IPPB1/415-584/14-3/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2014 r. (data wpływu 20 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci poczynionych nakładów - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci poczynionych nakładów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Cztery osoby fizyczne - dwa małżeństwa (dalej łącznie zwane: Właścicielami) - są współwłaścicielami dwóch działek gruntu posadowionych obok siebie w miejscowości S., (dalej zwane pojedynczo: Grunt 1 oraz Grunt 2; dalej zwane łącznie Gruntem), prawo współwłasności Nieruchomości należy do majątku wspólnego małżonków. Nabycie Gruntu przez Właścicieli nastąpiło przed rokiem 2000. Od tego czasu Grunt stanowił składnik majątku osobistego.

Jednocześnie Właściciele prowadzą działalność gospodarczą, którą Właściciele sprawują w formie spółki jawnej. Grunt ten jednak nigdy nie został wprowadzony do ksiąg rachunkowych spółki jawnej, a zatem nigdy nie był wykorzystywany przez Właścicieli w ramach tej działalności gospodarczej.

Właściciele zawarli najpierw w 2001 r. (anektowaną w 2002 r.) na czas określony umowę dot. Grunt 1, a następnie w 2007 r. na czas określony umowę dot. Gruntu 2 - nazwane i uregulowane jako umowy użyczenia (dalej zwane łącznie: Umową Użyczenia) ze spółką A. Sp. z o.o. (dalej zwaną: Spółką), w której część Właścicieli tj. mężowie - posiada łącznie większościowy pakiet udziałów. Na podstawie Umowy Użyczenia Spółka korzysta z Gruntu, dokonując jedynie płatności podatku od nieruchomości dot. gruntu (Gruntu 1 oraz Gruntu 2) w imieniu i na rzecz Właścicieli; jednocześnie Właściciele udzielili w Umowie Użyczenia zgody dla Spółki na dysponowanie Gruntem na cele budowlane.

Mając ww. uprawnienie wynikające z Umowy Użyczenia, Spółka dokonała w ciągu dotychczasowego obowiązywania umowy dot. Gruntu 1 oraz Gruntu 2 naniesień na Gruncie, tj. Spółka wybudowała budynki, drogi, place, oświetlenie itp. (dalej łącznie zwane; Naniesieniami). Wybudowane budynki i budowie stanowią odrębny i samodzielny zakład w przedsiębiorstwie Spółki. Wzniesione Naniesienia zajmują większą część Gruntu 1 oraz Gruntu 2, a w związku z tym pozostała część Gruntu nie przedstawia dla Właścicieli gospodarczej wartości. Według ksiąg rachunkowych Spółki wartość netto Naniesień na dzień 31 marca 2014 r., wynosiła kwotę X zł, natomiast wartość rynkowa tych Naniesień wynosiła na ten dzień kwotę Y zł, wyższą od kwoty X zł. Ponadto, Właściciele nie dokonali we własnym zakresie żadnych nakładów na Gruncie, a zatem wszystkie istniejące nakłady na Gruncie zostały sfinansowane przez Spółkę.

Tymczasem wartość rynkowa Gruntu (bez uwzględnienia Naniesień) na dzień 31 marca 2014 r. wynosiła Z, tj. wartość co najmniej jednokrotnie mniejszą od wartości rynkowej Y samych Naniesień dokonanych przez Spółkę. Tak więc Naniesienia mają zdecydowanie najistotniejsze znaczenie na Gruncie; wartość samych Naniesień znacząco przekracza wartość samego Gruntu na dzień 31 marca 2014 r.

Do tej pory pomiędzy Właścicielami a Spółką nie doszło do rozliczenia Naniesień poniesionych przez Spółkę na Gruncie, ponieważ Umowa Użyczenia jest w trakcie obowiązywania.

Wobec problemu z uzgodnieniem pomiędzy Właścicielami a Spółką rozliczenia Naniesień Spółki na Gruncie, Właściciele mają zamiar wystąpić do Spółki z roszczeniem, opartym o przepis art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego, o nabycie od Właścicieli całości Gruntu zajętego przez Naniesienia. Właściciele oraz Spółka mają zamiar ustalić odpowiednie wynagrodzenia za przeniesienie własności Gruntu w wysokości wartości rynkowej samego Gruntu, nieuwzględniającej wartości rynkowej Naniesień - tym samym spełniając warunek z art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego, tj. zbycie samej działki Gruntu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w związku z planowaną transakcją na podstawie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego na warunkach określonych we wskazanym zdarzeniu przyszłym winien rozpoznać przychód podatkowy (proporcjonalnie do jego udziału we współwłasności Gruntu wśród Właścicieli) z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia (w kwocie Y).

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z planowaną transakcją na podstawie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego na warunkach określonych we wskazanym zdarzeniu przyszłym, nie będzie miał obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego (proporcjonalnie do jego udziału we współwłasności Gruntu wśród Właścicieli) z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia (w kwocie Y). Za takim stanowiskiem przemawiają następujące argumenty:

1. Zgodnie z przepisem art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem. Zgodnie z doktryną prawa cywilnego, przepis ten zwiera uzupełnienie instrumentarium rozliczeniowego nakładów na cudzym gruncie. Sięga tu ustawodawca do mocnego instrumentu roszczenia o przeniesienie (wykup) własności gruntu przysługującego właścicielowi gruntu. W dodatku takie roszczenie ma pierwszeństwo przed zwykłymi (powszechnymi) zasadami rozliczeń w stosunku pomiędzy właścicielem a posiadaczem rzeczy, tj. rozliczeń o zwrot nakładów. Oczywiście, ww. przepis nie stanowi wyjątku od zasady superficies solo cedit (wszystko, co zostało trwale połączone z gruntem, dzieli los prawny tego gruntu, staje się jako cześć składowa, własnością właściciela gruntu, bez względu na to, kto dokonał połączenia), natomiast ustanawia specyficzny mechanizm rozliczeń nakładów, który powinien mieć odzwierciedlenie również w traktowaniu na gruncie podatku dochodowego. Dlatego należy stwierdzić, że w sensie prawnym Właściciele dokonają przeniesienia własności Gruntu oraz Naniesień, które w związku z połączeniu z Gruntem stają się formalnie własnością Właścicieli Gruntu - przy czym, właśnie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego należy traktować jako przepis szczególny, który kreuje specyficzne zasady przeniesienia własności (nie sprzedaży) działki gruntu i odpowiedniego za nią wynagrodzenia (nie ceny sprzedaży) bez konieczności rozliczanie nakładów na gruncie.

Z analizy warunków stosowania tego przepisu (który będzie miał zastosowanie również w planowanej transakcji między Właścicielami a Spółką) wynika, że roszczenie właściciela gruntu wraz z nakładami poniesionymi przez osobę trzecią jest skoncentrowane tylko na prawie żądania wykupu działki gruntu, przy czym przyjmuje się w doktrynie prawa cywilnego, że art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego stanowi podstawę prawną dla określenia wynagrodzenia właściciela za przeniesienie własności gruntu zajętego przez nakłady (budynki i urządzenia wzniesione przez osobę trzecią) na poziomie odpowiadającym wartości wyłącznie działki gruntu, na której wzniesiony są nakłady, nieobejmującej wartości nakładów (tak m.in. Gniewek, Komentarz, s. 568, s. Rudnicki, w: Komentarz do k.c., Ks. II, 2004, s. 369; E. Skowrońska-Bocian, w: Komentarz k.c., t. I, 2005, s. 648. Celem bowiem uregulowania art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego jest uzyskanie przez właściciela nieruchomości rekompensaty za utratę wartości gruntu, na którym osoba trzecia wzniosła budynek czy budowlę. Ponadto ponieważ wzniesienie nakładu zostało sfinansowane przez osobę trzecią (nie właściciela gruntu), wynagrodzenie za ich przeniesienie dla właściciela gruntu obejmujące również wartość rynkową nakładów, oznaczałoby po stronie właściciela bezpodstawne wzbogacenie. Jednocześnie, właściciel nie może żądać od tej samej osoby trzeciej zapłaty za grunt, która uwzględniłaby również wartość poczynionych przez tę osobę nakładów na gruncie, bowiem w takiej sytuacji osoba trzecia musiałaby ponieść podwójne koszty wzniesienia nakładów (raz jako poczynione nakłady, drugi raz jako zapłata za grunt z Nakładami).

Zgodnie z art. 11 Ustawy o PIT, przychodem jest wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 11 ust. 2a pkt 4 Ustawy o PIT).

Nieodpłatne świadczenie w potocznym znaczeniu jest rozumiane jako szczególny rodzaj świadczenia, w przypadku gdy otrzymujący odnosi korzyść nie świadcząc nic w zamian (w praktyce przyjmuje się, że to rodzaj przysporzenia majątkowego, realna korzyść tego, który otrzymał takie świadczenie).

Aby można było zaliczyć jakieś zdarzenie do kategorii świadczeń nieodpłatnych, stanowiących źródło przychodu podatkowego, musi dojść do sytuacji, gdy jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, a drugi to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie zwiększając w ten sposób swoje przychody objęte opodatkowaniem.

Odnosząc to do zdarzenia przyszłego, zdaniem Wnioskodawcy nie dochodzi do otrzymania przez Właścicieli nieodpłatnego świadczenie ze strony Spółki w związku z samym faktem wzniesienia Naniesień na Gruncie, a także przeniesienia własności Gruntu w trybie art. 231 § ust. 2 Kodeksu Cywilnego na Spółkę. Jak zostało wspomniane powyżej, właśnie poprzez dokonanie przeniesienia własności Gruntu na podstawie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego dochodzi do zastosowania szczególnego mechanizmu, gdy Właściciele zgłaszają roszczenie o wykup działki Gruntu bez konieczności rozliczenia Naniesień - nie można zatem twierdzić, że w związku z przeniesieniem własności Gruntu dochodzi do otrzymania przez Właścicieli świadczenia (wartości Naniesień w kwocie Y) od Spółki w sposób nieodpłatny, skoro celem i rezultatem zastosowania art. 231 § ust. 2 Kodeksu Cywilnego jest umożliwienie rozliczenia wartości samego Gruntu w kwocie Z.

Prawidłowość przedstawionego przez Wnioskodawcę poglądu znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego wydanych w analogicznych sprawach, np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 czerwca 2008 r. nr IPPB3/423-567/08/MK, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 lutego 2011 r. nr ILPB2/415-1294/10-2/WM oraz z dnia 17 stycznia 2012 r. nr ILPB2/415-1025/11-2/WS.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca zajął stanowisko jak wyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieruchomości co oznacza, że należy skorzystać z definicji nieruchomości zawartej w ustawie - Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak i budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 48 Kodeksu cywilnego budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem stanowią co do zasady części składowe gruntu i na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego nie mogą być odrębnym przedmiotem własności.

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Z przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości. Oznacza to, że własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Dlatego sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i posadowionego na nim budynku, trwale z nim związanego.

Zatem, w przypadku wybudowania budynku na gruncie stanowiącym własność, grunt ten wraz z budynkiem stanowi jedną rzecz (nieruchomość). Jeżeli zatem, na nieruchomości gruntowej znajduje się jako jej część składowa budynek niestanowiący odrębnej nieruchomości w rozumieniu art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, to sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i znajdującego się na nim budynku, trwale z nim związanego.

Z kolei na podstawie art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Przy czym zgodnie z art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości znacznie przekraczającej wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten kto wzniósł budynek lub inne urządzenie nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem. Przeniesienie własności działki, o którym mowa w powołanym przepisie może nastąpić w trybie umownym lub sądowym. Art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego dotyczy sytuacji, gdy osoba nie będąca właścicielem wybudowała na obcym gruncie budynek lub inne urządzenie o wartości znacznie przekraczającej wartość zajętej na ten cel działki.

Gramatyczna wykładnia uzasadnia przyjęcie stanowiska, że na podstawie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego właścicielowi przysługuje roszczenie w stosunku do każdego posiadacza, a nie tylko do posiadacza samoistnego w dobrej wierze, przepis ten bowiem służy do ochrony interesów właściciela i jest skierowany przeciwko każdemu, kto władając gruntem wzniósł na nim budynek lub inne urządzenie. Zawarcie umowy przenoszącej własność działki za wynagrodzeniem (art. 231 § 2 k.c.) stanowi realizację przysługującego właścicielowi gruntu roszczenia o przeniesienie własności gruntu za odpowiednim wynagrodzeniem.

Przechodząc na płaszczyznę przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału), oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu są inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Katalog świadczeń określonych w art. 20 ust. 1 ww. ustawy jest katalogiem otwartym, dlatego też do tego rodzaju źródła przychodu należy zaliczyć wszystkie świadczenia, których ustawodawca nie zaliczył do innych kategorii źródła przychodu wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wyjaśnić należy, że na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego, zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Przy czym, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ustawy).

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w opisanym zdarzeniu przyszłym powstanie po jego stronie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci poczynionych (na podstawie umowy użyczenia) przez spółkę z o.o. nakładów na gruncie będącym przedmiotem współwłasności.

Nie można podzielić poglądu Wnioskodawcy, że wskutek planowanej transakcji nie osiągnie on nieodpłatnego przysporzenia majątkowego (nieodpłatnego świadczenia) skutkującego obowiązkiem rozpoznania przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym.

Wyjaśnić bowiem należy, że świadczenia w postaci dokonanych przez spółkę z o.o. nakładów (w postaci wybudowanych budynków i budowli) na gruncie stanowiącym współwłasność oraz będącym przedmiotem umowy użyczenia na rzecz współwłaściciela gruntu - Wnioskodawczyni należą do nieodpłatnych świadczeń. Ich pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Termin "świadczenie" pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 § 2 Kodeksu, świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Dla celów podatkowych pojęcie nieodpłatnych świadczeń ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

W potocznym znaczeniu świadczenia nieodpłatne, to szczególnego rodzaju świadczenia w przypadku, których otrzymujący odnosi określoną korzyść nie świadcząc nic w zamian. Jednocześnie nie został wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nawet przybliżony katalog takich świadczeń, zatem uznać należy, że katalog przychodów podlegających opodatkowaniu jest szeroki i otwarty.

W świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby można było zaliczyć określone świadczenie do kategorii świadczeń nieodpłatnych, stanowiących źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, musi dojść do zdarzenia prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia (przysporzenia majątkowego) drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody objęte opodatkowaniem. Nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 11 ust. 1 powoływanej ustawy, nie musi wynikać z zobowiązania cywilnoprawnego.

W praktyce w pojęciu przychodu mieści się realna korzyść, jaką uzyskał podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy również wartość dokonanych przez użytkownika - spółkę z o.o. nakładów w tym budynków i budowli stanowiących część składową gruntu. Bez wątpienia właściciele gruntu osiągają realne korzyści w postaci poczynionych nakładów na gruncie będącym przedmiotem umowy użyczenia nie świadcząc nic w zamian. W związku z tym ma miejsce przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, ponieważ Wnioskodawczyni osiąga przychód bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego. Następuje więc korzyść majątkowa po stronie otrzymującego świadczenie. W związku z tym Wnioskodawczyni osiągnie przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnych świadczeń, który należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ustalony proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawczynię udziału we współwłasności nieruchomości. Przychód ten należy ustalić z uwzględnieniem art. 11 ust. 2 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci poczynionych nakładów należało uznać za nieprawidłowe.

Nadto, mając na uwadze okoliczność, że wskazana we wniosku nieruchomość stanowi przedmiotem współwłasność, niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Stosownie do powyższego pozostali współwłaściciele nieruchomości chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinni wystąpić z odrębnymi wnioskami o wydanie interpretacji indywidualnej.

Krańcowo należy podkreślić, że przywoływane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołane rozstrzygnięcia organów podatkowych nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).