IPPB1/415-547/08-2/AJ - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wartości diet związanych z wyjazdami w charakterze kierowcy w celu przewozu towarów oraz zwolnienie od podatku dochodowego diet pracowników (kierowców).

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2008 r. (data wpływu 9 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych właściciela i pracowników firmy transportowej - jest prawidłowe.

W dniu 9 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych właściciela i pracowników firmy transportowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych. W ramach prowadzonej działalności. Wnioskodawca posiada własny tabor samochodowy, którym przewozi towary w kraju jak i za granicą. Część usług Wnioskodawca wykonuje osobiście, a niektóre zatrudniony u niego na umowę o pracę kierowca, gdzie czas przebywania w podróży służbowej jest dłuższy niż 8 godzin. Zatrudniony pracownik wyjeżdża poza siedzibę miejsca pracy. Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wypłaca kierowcy diety według stawek określonych w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej z tytułu podróży na terenie kraju (Dz. U. Nr 236 poz. 1990), a także wg. stawek określonych w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej z tytułu podróży poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236 poz. 1991).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym wartość diet związanych z wyjazdami w charakterze kierowcy w celu przewozu towarów oraz czy diety pracowników (kierowców) są wolne od podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w ww. przepisach. Za podróż służbową należy uznać każde wykonywanie zadania w terminie i państwie określonym przez pracodawcę. Czas pracy kierowcy pojazdu ciężarowego przeznaczony na wykonywanie wymagających ponoszenia przez pracownika dodatkowych kosztów (wyżywienia lub noclegów) z natury rzeczy kwalifikuje się jako odbywanie pracowniczych zagranicznych podróży służbowych. Takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyr. z dnia 15 września 2005 r. sygn. akt FSK 2175/04, w którym podzielił pogląd, że realizowanie zasadniczego przedmiotu działalności (w tym wypadku usług transportowych) wchodzi w zakres podróży służbowych. Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że przepisy tj. art. 775 Kodeksu pracy, ani przepisy ustawy o czasie pracy kierowców, ani rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej o dietach, ani też ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyłączają kierowców zatrudnionych na umowę o pracę z możliwości skorzystania ze zwolnienia dotyczącego diet za czas podróży służbowej, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt lit. a) ww. ustawy. W opinii Wnioskodawcy diety wypłacone pracownikowi - kierowcy korzystają ze zwolnienia od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy:

Zatem diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika na obszarze kraju i poza nim zwolnione są z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach.

Zwolnienie to przysługuje jednak pod warunkiem, że pracownik odbędzie podróż służbową w § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), tj. wykonuje na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.

Zatem w przypadku pracowników - kierowców z charakteru i samej istoty rodzaju ich pracy, wykonywanie obowiązków służbowych odbywa się na pewnym obszarze poza siedzibą pracodawcy.

W świetle przepisów prawa pracy, określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy wynika tylko z woli stron umowy o pracę. Nie ma zatem przeszkód, aby w umowie o pracę zawartej z kierowcą, określono jako miejsce wykonywania pracy siedzibę firmy.

Zgodnie z powyższym, jeśli z umowy o pracę pracownika - kierowcy wynika, że miejscem wykonywania pracy jest:

W związku z powyższym zwolnienie z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych diet i innych należności za czas podróży służbowej (na obszarze kraju oraz poza granicami kraju) pracownika - kierowcy uzależnione jest od określenia w umowie o pracę miejsca wykonywania pracy.

Skoro zatem Wnioskodawca w opisanym we wniosku (o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego) stanie faktycznym określił, iż zatrudniony pracownik wyjeżdża poza siedzibę miejsca pracy należy przyjąć, iż przychody pracowników - kierowców Wnioskodawcy wolne są od podatku dochodowego.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

Spełnienie tych przesłanek będzie zatem determinowało również możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych zarówno Wnioskodawcy, jak i jego pracowników (w tym kierowców).

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Z przepisu tego wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych.

Podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących, w wysokości określonej w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest wykonywanie przez te osoby zadań związanych z prowadzoną działalnością poza "siedzibą" tj. poza miejscem wykonywania działalności, wynikającym np. z wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Bez znaczenia jest natomiast zakres wykonywanych zadań odbywającego podróż. Okoliczność, iż podróże stanowią istotę prowadzonej działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wartości diet stanowiących ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej, tak na obszarze kraju, jak i poza granicami kraju.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-ego Maja 10, 09-402 Płock.