IPPB1/415-471/11/14-5/S/ES - PIT w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłat dokonywanych sędziom i trenerom sportowym

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2755/11 (data wpływu 13 października 2014 r.) - stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2011 r. (data wpływu 18 maja 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłat dokonywanych sędziom i trenerom sportowym - jest prawidłowe.

W dniu 18 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłat dokonywanych sędziom i trenerom sportowym.

W wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Związek (Wnioskodawca, Związek) wypłaca sędziom należności za sędziowanie przez nich meczy. Zdarzają się przypadki, że sędziowie rozpoczynają prowadzenie działalności gospodarczej, której zakres obejmuje m.in. sędziowanie meczy. Sędziowie tacy wystawiają dla Wnioskodawcy faktury VAT na należne im z tytułu sędziowania kwoty, gdyż traktują je jako przychody z wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca dysponuje więc oświadczeniami sędziów (ich materialnym potwierdzeniem są właśnie faktury VAT), że wykonywane przez nich świadczenia wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej. Analogicznie jak to było w przypadku sędziów, także wśród trenerów wykonujących na rzecz Wnioskodawcy świadczenia w postaci np. trenowania reprezentacji narodowych, zdarzają się przypadki, że prowadzą oni działalność gospodarczą obejmującą usługi trenerskie. Trenerzy tacy wystawiają na rzecz Wnioskodawcy faktury VAT. Wnioskodawca dysponuje więc oświadczeniami omawianej grupy trenerów, że wykonywane przez nich usługi trenerskie wchodzą w zakres prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca powinien pobierać zaliczki na podatek dochodowy w związku z wypłatą należności dla sędziów, jeżeli złożą oni oświadczenie, iż działają w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i wystawiają dla Związku fakturę za wykonane czynności...,

2. Czy Wnioskodawca powinien pobierać zaliczki na podatek dochodowy w związku z wypłatą należności trenerom, jeżeli złożą oni oświadczenie, iż działają w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i wystawiają dla Związku fakturę za wykonywane czynności.

Zdaniem Wnioskodawcy nie działa on we wskazanych sytuacjach w charakterze płatnika, który ma obowiązek obliczać, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek w związku z wypłatą należności sędziom i trenerom.

Złożenie przez te osoby oświadczenia, iż wykonywane przez nie działania wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, zwalnia płatnika z obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy. W szczególności wypłacającego należności nie można obciążać ryzykiem nieprawidłowej kwalifikacji źródła przychodów przez świadczeniodawcę i przerzucać na niego odpowiedzialności za taką kwalifikację dokonaną przez podatnika (który przecież wykaże dochód z tego tytułu i opodatkuje go) oraz nakładać na niego obowiązku weryfikowania takiego oświadczenia przedstawionego przez świadczeniodawcę czy wręcz dokonywania interpretacji przepisów w kontekście działalności prowadzonej przez świadczeniodawcę. Taka praktyka nie miałaby swojego uzasadnienia w przepisach prawa i stałaby w sprzeczności z praktycznym zastosowaniem przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 41 ust. 2.

Płatnicy nie są bowiem po prostu obowiązani do poboru zaliczek od wypłaconych należności z tytułów wskazanych w art. 13 pkt 2 i 8 u.p.d.o.f., jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. Jeżeli więc sędzia czy trener ma zarejestrowaną działalność gospodarczą, w zakresie zawodowej działalności sędziowskiej czy trenerskiej, i zawiera z Wnioskodawcą umowy w takim zakresie, jak prowadzona działalność gospodarcza, to Wnioskodawca nie ma podstaw, aby pomijać oświadczenie sędziego i trenera w tym zakresie, nawet jeżeli zasadniczo takie same czynności mogą być wykonywane przez te osoby "wyłącznie" jako działalność osobista. Sama bowiem treść art. 41 ust. 2 ewidentnie wskazuje, że pewne rodzaje działalności wykonywanej osobiście mogą być również wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dlatego tez możliwe jest opodatkowanie niektórych rodzajów działalności tak jak działalności gospodarczej lub jak działalności wykonywanej osobiście, z zachowaniem wszystkich wymogów prawnych obowiązujących dla przyjętej przez podatnika formy prowadzenia i rozliczania takiej działalności.

W tym miejscu należy wskazać, że takie zewnętrzne znamiona jak rejestracja podatnika jako podmiotu gospodarczego (przedsiębiorcy), faktyczne wykonywanie działalności w celach zarobkowych, zawodowo we własnym imieniu i na własny rachunek, zorganizowany i ciągły (powtarzalny i stały) charakter działań, wskazują na działalność gospodarczą.

Natomiast działalność wykonywana osobiście nie musi spełniać powyższych kryteriów, a zwłaszcza ciągłości (powtarzalności i stałości) oraz stopnia zorganizowania.

Należy się dodatkowo odwołać także do przepisów Ordynacji podatkowej, w kontekście odpowiedzialności płatnika za niepobranie zaliczek od wypłat dokonanych z określonych tytułów, w razie złożenia przez kontrahenta oświadczenia na podstawie art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f. Zdaniem wnioskodawcy takie oświadczenie zwalnia świadczeniobiorcę (potencjalnego płatnika) z obowiązku pobrania zaliczek nawet bez względu na to, czy spełnione są przesłanki do uznania, że podatnik prowadzi działalność gospodarczą.

Nie ma tu bowiem mowy o nieujawnieniu lub zaniżeniu przez płatnika podstawy opodatkowania (a o takiej sytuacji jest mowa w Ordynacji podatkowej). Złożenie oświadczenia przez podatnika sprawia, że nie ma tu w ogóle miejsca pobór zaliczek przez płatnika. W konsekwencji skutki zakwalifikowania przychodu do niewłaściwego źródła czy też zaniechanie takiej kwalifikacji, a tym samym nieujawnienie uzyskanego przychodu - obciążają wyłącznie podatnika (wykonawcę usługi, świadczeniodawcę). Można wręcz postawić tezę, że przepis u.p.d.o.f. jest w tym momencie ustawą szczególną w odniesieniu do Ordynacji podatkowej i pomieszczonych w niej regulacji - przedstawienie oświadczenia przez podatnika zwalnia podmiot wypłacający należność z obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy i z odpowiedzialności podatkowej płatnika. Notabene, przepis art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f., zresztą jak cały ten przepis, nie reguluje kwestii merytorycznych co do tego, czy kontrahent prowadzi czy nie prowadzi działalności gospodarczej. Precyzuje on tylko obowiązki płatnika związane z obliczeniem i poborem zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wypłaty określonych świadczeń. Zawiera jednocześnie warunki zwolnienia płatnika z tych obowiązków. A dla zwolnienia płatnika z obowiązku poboru zaliczki od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8 u.p.d.o.f., wymagane jest jedynie złożenie przez podatnika oświadczenia o tym, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej.

Otóż jedynym znanym i prawnie usankcjonowanym przypadkiem, w którym oświadczenie podatnika należy uznać za niezwalniające płatnika z obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy, jest oświadczenie menadżera. Ustawodawca bowiem jednoznacznie przesądził, że nawet gdyby menadżer prowadził samodzielną działalność gospodarczą, to jego przychody będą zawsze kwalifikowane na gruncie u.p.d.o.f. jako działalność wykonywana osobiście. I co więcej, w art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f., nie wskazano pkt 9 art. 13 jako dającego możliwość zwolnienia się płatnika z obowiązku poboru zaliczki na podatek w razie otrzymania oświadczenia od kontrahenta. Zdaniem Wnioskodawcy nie wymieniono także kilku innych tytułów z art. 13 u.p.d.o.f., co łącznie wskazuje na to, że z innych tytułów niż wskazane w pkt 2 i 8 nie da się zdaniem ustawodawcy w ogóle uzyskiwać przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu u.p.d.o.f.

Konkludując, jeżeli Wnioskodawca otrzyma od sędziego lub trenera oświadczenie, że wykonali swoje świadczenia na rzecz Wnioskodawcy w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, to nawet jeżeli mamy do czynienia z czynnościami wymienionymi w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., Wnioskodawca nie ma obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego świadczenia.

W interpretacji indywidualnej z dnia 20 lipca 2011 r. Nr IPPB1/415-471/11-2/ES Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów nie podzielił stanowiska Wnioskodawcy i stwierdził, że na Wnioskodawcy jako na płatniku spoczywa obowiązek pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca w dniu 26 lipca 2011 r. wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (data wpływu do Izby Skarbowej 29 lipca 2011 r.).

Po dokonaniu analizy szczegółowego uzasadnienia powyższych zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 29 sierpnia 2013 r. Nr IPPB1/415-471/11-4/ES.

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 2 września 2014 r.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z dnia 20 lipca 2011 r. Nr IPPB1/415-471/11-2/ES strona Skarżąca reprezentowana przez pełnomocnika Pana k.w., złożyła pismem z dnia2 września 2011 r. (data wpływu 19 września 2011 r.) skargę z powodu jej niezgodności z prawem.

Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2755/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Wnioskodawcy na interpretację Ministra Finansów z dnia 20 lipca 2011 r. Nr IPPB1/415-741/11-2/ES w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że organ udzielający interpretacji dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy w zakresie przedstawionego przez niego stanu faktycznego związanego z jego możliwą odpowiedzialnością podatkową. W przedmiotowej sprawie zatem ocena stanowiska Skarżącego winna dotyczyć jego odpowiedzialności jako płatnika. Z uwagi na przedstawione przez Wnioskodawcę własne stanowisko w sprawie oraz zakreślony we wniosku interes prawny, zdaniem Sądu przedmiotem interpretacji organu winien być przede wszystkim art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f. w zakresie odpowiedzialności Skarżącego jako płatnika podatku.

Jednakże Minister Finansów naruszając w ocenie Sądu cytowany wyżej art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, w zaskarżonej interpretacji nie skupił się nie na analizie obowiązków płatnika w świetle powołanego wyżej przepisu ustawy podatkowej, lecz na tym czy sędzia oraz trener piłkarski może wykonywać czynności w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym organ udzielający interpretacji odniósł się nie tyle do kwestii dotyczącej zainteresowań wnioskodawcy w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, co do zagadnienia prawidłowości zakwalifikowania przez podatnika (trenera i sędziego piłkarskiego) źródła przychodu.

Jednocześnie Minister Finansów stwierdzając, iż sędzia oraz trener nie mogą uzyskiwać przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej doszedł do wniosku sprzecznego z literalną wykładnią art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f., zgodnie z którą, poprzez odesłanie w tym przepisie do art. 13 pkt 2, zwalnia się płatników z obowiązku poboru zaliczek od należności z tytułu działalności trenerskiej oraz sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych jeżeli podatnicy ci złożą oświadczenie, że wykonywane przez nich usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. Przepis ten uzależnia zwolnienie płatnika z obowiązku poboru zaliczek od złożenia przez podatnika oświadczenia o którym wyżej mowa.

Płatnik nie ma przy tym obowiązku badać, czy podatnik uzyskujący przychody z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8 u.p.d.o.f. wykonuje usługi wchodzące w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2755/11- stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.