IPPB1/415-39/09-4/KS - Zakwalifikowanie obiektu w stanie surowym zamkniętym do środków trwałych i naliczanie amortyzacji.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2009 r. (data wpływu 19 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości zakwalifikowania obiektu w stanie surowym zamkniętym do środków trwałych oraz naliczania amortyzacji uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2009 r. (data wpływu 20 lutego 2009 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-39/09-2/KS z dnia 10 lutego 2009 r. - jest prawidłowe.

W dniu 19 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości zakwalifikowania obiektu w stanie surowym zamkniętym do środków trwałych oraz naliczania amortyzacji.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego pismem IPPB1/415-39/09-2/KS z dnia 10 lutego 2009 r. Wnioskodawca został wezwany do jego uzupełnienia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna (wynajmujący) zarejestrował działalność gospodarczą, której głównym celem jest wynajem nieruchomości. Wybudował budynek handlowo-usługowy w stanie surowym zamkniętym i na podstawie umowy najmu wynajął spółce z o.o. (najemcy). Najemca (sp. z o.o.) zaadaptował na własny koszt i ryzyko przedmiot najmu zgodnie z obowiązującym projektem i zezwoleniem budowlanym. Zakres adaptacji obejmował wszelkie prace i materiały budowlane, które były niezbędne do oddania budynku do użytkowania.

Wynajmujący prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Budynek w stanie surowym pod datą oddania do użytkowania przez najemcę (sp. z o.o.) przyjęto na stan środków trwałych.

Wnioskodawca - wynajmujący co miesiąc dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ww. budynku.

Ponadto pismem z dnia 18 lutego 2008 r. (data wpływu 20 lutego 2009 r.) Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny informując, iż w chwili oddania budynku do użytkowania posiadał ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie obiektu wydaną przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w R.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynajmujący prawidłowo zakwalifikował obiekt w stanie surowym zamkniętym do środków trwałych i nalicza amortyzację...

Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na to, iż brak jest przepisu jednoznacznego przy tego typu zdarzeniach gospodarczych, prawidłowo zakwalifikowano obiekt w stanie surowym zamkniętym do środków trwałych i naliczano amortyzację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z art. 54 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414 z późn. zm.) do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. W myśl art. 55 i art. 59 tej ustawy przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. Właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, może określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych.

W myśl cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 ww. ustawy, środek trwały, m.in. budynek, podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

W konsekwencji, aby wybudowany przez Wnioskodawcę budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegał amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku.

Generalnie należy przyjąć, że budynek lub budowlę można uznać za zdatną do użytku i kompletną z chwilą uzyskania stosownych pozwoleń na użytkowanie obiektu budowlanego.

Z analizy przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca wybudował budynek handlowo-usługowy w stanie surowym zamkniętym. Budynek ten na podstawie umowy najmu wynajął spółce z o.o. Najemca zaadaptował przedmiotowy budynek, dokonując w nim prac, które były niezbędne w celu oddania budynku do użytkowania. Następnie Wnioskodawca pod datą oddania do użytkowania przez najemcę przyjął budynek na stan środków trwałych i co miesiąc dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Ponadto z uzupełnienia wniosku wynika jednoznacznie, iż z chwilą oddania budynku do użytkowania Wnioskodawca posiadał ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie tego budynku.

Wobec powyższego wybudowany przez Wnioskodawcę budynek, który został oddany do użytkowania na podstawie uzyskanej od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie spełnia warunek kompletności i zdatności do użytku. Tym samym w świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy stanowi środek trwały podlegający amortyzacji.

Reasumując, mając na uwadze powyższe oraz wskazane przepisy prawa uznać należy, iż Wnioskodawca prawidłowo zakwalifikował obiekt w stanie surowym zamkniętym do środków trwałych i nalicza amortyzację.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.