IPPB1/415-51/09-2/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku (data wpływu 23 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce za 2004 r. i w latach następnych, w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Wielkiej Brytanii - jest prawidłowe.

W dniu 23 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce za 2004 r. i w latach nastepnych, w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Wielkiej Brytanii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski, która 2 maja 2004 r. wyjechała z Polski do Wielkiej Brytanii. W 2004 r. przed wyjazdem Wnioskodawczyni nie osiągnęła żadnych dochodów. Do dnia wyjazdu z Polski była traktowana jako osoba mająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, tj. jako polski rezydent podatkowy.

W Wielkiej Brytanii strona prowadziła działalność gospodarczą od 2004 r. do kwietnia 2007 r. zarejestrowaną jedynie w tym państwie. Wnioskodawczyni usługi świadczyła wyłącznie na terytorium Wielkiej Brytanii.

Od stycznia 2007 r. jest zatrudniona na umowę o pracę. Dochody uzyskane z ww. tytułów rozliczała i rozlicza nadal w brytyjskim Urzędzie Skarbowym, tak jak inne osoby mieszkające w tym państwie oraz opłaca składki na brytyjskie ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

Od momentu wyjazdu w 2004 r. Wnioskodawczyni przebywa w Wielkiej Brytanii, natomiast jej wizyty w Polsce są krótkotrwałe, okazjonalne i są głównie związane z odwiedzinami rodziny. Strona podkreśla, iż obecnie nie planuje powrotu do Polski i ma zamiar osiedlić się na stałe w Wielkiej Brytanii, w związku z czym złożyła wniosek o przyznanie statusu rezydenta stałego Wielkiej Brytanii (co jest niezbędnym krokiem w kierunku uzyskania obywatelstwa tego kraju, o co strona będzie się starać w przyszłości).

Na terytorium Wielkiej Brytanii Wnioskodawczyni posiada rzeczy ruchome. W brytyjskim banku posiada swój główny rachunek bankowy, a także ma zgromadzone środki pieniężne. Wnioskodawczyni uczęszcza także na kursy języka angielskiego. Na terytorium Polski jest właścicielką udziału w lokalu mieszkalnym. Nieruchomość tę traktuje jedynie jako inwestycję. Wskazuje, iż co prawda jest nadal zameldowana w Polsce ale fakt ten nie przesądza o jej miejscu zamieszkania dla celów podatkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce od momentu wyjazdu w dniu 2 maja 2004 r....

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm. - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast w myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. nie definiowała pojęcia "miejsca zamieszkania", w celu jego interpretacji należy odwołać się do cywilistycznej definicji tego pojęcia.

W myśl art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) za "miejsce zamieszkania" uważa się miejscowość, w której dana osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. Powyższa definicja zawiera dwa zasadnicze elementy:

Osoba ma miejsce zamieszkania na terytorium Polski, jeżeli obydwa elementy definiujące miejsce zamieszkania są spełnione łącznie.

W przypadku Wnioskodawczyni uważa ona, iż nie powinna podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce od momentu wyjazdu w 2004 r. oraz w latach kolejnych, w których stan faktyczny nie ulegnie zmianie, ze względu na brak miejsca zamieszkania na terytorium Polski w tym okresie. Od momentu wyjazdu w 2004 r. faktycznie strona nie przebywa w Polsce (wyjątkiem są krótkie i sporadyczne wizyty).

Także na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązujących od dnia 1 stycznia 2007 r. nie powinna ona podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy jeżeli osoby fizyczne nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej), podatnik musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Strona uważa więc, iż od momentu wyjazdu z Polski w 2004 r. centrum jej interesów gospodarczych znajduje się w Wielkiej Brytanii, gdzie pracuje i prowadziła działalność gospodarczą zarejestrowaną w tym państwie. W Wielkiej Brytanii znajduje się także centrum jej interesów osobistych, gdzie prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z narzeczonym, z którym wynajmują przeznaczone wyłącznie dla ich celów mieszkanie oraz ponoszą koszty i opłaty związane z utrzymaniem.

Należy zatem uznać, zdaniem strony, iż jej ośrodek interesów życiowych znajduje się w Wielkiej Brytanii. Konsekwentnie, pierwszy warunek z art. 3 ust. 1a ustawy nie jest spełniony, a zatem nie może ona zostać uznana za polskiego rezydenta podatkowego.

Jeżeli chodzi o długość przebywania w Polsce w 2007 i 2008 r. strona wskazuje, iż pobyt ten nie przekroczył 183 dni. W tym okresie przebywała na terytorium Polski sporadycznie, tym samym również druga przesłanka, na podstawie której określa się miejsce zamieszkania w Polsce od 1 stycznia 2007 r. nie jest spełniona w jej przypadku.

W związku z powołanym stanem faktycznym, w świetle art. 3 ust. 2a ustawy od momentu wyjazdu z Polski w 2004 r., strona uważa, iż powinna podlegać ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem powinna opłacać podatki w tym okresie w Polsce, wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł przychodów położonych na jej terytorium tj. tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz innych dochodów osiąganych w Polsce. Dlatego też dochody osiągane ze źródeł przychodów położonych poza terytorium Polski, np. z umowy o pracę lub działalności gospodarczej wykonywanej w Wielkiej Brytanii, nie będą podlegały opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym. Powyższy status podatkowy powinien mieć zastosowanie również w kolejnych latach, w których będzie zamieszkiwała i wykonywała pracę poza terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2006 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a powyższej ustawy stanowi, iż wymieniony wyżej przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Zgodnie z brzmieniem art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20), określenie "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie" oznacza - z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu - każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2006 r. pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości.

Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Rozpatrując obowiązek podatkowy w 2007 r. i latach następnych należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 1 stycznia 2007 r.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni 2 maja 2004 r. wyjechała z Polski do Wielkiej Brytanii. W 2004 r. przed wyjazdem Wnioskodawczyni nie osiągnęła żadnych dochodów. W Wielkiej Brytanii od 2004 r. do kwietnia 2007 r. prowadziła działalność gospodarczą zarejestrowaną jedynie w tym państwie. Od stycznia 2007 r. jest zatrudniona na umowę o pracę, a dochody uzyskane z ww. tytułów rozliczała i nadal rozlicza w brytyjskim Urzędzie Skarbowym. Od momentu wyjazdu w 2004 r. wizyty Wnioskodawczyni w Polsce są krótkotrwałe, okazjonalne i głównie związane są z odwiedzinami rodziny.

Strona podkreśla, iż obecnie nie planuje powrotu do Polski i ma zamiar osiedlić się na stałe w Wielkiej Brytanii. Na terytorium Wielkiej Brytanii Wnioskodawczyni posiada rzeczy ruchome oraz główny rachunek bankowy w brytyjskim banku, na którym ma zgromadzone środki pieniężne.

Reasumując, mając na uwadze powyższe oraz przedstawione przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż od momentu wyjazdu, czyli od 2 maja 2004 r. Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Wielkiej Brytanii, a zatem w Polsce podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu tylko od dochodów osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.