IPPB1/415-504/08-2/PJ - Diety z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą a koszty uzyskania przychodu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2008 r. (data wpływu 29 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych - jest prawidłowe.

W dniu 29 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi samodzielnie w oparciu o własny samochód ciężarowy (kierowca - posiadający uprawnienia w postaci licencji wydanej przez Ministra Transportu) działalność gospodarczą w zakresie krajowego i międzynarodowego transportu drogowego (transport towarów samochodami ciężarowymi).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowej (krajowej i zagranicznej), ograniczonych do wysokości diet przysługujących pracownikom, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra?

Zdaniem Wnioskodawcy wartość diet z tytułu podróży służbowych pracownika - w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra stanowią koszty uzyskania przychodów. Artykuł 23 ust. 1 pkt 52 nie wyodrębnia żadnych kategorii podatników będących osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą, ani ze względu na jej formę, ani ze względu na czas trwania podróży służbowej, ani ze względu na częstotliwość tych podróży, ani ze względu na miejsce docelowe podróży służbowych, ani według żadnych innych kryteriów lecz absolutnie wszystkim podatnikom prowadzącym działalność gospodarczą częściowo ogranicza prawo do zaliczenia w koszty tej działalności wartości diet związanych z podróżami służbowymi. A contrario, w sytuacji opisanej we wniosku, wartość diet za czas podróży służbowych ograniczona do wysokości diet przysługujących pracownikom określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra są kosztami uzyskania przychodu. Sformułowanie użyte w art. 23 ust. 1 pkt 52 nie budzi wątpliwości, że wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, co do zasady, mogą być kosztem uzyskania przychodów (po spełnieniu ograniczenia zawartego w powołanym przepisie). Artykuł 23 ust. 1 pkt 52 jest jedynym szczególnym przepisem w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ograniczającym zaliczanie do podatkowych kosztów uzyskania przychodu wartości diet związanych z podróżą służbową osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Oprócz tego przepisu obowiązują zasady ogólne, według których każdy koszt podatkowy musi wiązać się z przychodami. Jednakże nie jest to przedmiotem pytania, w którym założeniem jest spełnienie tego ogólnego warunku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Z przepisu tego wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w koszty uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych.

Podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących, w wysokości określonej w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest wykonywanie przez te osoby zadań związanych z prowadzoną działalnością poza "siedzibą" tj. poza miejscem wykonywania działalności, wynikającym np. z wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Bez znaczenia jest natomiast zakres wykonywanych zadań odbywającego podróż. Okoliczność, iż podróże stanowią istotę prowadzonej działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wartości diet stanowiących ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej, tak na obszarze kraju, jak i poza granicami kraju.

Mając na uwadze powyższe, zajęte przez Wnioskodawcę stanowisko w kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.