IPPB1/415-48/10-6/MT - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kary umownej (odszkodowania).

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2010 r. (data wpływu 18 stycznia 2010 r.) oraz piśmie (data nadania 23 marca 2010 r.), (data wpływu 25 marca 2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 16 marca 2010 r. (data nadania 17 marca 2010 r., data doręczenia (22 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej (odszkodowania) - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 stycznia 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej (odszkodowania).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 12 grudnia 2007 r. zawarto umowę pomiędzy Spółką a innym podmiotem gospodarczym (dalej zwanym koordynatorem), której przedmiotem było zlecenie temu podmiotowi koordynacji całości prac przedprojektowych, projektowych, wykonawczych, konsultingowych i innych związanych z modernizacją istniejących i budową nowych obiektów mieszkaniowych oraz biurowych wskazanych przez zleceniodawcę. Postanowienia przedmiotowej umowy dotyczyły obowiązków, zasad, wynagrodzenia koordynatora, czasu jej trwania, jak również wskazywały na okoliczności, których wystąpienie mogło skutkować odstąpieniem od umowy bez jakichkolwiek kar umownych. W umowie określono również i takie okoliczności, z których zaistnieniem wiązało się wypłacenie kar umownych. Wskazać należy ponadto, iż umowę zawarto na czas nieokreślony z dniem jej obowiązywania od dnia 2 kwietnia 2008 r. W dniu 6 sierpnia 2008 r. Spółka na podstawie art. 750 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 746 § 1 wypowiedziała omawianą umowę wskazując, iż przyczyną jej rozwiązania była utrata zaufania do koordynatora natomiast koordynator uznając brak uzasadnionych podstaw do rozwiązania tejże umowy wystąpił na drodze powództwa cywilnego o wypłacenie na jego rzecz 45.000 zł tytułem zryczałtowanej kary umownej. Sąd rozpoznając sprawę zasądził na jego rzecz żądaną przez niego kwotę, plus odsetki i koszty sądowe. Podnieść należy, że utrata zaufania do umownego kontrahenta będąca przyczyną zerwania umowy związana była z nienależytym wykonywaniem przez niego powierzonych obowiązków co miało przełożenie na zmianę istniejącego na rynku dobrego wizerunku Spółki, jak również mogło prowadzić do utraty dochodów i poniesienia strat z tytułu kar umownych za niewykonanie inwestycji.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 16 marca 2010 r. Spółka uzupełniła swój wniosek pismem z dnia 23 marca 2010 r., przesyłając oświadczenie, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej.

Natomiast pismem z dnia 8 kwietnia 2010 r. w odpowiedzi na wezwanie z dnia 8 kwietnia 2010 r. Spółka uzupełniła stan faktyczny wniosku wskazując, iż istotnie w uzasadnieniu do wyroku Sąd podaje, że "...w konsekwencji uznać należało, że zawarta przez strony umowa uprawniała pozwanego (Spółka) do jej rozwiązania bez zachowania 90-dniowego okresu wypowiedzenia wyłącznie z przyczyn wskazanych w § 9 zaś w każdym innym przypadku, także z innych ważnych przyczyn niż wymienione w § 9, pozwany (Spółka) mógł umowę tę rozwiązać tylko zachowując 90-dniowy okres wypowiedzenia. Nie zachowanie wskazanego okresu wypowiedzenia przy rozwiązaniu umowy z innych przyczyn niż przewidziane w § 9 rodziło po stronie pozwanego (Spółka) obowiązek zapłaty na rzecz powoda (Koordynator) odszkodowania obejmującego wynagrodzenie za okres wypowiedzenia, czyli za 3 miesiące, nazwanego w umowie "karą umowną"...

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłacone na podstawie wyroku sądowego odszkodowanie wraz z odsetkami i kosztami sądowymi, za wcześniejsze rozwiązanie umowy o charakterze menadżerskim, stanowi koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Spółki omawiany wydatek stanowi koszt poniesiony w celu zabezpieczenia źródła przychodów spółki, a to zgodnie z art. 22 ust. 1, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, Omawianymi kosztami nie są wymienione w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od fizycznych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług; zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad; zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót lub usług.

Uzasadniając wskazane stanowisko dokonane w oparciu o powołane przepisy uznać należy, że kosztami uzyskania przychodu są wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione i definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą o ile, jak wynika z art. 22 ust. 1 in fine, nie zostały one wymienione w katalogu kosztów (wydatków) zawartym w art. 23 ust. 1. W analizowanym zakresie za kierunkowe kryterium wykładni przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznać należy kryterium celu poniesionego wydatku. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym, w naturalny zupełnie sposób, z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) poniesionego (ponoszonego) wydatku na powstanie lub zwiększenia osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (na przykład również w stanie, polegającym na wyeliminowaniu, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód) albo zabezpieczenie jego źródła, W tym więc kontekście istotne jest, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony wydatek, jako koszt podatkowy, dokonywana była również z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz jego wiedzy o związkach przyczynowych, tj. w tym zakresie, że dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła

W analizowanym zakresie istotne jest więc, aby kwalifikując, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dany wydatek, jako koszt podatkowy uwzględnić ciąg zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, tj. począwszy od momentu zawarcia umowy z klauzulą odszkodowania, na wypadek odstąpienia od niej; poprzez zmianę okoliczności i uwarunkowań gospodarczych, w porównaniu z pierwotnie istniejącymi, tj. istniejącymi w momencie zawierania umowy; a w konsekwencji bezpośrednie motywy determinujące decyzję o odstąpieniu od umowy, wypłatę odszkodowania i następnie podjęcie, w ramach przedmiotu prowadzonej działalności gospodarczej, działań, które w nowych warunkach gospodarczych (zmienionych, w porównaniu z pierwotnie istniejącymi), są zdecydowanie bardziej korzystne dla podatnika. Takiego właśnie funkcjonalnego podejścia w wykładni przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie sposób nie uwzględniać. Nie pomija ono bowiem, co bez wątpienia realizuje zamiar i cele racjonalnego ustawodawcy, dynamiki procesów gospodarczych, która determinuje również określone działania podmiotów w nich uczestniczących. Działania te wywołują również określone skutki prawnopodatkowe. W związku z tym, kwalifikowanie określonych wydatków, jako kosztów uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła nie może nie uwzględniać, w kontekście wyżej już wskazanych kryteriów ich kwalifikacji wynikających z treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, również i tego kryterium, które nakazuje uwzględnianie czynnika dynamiki procesów gospodarczych, z perspektywy, której dochodzi do zmiany (rewizji) pierwotnie podejmowanych decyzji bezpośrednio nakierowanej na realizacją jednego z alternatywnych celów określonych analizowanym przepisem.

W świetle powyższego uznać należy, że działania spółki zdeterminowane były, nie tyko celem w postaci zapobieżenia (minimalizowania) strat związanych z nienależytym wykonywaniem powierzonych koordynatorowi obowiązków, ale równolegle, celem uzyskania przychodów oraz zachowania ich źródła.

Należy więc przyjąć, że kwota odszkodowania wynikającego z umowy obowiązku jej zapłaty na wypadek odstąpienia od niej przed upływem okresu, na który umowa ta została zawarta może stanowić koszt uzyskania przychodu, gdyż rozwiązanie umowy było racjonalnie i gospodarczo uzasadnione a jego celem było osiągnięcie przychodów lub zachowanie ich źródła.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa w art. 22 ust. 1 ustawy dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Interpretacja pojęcia "koszty uzyskania przychodów" zawartego ww. art. 22 ust. 1 tej ustawy, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Zauważyć należy, iż zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wskazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu.

Zaznaczyć jednak należy, iż możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, zawartym w przepisie art. 23 ustawy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż zasądzone na rzecz koordynatora środki, nie stanową kary umownej czy też odszkodowania, o których mowa w powyższym przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tak więc możliwość zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej uzależniona jest od spełnienia przesłanek ogólnych zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, wynikających z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy wskazać, iż do kosztów podatkowych nie zalicza się sankcji cywilnoprawnych w formie kar umownych czy odszkodowań z tytułów wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca kierował się w tym względzie zasadą, aby nie premiować działań sprzecznych z istotą umów, zagrożonych karami.

W przepisie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wprost wyraża, jakiego rodzaju kary umowne i odszkodowania nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Są to kary czy odszkodowania wynikające z nienależytego wykonania zobowiązań. Kary są wynikiem niewłaściwego działania lub zaniechania dłużnika.

Co do pozostałych kar i odszkodowań, chociaż niewymienionych w negatywnym katalogu zawartym w art. 23 ustawy nie oznacza to, że automatycznie można taki wydatek uznać za koszt podatkowy. Pomiędzy poniesionym kosztem a potencjalnym przychodem musi zaistnieć związek przyczynowo-skutkowy, albo musi być to wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Sam fakt niezaliczenia kar (odszkodowań) z tytułu odstąpienia od umowy do wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, nie decyduje jeszcze o tym, że wydatek ten jest kosztem uzyskania przychodów. Wydatek ten musi bowiem spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy, tj. zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie, ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności.

Odstąpienie od umowy z przyczyn leżących po stronie Spółki powoduje, że związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkiem a przychodem w ogóle nie wystąpi. Sama chęć zapobieżenia jeszcze większej stracie (niż zapłacona kara umowna), która mogłaby wystąpić w przypadku realizacji umowy, nie przesądza jeszcze, że jest to działanie w celu osiągnięcia przychodów albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Podatnik prowadzący działalność gospodarczą powinien postępować racjonalnie (w sensie obiektywnym, a nie subiektywnym) i zmierzać w sposób najbardziej bezpośredni do osiągnięcia przychodu. Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego nie można stwierdzić, że działalnie podatnika miało taki właśnie charakter.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż dokonując analizy umowy zawartej pomiędzy Spółką a koordynatorem Sąd jednoznacznie stwierdził, "że zawarta przez strony umowa uprawniała pozwanego (Spółka) do jej rozwiązania bez zachowania 90-dniowego okresu wypowiedzenia wyłącznie z przyczyn wskazanych w § 9 zaś w każdym innym przypadku, także z innych ważnych przyczyn niż wymienione w § 9, pozwany (Spółka) mógł umowę tę rozwiązać tylko zachowując 90-dniowy okres wypowiedzenia. Nie zachowanie wskazanego okresu wypowiedzenia przy rozwiązaniu umowy z innych przyczyn niż przewidziane w § 9 rodziło po stronie pozwanego (Spółka) obowiązek zapłaty na rzecz powoda (Koordynator) odszkodowania obejmującego wynagrodzenie za okres wypowiedzenia, czyli za 3 miesiące, nazwanego w umowie "karą umowną"...

Uznać zatem należy, że Spółka rozwiązując powyższą umowę świadoma była konsekwencji wynikających z niedotrzymania jej warunków.

Należy również podkreślić, że Podatnik ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, w związku z tym nietrafne decyzje skutkujące powstaniem kosztów związanych z tą działalnością, nie może rekompensować przy pomocy przepisów podatkowych, gdyż oznaczałoby to w praktyce przerzucenie na Skarb Państwa ryzyka związanego z określonym przedsięwzięciem gospodarczym podejmowanym przez podmiot. Uznanie za koszt uzyskania przychodów kary umownej z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy w celu "uniknięcia zmiany istniejącego na rynku dobrego wizerunku Spółki", niezgodne jest z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy, jego brzmieniem, jak i wyraźnie sprecyzowanym celem ustawodawcy

Organ zauważa, że w obrocie gospodarczym występują przypadki, że strona umowy chce lub jest zmuszona do odstąpienia, zerwania umowy, której wykonanie spowodowałoby niekorzystne dla niej skutki. Zdarza się to najczęściej z uwagi na nieodpowiednie z punktu widzenia prawa lub zasad prawidłowego gospodarowania wynegocjowanie i zawarcie umowy, jak również w przypadkach mieszczących się w granicach ryzyka gospodarczego, z którym podmiot uczestniczący w obrocie powinien się liczyć.

Zapłata kary umownej (odszkodowania) nie wiąże się z jakimś rzeczywistym zdarzeniem gospodarczym, mającym wpływ na wysokość osiągniętego lub potencjalnego przychodu. Nie można jej także uznać za poniesioną w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996, przez pojęcie "zachować" ("zachowywać") należy rozumieć "dochować coś w stanie niezmienionym, nie naruszonym, utrzymać". Natomiast "zabezpieczyć" ("zabezpieczać") oznacza "uczynić bezpiecznym - nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić". Można więc przyjąć, iż koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby źródło to funkcjonowało w bezpieczny sposób. Zatem wydatki, które przyczynią się do zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodu, to takie wydatki, które w efekcie pozwolą w przyszłości osiągnąć przychód z tego źródła.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek należy wskazać, iż zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Zatem co do zasady zapłacone odsetki stanowią koszt uzyskania przychodu. Niemniej jednak mogą być one kosztami, jeżeli spełnią również zasady określone w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, tj. Wnioskodawca wskaże, iż zostały one poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że zawarta między Spółką a innym podmiotem gospodarczym (koordynatorem) umowa przewidywała okoliczności, wystąpienie których mogło skutkować odstąpieniem od umowy bez jakichkolwiek kar umownych. W umowie określono również i takie okoliczności, z których zaistnieniem wiązało się wypłacenie kar umownych. Jako uzasadnienie trafności decyzji i konieczności poniesienia kary umownej Spółka podała, że "przyczyną jej rozwiązania była utrata zaufania do koordynatora Spółka wskazała, że utrata zaufania do umownego kontrahenta będąca przyczyną zerwania umowy związana była z nienależytym wykonywaniem przez niego powierzonych obowiązków co miało przełożenie na zmianę istniejącego na rynku dobrego wizerunku Spółki, jak również mogło prowadzić do utraty dochodów i poniesienia strat z tytułu kar umownych za niewykonanie inwestycji".

Koordynator uznając brak uzasadnionych podstaw do rozwiązania tejże umowy wystąpił na drodze powództwa cywilnego o wypłacenie na jego rzecz 45.000 zł tytułem zryczałtowanej kary umownej. Sąd rozpoznając sprawę zasądził na jego rzecz żądaną przez niego kwotę, plus odsetki i koszty sądowe.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż Spółka wypłaty zasądzonych na rzecz koordynatora środków nie może uznać za "działanie w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów" w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym zarówno wartość zapłaconej kary umownej, odsetek, jak i kosztów sądowych nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Wydatki te nie pozostają bowiem w związku z uzyskiwaniem przychodów. Jednocześnie należy zauważyć, iż Spółka nie wykazała, że nieodstąpienie od umowy spowoduje utratę źródła przychodów (np. zaniechanie prowadzenia działalności gospodarczej), a zatem jej działania pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z zachowaniem lub zabezpieczeniem tego źródła. W tym miejscu podkreślić również należy, że podmiot prowadzący działalność gospodarczą nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego działania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła Spółka Jawna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy - Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne - wspólników.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. Curie-Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.