IPPB1/415-437/14-2/ES - Zasady zaliczenia wierzytelności nieściągalnych do kosztów uzyskania przychodów w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2014 r. (data wpływu 23 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych.

W wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W maju 2012 r. na mocy umowy o świadczenie usług została wystawiona przez Wnioskodawcę, działającego jako wspólnik E. s.c. Robert B., Zbigniew F. jedna faktura potwierdzająca wykonane usługi dla firmy S.sp. z o.o.: faktura nr 12/2012 na kwotę netto 17.000,00 zł podatek VAT (23%) 3.910,00 zł. Faktura została zarachowana w stosownych rejestrach: jako przychód z prowadzonej działalności gospodarczej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz w rejestrze podatku VAT należnego za miesiąc maj 2012 pozycji 1. Zobowiązania podatkowe wynikające z prowadzonych ewidencji za miesiąc maj 2012 zostały uregulowane. Należności za ww. fakturę nie zostały uiszczone. Spółka została zawiadomiona przez firmę S.sp. z o.o. pismem z dnia 7 września 2012 r. o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu. Pismem z dnia 5 lipca 2013 r. Wnioskodawca został zawiadomiony o zmianie sposobu prowadzenia postępowania upadłościowego S.sp.z o.o. z postępowania z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku upadłego. W lipcu 2013 r. Wnioskodawca zawiadomił pismem o zamiarze skorygowania VAT od należności nieściągalnych i dokonana została stosowna korekta w miesiącu sierpniu 2013 r. Prawidłowość niniejszej korekty została zweryfikowana przez Urząd Skarbowy podczas czynności sprawdzających.

W związku z brakiem możliwości ściągnięcia należności działając w mocy art. 23 ust. 1 pkt 20 i ust. 2, kwota netto z ww faktury (faktura 12/2012 kwota 17.000,00 zł) stanowi koszt uzyskania przychodu, który powinien zostać uwzględniony w roku 2013. Żadna z ww. należności nie została zbyta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z brakiem możliwości ściągnięcia należności, kwota netto z ww. faktury faktura 12/2012 kwota 17.000,00 zł) stanowi koszt uzyskania przychodu, który powinien zostać uwzględniony w roku 2013.

Zdaniem Wnioskodawcy faktura wystawiona w maju 2012 została zaewidencjonowana jako przychód w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wynikające z obliczeń kwoty podatku dochodowego zostały uregulowane. Wierzytelności nie zostały zbyte. W związku z otrzymanymi zawiadomieniami oraz potwierdzeniem w toku czynności sprawdzających, prawidłowości rozliczenia podatku vat od wierzytelności nieściągalnych Wnioskodawca uważa nieściągalność wierzytelności za uprawdopodobnioną w roku 2013. Ma zatem prawo do odniesienia w koszty wartości netto wystawionych faktur, zarachowanych uprzednio jako przychody.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu, są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Z treści art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

W cytowanych przepisach art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

W świetle powyższych przepisów zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie tych przesłanek jednocześnie.

Dodatkowo, wierzytelności których nieściągalność została udokumentowana mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie do daty przedawnienia tych wierzytelności.

Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca posiada wierzytelności od S.sp. z o.o. Kwoty te były zaliczone do przychodów należnych i opodatkowane. Wnioskodawca został zawiadomiony przez firmę S.sp. z o.o., pismem z dnia 7 września 2012 r. o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu. Pismem z dnia 5 lipca 2013 r. Wnioskodawca został zawiadomiony o zmianie sposobu prowadzenia postępowania upadłościowego S.sp. z o.o. z postępowania z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku upadłego.

W świetle zanalizowanych regulacji prawnych, stwierdzić należy, że pismo o zmianie sposobu prowadzenia postępowania upadłościowego S.sp. z o. o z postępowania z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku upadłego nie wyczerpuje przesłanek, które ustawodawca wymienił enumeratywnie w art. 23 ust. 2 ustawy, dotyczącym sposobu udokumentowania nieściągalności wierzytelności o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy.

Z treści wniosku nie wynika natomiast, by Wnioskodawca dysponował którymkolwiek z wymienionych w tym przepisie dokumentów, potwierdzających nieściągalność opisanych we wniosku wierzytelności. W szczególności we wniosku nie wskazano, iż Wnioskodawca dysponuje postanowieniem o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 2 lit. a-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z wniosku nie wynika także, by przewidywane koszty prowadzenia postępowania sądowego i egzekucyjnego były równe bądź wyższe od kwoty dochodzonych wierzytelności, co uprawniałoby Wnioskodawcę do sporządzenia protokołu, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika zatem, że Wnioskodawca posiada wierzytelność, której nieściągalność nie została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.