IPPB1/415-515/10-4/RS - Ustalenie wartości początkowej nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2010 r. (data wpływu 24 maja 2010 r.) oraz piśmie (data nadania 3 sierpnia 2010 r., data wpływu 6 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W 2007 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem (jako osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej) nabyła 1/4 udziału w zabudowanej działce położonej w R. przy ul. K. (akt notarialny z 12 kwietnia 2007 r.). Na działce tej znajduje się dom murowany (ok. 80 letnia kamienica) mieszkalny, dwupiętrowy. W związku z faktem, że udziały w tej nieruchomości posiadają oprócz Wnioskodawczyni i jej męża jeszcze dwie osoby, każdy użytkuje jedną kondygnację budynku. Wnioskodawczyni i jej małżonek użytkują parter budynku. Zapis taki znalazł się także w akcie notarialnym, gdzie zapisano; "stający zgodnie oświadczają, że w ramach nabytego udziału w przedmiotowej nieruchomości nabywcy będą korzystać ze wszystkich pomieszczeń znajdujących się na parterze budynku". W budynku tym znajdują się trzy mieszkania (po jednym na każdym piętrze), ale nie ma wyodrębnionych lokali. W związku z zamiarem prowadzenia na parterze przedmiotowego budynku jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni uzyskała decyzją Prezydenta Miasta z dnia 4 lutego 2009 r. pozwolenie na wykonanie robót budowlanych w zakresie zmiany sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego znajdującego się na parterze istniejącego budynku mieszkalnego na gabinet lekarski na działce położonej w R. przy ul K. Jednocześnie Wnioskodawczyni dodaje, że po zakupie przedmiotowego mieszkania dokonała wraz z mężem nakładów inwestycyjnych związanych z modernizacją przedmiotowego lokalu. Prace te wykonywali systemem gospodarczym, na część zakupów posiadają dokumenty zakupu (faktury VAT) wystawione zarówno na Wnioskodawczynię jak i na jej małżonka. W związku z faktem, że prace te prowadzili jako osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej nie mieli obowiązku gromadzenia faktur VAT i nie na wszystkie wykonane roboty takie faktury posiadają. Jednocześnie Wnioskodawczyni pragnie nadmienić, że w wyniku przeprowadzonych prac wartość lokalu znacznie wzrosła. Obecnie Wnioskodawczyni chciała założyć jednoosobową działalność gospodarczą, którą będzie prowadziła w wyżej opisanej nieruchomości. W związku z tym faktem Wnioskodawczyni założy ewidencję środków trwałych (działalność gospodarcza opodatkowana będzie na zasadach ogólnych) do której zamierza wpisać parter przedmiotowego budynku.

W odpowiedzi na wezwanie organu Nr IPPB1/415-515/10-2/RS z dnia 23 lipca 2010 r. Wnioskodawczyni doprecyzowała opis zdarzenia przyszłego przedstawionego w przedmiotowym wniosku i podała, ze zarówno zakup udziału w zabudowanej działce jak i nakłady inwestycyjne związane z modernizacją były dokonywane w związku z planowanym rozpoczęciem działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jaki sposób Wnioskodawczyni ma określić wartość początkową nieruchomości będącą podstawą dokonywanych przez firmę Wnioskodawczyni odpisów amortyzacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawczyni zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. W związku z faktem, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem budynku (w którym zajmuje parter) ma prawo do wpisania parteru tego budynku do prowadzonej przez swoją przyszłą firmę ewidencji działalności gospodarczej i dokonywania w związku z tym faktem odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt prowadzenia działalności gospodarczej.

Pogląd podobny wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 września 2006 r. (sygn. akt III SA/Wa 2028/2006), w którym stwierdził "Sąd nie podziela poglądu, że nie jest dopuszczalne w prawie podatkowym ustalenie wartości początkowej i dokonywanie odliczeń od środka trwałego - budynku wielokondygnacyjnego - w sytuacji, kiedy budynek został w części wybudowany, a właściciele otrzymali od Starosty Powiatowego pozwolenie na użytkowanie piwnic, parteru oraz pierwszego piętra w dniu 21 września 2000 r. Uzyskanie pozwolenia na użytkowanie drugiego i trzeciego piętra w 2003 r., na podstawie kolejnej decyzji Starostwa Powiatowego należy rozpatrywać jako podstawę do amortyzacji pozostałej części budynku, a niejako powód do twierdzenia, że dopiero wówczas rozpoczęto amortyzację środka trwałego w całości. Tak więc od dnia 21 września 2000 r., będąc środkiem trwałym, posiadał wartość początkową podlegającą odpisom amortyzacyjnym."

Wnioskodawczyni uważa, że wartość początkową winna ustalić na podstawie wykonanej przez nią wyceny zgodnie z art. 22g ust. 8 cyt. ustawy. Jak stanowi bowiem przepis art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f., jeśli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Wskazówki co do tego, kiedy zachodzi sytuacja uzasadniająca zastosowanie jako wskaźnika wartości początkowej wartości rynkowej składnika majątku, zostały sformułowane w orzecznictwie. "Cena nabycia jest wyznacznikiem wartości początkowej wówczas, gdy podatnik nabywa środek trwały, a więc przedmiot kompletny i zdatny do użytku. Natomiast w sytuacji, gdy zakup dotyczy przedmiotu niekompletnego, w znacznym odstępie czasu przed dniem założenia ewidencji, jego doprowadzenie do stanu używalności połączone jest z nakładami zwiększającymi jego wartość, zachodzi sytuacja, że nie można ustalić wartości początkowej środka trwałego. (...) W sytuacji takiej (...) wartość początkową środków trwałych przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji (...) oraz stopnia ich zużycia" (wyrok NSA z dnia 8 grudnia 1999 r., SA/Sz 1803/98, LEX nr 39736). Podobny wyrok wydał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w dniu 16 maja 2007 r. II FSK 686/06 (LEX nr 339643). Wnioskodawczyni uważa, że w przedmiotowej wycenie powinna brać pod uwagę tylko parter przedmiotowego budynku, mający być faktycznie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Według Wnioskodawczyni w jej przypadku nie będzie miał zastosowania art. 22g ust. 11 u.o.p.d.o.f. stanowiący, że w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku. Zdaniem Wnioskodawczyni w jej przypadku istnieje możliwość wyceny tylko tej części budynku, która ma być wykorzystywana przez nią, a fakt jej użytkowania wynika też z treści aktu notarialnego. Wnioskodawczyni podkreśla, że wycena całego budynku, a następnie przyjęcie w wartości początkowej 1/4 tej wartości byłaby dla niej niesprawiedliwa i nie korzysta, gdyż budynek w całości został wybudowany w tatach 20-ych XX w. i standard pozostałych mieszkań znajdujących się na innych kondygnacjach znacznie odbiega od standardu lokalu na parterze. Wnioskodawczyni podnosi, że lokal ten został częściowo wyremontowany oraz zmodernizowano wszelkie instalacje wewnętrzne oraz zamontowano nowe instalacje, w które nie są wyposażone inne mieszkania tego budynku, co znacznie podwyższyło jego wartość początkową.

Reasumując Wnioskodawczyni uważa, że wartość początkową parteru budynku powinna przyjąć na podstawie własnej wyceny tylko lokalu znajdującego się na parterze budynku, który faktycznie będzie wykorzystywać w prowadzonej działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są poniesione wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie, bądź zagwarantowanie źródła przychodów pod warunkiem, że nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Jak wynika z ww. przepisu amortyzacji podlegają środki trwałe stanowiące zarówno własność jak i współwłasność podatnika.

Zgodnie z treścią art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z zapisem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Ponadto stosownie do treści art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie z brzmieniem art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W omawianej sprawie Wnioskodawczyni wspólnie z małżonkiem w 2007 r. jako osoby fizyczne zakupiły we współwłasności z dwoma innymi osobami fizycznymi kamienicę z zamiarem prowadzenia w niej w przyszłości działalności gospodarczej. Przedmiotowa kamienica nie posiada wydzielonych lokali. Wnioskodawczyni i jej małżonek użytkują parter., na który ponieśli nakłady w celu przystosowania go do użytkowania. Na część poniesionych wydatków nie posiadają faktur. W chwili obecnej Wnioskodawczyni zamierza w przedmiotowej kamienicy rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej. Wartość początkową nieruchomości w celu wprowadzenia jej do ewidencji środków trwałych pragnie ustalić zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analizując stan prawny nieruchomości, w której Wnioskodawczyni wspólnie z małżonkiem nabyła udział, należy odwołać się do ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (D. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Stosownie do art. 195 współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega bowiem na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy - o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Tym samym można też uznać, że prawo do całej rzeczy każdy ze współwłaścicieli nabywa w momencie nabycia udziału w prawie własności. Każdy ze współwłaścicieli ma bowiem jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu). Z unormowania zawartego w tym przepisie wynika jednoznacznie, że współposiadanie rzeczy i korzystanie wspólne z niej jest regułą, a korzystanie i posiadanie rozdzielne części rzeczy wspólnej - wyjątkiem. Wprowadzenie wyjątku od reguły jest koniecznością wynikającą z potrzeb życia. Trudno bowiem mówić o współposiadaniu i wspólnym korzystaniu przez współwłaścicieli, często osób w stosunku do siebie obcych i pozostających w trwałym konflikcie, z takich rzeczy jak dom mieszkalny, budynki gospodarcze, ogród, czy też nawet grunty rolne. Właściwości i przeznaczenie tego rodzaju rzeczy sprawiają, że współwłaściciele - w ramach czynności zwykłego zarządu rzeczą wspólną - regulują korzystanie z niej w sposób pozwalający na indywidualne używanie wydzielonych części i pobieranie z nich korzyści.

Bardzo istotnym jest tutaj zastrzeżenie, że wspomniany podział nie rodzi skutku w postaci zniesienia współwłasności rzeczy.

W tym stanie sprawy oraz w świetle postawionego we wniosku pytania skutki prawnopodatkowe należy więc odnieść do całej kamienicy, w której Wnioskodawczyni i jej małżonek nabyli udział w 2007 r.

W związku z powyższym, mając na względzie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, iż środek trwały w tym przypadku będzie stanowić cała kamienica, ponieważ nie ma w niej wyodrębnionych własności poszczególnych lokali.

W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną jest fakt, iż udział w ww. kamienicy Wnioskodawczyni wspólnie z małżonkiem nabyła w drodze kupna. Zatem należy rozważyć czy dla ustalenia jej wartości początkowej zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 3 czy też art. 22g ust. 8 ww. ustawy.

Przepisy artykułu art. 22g ust. 3 ww. ustawy definiujące cenę nabycia, łączą "koszty zakupu" i koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania w jedną całość.

Dokonując wykładni ww. zapisów art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 i ust. 8 ww. ustawy, nie może być wątpliwości, iż zarówno ich treść, jak i usytuowanie wskazują, iż prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika. Podstawowym jest przyjęcie, przy nabyciu w drodze kupna, ceny nabycia określonej w art. 22 ust. 3. Jedynie w sytuacji gdy nie jest możliwe ustalenie ceny nabytych środków trwałych, ich wartość ustala się w sposób określony w art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ten szczególny sposób dopuszcza wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych. Może on mieć jednak zastosowanie w sytuacji gdy faktycznie ustalenie ceny nabycia jest niemożliwe, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc w szczególności dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musi (nie musiał) posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych wydatków na nabycie określonego środka trwałego oraz pomimo dołożenie należytej staranności, w wyniku zaistnienia obiektywnych okoliczności nie jest w stanie ustalić ceny nabycia.

Należy również zauważyć, iż każdorazowo w przypadku gdy od dnia zakupu lub od dnia przystosowania środka trwałego do używania do dnia przekazania go na potrzeby najmu bądź potrzeby działalności gospodarczej upłynie określony przedział czasowy, to wartość tego środka trwałego wyrażona w cenie nabycia powiększonej o koszty związane z przystosowaniem go do używania, nie odpowiada wartości rynkowej środka trwałego. Nie oznacza to jednak, iż zachodzi przesłanka wymieniona w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tzn. "nie można ustalić ceny nabycia". Cenę ustalić można, tylko jest ona nieadekwatna do wartości rynkowej. Organ upoważniony do wydawania interpretacji indywidualnej prezentuje analogiczne stanowisko w przypadku gdy podatnik np. nabywa prywatnie samochód, a po pewnym okresie wprowadza go do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, gdyż cena zakupu ww. kamienicy jest znana. Wnioskodawczyni i jej małżonek dokonując zakupu udziału w przedmiotowej kamienicy z myślą o prowadzeniu działalności gospodarczej w momencie jej modernizacji obowiązani byli gromadzić dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków. Nabycie udziału w przedmiotowej kamienicy i modernizacja parteru nastąpiła bowiem z zamiarem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, co oznacza, iż Wnioskodawczyni powinna mieć świadomość, iż ponosząc nakłady inwestycyjne na parterze ww. kamienicy, obowiązana jest posiadać dotyczące tych nakładów dokumenty, chociażby dla potrzeb późniejszej amortyzacji (a więc zaliczenia tych nakładów do kosztów uzyskania przychodów), nawet jeżeli prowadzenie działalności miałoby nastąpić po kilku latach.

Biorąc powyższe pod uwagę, w oparciu o przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz stosownie do obowiązujących przepisów wartość początkowa przedmiotowego środka trwałego (kamienicy) powinna zostać ustalona zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ww. ustawy

Reasumując, wartość początkową będzie stanowiła cena nabycia kamienicy wynikająca z aktu notarialnego powiększona o wartość wszystkich nakładów (remontowo-modernizacyjno-adaptacyjnych), które miały miejsce przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych na podstawie posiadanych dokumentów. Przy ustalaniu wartości początkowej będzie miał zastosowanie art. 22g ust. 11 ww. ustawy stanowiący, iż w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie. Jeżeli tylko część udziału w nieruchomości przypadająca na Wnioskodawczynię będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej należy mieć na uwadze art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawczynię wyroki sądów administracyjnych dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z uwagi na powyższe przywołane wyroki sądów administracyjnych, nie są wiążące dla tut. organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.