r.) na wezwanie z dnia 19 maja 2014 r. Nr IPPB4/415-216/14-2/JK (data nadania 19 maja 2014 r., data odbioru 23 maja 2014 r.) oraz pismem z dnia 18 czerwca 2014 r. (data nadania 18 czerwca 2014 r., data wpływu 20 czerwca 2014 r.) na wezwanie z dnia 13 czerwca 2014 r. Nr IPPB1/415-624/14-4/JB (data nadania 13 czerwca 2014 r., data odbioru 16 czerwca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanej kwoty w wyniku uznania reklamacji - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanej kwoty w wyniku uznania reklamacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2005 r. Wnioskodawczyni wraz mężem zakupiła mieszkanie w budynku wielorodzinnym. W trakcie użytkowania lokalu (w sezonie grzewczym) okazało się, że zamontowane rury centralnego ogrzewania typu X mają wadę ukrytą i wymagają wymiany. W wyniku kolejnych pęknięć rur dochodziło do zalewania mieszkania i istotnych strat. Udało się odnaleźć dystrybutora ww. rur centralnego ogrzewania, tj. firmę G. sp. z o.o.

Technologiczne wady rur uznali eksperci Spółki w trybie reklamacji zgodnej z przepisami rękojmi ustanowionej w kodeksie cywilnym i opisanej w ustawie o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej. W toku postępowania reklamacyjnego została przeprowadzona przez rzeczoznawcę firmy wizja lokalna wraz z dokumentacją fotograficzną skutków awarii.

Reklamacja została uznana przez firmę G. sp. z o.o. za zasadną i zaproponowano wypłatę rekompensaty poniesionych kosztów demontażu wadliwej instalacji i wykonania nowej instalacji wolnej od wad oraz odtworzenie stanu pierwotnego domu w oparciu o kosztorys sporządzony przez rzeczoznawcę spółki.

Stosowna kwota została wypłacona w 2013 r. w czterech ratach. Następnie w lutym 2014 r. Wnioskodawczyni otrzymała od G. sp. z o.o. PIT-8C na wypłaconą kwotę. W treści znalazł się zapis: "Ugoda zawarta w zakresie pokrycia kosztów w związku z koniecznością usunięcia awarii i jej skutków spowodowanych wadliwym towarem, którego dystrybutorem jest G. sp. z o.o.".

Na przełomie 2013 r./2014 r. Wnioskodawczyni przeprowadziła gruntowny remont mieszkania, polegający na całkowitej wymianie wadliwych rur centralnego ogrzewania oraz odtworzeniu stanu pierwotnego mieszkania. Zakres prac obejmował: rozkucie ścian i podłóg, posadzek, wymianę instalacji centralnego ogrzewania, osuszenie ścian i podłóg, wymianę uszkodzonych przez wodę pokryć ścian, podłóg (tynki, deski, panele, glazura, terakota itp.), prace malarskie, wykończeniowe.

Na czas remontu musiała ponieść koszty wynajęcia lokalu zastępczego dla 4-osobowej rodziny.

Pismem z dnia 26 maja 2014 r. Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek, informując, że mieszkanie zakupiono w 2005 r., a pierwsze awarie związane z pękającymi rurami C.O. w tym mieszkaniu miały miejsce w 2008 r.

Natomiast w bloku, w skład którego wchodzi mieszkanie Wnioskodawczyni, awarie nagminnie zdarzały się już w 2006 r. i w 2007 r. Zatem, już w tym czasie Wspólnota zaczęła poszukiwać przyczyn zaistniałej sytuacji. Blok jest dwuklatkowy, dwupiętrowy - w sumie kilkanaście rodzin. Awarie przed 2008 r. dotyczyły sąsiadów którzy podobnie jak Wnioskodawczyni rozpoczęli proces dochodzenia roszczeń w stosunku do dystrybutora rurek.

Już przy pierwszych awariach stwierdzono, że przyczyną pękania rurek jest ich wadliwość oraz, że w tym przypadku nie ma mowy o naprawach, a jedynie o kompleksowej wymianie instalacji C.O. Wnioski takiej treści zostały przedstawione deweloperowi, jako, że to on był stroną przy zawieraniu umowy kupna mieszkania. Następnie, po odnalezieniu dystrybutora, który zaopatrzył dewelopera w wadliwy towar, Wnioskodawczyni zaczęła dochodzić swoich praw bezpośrednio u dystrybutora.

Reklamacja dotycząca mieszkania Wnioskodawczyni została uznana przez dystrybutora wadliwego towaru w 2013 r.

Pismem z dnia 18 czerwca 2014 r. Wnioskodawczyni doprecyzowała, że reklamacja wadliwego towaru została została złożona po upływie dwóch lat od wydania towaru kupującemu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymana kwota odszkodowania powinna zostać wykazana w zeznaniu podatkowym za 2013 r. (remont mieszkania spowodowany usunięciem awarii i jej skutków został zakończony w 2014 r.)?

2. Czy otrzymana kwota odszkodowania jest przychodem z innych źródeł podlegającym opodatkowaniu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymana kwota odszkodowania nie stanowi przychodu, gdyż nie spełnia definicji przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Otrzymane odszkodowanie nie przysporzyło majątku. Otrzymane środki są tylko rekompensatą poniesionych wydatków na wadliwe wyroby oraz wydatków związanych z odtworzeniem stanu sprzed awarii. Stanowią jedynie wyrównanie poniesionych przez Wnioskodawczynię jako poszkodowanej kosztów i strat.

Zasadne jest odwołanie się w tym miejscu do treści przepisu art. 8 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego.

Zgodnie z brzmieniem przytoczonego artykułu, jeżeli towar jest niezgodny z umową kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę, albo wymianę na nowy, chyba że naprawa lub wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia.

Z treści ust. 2 art. 8 omawianej ustawy wynika, że nieodpłatność naprawy i wymiany oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

Natomiast stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tekst jedn.: nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w 2005 r. Wnioskodawczyni wraz mężem zakupiła mieszkanie w budynku wielorodzinnym a reklamacja dotycząca zamontowanych rury centralnego ogrzewania typu X. została uznana przez dystrybutora wadliwego towaru w 2013 r. Reklamacja została złożona po upływie dwóch lat od wydania towaru. W lutym 2014 r. Wnioskodawczyni otrzymała od G. sp. z o.o. PIT-8C na wypłaconą kwotę. W treści znalazł się zapis: "Ugoda zawarta w zakresie pokrycia kosztów w związku z koniecznością usunięcia awarii i jej skutków spowodowanych wadliwym towarem, którego dystrybutorem jest G. sp. z o.o.".

W związku ze szczegółową analizą treści przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota środków pieniężnych (odszkodowania), spełnia definicję przychodu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku reklamacji zasadnych, a więc takich, do których ubiegania się klient ma prawo uzasadnione jest odwołanie się do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1176 z późn. zm.), zgodnie z którym, jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia. Z treści ust. 2 art. 8 omawianej ustawy wynika, że nieodpłatność naprawy i wymiany w rozumieniu ust. 1 oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia.

Jednakże odwołanie się w tym miejscu do przepisu art. 8 powołanej ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, nie daje podstaw do uznania, że otrzymane przez Wnioskodawczynię odszkodowanie, nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem organu podatkowego, należy powołać się na treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy, na mocy którego sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu; termin ten biegnie na nowo w razie wymiany towaru.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy reklamacja wadliwego towaru została złożona po upływie dwóch lat od wydania towaru, wówczas wypłacone odszkodowanie będące pokryciem kosztów w związku z koniecznością usunięcia awarii i jej skutków, spowodowanych wadliwym towarem, stanowi u Wnioskodawczyni powstanie przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze źródła, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy podatkowej. Jak wynika bowiem z treści powołanego powyżej art. 10 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, dostawca rur obowiązku takiego nie ma, ponieważ termin przewidziany ustawą upłynął, a tym samym Wnioskodawczyni uzyskuje korzyść majątkową.

Natomiast, obowiązek składania zeznań o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu, został określony w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie, stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawczynię w 2013 r. od G. sp. z o.o. kwota odszkodowania - w zakresie pokrycia kosztów w związku z koniecznością usunięcia awarii i jej skutków - winna być uwzględniona w zeznaniu podatkowym za 2013 r. PIT-36, bowiem stanowi przychód z innych źródeł, określony w treści art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.