IPPB1/415-564/11-2/ES - Ustalenie wartości początkowej samochodu osobowego jako środka trwałego wykorzystywanego w prowadzonej działalność gospodarczej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2011 r. (data wpływu 16 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 16 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem w spółce partnerskiej tj. spółce osobowej podlegającej Krajowemu Rejestrowi Sądowemu. Spółka partnerska prowadzi działalność sklasyfikowaną wg. klasyfikacji PKD 6910Z w zakresie wolnego zawodu notariusza. Zarówno wspólnikami (partnerami) jaki podatnikami w ww. formie działalności gospodarczej są dwie osoby fizyczne. Partnerzy spółki dla celów wykonywania czynności służbowych często potrzebują pojazdu w celu dojazdu do klienta, załatwienia innych bieżących spraw spółki jak; wyjazdu do sądu, urzędu skarbowego, na pocztę, do hurtowni w celu zaopatrzenia firmy w materiały biurowe, środki czystości etc. Niestety mimo poniesionych wydatków nie wszystkie koszty można było uwzględnić w podatkowej księdze przychodów i rozchodów spółki (wydatki na paliwo i eksploatację pojazdów z powodu braku ewidencji przebiegu pojazdów, zagubienie biletu za skorzystanie ze środków komunikacji miejskiej, wystawienie paragonu przez przewoźnika taxi) uniemożliwiało spółce potwierdzenie faktycznych wydatków.

W styczniu 2011 r. wspólnicy podjęli decyzję, że do majątku firmy wniosą własne prywatne samochody, aby wszelkie bieżące sprawy dla spółki z którymi będą związane wyjazdy mogłyby być załatwianie przy wykorzystaniu samochodów stanowiących własność spółki. Pojazdy te byłyby tylko do dyspozycji firmy i do użytku służbowego wspólników oraz pracowników spółki do czynności wyłącznie służbowych tj. w godzinach pracy. Wspólnicy chcą podpisać aneks do umowy spółki w którym będzie zawarta informacja o wniesieniu do majątku spółki prywatnych samochodów wg cen rynkowych (k.s.h.). Od tej czynności zostanie zapłacony podatek tyt. p.c.c. w wysokości 0,5% zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych tj. od wartości rynkowej aportu. Na podstawie aneksu do umowy spółki pojazdy będą wniesione do majątku spółki, a następnie wpisane do ewidencji środków trwałych. Dla celów podatkowych pojazdy do ewidencji środków trwałych do późniejszej amortyzacji będą miały ustaloną inną wartość początkową. Wartość początkowa byłaby ustalona wg kwot wykazanych na pierwotnych dowodach nabycia pojazdów przez wspólników na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 p.d.o.f. W przyszłości jeżeli wspólnicy podejmą decyzję o sprzedaży pojazdów cena uzyskana ze sprzedaży będzie przychodem dla spółki. Jeżeli na dzień sprzedaży któryś z pojazdów nie będzie do końca umorzony, pozostała wartość umorzenia będzie stanowiła koszty uzyskania przychodów spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Odpowiedź na pytanie Nr 1 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytanie Nr 2 zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może ustalić wartość początkową pojazdów wg dowodów ich nabycia przez wspólników z uwagi na to, że nigdy wcześniej nie były amortyzowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 3 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm. - dalej k.s.h.), przez umowę spółki handlowej wspólnicy albo akcjonariusze zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu przez wniesienie wkładów oraz jeżeli umowa albo statut spółki tak stanowi, przez współdziałanie w inny określony sposób. Zgodnie z art. 86 § 1 k.s.h. spółką partnerską jest spółka osobowa utworzona przez wspólników (partnerów) w celu wykonywania wolnego zawodu w spółce prowadzącej przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Stosownie do art. 8 k.s.h., spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego wprowadza przepis art. 23 ust. 1 pkt 4) ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zasady ustalania wartości początkowej poszczególnych środków trwałych, w sytuacji ich wniesienia do spółki cywilnej jako wkładu niepieniężnego, reguluje przepis art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z dyspozycją wskazanego przepisu art. 22g ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w styczniu 2011 r. wspólnicy podjęli decyzję, że do majątku firmy wniosą własne prywatne samochody.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego wskazać należy, że w sytuacji wniesienia przez Wnioskodawczynię do spółki partnerskiej wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci środka trwałego (samochodu) za jego wartość początkową, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać wydatki poniesione na nabycie przedmiotu wkładu.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.