IPPB1/415-176/08-2/PJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2008 r. (data wpływu 12 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w części:

* dotyczącej możliwości skorzystania z ulgi z tytułu opłacania przewodnika, ponoszonego wydatku na zakup cewników i worków na mocz oraz możliwości złożenia korekty zeznania podatkowego-jest prawidłowe,

* dotyczącej ponoszonych wydatków na zakup pampersów - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną z dysfunkcją narządu ruchu. Porusza się wyłącznie za pomocą wózka inwalidzkiego z powodu urazu rdzenia kręgowego. W orzeczeniu... wydanym w 1993 r. przez X nie wpisano dysfunkcji narządu ruchu lecz jako przyczynę niepełnosprawności określono ogólny stan zdrowia. Dysfunkcja narządu ruchu jest trwała oraz widoczna. Wnioskodawczyni często korzysta z pomocy innych osób w celu dojazdu do lekarza lub na zabiegi.

Ze względu na uszkodzenie rdzenia Wnioskodawczyni ma problemy fizjologiczne, które udaje się łagodzić tylko dzięki zaopatrzeniu urologicznemu (pampersy, cewniki, worki na mocz). Są to środki pomocnicze, które w bardzo dużym stopniu ułatwiają normalne funkcjonowanie, podobnie jak wózek, gorset stabilizujący kręgosłup, buty ortopedyczne,

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem wnioskodawczyni w przedmiotowej sprawie przysługuje prawo do ulgi z tytułu odpłatnej pomocy przewodnika, jak i zaopatrzenia urologicznego. Zostały spełnione warunki dotyczące wymogu niepełnosprawności narządu ruchu (I gr. inwalidztwa). Ustawa nie wskazuje w jakim dokumencie ma być potwierdzony rodzaj niepełnosprawności. Określa jedynie warunki, jakie dotyczą określonych grup. W przypadku wątpliwości istnieje bowiem możliwość uzupełnienia dokumentacji odpowiednim zaświadczeniem lekarskim potwierdzającym istniejący stan rzeczy.

Cewniki, pampersy, worki stanowią przedmioty ułatwiające wykonywanie czynności życiowych. Odliczenie z tego tytułu nie powinno być kwestionowane. Nie sposób bowiem skatalogować wszystkich przedmiotów, które są niezbędne osobom niepełnosprawnym. Dla jednych jest to rurka do tracheotomii, dla innych worek stomijny, dla kolejnych pampersy, wózek albo aparat słuchowy.

Prawo w zakresie odliczeń rehabilitacyjnych nie uległo zmianie od 2004 r. Dlatego zdaniem Wnioskodawczyni przysługiwało jej prawo do ww. odliczeń również za lata ubiegłe. Skoro tych odliczeń nie uwzględniono przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji PIT maksymalnie za 5 lat wstecz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w części: dotyczącej możliwości skorzystania z ulgi z tytułu opłacania przewodnika, ponoszonych wydatków na zakup cewników i worków na mocz oraz możliwości złożenia korekty zeznania podatkowego za prawidłowe, natomiast w części dotyczącej ponoszonych wydatków na zakup pampersów za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania, a co za tym idzie - mają wyjątkowy charakter. W konsekwencji o prawie podatnika do konkretnej ulgi można mówić jedynie w sytuacji, gdy spełnione zostały wszystkie warunki określone przez ustawodawcę.

Pełen katalog wydatków zakwalifikowanych jako wydatki, które w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią podstawę do ich odliczenia od dochodu jako wydatki rehabilitacyjne, zawarty został w art. 26 ust. 7a.

Na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy za wydatki, o których mowa powyżej, uważa się wydatki poniesione m.in. na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Wydatek tego rodzaju stanowi również w oparciu o art. 26 ust. 7a pkt 7 opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, zgodnie z dyspozycją art. 26 ust. 7d ww. ustawy jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g odliczenie wydatków na cele rehabilitacyjne może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 26 ust. 7c ww. ustawy podstawą do odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne, poniesionych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, jest posiadanie dowodu poniesienia tych wydatków, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7, 8 i 14, czyli poniesionych m.in. na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa,

Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący np. w trakcie czynności sprawdzających lub postępowania podatkowego zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z ponoszonymi wydatkami, np. danych osoby świadczącej odpłatnie usługę przewodnika.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią, że wydatki ponoszone przez osoby niewidome z I lub II grupą inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa nie wymagają sformalizowanego dokumentu potwierdzającego poniesienie wydatku np. rachunku, faktury, co oznacza, że w toku weryfikacji organowi podatkowemu można przedstawić każdy dowód świadczący o tym, że osoba niepełnosprawna istotnie poniosła wydatki na opłacenie przewodnika. Organ podatkowy jest uprawniony na podstawie Ordynacji podatkowej do żądania przedstawienia okoliczności poniesienia wydatku, w tym wskazania danych identyfikujących osoby świadczące pomoc w charakterze przewodników osób niepełnosprawnych oraz wysokości wypłaconego im wynagrodzenia, a podatnik celem zweryfikowania zasadności dokonanego odliczenia winien informacji powyższych udzielić.

Z cytowanego przepisu art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, że aby wydatki te mogły być odliczone przez osoby niewidome z I lub II grupą inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa podatnika, muszą zostać faktycznie poniesione na opłacenie przewodników. Przy czym kwota w wysokości 2.280 zł stanowi górny limit przysługującej ulgi - nie jest to natomiast kwotą odliczenia przysługująca podatnikowi bezwarunkowo - niezależnie od wysokości faktycznie poniesionych wydatków.

To oznacza, że z woli ustawodawcy do skorzystanie z ww. ulgi w wysokości 2.280 zł niewystarczającym jest sam fakt bycia osobą niewidomą z I lub II grupą inwalidztwa oraz osobą z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczoną do I grupy inwalidztwa, koniecznym jest faktyczne korzystania z usług przewodników i poniesienie związanych z tym wydatków oraz posiadanie dowodów ich poniesienia (wskazanie kto świadczył pomoc i w jakiej wysokości przyjął wynagrodzenie).

Z treści przepisu art. 79 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z odniesieniem do przepisu art. 75 § 2 pkt 1 lit. a) i przepisu art. 73 § 2 pkt 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa wynika, że prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie 5 lat od dnia złożenia zeznania rocznego przez podatników podatku dochodowego.

Na tej podstawie przysługuje Wnioskodawczyni prawo do złożenia korekty zeznania podatkowego za lata 2004, 2005, 2006.

Przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa dopuszczają możliwość złożenia korekty zeznania rocznego. Wynika to z treści art. 81 § 1 ww. ustawy zgodnie, z którym jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Jednocześnie należy nadmienić, że stosownie do brzmienia art. 81 § 2 cyt. ustawy skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Reasumując:

W celu skorzystania z przedmiotowej ulgi każdy inny wydatek powinien być odrębnie przeanalizowany.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.