IPPB1/415-599/09-2/MT - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup poczęstunku dla kontrahentów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2009 r. (data wpływu 21 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup poczęstunku dla kontrahentów - jest prawidłowe.

W dniu 21 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup poczęstunku dla kontrahentów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej (dalej Spółka) świadczącej usługi w zakresie doradztwa prawnego. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności Spółka ponosi koszty organizacji spotkań z kontrahentami oraz potencjalnymi kontrahentami. Wydatki te można podzielić na dwie kategorie.

Pierwszą kategorię (dalej: "Pierwsza kategoria wydatków") stanowią wydatki ponoszone na zakup kawy, herbaty, napojów bezalkoholowych, drobnych przekąsek (ciastka, paluszki, słodycze, owoce), podawanych podczas spotkań oraz negocjacji z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami w siedzibie Spółki, jak również podczas (z reguły) nieodpłatnych seminariów organizowanych przez Spółkę dla klientów, zarówno w siedzibie, jak również poza siedzibą Spółki. Seminaria te poświęcone są omówieniu najistotniejszych zmian przepisów prawa, istotnych orzeczeń sądowych itp.

Do kategorii tej należą także wydatki na zakup usług cateringowych, obejmujących przygotowanie przekąsek (składających się przykładowo z zestawu kanapek, gorącej kawy i herbaty, owoców, sałatki). Także w tym przypadku przekąski podawane są kontrahentom Spółki, podczas dłuższych spotkań, negocjacji lub seminariów i służą ich sprawnemu przeprowadzeniu.

Drugą kategorię (dalej: "Druga kategoria wydatków") stanowią wydatki ponoszone na zakup usług gastronomicznych, ponoszone podczas spotkań z kontrahentami w restauracjach oraz hotelach. Podatnik nie zalicza powyższych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, na podstawie art. 86 ust. 1 pkt 3 Ustawy o VAT, Spółka nie dokonuje obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tej kategorii usług.

W związku z powyższym, wątpliwości podatnika dotyczą zasad kwalifikowania opisanych powyżej wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Odpowiedź na pytanie pierwsze stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Wniosek Pana w zakresie pytania drugiego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki ponoszone na zakup opisanej w stanie faktycznym Pierwszej kategorii wydatków stanowią koszt uzyskania przychodów Podatnika.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Powyższa regulacja oznacza, że wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika, które spełniają wskazaną w niej definicję kosztu uzyskania przychodów i jednocześnie nie są wymienione w zamkniętym katalogu art. 23 Ustawy o p.d.o.f. mogą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Jednocześnie wskazane z art. 23 Ustawy o p.d.o.f. wyjątki od generalnej zasady kwalifikowania wydatków spełniających definicję kosztów uzyskania przychodów nie mogą być interpretowane w sposób rozszerzający. Powyższe stanowisko jest potwierdzane w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 1995 r., sygn. akt SA/Kr 2480/94 (na gruncie analogicznej regulacji zawartej w Ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych) wskazano, iż "Interpretując przepis art. 16 ust. 1 trzeba mieć na uwadze, iż stanowi on odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 15. Zatem jego wykładnia nie może być rozszerzająca i musi być ścisła,"

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 Ustawy o p.d.o.f., nie uważa się za koszt uzyskania przychodów "kosztów reprezentacji, w szczególności, poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności, oraz napojów w tym alkoholowych.

Ustawa o p.d.o.f. nie zawiera definicji pojęcia "reprezentacja". Nie odsyła także w tym zakresie do innych aktów prawnych. Zgodnie z przyjętymi regułami wykładni przepisów prawa podatkowego, w takim przypadku należy się posłużyć takim znaczeniem tego pojęcia, jakie przyjmuje się w języku potocznym.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego pod red. prof. Mieczysława Szymczaka, reprezentacja oznacza "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną".

Z kolei termin "okazały" definiowany jest jako "wspaniały, imponujący wygląd, obfitość, wystawność, przepych, Wspaniałość", zaś termin "wystawny" definiowany jest jako "świadczący o zamożności, okazale urządzony, zorganizowany, bogaty, wspaniały, suty".

W opinii Wnioskodawcy, z art. 23 ust. 1 pkt 23 Ustawy o p.d.o.f., interpretowanego zgodnie z wskazaną powyżej definicją pojęcia "reprezentacja" wynika, że wydatkami o charakterze reprezentacyjnym są jedynie takie wydatki, które odbiegają od powszechnie przyjętych standardów podejmowania kontrahentów, ze względu ich okazałość, wystawność itp. Podobna interpretacja pojęcia "reprezentacja" dokonywana jest także w orzecznictwie sądowym (przykładowo: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2009 r., sygn. III SA/Wa 1597/08).

Do omawianej kategorii wydatków z pewnością nie można zakwalifikować opisanej w stanie faktycznym Pierwszej grupy wydatków. Zaproponowanie kontrahentowi kawy lub herbaty, a w przypadku dłuższych spotkań lub negocjacji także drobnych przekąsek jest przejawem dobrego wychowania oraz powszechnie przyjętym standardem. Charakter reprezentacji będą miały jedynie te działania, które obecnie mogą zostać uznane za szczególnie okazałe, odbiegające od reguł przyjętych w analogicznych sytuacjach (tak: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 lutego 2008 r., sygn. ITPB1/415- 604/07/DP). W opinii Podatnika charakter taki miałoby zorganizowanie bankietu, zaproszenie kontrahenta na wytworny obiad lub kolację itp.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje terminu "reprezentacja", dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową. Przez reprezentację rozumie się "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną" - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007). Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika w celu ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, iż poniesione wydatki na zakup artykułów spożywczych takich jak kawa, herbata, napoje bezalkoholowe, słone paluszki, kanapki, sałatki oraz ciastka i owoce serwowane podczas spotkań, negocjacji lub seminariów z kontrahentami nie będą miały charakteru wydatków reprezentacyjnych, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy uznać, iż wydatki te będą elementem ich standardowej obsługi.

Reasumując należy stwierdzić, iż wydatki (oznaczone we wniosku jako "pierwsza kategoria wydatków") ponoszone przez Spółkę podczas spotkań i negocjacji z kontrahentami stanowią zwyczajowy poczęstunek kontrahentów i jako należące do powszechnie obowiązujących kanonów kultury (niemające charakteru okazałości) mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Na podatniku ciąży również należyte udokumentowanie wydatków związanych poczęstunkiem dla kontrahentów. Nie może się ono jednak ograniczać wyłącznie do posiadania faktury bądź też innego dowodu stwierdzającego wysokość poniesionych z ww. tytułu wydatków. Niezbędnym jest bowiem dysponowanie dowodami umożliwiającymi w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto potwierdzającymi racjonalność poniesionych wydatków i brak cech okazałości oraz wystawności.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego oraz wyroków WSA i NSA należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.