IPPB1/415-486/11-4/EC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2011 r. (data wpływu 19 maja 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2011 r. (data nadania 12 lipca 2011 r., data wpływu 15 lipca 2011 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-486/11-2/EC z dnia 1 lipca 2011 r. (data doręczenia 7 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* obowiązku poboru podatku z tytułu świadczenia usług doradczych - jest prawidłowe,

* obowiązku poboru podatku z tytułu zawartej umowy najmu samochodu z firmą niemiecką - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych z tytułu zawartej umowy o świadczenie usług doradczych oraz z tytułu mowy najmu samochodu z firmą niemiecką.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. jawna wynajmuje na podstawie umowy najmu samochody oraz kupuje usługi doradztwa technicznego od firmy niemieckiej. Za otrzymane faktury dokonuje płatności w 100% na rzecz dostawcy niemieckiego. Firma polska otrzymała certyfikat rezydencji od firmy niemieckiej.

Wnioskodawca pismem z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu 15 lipca 2011 r.) doprecyzował opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku ORD-IN, oraz przesłał KRS. Wnioskodawca poinformował, iż firma niemiecka od której wynajmowane są samochody oraz kupowane usługi doradztwa technicznego świadczy usługi na terenie Niemiec. K spółka jawna nie jest zakładem spółki Niemieckiej w rozumieniu umowy zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, która została podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005., nr 12 poz. 90). Usługi w zakresie doradztwa technicznego w zależności od potrzeb i zakresu merytorycznego są świadczone przez firmę niemiecką zarówno na terenie Polski jak też na terenie Niemiec. Z kolei wynajmowane samochody są użytkowane na terenie Polski.

Usługi doradztwa technicznego polegają na wskazywaniu konkretnych sposobów rozwiązań niezbędnych do wykonywania procesu produkcyjnego (tj. m.in. montażu, naprawy a także wymiany urządzeń sterujących przekaźników reklamowych, systemu monitoringu szyldów, sprawdzaniu stanu technicznego urządzeń itp.) związanego z prowadzoną działalnością. W ramach ww. umowy Spółka Niemiecka organizuje również szkolenia dla pracowników firmy Polskiej z zakresu współpracy handlowej z klientami.

Usługi doradztwa technicznego nie powodują natomiast przeniesienia na polską spółkę własności praw autorskich, nie są związane z zakupem patentów, znaków towarowych, wzorów, modeli, tajemnicy technologii, procesu produkcyjnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przedstawioną sytuacją, w przypadku dokonania płatności przez spółkę na rzecz firmy niemieckiej powstaje obowiązek poboru podatku u źródła w wysokości 5%.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli podatnik niemiecki prowadzi działalność gospodarczą i ma siedzibę na terenie Niemiec to powinien uzyskane przychody opodatkować w kraju siedziby, tj. w Niemczech. Ponadto firma niemiecka oświadczyła, iż od wystawionych faktur z tytułu najmu i usług doradczych na rzecz firmy Wnioskodawcy zapłaciła należny podatek dochodowy w Niemczech w pełnej wysokości. W związku z powyższym, aby uniknąć podwójnego opodatkowania podatkiem dochodowym firma Wnioskodawcy nie jest zobowiązana do poboru podatku zryczałtowanego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w powoływanym przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się również dochody pochodzące od polskiego płatnika, wypłacone osobie, która usługi określone w umowie zawartej pomiędzy stronami wykonuje za granicą.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 41 ust. 4 i art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej), są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów:

* z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu (pkt 1):

* z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu (pkt 5).

Zgodnie z art. 29 ust. 2 powołanej ustawy, przepis ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

W świetle powołanych przepisów uznać należy, iż należności z tytułów, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychody z tytułu m.in. usług doradczych.

Dla oceny, czy przychody z tytułów wskazanych w art. 29 ust. 1 pkt 5 omawianej ustawy, powstały na terytorium Polski, nie ma przy tym znaczenia miejsce wykonywania ww. świadczeń. Decydujące jest miejsce położenia źródła przychodów. Zgodnie z ugruntowanym poglądem, jeśli świadczenie jest wykonywane na rzecz polskiego podmiotu (polskiego rezydenta podatkowego) dochodzi wówczas do osiągania przychodów na terytorium Polski.

Przedmiotowe wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług doradczych wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz zleceniobiorcy (firmy niemieckiej) mieści się więc w kategorii należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rezultacie, na Wnioskodawcy - jako płatniku, który dokonuje wypłat tych należności - co do zasady ciążą obowiązki płatnika.

Jako że, w przedmiotowej sprawie wypłata świadczeń następuje na rzecz niemieckiego rezydenta podatkowego zastosowanie znajduje umowa zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, która została podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90; dalej umowa polsko-niemiecka).

Umowa polsko-niemiecka nie wymienia bezpośrednio jako źródła przychodów usług doradztwa, a zatem skoro usługi te są wykonywane w ramach działalności gospodarczej podmiotu je wykonującego, to miejsce ich opodatkowania należy analizować poprzez uregulowania art. 7 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 7 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Na gruncie omawianej umowy międzynarodowej, przedmiotowe należności wypłacane przez Wnioskodawcę zleceniobiorcy powinny być zatem traktowane jako zyski przedsiębiorstwa opodatkowane na zasadach określonych w art. 7.

Zgodnie z tym przepisem, należności stanowiące zyski niemieckiego zleceniobiorcy wypłacane przez spółkę polską, podlegają opodatkowaniu wyłącznie na terytorium Niemiec. Wyjątek od tej reguły dotyczy sytuacji, gdy zleceniobiorca niemiecki prowadzi działalność gospodarczą w Polsce poprzez położony tam zakład i wypłacane należności można przypisać temu zakładowi.

Z opisu przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż zleceniobiorca czynności dokonuje na terytorium Niemiec i nie ma przedstawicielstwa na terytorium RP. Firma polska otrzymała certyfikat od firmy niemieckiej.

Z wniosku wywieść więc należy, iż zleceniobiorca niemiecki nie posiada na terytorium Polski zakładu ani przedstawicielstwa. Wobec powyższego, wypłacane przez Wnioskodawcę (spółkę polską) na rzecz zleceniobiorcy niemieckiego należności z tytułu usług doradczych stanowią zyski podmiotu niemieckiego podlegające opodatkowaniu na terytorium Niemiec. W konsekwencji zyski osiągane przez zleceniobiorcę nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce i Wnioskodawca jako płatnik nie będzie zobowiązany do potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłacanych należności za świadczone przez zleceniobiorcę usługi doradcze.

Odnosząc się natomiast do opodatkowania należności za wynajem samochodów od spółki niemieckiej, wskazać należy, iż zgodnie z cytowanym wyżej art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

W przypadku, gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględnić przepisy tej umowy (art. 21 ust. 2 tej ustawy).

W myśl art. 12 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Ust. 2 tegoż artykułu stanowi, iż należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Z kolei art. 12 ust. 3 ww. umowy zawiera definicję "należności licencyjne", za które uważa się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Tut. Organ podkreśla, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego.

Zatem, aby wyjaśnić sens tego pojęcia należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych. I tak, według "Słownika Języka Polskiego" (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe. Przymiotnik "przemysłowy" oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).

W świetle zaprezentowanego rozumienia omawianego terminu uzasadniony jest pogląd, że pojazdy samochodowe należy zaliczyć do urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wynajmuje odpłatnie pojazdy samochodowe od firmy z siedzibą w Niemczech. Jest On zobowiązany do zapłaty na rzecz spółki niemieckiej należności z tytułu ww. wynajmu. Spółka posiada certyfikat rezydencji firmy niemieckiej, potwierdzającego miejsce jej siedziby dla celów podatkowych.

Wobec powyższego, należności wypłacane przez Spółkę z tytułu wynajmu przedmiotowych pojazdów na rzecz spółki niemieckiej stanowią niewątpliwie należności licencyjne w świetle ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z uwagi na powyższe, w oparciu o przywołane przepisy należy stwierdzić, iż należności, jakie Spółka zobowiązała się wypłacić na rzecz kontrahenta z Niemiec będącego rezydentem podatkowym zarejestrowanym w Niemczech z tytułu najmu samochodów, zgodnie z art. 12 umowy polsko-niemieckiej, stanowią przychód spółki niemieckiej. Jako należności licencyjne podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem w wysokości 5% kwoty brutto należności licencyjnych, jednakże zastosowanie stawki wynikającej z umowy polsko-niemieckiej jest możliwe wyłącznie w sytuacji udokumentowania miejsca siedziby odbiorcy należności certyfikatem rezydencji.

Reasumując, mając na uwadze powyższe, wskazać należy iż Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana do naliczania i poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłacanych należności za świadczone przez zleceniobiorcę usługi doradcze, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wypłacając należności z tytułu najmu samochodów, stanowiących należności licencyjne, kontrahentowi niemieckiemu Spółka powinna potrącić zryczałtowany podatek dochodowy, w wysokości 5% kwoty brutto należności licencyjnych, zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 i art. 29 ust. 2a powołanej ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.