IPPB1/415-244/08-2/AG

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 19 maja 2008 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB1/415-244/08-2/AG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2008 r. (data wpływu 28 luty 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zakupić kamienicę czynszową wybudowaną na przełomie XIX i XX wieku. W kamienicy tej znajdują się lokale mieszkalne w 80% i użytkowe w 20%. Czy w takiej sytuacji dopuszczalnym jest stosowanie amortyzacji według stawki 2,5% czy tylko według stawki 1,5%. Jednocześnie wnioskodawca prosi o wskazanie czy można - mając na uwadze te dwie stawki amortyzacyjne (1,5% i 2,5%) zmienić na korzystniejszy o 1% dla lokali użytkowych dotychczasowy sposób amortyzacji kamienicy, której amortyzacja według jednej wspólnej stawki 1,5% stawki dla lokali mieszkalnych i użytkowych rozpoczęta została np. w 1990 r. i trwa nadal.

W przypadku odpowiedzi pozytywnej wnioskodawca zwraca się o wskazanie od jakiej daty podatnik ma prawo dokonać zmiany odpisów amortyzacyjnych tzn. od miesiąca w którym znowelizowany przepis wszedł w życie (tj. styczeń 2007 r.) czy też dopiero od miesiąca w którym podatnik uzyskał odpowiedź organu podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1.

Jaką należy stosować stawkę odpisu amortyzacyjnego dla kamienicy czynszowej, posiadającej w 80% lokale mieszkalne i w 20% lokale użytkowe.

2.

Czy jeżeli dotychczas stosowano amortyzację według stawki 1,5% wspólnie dla całej kamienicy to czy można zwiększyć stawkę do 2,5% dla lokali użytkowych i od jakiej daty tzn. od wejścia w życie znowelizowanego przepisu czyli 1 stycznia 2007 r. czy od daty otrzymania odpowiedzi interpretacyjnej.

Zdaniem Wnioskodawcy w sytuacji, gdy kamienica czynszowa posiada zarówno lokale mieszkalne (np. w 80%) oraz użytkowe (np. w 20%) to podatnik winien mieć prawo do zastosowania dwóch stawek amortyzacyjnych - dla lokali mieszkalnych 1,5% i dla lokali użytkowych 2,5%. Ponadto jeżeli amortyzacja kamienicy prowadzona była według jednej stawki 1,5% wspólnie dla lokali mieszkalnych i użytkowych, to z dniem wejścia w życie nowelizacji przepisów amortyzacyjnych czyli od 1 stycznia 2007 r. podatnik winien mieć prawo podwyższenia stawki odpisu amortyzacyjnego z 1,5% do 2,5% dla lokali użytkowych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki mieszkalne (grupa 01, podgrupa 11) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%, natomiast budynki niemieszkalne (grupa 01, podgrupa 10) według stawki 2,5%. Zatem dla określenia prawidłowej stawki amortyzacyjnej istotne jest ustalenie charakteru budynku tj. właściwe określenie Grupy Rodzajowej Środków Trwałych.

W świetle objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.) w przypadku budynków o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie. W cyt. rozporządzeniu podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne dokonany został w grupie 1 w oparciu o Polską Klasyfikację Obiektów Budowlanych. Budynki mieszkalne według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

W związku z powyższym, jeżeli w użytkowanym budynku co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, wówczas podatnik powinien zastosować w stosunku do amortyzowanych pomieszczeń stawkę 1,5%. W przeciwnym wypadku obowiązuje stawka 2,5%, czyli jak dla budynków niemieszkalnych.

Z opisu zdarzenia przedstawionego we wniosku wynika, iż wnioskodawca zamierza zakupić kamienicę czynszową, w której znajdują się w 80% lokale mieszkalne i w 20% użytkowe.

Wobec powyższego przedmiotowy budynek (kamienica) należy klasyfikować jako budynek mieszkalny, do którego będzie miała zastosowanie stawka amortyzacyjna w wysokości 1,5%.

Końcowo należy zauważyć, iż zmiany dotyczące amortyzacji, które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. nie znajdują zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl