IPPB1/415-442/13-2/EC

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 29 maja 2013 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB1/415-442/13-2/EC

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2013 r. (data wpływu 15 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z jednorazowej amortyzacji środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z jednorazowej amortyzacji środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (podatnik) jest wspólnikiem spółki cywilnej A. S.C. Spółka cywilna została założona w roku 2012. Jedyni wspólnicy spółki - Artur i Piotr K. - są jednocześnie jedynymi wspólnikami spółki jawnej. Spółka jawna w poprzednim roku podatkowym osiągnęła przychody przekraczające równowartość w złotych 1 200 000 euro (w tym VAT). Natomiast w ramach spółki cywilnej ani sama spółka cywilna, ani żaden ze wspólników indywidualnie nie przekroczył limitu przychodów określonego w art. 5a punkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (innymi słowy, wspólnicy partycypują w zysku w wysokości po 50% zysku, a spółka cywilna osiąga dochód znacznie mniejszy niż 1 200 000 euro). Tak więc wspólnicy spółki cywilnej mieszczą się w przesłankach określonych dla posiadania statusu małego podatnika.

Wspólnicy spółki cywilnej A. S.C. chcieliby nabyć środek trwały i dokonać jednorazowej amortyzacji, określonej w art. 22k ust. 7 ustawy z dnia 21 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ten środek trwały spełnia wymogi określone w tym przepisie (przesłanki jednorazowej amortyzacji).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym można dokonać jednorazowej amortyzacji, określonej w art. 22k ust. 7 ustawy z dnia 21 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie jednorazowej amortyzacji jest możliwe.

1. Spółka cywilna jest umową wspólników, którzy zobowiązują się do dążenia do wspólnego celu gospodarczego, w szczególności poprzez wniesienie wkładów do spółki. Spółka cywilna posiada podmiotowość podatkową i na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest traktowana tak jak spółki osobowe prawa handlowego (spółki z Kodeksu spółek handlowych), będące w pełni funkcjonalnymi podmiotami i, co do zasady, przedsiębiorcami. To spółka cywilna, a nie jej wspólnicy, prowadzi ewidencję księgową (art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) - w zaistniałym przypadku podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest to niezwykle istotne dla zaistniałego problemu, gdyż to spółka - jako podmiot prawa podatkowego - prowadzi ewidencję środków trwałych i dokonuje odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego, nie zaś jej wspólnicy. W związku z tym nie jest możliwe w ramach tej spółki dokonanie odpisów amortyzacyjnych w związku z określonym wspólnikiem, a jedynie w związku z samą spółką. Co więcej, wykładnia taka byłaby całkowicie niefunkcjonalna. Prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów (a nie innej ewidencji) w jakiejkolwiek spółce czy to cywilnej, czy spółce określonej w k.s.h. - nie może być w żaden sposób wiązane z osobistą sytuacją podatnika. Jest tak dlatego, że wspólnicy nie tylko nie muszą, ale niekiedy nie mogą nawet znać sytuacji majątkowej innych wspólników. Żaden przepis prawa nie daje wspólnikom ani prawa, ani obowiązku badania stanu majątkowego wspólnika. Tym samym wykładnia przepisu art. 22k ust. 7, na mocy której dla zastosowania jednorazowej amortyzacji należałoby rozważać status poszczególnych wspólników jako małych podatników, jest niezgodna z regułami wykładni systemowej i funkcjonalnej. Zasady wykładni systemowej nakazują interpretować przepisy w taki sposób, aby poprzez "kompromis interpretacyjny" dokonać usunięcia kolizji, bez zastosowania tzw. reguł kolizyjnych. Wyżej opisana niedopuszczalna wykładnia prowadzi do wyinterpretowania sprzeczności art. 22k ust. 7 z art. 24a ust. 1. Ponadto, w przypadku dokonania takiej wykładni, to jeżeli wspólnik zataiłby przed pozostałymi wspólnikami fakt posiadania podlegających łączeniu przychodów z innych źródeł (np, innej spółki osobowej określonej w k.s.h.) i skutkiem tego łączenia byłaby utrata statusu małego podatnika, to powstałby błąd w ewidencji księgowej, któremu wspólnicy nie mogli zapobiec. Rozważania powyższe, opierające się na zasadach wykładni prawa podatkowego, są tym bardziej zasadne, jeżeli przepisy art. 22k ust. 7 i 24a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zestawimy z art. 22k ust. 11. Przepis ten stanowi, że "w przypadku spółki niemającej osobowości prawnej kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w ust. 7, dotyczy spółki". Ponieważ właśnie taką spółką (niemającą osobowości prawnej) jest spółka cywilna, przepis ten ostatecznie rozstrzyga wszelkie ewentualne wątpliwości. Jeżeli bowiem limit odpisów amortyzacyjnych dotyczy spółki, a nie indywidualnie wspólników, to znaczy, że przesłanki stosowania jednorazowej amortyzacji również dotyczą spółki, a nie jej wspólników.

Wnioskodawca wskazał, iż przedstawiona interpretacja przepisów prawa podatkowego została zaakceptowana przez orzecznictwo oraz Ministerstwo Finansów m.in. w następujących aktach:

* wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 8 kwietnia 2009 r. (sygn. akt: I SA/Łd 1408/2008);

* wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia z dnia 12 kwietnia 2011 r. (sygn. akt II FSK 2042/2009 oraz II FSK 2043/2009);

* pismo Ministerstwa Finansów z dnia 29 czerwca 2007 r. (sygn. akt MB8/522/2007).

Wnioskodawca wskazał, iż wydaje się, że akceptacja Ministerstwa Finansów, zgodnie z zasadą zaufania do organów podatkowych (art. 121 ust. 1 w zw. z art. 124 ust. Ordynacji podatkowej), powinna być wyznacznikiem postępowania dla podatnika.

2. Kryterium kwalifikacyjnym dla celów uznania danego podmiotu za małego podatnika jest uzyskiwanie przychodów ze sprzedaży nie wyższych niż 1 200 000 euro. Sprzedaż jest zdefiniowana w Kodeksie cywilnym. Jak stanowi art. 535 ust. 1 Kodeksu cywilnego, "Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę." Wyżej wymieniony przepis Kodeksu cywilnego jako strony umowy sprzedaży wymienia kupującego i sprzedawcę. W związku z powyższym należy uznać, że przychodem ze sprzedaży jest cena, jaką sprzedawca uzyskał od kupującego w ramach umowy sprzedaży. W ramach tej definicji należy definitywnie i bezwzględnie uznać, że w przypadku spółki cywilnej sprzedawcą są wspólnicy spółki cywilnej, zaś w przypadku spółki jawnej - spółka jawna. Jest tak dlatego, że spółka cywilna jest na gruncie prawa cywilnego (art. 860 ust. 1 Kodeksu cywilnego) tylko umową wspólników. W związku z tym, spółka cywilna nie posiada na gruncie prawa cywilnego podmiotowości prawnej i nie ma tu znaczenia fakt, że ustawodawca przyznał jej podmiotowość podatkową. Spółka cywilna nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest przedsiębiorcą, nie może nabywać na własność żadnych praw ani rzeczy. Zupełnie inny jest charakter prawny spółki jawnej. Spółki handlowe, określone w Kodeksie spółek handlowych posiadają zdolność prawną, mogą pozywać i być pozywane, mogą nabywać rzeczy i prawa, mogą też prawa te zbywać, mogą też prowadzić działalność gospodarczą pod własną firmą (A. Kidyba "Kodeks spółek handlowych. Komentarz. Tom 1", Warszawa 2010, str. 202). Stanowi o tym art. 8 Kodeksu spółek handlowych. Jeżeli więc wspólnicy spółki jawnej lub jakiejkolwiek innej spółki osobowej nabywają lub zbywają rzeczy lub prawa w ramach tej spółki, to dokonują tego zbycia lub nabycia w jej imieniu i na jej rzecz. Spółka jawna jest zupełnie i całkowicie wyodrębnionym podmiotem prawa i jej majątek nie jest majątkiem wspólników. Wywołuje to szereg konsekwencji, np. zakaz potrąceń określony w art. 36 Kodeksu spółek handlowych.

Wspólnik nie jest bezpośrednim współwłaścicielem spółki osobowej. Wspólnik w spółce jawnej posiada udział kapitałowy, który odpowiada wartości wniesionego przez niego wkładu. Zgodnie z regulacją art. 51-53 Kodeksu spółek handlowych zysk, który osiąga spółka, jest dzielony między wspólników poprzez podział i wypłatę tego zysku. Zysku można też nie podzielić i przeznaczyć go na inne cele (tak A. Kidyba "Kodeks spółek handlowych. Komentarz. Tom 1", Warszawa 2010, str. 243). Mówiąc krótko, zysk z tytułu udziału wspólnika w zysku spółki jest czym innym niż przychód uzyskiwany przez spółkę. Stwierdzenie to nie powinno budzić cienia wątpliwości. Jest tak nie tylko dlatego, że spółka jest całkowicie odrębnym od wspólników podmiotem prawa, ale także dlatego, że ewentualne powstanie zysku w spółce jest uwarunkowane tym, aby ogólne wydatki spółki (a więc nie tylko koszty uzyskania przychodu) były niższe od przychodów. Tymi wydatkami mogą być nie tylko czynności prowadzące do uzyskania zysku, ale też np. pokrycie straty z lat ubiegłych. Aby doszło więc do wypłaty z zysku spółki, spółka musi nie tylko otrzymać przychody, ale muszą one jeszcze przewyższyć wydatki i zamienić się w zysk spółki. Formalne uzyskanie przychodów przez spółki nie oznacza więc uzyskania zysku przez wspólnika spółki. W związku z tym nie ma żadnych powodów ani przesłanek, aby uznać przychody spółki za przychody wspólnika. Ustawodawca w pełni akceptuje to rozumowanie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 8), nazywając przychody wspólnika spółki osobowej "przychodami z udziału w zysku spółki osobowej" i nakazując, aby "określać je proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału)".

Tym samym należy bezwzględnie stwierdzić, że przychody otrzymywane z tytułu udziału w zysku spółki jawnej, nie są przychodami ze sprzedaży, nawet jeżeli właśnie sprzedażą spółka jawna się zajmuje. Nawet stosując wykładnię rozszerzającą pojęcie "sprzedaży" na wszelkie czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług, to w ramach pojęcia "przychodu ze sprzedaży" nie może mieścić się przychód z tytułu udziału w zyskach spółki jawnej.

Tym samym należy uznać, że dla uznania za małego podatnika, fakt uzyskiwania przychodów z udziału w zyskach spółki osobowej nie ma żadnego znaczenia, gdyż z definicji małego podatnika, określonej w art. 5a. pkt 20 wynika, że do ustalania statusu małego podatnika uwzględnia się jedynie przychody ze sprzedaży. W zaistniałym stanie faktycznym wnioskodawca (a także jego wspólnik) uzyskali w poprzednim roku podatkowym przychody z udziału w zyskach spółki jawnej oraz spółki cywilnej. Nawet uznanie, że czynności, które powodują przychód spółki cywilnej są sprzedażą, a przychód wspólników należy uznać za przychód ze sprzedaży, to nie będzie to mieć żadnego znaczenia, bo ani sami wspólnicy, ani spółka cywilna nie przekroczyła limitu określonego z art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponieważ przychód z udziału w spółce jawnej jest wyłączony dla celów ustalania statusu małego podatnika, należy uznać, że wspólnicy są małymi podatnikami, obojętnie do tego, czy spółce cywilnej można ten status przyznać czy nie.

Podsumowując:

1.

dla celu zastosowania jednorazowej amortyzacji limit określony w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy odnieść do spółki cywilnej, nie zaś do jej wspólników;

2.

w celu ustalenia statusu osoby fizycznej jako małego podatnika, należy wziąć pod uwagę jedynie przychody ze sprzedaży dokonywanej przez samego podatnika, zaś sprzedaż dokonywana przez spółkę jawną i późniejsza wypłata z zysku tej spółki jest wyłączona dla tego celu.

W związku z tym, zdaniem podatnika (wnioskodawcy) dokonanie jednorazowej amortyzacji, określonej w art. 22k ust. 7 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest w zaistniałym przypadku możliwe i prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a.

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b.

nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części,

c.

ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych,

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów mogą być natomiast, zgodnie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-2o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Jednorazowa amortyzacja - stosownie do treści art. 22k ust. 10 - stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego.

Na podstawie ust. 12 ww. art. 22k, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 złotych.

W 2013 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień ww. ustawy wynosi 205.000 złotych.

Możliwość jednorazowej amortyzacji środków trwałych nie dotyczy jednak podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa (art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 22k ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku spółki nie mającej osobowości prawnej (a więc również spółki cywilnej) kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w ust. 7, dotyczy spółki.

Ponadto amortyzacji jednorazowej mogą podlegać wyłącznie środki trwałe zaliczane do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych.

W rozpatrywanej sprawie istotnym jest, iż zgodnie z cytowanym wyżej art. 22k ust. 7 ww. ustawy, jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonywać mogą podatnicy rozpoczynający prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie tejże działalności, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy.

Określenie "mały podatnik" zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 złotych.

Zatem, w 2013 r. za "małego podatnika" można uznać tego, którego przychód ze sprzedaży wraz z podatkiem od towarów i usług za 2012 rok nie przekroczył 4.922.000 złotych.

Podkreślenia wymaga jednak, iż w przypadku jednorazowej amortyzacji decydujące znaczenia ma to, kto nabywa środki trwałe, prowadzi ich ewidencję i dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z tych też względów dla celów jednorazowej amortyzacji podatkowej, przy ocenie spełnienia kryteriów pojęcia "małego podatnika" w przypadku:

* osób fizycznych prowadzących samodzielnie działalność gospodarczą do limitu 1 200 000 euro należy uwzględniać przychody wyłącznie z tej działalności, bez względu na uzyskiwanie przychodów z udziału w spółce nie będącej osobą prawną,

* gdy działalność gospodarcza wykonywana jest w formie spółki nie będącej osobą prawną do limitu 1 200 000 euro należy uwzględniać przychody wyłącznie z działalności prowadzonej w tej spółce.

Skoro zarówno przychody jak i koszty podatkowe ewidencjonowane są przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, to w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki nie będącej osobą prawną, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych należy wiązać ze spółką, a nie ze wspólnikami tej spółki. W konsekwencji, jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od środków trwałych, może dokonać podmiot prowadzący działalność gospodarczą, tj. odrębnie spółka i odrębnie wspólnik prowadzący indywidualnie działalność gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej, która została założona w 2012 r. - a zatem wyłącznie w 2012 r. była podmiotem "rozpoczynającym prowadzenie działalności gospodarczej", którego dotyczyły ograniczenia wynikające z treści art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wspólnicy spółki cywilnej zamierzają nabyć środek trwały i dokonać jednorazowej amortyzacji. Jednocześnie Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż dokonując oceny, czy Wnioskodawca spełnia kryteria małego podatnika, w celu ustalenia limitu, o którym mowa w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy brać pod uwagę wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) osobno dla każdo z podmiotów, w ramach których prowadzona jest działalność gospodarcza. A zatem spółka cywila może dokonać w 2013 r. jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środka trwałego, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl