IPPB1/415-19/12/15-7/S/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2012 r. sygn. akt VIII SA/Wa 548/12 (data wpływu 18 czerwca 2015 r.) - stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia z dnia 10 stycznia 2012 r. (data wpływu 13 stycznia 2012 r.) oraz uzupełnieniu wniosku z dnia 8 marca 2012 r. (data nadania 9 marca 2012 r., data wpływu 12 marca 2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-19/12-2/ES, IPPP2/443-40/12-2/KG z dnia 27 lutego 2012 r. (data nadania 29 lutego 2012 r., data doręczenia 5 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości-jest prawidłowe.

W dniu 13 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W latach 60-tych na gruncie, który został przeznaczony na użytkowanie wieczyste zostało wybudowane 15 lokali handlowych. Lokale te były wybudowane ze środków własnych 15 współwłaścicieli, były one zgodne z planem zagospodarowania przestrzennego, który w tamtych latach obowiązywał. Każdy ze współwłaścicieli miał również udział w gruncie. W latach 90-tych Wnioskodawczyni odkupiła 2 udziały od poprzednich właścicieli. W latach 1999-2000 na mocy ustawy grunty zostały przekształcone z użytkowania wieczystego na własność. W związku z nowym planem zagospodarowania przestrzennego w 2008 r. Wnioskodawczyni została wywłaszczona z części gruntu, który został przeznaczony na budowę nowej drogi (budynki zostały wyburzone). Wiedząc o tym, że Wnioskodawczyni zostanie wywłaszczona pozyskała inwestora, z którym została spisana przedwstępna umowa zamiany, na mocy której inwestor zobowiązał się do wybudowania na gruncie budynku usługowo-handlowego i przekazania udziałów w gruncie (pozostałe lokale inwestor sprzeda). Inwestycja miała zostać zrealizowana do końca 2009 r. Na polepszenie warunków zabudowy w 2008 r. Wnioskodawczyni dokupiła od miasta grunt ok. 1000 m², który jest przyległy do działki.

Do 2008 r. w lokalach handlowych Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Lokale i grunty nigdy nie były wpisane do ewidencji środków trwałych ani amortyzowane, zawsze stanowiły majątek prywatny. Na gruncie zakupionym w 2008 r. Wnioskodawczyni nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej i również nie zostały wpisane do ewidencji środków trwałych. W związku z faktem, iż inwestor nie wywiązał się z przedwstępnej umowy zamiany (nie ukończył budowy) i brak mu środków na dokończenie inwestycji chce zaciągnąć kredyt hipoteczny.

W m-cu grudniu 2011 r. została spisana z inwestorem umowa przeniesienia prawa własności nieruchomości (całość nakładów na wybudowanie budynku poniósł inwestor). Ponadto w m-cu grudniu 2011 r. została spisana z inwestorem przedwstępna umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży - na mocy której inwestor zobowiązał się dokończyć inwestycję i odsprzedać lokale.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 27 lutego 2012 r. Nr IPPB1/415-19/12-2/ES, IPPP2/443-40/12-2/KG Wnioskodawczyni doprecyzowała, iż działalność gospodarczą rozlicza w formie podatku liniowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy dokonując przeniesienia prawa własności nieruchomości Wnioskodawczyni stanie się podatnikiem VAT zobowiązanym do zapłaty tego podatku z tytułu zawartej transakcji...,

2. Czy opodatkowaniu będzie podlegała całość transakcji, czy tylko w części - w proporcji do udziału dokupionego w 2008 r. gruntu...,

3. Czy obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19 ust. 1 czy też art. 19 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług...,

4. Czy przychód z przeniesienia prawa własności nieruchomości należy zaliczyć do transakcji prywatnych odrębnego źródła przychodów jakim jest odpłatne zbycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też do działalności gospodarczej...,

5. Czy przy zaliczeniu przychodu ze zbycia nieruchomości do źródeł przychodów na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

* w części (zakupionej, nabytej) przed 2008 r. (1999-2000) - może skorzystać ze zwolnienia od podatku,

* w części nabytej w 2008 r. - przychód pomniejszyć o koszty zakupu.

Odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stanowiła przedmiot zaskarżonej interpretacji. Odpowiedź w zakresie podatku od towarów i usług została udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku zbycia udziału w gruncie wystąpi przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sprzedaż prywatnego majątku nie wpisanego do ewidencji środków trwałych), nie może być uznany za działalność gospodarczą i przychód ze zbycia nie może być uznany za przychód z działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów z działalności gospodarczej należą:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym przychód ten nie będzie przychodem uzyskanym w ramach działalności gospodarczej, będzie rozliczany jako transakcja prywatna.

Przy wyliczeniu przychodów w odniesieniu do:

W interpretacji indywidualnej z dnia 27 marca 2012 r. Nr IPPB1/415-19/12-4//ES Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca w dniu 18 sierpnia 2012 r. wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (data wpływu do Izby Skarbowej 17 kwietnia 2012 r.).

Po dokonaniu analizy szczegółowego uzasadnienia powyższych zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 10 maja 2012 r. Nr IPPB1/415-19/11-6/ES.

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 15 maja 2012 r.

W dniu 14 czerwca 2012 r. do Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku wpłynęła skarga, w której Wnioskodawczyni zaskarżyła stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zawarte w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 27 marca 2012 r. Nr IPPB1/415-19/12-4//ES.

Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2012 r., sygn. akt VIII SA/Wa 548/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Pani B. M. na interpretację Ministra Finansów z dnia 27 marca 2012 r. Nr IPPB1/415-19/12-4/ES w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od powyższego wyroku Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną z dnia 28 stycznia 2013 r. (wysłano dnia 6 lutego 2013 r.).

Postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2013 r. Sygn. akt II FSK 912/13 Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie kasacyjne.

W uzasadnieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że spór podatnika z organem podatkowym dotyczył zaliczenia przychodu ze sprzedaży składników majątku skarżącej (udziałów w nieruchomości) związanych z jej działalnością gospodarczą, które jednak nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych, do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) lub art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) w związku z art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Zdaniem Sądu skarga zasługiwała na uwzględnienie, gdyż wydając zaskarżony akt Minister Finansów naruszył przepisy prawa materialnego, czyli art. 14 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 3 oraz pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. Dokonał bowiem rozszerzającej, a przez to niedopuszczalnej wykładni przepisów art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że przychód ze zbycia składnika majątku, który nie został ujęty przez podatnika w ewidencji środków trwałych, stanowi przychód z działalności gospodarczej.

Wniosek taki jest sprzeczny z wynikami wykładni językowej przepisów art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., w świetle których to przepisów, tylko przychód ze zbycia składnika majątku przedsiębiorcy, który został ujęty w ewidencji środków trwałych, może zostać zaliczony do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Stąd wniosek, że odnośnie przychodu osiągniętego ze sprzedaży udziałów w nieruchomości nabytych przez skarżącą przed 2008 r., zastosowanie znajdują przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

Tym samym Sąd, w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, podziela te poglądy prezentowane w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, zgodnie z którymi wykładnia art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. stanowi kompletną regulację w zakresie opodatkowania dochodów ze zbycia składników majątku podatnika wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą jako przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (zob. wyroki NSA: z 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt II FSK 2196/08 oraz z 15 listopada 2011 r., sygn. akt II FSK 1151/10, dostępne w internetowej bazie orzeczeń sądów administracyjny na stronie www.nsa.gov.pl: dalej: "CBOSA").

Przepisy te zawierają dwie przesłanki uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej, tj. sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza), który został ujęty w ewidencji środków trwałych (przesłanka druga). Przesłanki te powinny zostać spełnione łącznie. Dokonując wykładni art. 14 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f., Minister Finansów bezpodstawnie pominął zdaniem Sądu drugą z przesłanek, która nie została spełniona, gdyż skarżąca spornych składników majątkowych nie ujęła w ewidencji środków trwałych. To zaś oznacza, że do przychodu z ich zbycia nie znajdują zastosowania przepisy art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. W konsekwencji, do tego przychodu stosować należy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. Dlatego zaskarżony akt należało wyeliminować z obrotu prawnego jako wydany z naruszeniem wskazanych wyżej przepisów prawa materialnego, tj. art. 14 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 3 oraz pkt 8 lit. a u.p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2012 r., sygn. akt VIII SA/Wa 548/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zawiera w art. 10 ust. 1 katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów.

Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r., przychodem z działalności gospodarczej jest również przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania do źródła przychodów odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Wobec zaistniałej rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie siedmiu sędziów, podjął w dniu 17 lutego 2014 r. uchwałę, sygn. akt II FPS 8/13, w której stwierdził, że "W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy."

Po wydaniu uchwały, w przedmiotowym zakresie, ukształtowała się linia orzecznicza sądów administracyjnych np. wyrok NSA z dnia 21 lutego 2014 r. sygn. akt II FSK 408/12, wyrok NSA z dnia 20 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 912/12, wyrok NSA z dnia 15 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1426/12, wyrok WSA w Opolu z dnia 4 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Op 233/14, wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 288/14 która zgodna jest z podjętą przez NSA uchwałą.

Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdza się, że skoro wskazana we wniosku nieruchomość nabyta przed 2008 r., wykorzystywany przez Wnioskodawczynię na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie była wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to jego odpłatne zbycie nie generuje przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Sprzedaż tej nieruchomości należy kwalifikować do źródła przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a i lit. c powołanej ustawy.

Skoro od nabycia tych składników majątku upłynęło, zgodnie z powołanym przepisem, ponad 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie lub wybudowanie (lata 1999-2000), to ich odpłatne zbycie nie spowoduje powstania zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do nieruchomości nabytej w 2008 r. wskazać należy, że przychód uzyskany z tej sprzedaży należy zakwalifikować do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i opodatkować według zasad wskazanych w ustawie, dla przychodów z tego źródła.

W myśl art. 30e ust. 1, 4 i 5 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r. - podatek od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Podatek ten płatny jest w terminie złożenia zeznania, o którym mowa w art. 45, za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie. Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z przychodami (dochodami) z innych źródeł.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W tym miejscu należy wyjaśnić, iż jak wyżej wskazano w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości koszty uzyskania przychodów winny być ustalone zgodnie z przepisami art. 22 ust. 6c, 6d oraz art. 22h ust. 1 pkt 1

Artykuł 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości lub koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, o ile takie wydatki sprzedawca ponosi. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Natomiast koszty uzyskania przychodu w przedmiotowej sprawie należy ustalić zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, regulującym sposób ustalenia kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy i praw nabytych odpłatnie.

Stosownie do art. 22 ust. 6c ustawy koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ustawy).

Zapisy określające jakie wydatki w przypadku odpłatnego zbycia (sprzedaży) nieruchomości nabytych odpłatnie stanowią koszt uzyskania przychodu zawiera art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powołany przepis art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wskazuje, że kosztami uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia mogą być tylko udokumentowane koszty nabycia lub wytworzenia powiększone o udokumentowane nakłady zwiększające wartość nieruchomości. Przepis ten formułuje katalog zamknięty, który w żadnym wypadku nie dopuszcza zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu innych wydatków niż wymienione. Zatem sam fakt poniesienia przez podatnika wydatku nie upoważnia go jeszcze do zaliczenia tego wydatku do kosztów nabycia, o których mowa w art. 22 ust. 6c ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ma bezpośredni wpływ na uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości przychód, lecz tylko ten który pozostaje w takim związku, że poniesienie go miało wpływ na nabycie nieruchomości lub uzyskanie przychodu z odpłatnego zbycia tej nieruchomości. Dlatego przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu każdy wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Nie wystarczy samo subiektywne przekonanie podatnika o wpływie poniesionego przez niego wydatku na osiągnięcie przychodu. Wydatek musi zostać poniesiony celowo i być zasadny z punktu widzenia nabycia bądź zbycia nieruchomości. Pojęcie kosztów nabycia, o których mowa w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy zatem tych wydatków, które zbywca musiał ponieść aby nabyć zbywaną przez siebie nieruchomość. Tylko w taki sposób wolno pomniejszyć przychód z odpłatnego zbycia - odejmując tym samym wydatki poniesione uprzednio na nabycie zbywanej nieruchomości.

Reasumując stwierdzić należy, iż przychód ze sprzedaży nieruchomości gruntowych zakupionych przed 2008 r. nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w przypadku zbycia nieruchomości zakupionej w 2008 r. przychód z tego tytułu należy zaliczyć do przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 i pomniejszyć o koszty uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.