IPPB1/415-41/07-2/AG - Zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 3 września 2007 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB1/415-41/07-2/AG Zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2007 r. (data wpływu 6 sierpnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą i dla celów związanych z prowadzoną działalnością nabył używany środek trwały w postaci budynku niemieszkalnego. Przed nabyciem budynku przez podatnika obiekt ten był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej przez okres ponad 60 miesięcy. Podatnik oświadczył, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami podatkowymi na dzień oddania środka trwałego do używania zastosował indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanych budynków niemieszkalnych, wynoszącą 36 miesięcy.

W 2004 r. podatnik przeprowadził modernizację nabytej nieruchomości. Z uwagi na zakres i wartość przeprowadzonych prac oraz podniesienie wartości użytkowej budynku doszło do podwyższenia wartości początkowej środka trwałego. Prace modernizacyjne zostały zakończone w październiku 2004 r. W trakcie prowadzonych prac modernizacyjnych poniesione nakłady nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Do amortyzacji nakładów poczynionych na ulepszenie środka trwałego podatnik zastosował stawkę amortyzacyjną właściwą dla środka trwałego przed ulepszeniem (tj. 36 miesięcy).

Aktualnie podatnik rozpoczął realizację inwestycji, której celem jest dalsza rozbudowa i modernizacja środka trwałego wykorzystywanego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zgodnie z uzyskanym pozwoleniem na budowę wnioskodawca jest uprawniony do przeprowadzenia prac obejmujących rozbiórkę starej hali magazynowej, przebudowę budynku firmy, dobudowę hali magazynowej z przeznaczeniem do składowania części samochodowych oraz przebudowę zjazdów. W wyniku prowadzonych prac środek trwały zostanie rozbudowany i zmodernizowany. Dobudowane części (tj. hala magazynowa postawiona w miejsce rozebranej starej hali) będą tworzyły razem z budynkiem niemieszkalnym wykorzystywanym w prowadzonej działalności jedną całość, nierozerwalną zarówno z funkcjonalnego jak i prawnego punktu widzenia. Rozebrana hala magazynowa stanowiła dotychczas budowlę odrębną od budynku niemieszkalnego. Po wyburzeniu hali magazynowej na jej miejscu zostanie wniesiony obiekt stanowiący część budynku niemieszkalnego (czyli amortyzowanego środka trwałego). Rozbudowa dotychczasowej hali magazynowej ma na celu wyłącznie oczyszczenie nieruchomości gruntowej, aby umożliwić wzniesienie nowej budowli. Podatnik podkreśla, że nie będzie to nowy środek trwały, lecz integralny element dotychczasowej nieruchomości lokalowej (budynku niemieszkalnego).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w związku z nakładami poniesionymi na ulepszenie środka trwałego (budynku niemieszkalnego), wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, poprzez jego rozbudowę i modernizację, skutkującymi podwyższeniem jego wartości początkowej, podatnik uprawniony jest do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej właściwej dla amortyzowanego środka trwałego.

Zdaniem wnioskodawcy zgodnie z art. 22 g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jak wynika z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W świetle przytoczonych przepisów poniesione przez podatnika nakłady na przebudowę i modernizację budynku niemieszkalnego będą stanowić podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, które będą kosztem uzyskania przychodów.

Przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. w brzmieniu obowiązującym w 2007 r. pozwala na indywidualne ustalenie przez podatników stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych budynków (lokali) i budowli, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Określony w powyższym przepisie wyjątek krótszego, 3-letniego okresu amortyzacji, dotyczy:

*

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

*

kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych.

Natomiast dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy).

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. w brzmieniu obowiązującym w 2002 r., przed dniem 1 stycznia 2003 r. indywidualnie ustalone stawki amortyzacyjne mogły być stosowane dla budynków (w tym budynków niemieszkalnych) i budowli, przy czym okres amortyzacji nie mógł być krótszy - co do zasady - niż 10 lat. Wyjątek dotyczący 36-miesięcznego okresu amortyzacji dotyczył budynków wymienionych w pozycji 02 i 05 ówczesnego wykazu stawek amortyzacyjnych. Przepis przejściowy (art. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw Dz. U. Nr 141, poz. 1182 z późn. zm.) zezwolił na ustalanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r., dla budynków wymienionych w pozycji 02 Wykazu stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik Nr 1 do ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r., które zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed tą datą. Przepis art. 13 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., stanowi, iż podatnicy, którzy przed dniem 1 stycznia 2007 r. rozpoczęli amortyzację środków trwałych na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 i art. 22k ust. 4-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r., stosują do amortyzacji tych środków przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 oraz art. 22k ust. 1 i 4-6 ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r. Zgodnie z dyspozycją powołanego przepisu, w stosunku do środków trwałych, których amortyzacja rozpoczęła się przed dniem wejścia w życie znowelizowanych uregulowań ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., zastosowanie znajdują dotychczas obowiązujące przepisy określające zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W ocenie podatnika, z uwagi na fakt, iż dokonał on w 2004 r. ulepszenia środka trwałego i zwiększył jego wartość początkową, okres amortyzacji budynku niemieszkalnego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej, dla którego podatnik zastosował indywidualnie ustaloną stawkę amortyzacyjną wynoszącą 36 miesięcy, uległ przedłużeniu do końca listopada 2007 r. Wnioskodawca uważa, iż biorąc pod uwagę, że obecnie w celu zwiększenia wartości użytkowej środka trwałego dokonuje on jego kolejnej modernizacji, wartość początkowa środka trwałego zostanie zwiększona o sumę wydatków poniesionych na jego ulepszenie, co będzie skutkowało przedłużeniem okresu jego amortyzacji. Tym samym amortyzacja winna być kontynuowana przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej właściwej dla ulepszonego środka trwałego. Zdaniem podatnika powyższe stanowisko jest zasadne w świetle przepisów przejściowych ustaw nowelizujących ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. (art. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. oraz art. 13 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r.) oraz z uwagi na obowiązujące w 2007 r. uregulowania ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. - zawarte w art. 22g ust. 17, zgodnie z którym jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie jeżeli przekraczają 3.500 zł.

Ulepszenie środka trwałego poprzez jego rozbudowę i modernizację skutkuje zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. obowiązkiem stosowania wybranej metody amortyzacji aż do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Wnioskodawca uważa, iż w wyniku przeprowadzonych prac wartość początkowa środka trwałego winna zostać zwiększona o wydatki poniesione na jego ulepszenie i będzie stanowić podstawę naliczania dalszych odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca uważa również, iż po dokonaniu wyboru jednej z przewidzianych w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. metod amortyzacji nie może on dokonać zmiany przyjętej metody. W ocenie podatnika stosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych na zasadach przewidzianych w art. 22j ustawy jest odrębną metodą amortyzacji środków trwałych. Na mocy art. 22h ust. 2 wybrana przez podatnika dla danego środka trwałego metoda amortyzacji znajduje zastosowanie aż do pełnego jego zamortyzowania. Wobec tego brak jest możliwości zastosowania innej metody amortyzacji środka trwałego (np. liniowej lub degresywnej) z uwagi na zwiększenie jego wartości początkowej w związku z przeprowadzoną modernizacją środka trwałego.

Mając na uwadze powyższe podatnik uważa, iż przeprowadzone w 2007 r. prace modernizacyjne dotyczące środka trwałego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej będą skutkowały koniecznością podwyższenia jego wartości początkowej i kontynuowaniem odpisów amortyzacyjnych według przyjętej dla tego środka trwałego metody stawki amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl