IPPB1/415-247/08/09-9/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2020/08 z dnia 28 stycznia 2009 r. (data wpływu 11 maja 2009 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2008 r. (data wpływu 29 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 29 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni od wielu lat jest właścicielką działki, na której w roku 2004 rozpoczęła budowę budynku niemieszkalnego. Budowę prowadziła w dwóch etapach. Pierwszy zakończyła w 2005 r., a drugi w 2007 r.

Ponieważ budynek strona budowała prywatnie, a z prowadzonej działalności gospodarczej rozliczała się w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, to nie zbierała rachunków dotyczących budowy. W chwili obecnej Wnioskodawczyni podjęła decyzję o przekazaniu swojego budynku na cele prowadzonej działalności gospodarczej, w wyniku czego musi wprowadzić go do ewidencji środków trwałych i ustalić wartość początkową.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w celu ustalenia wartości początkowej ww. środka trwałego Wnioskodawczyni powinna powołać uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego, zgodnie z art. 22g ust. 9, czy może wycenić go samodzielnie zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ponieważ ten budynek nie był nabyty, tylko wytworzony, to musi jego wartość ustalić w oparciu o art. 22g ust. 9, a więc zlecić wycenę uprawnionemu rzeczoznawcy.

W dniu 15 kwietnia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretacje indywidualną nr IPPB1/415-247/08-2/JB stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2008 r. (data wpływu 29 lutego 2008 r.) jest nieprawidłowe. Wezwanie do naruszenia prawa wniesiono w dniu 3 maja 2008 r. (data wpływu 8 maja 2008 r.), zaś odpowiedzi na wezwanie udzielono pismem z dnia 28 maja 2008 r. znak Nr IPPB1/415-247/08-4/JB (skutecznie doręczonym w dniu 30 maja 2008 r.). W dniu 30 czerwca 2008 r. wpłynęła do tut. organu podatkowego skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o jej uchylenie. Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 2020/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 stycznia 2009 r. syg. akt III SA/Wa 2020/08, iż postępowanie powinno zostać powtórzone, tut. Organ pismem z dnia 9 czerwca 2009 r. (data nadania 10 czerwca 2009 r., data doręczenia 15 czerwca 2009 r.) wezwał stronę do uzupełnienia stanu faktycznego, poprzez:

* doprecyzowanie, co w przedmiotowej sprawie oznacza budowanie budynku "prywatnie" (systemem gospodarczym, na inne cele niż działalność gospodarcza (jakie), inne znaczenie) oraz

* wyjaśnienie, co oznacza zakończenie etapów budowy (2005 r. i 2007 r.) i okres realizacji poszczególnych etapów.

Wnioskodawczyni pismem z dnia 18 czerwca 2009 r. (data nadania 21 czerwca 2009 r., data doręczenia 22 czerwca 2009 r.) uzupełniła wniosek w terminie, informując, iż określenie budowanie budynku "prywatnie" oznacza, że Wnioskodawczyni budowała ten budynek na potrzeby osobiste, nie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, bowiem nie planowała wówczas prowadzić w nim swojej działalności i w związku z tym nie dokumentowała ponoszonych w tym celu wydatków. Po zakończeniu budowy planowała sprzedać tę nieruchomość. Ponieważ teren, na którym znajduje się przedmiotowa działka nie przewiduje zabudowy mieszkaniowej, a jedynie przemysłową, usługową itp. budowała budynek niemieszkalny.

Dodatkowo strona nadmienia, że budowała przedmiotowy budynek sposobem gospodarczym, a zakres jej działalności ogranicza się do drobnej wytwórczości detali z tworzyw sztucznych głównie dla dzieci i nie przewiduje oraz nie przewidywał żadnych usług związanych z budownictwem oraz obrotem nieruchomościami.

Wnioskodawczyni pod koniec 2005 r. zakończyła budowę rozpoczętą w roku 2004. Ponieważ pozostało z tej budowy bardzo dużo materiałów strona zdecydowała się dobudować jeszcze część. Realizację tego etapu Wnioskodawczyni rozpoczęła w roku 2006 i ostatecznie budowę zakończyła w III kwartale 2007 r.

W trakcie tych kilku lat sytuacja uległa znacznej zmianie i Wnioskodawczyni zdecydowała, że nie musi sprzedawać tej nieruchomości. Podjęła więc decyzję, że w przedmiotowym budynku będzie prowadziła działalność gospodarczą, przeprowadzając się z dotychczas wynajmowanego lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy podatkowej za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie-koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia w myśl art. 22g ust. 4, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych (...).

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o którym mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Tylko w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej środka trwałego w oparciu o opinię biegłego. Dotyczy to m.in. sytuacji, gdy dany środek trwały został wykonany sposobem gospodarczym i ustalenie kosztów wytworzenia tego środka trwałego nie było możliwe w oparciu o koszty wytworzenia tych środków albo, gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp. składnik majątku wytworzony uprzednio na osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków. Taki sposób określenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego przez Wnioskodawczynię zdarzenia przyszłego wynika, iż przedmiotowy budynek strona budowała na cele osobiste, nie związane z działalnością gospodarczą, systemem gospodarczym, planując po zakończeniu jego sprzedaż i w związku z tym nie zbierała rachunków dotyczących budowy.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy zauważyć, iż wytworzenie we własnym zakresie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło poza pozarolniczą działalnością gospodarczą. Dopiero w późniejszym okresie Wnioskodawczyni podjęła decyzję, że przedmiotowy budynek niemieszkalny przeznaczy na cele prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Reasumując, biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni może ustalić wartość początkową budynku niemieszkalnego zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych przez biegłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.