IPPB1/415-406/09-4/KS - Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% dla wynajmowanych lokali mieszkalnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2009 r. (data wpływu 1 czerwca 2009 r.).), uzupełnionym pismem z dnia 29 lipca 2009 r. (data wpływu 3 sierpnia 2009 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-406/09-2/KS z dnia 20 lipca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% dla wynajmowanych lokali mieszkalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% dla wynajmowanych lokali mieszkalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca we wrześniu 2006 r. nabył w drodze kupna jako osoba fizyczna we współwłasności w #189; części 9 lokali mieszkalnych w przedwojennej kamienicy, wyremontowanej po wojnie, w której jest 10 odrębnych lokali mieszkalnych. Kamienica stoi na gruncie w wieczystym użytkowaniu od gminy M. Lokale zostały zakupione od właścicieli, którzy odzyskali utracony majątek podczas nacjonalizacji. Jeden z 10 lokali znajdujących się w kamienicy został zakupiony wcześniej również przez osobę fizyczną.

Lokale w kamienicy zostały wykupione z zamiarem wynajmu. Wnioskodawca i jego wspólnik, ani nikt z ich rodzin nie zamieszkuje w żadnym z lokali ani nie ma takiego zamiaru. Pięć mieszkań było w chwili nabycia, już od dłuższego czasu zajmowanych przez lokatorów, którzy mieli nakazy gminne i są chronieni prawnie, natomiast 3 lokale zostały wynajęte na wolnym rynku w 2006 r., a 1 lokal został wynajęty od marca 2007 r., ponieważ osoba, która miała go wynająć, przedstawiła warunki dotyczące remontu i dostosowania do wynajmu, oraz trwały rozmowy w sprawie wysokości czynszu.

Za okres X-XII/2006 r. amortyzacja została liczona w sposób uproszczony na podstawie oświadczenia współwłaścicieli, sporządzonego dla celów dowodowych.

Natomiast od 1-go stycznia 2007 r. została zastosowana amortyzacja liniowa wg art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f.)

Wartość początkowa lokali została ustalona na podstawie aktów notarialnych wg ceny nabycia. Poszczególne lokale zostały objęte ewidencją środków trwałych i zaprowadzona została tabela amortyzacyjna. Amortyzowane wg tej metody są wszystkie lokale, chociaż jeden z nich został wynajęty od marca 2007 r., ale było wcześniejsze porozumienie w formie ustnej na wynajem tego lokalu. Wszystkie lokale są używane i wymagają ciągłych remontów, napraw, wymiany urządzeń sanitarnych, wodno-kanalizacyjnych, elektrycznych i gazowych.

Lokatorzy tzw. gminni mają ustalone czynsze w kwotach 196 zł, 276 zł, 404 zł, 349 zł i 548 zł, co nie pokrywa wydatków na te lokale. Ten okres ochronny dla ww. lokatorów miał trwać co najmniej 3 lata od chwili nabycia.

Pismem z dnia 29 lipca 2009 r. (data wpływu 3 sierpnia 2009 r.) Wnioskodawca doprecyzował przedstawiony stan faktyczny informując, iż lokal Nr 2, który został wynajęty od marca 2007 r. był amortyzowany w 2006 r. według metody uproszczonej. Lokal ten znajduje się w murowanym budynku czterokondygnacyjnym, wybudowanym przed 1945 rokiem, w którym jest 10 lokali oznaczonych od Nr 1 do 10. Przedmiotowy lokal przed jego nabyciem był użytkowany przez lokatora, który go opuścił przed dokonaniem sprzedaży przez poprzednich właścicieli.

Przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych lokal został potraktowany jako używany i nie stanowił lokalu ulepszonego w rozumieniu przepisów podatkowych. Przed ponownym wynajęciem go od marca 2007 r. został częściowo wyremontowany oraz zostały dokonane bieżące naprawy, m.in. stolarki okiennej i drzwiowej. Nie stanowiło to ulepszenia i modernizacji, a większość niezbędnych prac remontowych w tym lokalu została przeprowadzona we własnym zakresie. W tym czasie trwało poszukiwanie odpowiedniej osoby do wynajmu.

Ponieważ kamienica jest stara, wymaga ciągłych remontów i napraw, ale są to naprawy bieżące, których nie można zaliczyć do wydatków na modernizację i ulepszenia, zwiększające wartość początkową.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy osoba fizyczna uzyskująca dochody z wynajmu lokali na cele mieszkalne w budynku mieszkalnym, spełniającym kryteria używanego, może naliczać amortyzację liniową wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% wg artykułu 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o p.d.o.f.).

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym, wprost znajduje zastosowanie regulacja zawarta w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f., który pozwala ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku mieszkalnego oraz lokalu mieszkalnego w wysokości 10% rocznie.

Zgodnie z tym przepisem podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, dla budynków (lokali) i budowli innych niż budynki (lokale) niemieszkalne dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, z wyjątkiem:

Budynek jak i znajdujące się w nim lokale nie są budynkiem ani lokalami dla których przewidziana w wykazie stawek amortyzacyjnych roczna stawka wynosi 2,5% ani też nie są przedmiotami wymienionymi w pkt a i b powyżej.

Zastosowanie rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% uważam za zasadne.

Ponadto Wnioskodawca nadmienia, iż w odniesieniu do przedstawionego w niniejszym wniosku stanu faktycznego, Naczelnik Urzędu Skarbowego, prowadzi czynności sprawdzające na podstawie art. 155 w związku z art. 274 § 1 pkt 2 i art. 275 § 1 ustawy - Ordynacja Podatkowa, które nie zakończyły się rozstrzygnięciem.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a-22o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

W świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Podatnicy w oparciu o wyżej wymienioną ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych mają możliwość wyboru sposobu ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: albo zgodnie z zasadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, 3-9, 11-15 tj. z uwzględnieniem sposobu nabycia środka trwałego, albo też według zasady szczególnej (uproszczonej), określonej w art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

Możliwość ustalenia wartości początkowej ww. środków trwałych według jednej z dwóch metod wiąże się ze zróżnicowaniem obowiązujących zasad ich amortyzacji.

W myśl art. 22g ust. 10 podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Budynki mieszkalne lub lokale mieszkalne, których wartość początkową ustala się w sposób uproszczony nie podlegają objęciu ewidencją środków trwałych. W tym przypadku odpisów dokonuje się w każdym roku podatkowym za okres wynajmowania, wydzierżawiania lub używania przez właściciela tego składnika majątku, od wartości stanowiącej iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni użytkowej budynku lub lokalu wynajmowanej, wydzierżawionej lub używanej przez właściciela dla celów jego działalności gospodarczej i kwoty 988 zł.

Podkreślić należy, że ustawodawca w art. 22h ust. 2 powołanej ustawy określił zasadę, w myśl której podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zasadą jest, że odpisy amortyzacyjne dokonywane są od ustalonej w sposób wskazany przepisami wartości początkowej danego środka trwałego według wybranej (mogącej mieć zastosowanie) metody amortyzacji aż do zrównania sumy tych odpisów z wartością początkową.

Oznacza to, iż decyzję o wyborze danej metody obliczenia wartości początkowej nieruchomości należy podjąć przed rozpoczęciem amortyzacji i jeśli podatnik decyduje się na wybór jednej z tych metod musi ją stosować konsekwentnie przez cały okres amortyzacji.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określają, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, to jest innych niż budynki i lokale niemieszkalne.

Stosownie do przepisów art. 22n ust. 3 ww. ustawy nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będąc współwłaścicielem zakupionego w 2006 r. budynku mieszkalnego, uzyskuje przychody z najmu lokali mieszkalnych usytuowanych w tym budynku. Za okres październik - grudzień 2006 r. amortyzacja była dokonywana w sposób uproszczony. Natomiast od 1 stycznia 2007 r. została zastosowana amortyzacji liniowa według zasady określonej w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że podatnik obowiązany jest wybraną metodę amortyzacji stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. W konsekwencji nie jest możliwa zmiana przyjętej metody amortyzacji z metody uproszczonej na metodę liniową przy zastosowaniu stawek ustalonych indywidualnie. Przepisy art. 22j ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają na ustalenie indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Jednak sformułowanie takie oznacza, iż nie mają one zastosowania w przypadku środków trwałych dla których wartość początkowa została ustalona w sposób uproszczony.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.