IPPB1/415-407/07-2/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2007 r. (data wpływu 23 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku niemieszkalnego - jest prawidłowe.

W dniu 23 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku niemieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej X Spółka jawna w Y. Strona podlega od dochodów z tej spółki opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ww. spółka dokonała w dniu 25 października 2007 r. zakupu od osób fizycznych, nie prowadzących obecnie działalności gospodarczej, nieruchomości w skład której wchodzi budynek obejmujący część warsztatowo-socjalną o powierzchni ok. 180 m² oraz część mieszkalną o pow. ok. 80 m². Zakupiony budynek wybudowany był w 1989 r. z przeznaczeniem na budynek warsztatowo-socjalny i mieszkalny.

Budynek wykorzystywany był do roku 2000 w prowadzonej przez poprzedniego właściciela działalności gospodarczej (dziewiarnia).

W dniu 5 listopada 2007 r. dokonano zgłoszenia do Urzędu Miasta Y zmiany sposobu użytkowania budynku z mieszkalno-warsztatowego na produkcyjno-magazynowy (50% - hurtownia druków, 50% - drukarnia offsetowa).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy okres amortyzacji dla budynku (niemieszkalnego) 40 lat można pomniejszyć o liczbę pełnych lat, które upłynęły od dnia oddania budynku do używania w 1989 r. do dnia wprowadzenia budynku do ewidencji środków trwałych (art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zdaniem wnioskodawcy spółka jawna, której jest wspólnikiem ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - tj. w wysokości 40 lat pomniejszonych o pełną liczbę lat od oddania budynku do używania po raz pierwszy w 1989 r. do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych Spółki.

Wnioskodawca podnosi, iż posiada dowody dokumentujące okres o który można pomniejszyć czas amortyzacji oraz fakt wcześniejszego używania budynku.

Strona podnosi, że zgodnie z poz. 2 ("Pojęcia podstawowe") Załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316) - budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

W przypadkach, gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest dla celów użytkowych - cały budynek klasyfikowany jest jako użytkowy.

W świetle powyższego, wobec faktu iż część użytkowa budynku obejmowała ok. 180 m² a mieszkalna 80m2 - cały budynek należy uznać za niemieszkalny - wobec czego zastosowanie do jego amortyzacji znajdzie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na ustalenie indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych, lub ulepszonych budynków (lokali) niemieszkalnych, z tym, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Przedstawione powyżej nowe zasady amortyzacji wynikające z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczą używanych lub ulepszonych budynków (lokali) niemieszkalnych.

Nie ma znaczenia okres ich używania określony w art. 23 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy.

Budynki mieszkalne według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych.

W przypadku budynków o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla budynków niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1, podgrupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Z przedłożonego przez Pana wniosku wynika, iż zakupił Pan w dniu 25 października 2007 r. budynek obejmujący część warsztatowo-socjalną oraz mieszkalną.

W dniu 5 listopada 2007 r. dokonano zgłoszenia w Urzędzie Miasta Łodzi zmiany sposobu użytkowania budynku mieszkalno-warsztatowego na produkcyjno-magazynowy. Budynek ten jest użytkowany od 1989 r.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, iż wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku niemieszkalnego opisanego we wniosku na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Krańcowo należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Pana do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż interpretacja nie mocy wiążącej dla pozostałych wspólników spółki jawnej. Interpretacja indywidualna wywiera skutek wyłącznie w stosunku do tego podmiotu, do którego jest skierowana

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.