IPPB1/415-40/09-2/JB - Możliwość zaliczenia do koszów uzyskania przychodów straty powstałej w związku z kradzieżą.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2009 r. (data wpływu 19 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia straty powstałej w związku z kradzieżą do koszów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia straty powstałej w związku z kradzieżą do koszów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jawna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem prowadzi działalność handlową, związaną ze sprzedażą towarów w branży metalowej i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W dniu 11 marca 2008 r. w hurtowni spółki doszło do kradzieży taśmy miedzianej w ilości 1.443 kg o łącznej wartości straty 25.599,40 zł. Klient telefonicznie zamówił towar w postaci trzech rolek taśmy miedzianej. Około godz. 16.50 podjechał kierowca samochodem osobowym z przyczepą na plac manewrowy przed hurtownią i podając, że jest kierowcą pracodawcy, który zamówił telefonicznie towar w postaci taśmy miedzianej, przyjechał po jej odbiór. Poinformował, że za około 10 minut przyjedzie drugi samochód, z jego pracodawcą, aby zapłacić za zamówiony towar. Wówczas miało dojść do sfinalizowania transakcji sprzedaży i wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż. Załadowano więc część zamówionego towaru na pierwszy samochód i oczekiwano na przyjazd drugiego samochodu. W tym czasie kierowca, który miał załadowany towar zaczął mocować towar na przyczepce oraz w celu sprawdzenia poprawność jego rozłożenia na przyczepce rozpoczął drobne manewry na placu. W pewnym momencie kierowca skierował samochód w stronę drogi do bramy wyjazdowej, przyspieszył i odjechał. Wszczęto natychmiast pościg za uciekającym ale udało mu się uciec z ukradzionym towarem. Powyższe zdarzenie zostało zgłoszone w dniu 11 marca 2008 r. Komendzie Policji i pracownicy w obecności których doszło do kradzieży złożyli oświadczenia o przebiegu zdarzenia.

W wyniku prowadzonego postępowania przez Komendę Policji udało się ustalić podejrzanego o kradzież towaru. Sprawa następnie została skierowana do Prokuratury Rejonowej i prowadzone dochodzenie doprowadziło do postawienia zarzutu podejrzanemu o czyn z art. 278 § 51 kk, zmieniony następnie na czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

W dniu 18 listopada 2008 r. zostało wydane postanowienie o umorzeniu dochodzenia prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w związku ze śmiercią podejrzanego oraz niewykryciem tożsamości drugiego sprawcy.

Po otrzymaniu postanowienia z Prokuratury, spółka wystąpiła do Kancelarii Prawnej w celu uzyskania opinii o możliwości dochodzenia roszczenia przeciwko spadkobiercom zmarłego. W dniu 9 grudnia 2008 r. otrzymała opinię prawną, że nie ma dalszej możliwości dochodzenia roszczenia, gdyż domniemany sprawca nie żyje i nie posiada już żadnego majątku, a w toku postępowania prokuratorskiego nie ustalono co stało się ze skradzionym towarem. Natomiast roszczenie przeciwko spadkobiercom domniemanego sprawcy o wydanie skradzionego towaru, czy o ewentualną zapłatę ich równowartości przysługiwałoby wówczas, gdyby przeciwko domniemanemu sprawcy zapadł prawomocny wyrok skazujący.

Powyższe jest konsekwencją funkcjonowania w polskim systemie prawnym zasady domniemania niewinności.

W związku z brakiem możliwości dochodzenia roszczenia, spółka sporządziła protokół strat z dnia 30 grudnia 2008 r., stratę w ww. protokole uznano jako zdarzenie losowe, trudne do przewidzenia, niezawinione przez podatnika i zatwierdzono jako koszt uzyskania przychodu za 2008 rok.

Ponadto spółka wystąpiła do ubezpieczyciela o wypłatę odszkodowania z tytułu poniesionej straty w wyniku kradzieży taśmy miedzianej. W swojej dokumentacji spółka posiada oświadczenia pracowników o przebiegu zaistniałego zdarzenia, postanowienie o umorzeniu dochodzenia, opinię prawną z kancelarii oraz sporządzony protokół strat (kserokopie w załączeniu).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy strata powstała w związku z kradzieżą taśmy miedzianej o wartości zakupu netto 25.599,40 zł. zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może zostać zaliczona jako koszt uzyskania przychodów roku 2008...

Zdaniem Wnioskodawcy straty w środkach obrotowych powstałe w wyniku kradzieży, w sytuacji opisanej w stanie faktycznym wraz z przedstawionym udokumentowaniem stanowią koszty uzyskania przychodu 2008 r. Nie wymieniono w katalogu wyłączeń w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych strat w wyniku kradzieży jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. W świetle art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1. Nie ulega wątpliwości, że nabycie towarów handlowych przez spółkę miało na celu osiągniecie przychodu podatkowego związanego ze sprzedażą tych towarów. Poniesiona strata powstała na skutek zdarzenia niezależnego od woli podatnika i trudnego do przewidzenia. Pomimo podjęcia przez podatnika działań mających na celu osiągnięcie większego bezpieczeństwa i zapobieżenia kradzieżom w prowadzonej działalności (np. zainstalowanie systemu monitoringu) nie można było jej uniknąć. Wnioskodawca wskazuje, iż udział straty w osiągniętych przez spółkę przychodach za 2008 r. stanowi zaledwie jedną setną procenta. Pomimo że celem prowadzonej działalność gospodarczej jest osiąganie przychodów z jej prowadzenia to straty są jej ubocznym skutkiem i są ściśle związane z jej prowadzeniem i nie zawsze są możliwe do wykluczenia. Stąd poniesione straty w środkach obrotowych powinny stanowić koszty podatkowe podatnika ponoszącego taką stratę. Możliwość zaliczenia strat w środkach obrotowych poniesionych przez podatnika potwierdzają w swoich orzeczeniach sądy administracyjne (wyrok z dnia 13 marca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, sygn. akt I SA/Wr 53/2007) oraz organy podatkowe (Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w Szczecinie sygn. III US.DFP.2/16/423/7/04).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, iż co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Z treści ogólnej definicji kosztu podatkowego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Jednakże każdy przypadek i każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy. Należy zaznaczyć, że kradzież towarów handlowych jest szczególną formą starty w środkach obrotowych i jej zakwalifikowanie jako kosztu uzyskania przychodu uwarunkowane jest od udowodnienia przez poszkodowanego, iż w danym przypadku mamy do czynienia ze zdarzeniem losowym, rozumianym jako zdarzenie nieprzewidywalne i nie do uniknięcia. Nie można uznać starty towarów handlowych za koszt uzyskania przychodu, w sytuacji, gdy zostanie udowodnione, że towary nie były zabezpieczone lub były zabezpieczone w sposób nienależyty.

Każdy przypadek obciążenia kosztów stratami musi być rozpatrywany indywidualnie pod kątem ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem zaliczenia strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodu jest ocena zdarzenia w aspekcie:

Podatnik nie może więc bezkrytycznie kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów wszelkich strat powstałych w gospodarce środkami obrotowymi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej, która prowadzi działalność handlową, związaną ze sprzedażą towarów w branży metalowej.

W dniu 11 marca 2008 r. w hurtowni spółki doszło do kradzieży taśmy miedzianej o łącznej wartości straty 25.599,40 zł. Klient telefonicznie zamówił towar w postaci trzech rolek taśmy miedzianej. Pod odbiór taśmy zgłosił się kierowca, który podjechał samochodem osobowym, podając się za kierowcę pracodawcy, który zamówił telefonicznie towar w postaci taśmy miedzianej. Kierowca ten zbiegł z zapakowanym towarem i pomimo natychmiastowego wszczęcia pościgu udało mu się uciec. Powyższe zdarzenie zostało zgłoszone tego samego dnia Komendzie Policji, lecz w związku z brakiem możliwości dochodzenia roszczenia, bowiem podejrzany zmarł a drugi sprawca nie został wykryty Spółka sporządziła protokół strat, a stratę w protokole uznano jako zdarzenie losowe, trudne do przewidzenia, niezawinione przez podatnika i zatwierdzono jako koszt uzyskania przychodu za 2008 rok.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż dla celów podatkowych przyjmuje się, że tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Wówczas właściwym dokumentem na okoliczność straty jest posiadanie protokołu szkód, który powinien określać rodzaj szkody, jej ilość, wartość, przyczynę powstania straty, podpisy osób uprawnionych oraz datę.

W rozpatrywanej spółka niewątpliwie starała się uprawdopodobnić i udokumentować należycie kradzież jaka nastąpiła w hurtowni, ale dla uznania straty za koszt uzyskania przychodów nie jest wystarczające samo potwierdzenie stanu faktycznego. Nie można bowiem uznać straty towarów handlowych za koszt uzyskania przychodu w sytuacji, gdy towary te nie były zabezpieczone lub były zabezpieczone nienależycie.

Okoliczności sprawy przedstawione we wniosku w żaden sposób nie świadczą o zachowaniu należytej staranności przez Spółkę - w celu uchronienia się od negatywnych zachowań - przejawiającej się przede wszystkim w zastosowaniu odpowiednich dla danej sytuacji środków ostrożności służących przeciwdziałaniu możliwości dokonania kradzieży taśmy miedzianej.

Skoro więc Spółka nie dochowała należytej staranności w nadzorze nad wydawaniem towaru właściwemu jego odbiorcy (bowiem wydała towar osobie, która jedynie powoływała się, iż jest kierowcą pracodawcy, który telefonicznie go zamówił) nie można zgodzić się z argumentacją strony, iż przysługuje mu możliwość zaliczenia przedmiotowej starty do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 2008 r. straty w towarach handlowych w wysokości 25.599,40 zł., powstałej w wyniku kradzieży taśmy miedzianej. A zatem stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż interpretacja nie mocy wiążącej dla drugiego wspólnika Spółki Jawnej, bowiem interpretacja wywiera skutek wyłącznie w stosunku do tego podmiotu, do którego jest skierowana.

Uwzględniając powyższe informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez drugiego wspólnika możliwe jest poprzez złożenie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne - wspólników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodać, należy iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji, gdyż tutejszy organ w toku wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania w przepisach prawa, umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.