IPPB1/415-1577/12/15-8/S/EC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 1383/13 (data wpływu 20 kwietnia 2015 r.) - stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2012 r. (data wpływu 21 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* momentu powstania przychodu akcjonariusza z tytułu udziału w spółce komandytowo-akcyjnej oraz obowiązku wpłacania zaliczek - jest nieprawidłowe,

* w pozostałym zakresie - jest prawidłowe.

W dniu 12 listopada 2012 r., został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów (dochodów) akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

1. Wnioskodawca będący osobą fizyczną ("Wnioskodawca" lub "Akcjonariusz") posiada akcje spółki komandytowo-akcyjnej oraz będzie posiadał akcje innych spółek komandytowo-akcyjnych ("SKA").

2. Akcjonariusz posiada oraz będzie posiadał akcje na okaziciela oraz akcje imienne. Jako akcjonariusz SKA Wnioskodawca będzie miał udział w zyskach, które otrzyma na podstawie uchwały walnego zgromadzenia o wypłacie dywidendy ("Dywidenda"). W SKA będą w kolejnych latach podejmowane uchwały walnego zgromadzenia o wypłacie Dywidendy lub uchwały o podziale zysków w inny sposób niż wyplata akcjonariuszom i zatrzymaniu zysków w SKA. W SKA, w której Wnioskodawca ma obecnie akcje, z uwagi na rozważane przez komplementariusza inwestycje, planowane jest, iż w czerwcu 2013 r. będzie podjęta uchwała o nie wypłaceniu dywidendy akcjonariuszom lecz o pozostawieniu zysku w SKA i przekazaniu go na kapitał zapasowy.

3. SKA, w której Wnioskodawca jest akcjonariuszem osiąga zyski ze sprzedaży rzeczy, praw majątkowych oraz świadczenia usług, a także w SKA występują zdarzenia wskazane w przepisie art. 14 ust. 2 Ustawy PIT, które z mocy prawa uznaje się za przychody z działalności gospodarczej. Przykładowo, spośród zdarzeń wskazanych w przepisie art. 14 ust. 2 Ustawy PIT, SKA dokonuje odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników będących środkami trwałymi otrzymuje kary umowne otrzymuje odsetki od środków na rachunkach bankowych utrzymywanych w związku z wykonywaną działalnością.

4. SKA, w których Wnioskodawca będzie dopiero akcjonariuszem będą osiągały zyski ze sprzedaży rzeczy, praw majątkowych oraz świadczenia usług. W tym momencie Wnioskodawca nie ma pewności czy wystąpią w tych SKA inne zdarzenia gospodarcze wskazane w przepisie art. 14 ust, 2 Ustawy PIT które z mocy prawa uznaje się za przychody z działalności gospodarczej, w związku z tym na potrzeby niniejszego wniosku przyjmuje iż te zdarzenia nie wystąpią w SKA w których dopiero będzie akcjonariuszem. Na pewno jednak spółki te będą osiągały zyski ze sprzedaży rzeczy, praw majątkowych oraz świadczenia usług, oraz będą w tych SKA podejmowane w kolejnych latach uchwały walnego zgromadzenia o wypłacie Dywidendy lub uchwały o podziale zysków w inny sposób niż wypłata akcjonariuszom i zatrzymaniu zysków w SKA.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dochód z udziału w zysku SKA, otrzymany przez Wnioskodawcę jako Dywidenda z SKA na postawie uchwały wspólników SKA stanowi przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 Ustawy PIT, a tym samym - w zależności od wyboru Akcjonariusza - czy taki dochód może być opodatkowany na zasadach określonych w art. 30c Ustawy PIT.

2. Czy przychód po stronie Wnioskodawcy nie powstanie w momentach:

3.1. Czy w związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty zaliczki na podatek dochodowy:

3.2. Czy w związku z tym, zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych Wnioskodawca będzie zobowiązany zapłacić jedynie za miesiąc, w którym uzyska on na postawie uchwały walnego zgromadzenia przychód z tytułu Dywidendy z SKA.

3.3. Czy jeśli po zakończeniu roku obrotowego SKA zostanie podjęta uchwała o podziale zysków w inny sposób niż wypłata akcjonariuszom i zatrzymaniu zysków w SKA, u Wnioskodawcy jako akcjonariusza nie powstanie przychód w miesiącu podjęcia takiej uchwały ani nie będzie zobowiązany do zapłaty zaliczki na podatek dochodowy za ten miesiąc.

4.1 Czy podstawę opodatkowania dla akcjonariusza stanowi wartość całej (100%) otrzymanej Dywidendy z SKA, tj.

(a) bez pomniejszania jej o koszty uzyskania przychodów oraz (b) bez wyłączenia z niej jakichkolwiek cząstkowych kwot, które miałyby być nieopodatkowane.

4.2. Czy w związku z powyższym Wnioskodawca nie jest obowiązany: (a) wykazywać w celu opodatkowania przychodów z poszczególnych transakcji dokonywanych przez SKA oraz związanych z nimi kosztów, jakie powstają na poziomie SKA, (b) ani wyłączać z kwoty Dywidendy jakichkolwiek kwot, które wynikają z poszczególnych transakcji dokonywanych przez SKA, w celu ich wyłączenia z opodatkowania.

Przedmiotem zaskarżonego postanowienia jest odpowiedź na pytania nr 2, 3.1, 3.2, 3.3, 4.1, 4.2. Odpowiedź na pytanie pierwsze została udzielona w odrębnej interpretacji indywidualnej, na którą Strona nie wniosła środków zaskarżenia.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 2

Przychód po jego stronie nie powstanie w momentach:

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w ogólnej interpretacji Ministra Finansów z dnia 11 maja 2012 r. (DD5/033/1/12/KSM/DD-125) gdzie wskazano iż: "już po wydaniu przez NSA powyższej uchwały w orzecznictwie WSA podzielany jest wyrażony w niej pogląd, iż uzyskiwanie przez spółkę komandytowo-akcyjną przychodów oraz ponoszenie przez taką spółkę kosztów uzyskania przychodów nie rodzi - po stronie akcjonariusza takiej spółki - obowiązku wykazywania tych przychodów oraz kosztów."

Tym samym Minister Finansów zgadza się ze stanowiskiem, że przychód po stronie akcjonariusza SKA nie powstanie w dniu sprzedaży przez SKA rzeczy, praw majątkowych oraz wyświadczenia usług ani tez w dniu zaistnienia innych zdarzeń wskazanych w przepisie art. 14 ust. 2 Ustawy PIT skutkujących powiększeniem majątku SKA i osiągnięciem przez nią zysków. Zdarzenia te nie wpływają na podstawę opodatkowania Wnioskodawcy, w dacie ich zaistnienia.

Skoro zatem akcjonariusz SKA zgodnie z ogólną interpretacją Ministra Finansów nie ma obowiązku wykazywania przychodów uzyskiwanych przez SKA, to przychody te są dla niego podatkowo neutralne.

Zbieżne ze stanowiskiem Wnioskodawcy jest także stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Klukowie, który w wyroku z dnia 27 kwietnia 2012 r., (I SA/Kr 259/12) stwierdził, iż "Należy zgodzić się ze skarżącą, że moment powstania u niej przychodu jako akcjonariusza SKA będzie zawsze taki sam (otrzymanie dywidendy) i to niezależnie od zdarzeń gospodarczych, transakcji występujących w ramach prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej. Skoro po stronie skarżącej nie powstanie przychód w dacie sprzedaży przez spółkę towarów i usług, to nie powstanie on również w momentach określonych w art. 17 ust. 1a u.p.d.o.f w związku z wniesieniem przez spółkę wkładu niepieniężnego do spółek kapitałowych (...) Biorąc pod uwagę, że do osiągniętego przez skarżącą przychodu z zysku, nie wystąpią koszty uzyskania przychodów, to przychodem (dochodem) podlegającym opodatkowaniu będzie cała kwota należnej dywidendy". W sprawie którą rozpatrywał WSA spółka komandytowo-akcyjna poza podstawową działalnością operacyjną wnosiła aporty do spółek kapitałowych, w zamian za co obejmowała w nich udziały o określonej wartości nominalnej. Zdaniem sądu skoro przychodem akcjonariusza jest tylko otrzymana dywidenda to nie może być również przychodem wartość nominalna udziałów w spółkach kapitałowych objętych w zamian za wkład niepieniężny inny niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część.

W identycznej do ww. sprawy, gdzie SKA obok podstawowej działalności operacyjnej wnosiła aporty do spółek kapitałowych, wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach z dnia 4 czerwca 2012 r. (III SA/Wa 2838/11 oraz III SAAVa 2831/11). Zdaniem sądu akcjonariusz nie wykazuje u siebie żadnych przychodów z tytułu transakcji dokonywanych przez SKA, a jedynym jego przychodem jest otrzymana dywidenda z SKA. Stanowisko to zostało potwierdzone w wyrokach z dnia 6 czerwca 2012 r. III SA/Wa 2772/11, III SA/Wa 2771/11.

Zatem u Akcjonariusza przychód powstaje jedynie z tytułu Dywidendy otrzymanej z SKA. Ostatecznie przedmiotowa kwestia jest przesądzona w uchwale NSA z 16 stycznia 2012 r. (sygn. akt II FPS 1/11), stwierdzającej: "Przychodem akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej z tytułu posiadanych udziałów w tej spółce są bowiem środki pieniężne łub wartości pieniężne otrzymywane w wyniku podziału zysku. "

Zgodnie z interpretacjami Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25 października 2012 r. (znak IBPBI/1/415-871/12/BK oraz IBPBI/1/415-870/12/BK): "W przypadku niebędącego kompłementariuszem akcjonariusza spółki komandytowo - akcyjnej o przychodzie należnym ze źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, można mówić wtedy, gdy powstaje po jego stronie prawo do domagania się wypłaty przysługującego mu z tytułu udziału w spółce zysku, którym w przypadku takiego akcjonariusza jest dywidenda. (...) Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż w dniu podjęcia uchwały przez walne zgromadzenie spółki komandytowo - akcyjnej o wypłacie dywidendy (bądź, jeżeli w uchwale oheśłony został inny dzień dywidendy - w tym dniu), przychód niebędącego kompłementariuszem akcjonariusza z tytułu udziału w tej spółce staje się przychodem należnym, w wysokości przyznanej mu dywidendy. "

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie także w interpretacji wydanej przez Izbę Skarbową w Poznaniu z dnia 1 czerwca 2012 r. (znak ILPB1/415-214/12-2/AP): "Przychód, jak słusznie wskazał Wnioskodawca, nie powstanie w dniu sprzedaży przez SKA rzeczy oraz wyświadczenia usług oraz w dniu zaistnienia wszelkich innych zdarzeń skutkujących powiększeniem majątku SKA i osiągnięciem przez nią zysków. "

Ad, 3.1. i 3.2.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do wpłacania w trakcie roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy:

Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty zaliczki w przypadku gdy powstanie po jego stronie przychód; o powstaniu przychodu u akcjonariusza SKA decyduje natomiast uchwała walnego zgromadzenia o wypłacie bądź zatrzymaniu zysków w SKA. Bez uchwały walnego zgromadzenia o wypłacie zysków akcjonariuszom, nie może powstać po ich stronie przychód.

Rozumowanie takie w całości potwierdza uchwała NSA z 16 stycznia 2012 r. (sygn. akt II FPS 1/11) uznająca, iż:.Przychód (dochód) potencjalnie związany z posiadaniem akcii w spółkach komandytowo-akcyjnych nie podlega więc opodatkowaniu w ciąen roku obrotowego. poprzez ustalanie co miesiąc dochodu przypadającego na akcjonariusza i zapłatę zaliczek miesięcznych na podatek dochodowy od osób prawnych. "

Zgodnie z interpretacją Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25 października 2012 r. (znak IBPBI/ł/415-87I/ł 2/BK oraz IBPBI/1/415-870/12/BK): "Konsekwencją powyższego jest obowiązek uiszczenia przez ww. akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej zaliczki na podatek dochodowy za miesiąc, w którym powstał u niego przychód należny, tj. za miesiąc, w którym została podjęta uchwała o przyznaniu mu dywidendy, bądź określony został dzień dywidendy. "

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie także w interpretacji wydanej przez Izbę Skarbową w Poznaniu z dnia 1 czerwca 2012 r. (znak ILPB1/415-214/12-2/AP): "Zatem obowiązek zapłaty zaliczki na podatek dochodowy nie powstaje za miesiące, w których SKA sprzeda rzeczy, prawa majątkowe oraz wyświadczy Usługi oraz miesiące zaistnienia wszelkich innych zdarzeń skutkujących powiększeniem majątku SK/t i osiągnięciem przez nią zysków, jak również nie powstaje za miesiąc, w którym Wnioskodawca otrzyma dywidendę, lecz za miesiąc, w którym przychód z tytuły dywidendy stał się należny. "

Ad. 3.3.

Zdaniem Wnioskodawcy jeśli po zakończeniu roku obrotowego SKA zostanie podjęta uchwala o podziale zysków w inny sposób niż wypłata akcjonariuszom i zatrzymaniu zysków w SKA, wówczas u Wnioskodawcy jako akcjonariusza nie powstanie przychód w miesiącu podjęcia takiej uchwały ani nie będzie zobowiązany do zapłaty zaliczki na podatek dochodowy za ten miesiąc.

Ad. 4.1.

Zdaniem Wnioskodawcy podstawę opodatkowania dla niego jako akcjonariusza stanowi wartość całej (100%) otrzymanej Dywidendy z SKA, tj. (a) bez pomniejszania jej o koszty uzyskania przychodów oraz (b) bez wyłączenia z niej jakichkolwiek cząstkowych kwot, które miałyby być nieopodatkowane.

Ad. 4.2.

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z powyższym nie jest on obowiązany: (a) wykazywać w celu opodatkowania przychodów z poszczególnych transakcji dokonywanych przez SKA oraz związanych z nimi kosztów, jakie powstają na poziomie SKA, (b) ani wyłączać z kwoty Dywidendy jakichkolwiek kwot, które wynikają z poszczególnych transakcji dokonywanych przez SKA, w celu ich wyłączenia z opodatkowania.

W przekonaniu Wnioskodawcy, w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym nie wystąpią koszty uzyskania przychodów. Podstawę opodatkowania, tj. dochód w rozumieniu art. 9 ust. 1 i ust. 2 Ustawy PIT, stanowić będzie przypadająca proporcjonalnie na Wnioskodawcę część zysku wypłaconego mu w danym roku przez SKA jako Dywidenda. Przy czym dochodem będzie cała otrzymana przez niego Dywidenda.

W związku z powyższym Wnioskodawca nie jest obowiązany wykazywać przychodów oraz kosztów jakie powstają na poziomie SKA, ani wyłączać z kwoty Dywidendy jakichkolwiek kwot w celu ich nieopodatkowania, które wynikają z poszczególnych transakcji dokonywanych przez SKA, w tym z tytułu zdarzeń wymienionych w przepisie art. 14 ust. 2 Ustawy PIT.

Z tego względu zdaniem Wnioskodawcy cała otrzymana przez niego Dywidenda stanowi dochód i cała otrzymana Dywidenda stanowi podstawę opodatkowania. Od całej Dywidendy Wnioskodawca jest zatem zobowiązany zapłacić podatek dochodowy lub zaliczkę na podatek, jeśli w trakcie roku otrzyma zaliczkę na poczet Dywidendy. Dywidendy tej Wnioskodawca nie pomniejsza ani o koszty ani o jakiekolwiek inne kwoty.

Końcowo, Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji nie ma obowiązku szczegółowego wykazywania jakie przychody lub zdarzenia gospodarcze będą miały miejsce w SKA. Wnioskodawca może jedynie informacyjnie pisać o całokształcie planowanych przez siebie działań lub o całokształcie typowej działalności SKA, która jest typowym przedsiębiorcą który dokonuje niezliczonych i różnych rodzajowo transakcji na wolnym rynku jak typowy przedsiębiorca, lecz tylko uchwała o wypłacie zysków z SKA oraz otrzymana Dywidenda ma skutek podatkowy.

Celem zaś interpretacji indywidualnej jest ocena prawnopodatkowa tych zdarzeń podatkowych, z których wynikają dla podatnika skutki podatkowe. Z faktu zaś osiągania przez SKA zysków z różnych rodzajów transakcji i zdarzeń gospodarczych nie wynikają dla Wnioskodawcy żadne skutki podatkowe.

W świetle powyższego ewentualne wzywanie przez Dyrektora do doprecyzowania przez Wnioskodawcę opisanego we wniosku zdarzeń przyszłych nie ma żadnego uzasadnienia, gdyż przedmiot działalności SKA, typy transakcji przez nią dokonywanych, rodzaje towarów, usług czy praw majątkowych bądź innych zdarzeń gospodarczych zachodzących na poziomie SKA nie mają najmniejszego podatkowego znaczenia dla Wnioskodawcy. Dla niego jako akcjonariusza SKA jedynym zdarzeniem, które ma skutek podatkowy jest powzięcie uchwały o wypłacie dla niego Dywidendy oraz kwota Dywidendy przez niego otrzymana. I to zdarzenie przyszłe zostało precyzyjnie w niniejszym wniosku wskazane.

W związku z powyższym Wnioskodawca informuje, iż nie wniósł opłaty z tytułu stanu faktycznego oraz zdarzeń przyszłych neutralnych dla niego podatkowo, mimo że obiektywnie rzecz biorąc będą one miały miejsce na poziomie SKA. Jak zostało to już wielokrotnie wskazane, wszelkie zdarzenia gospodarcze na poziomie SKA nie mają wpływu na obowiązki podatkowe Wnioskodawcy. Wnioskodawca opłacił jedno rodzajowo zdarzenie przyszłe, tj. podjęcie uchwały przez SKA o wypłacie Dywidendy i otrzymanie Dywidendy z SKA. Jest to jedyne jego zdaniem zdarzenie przyszłe z jakim można wiązać skutek podatkowy. Jeśli Wnioskodawca otrzymałby w przyszłości np, 11 wypłat Dywidendy na podstawie jednej bądź kilku uchwał o wypłacie zysków to traktuje to jako rodzajowo jedno zdarzenie przyszłe podlegające jednej opłacie w kwocie 40 zł. Sytuacja ta jest analogiczna np. do ponoszenia wydatków na reprezentację i reklamę bądź dokonywania odpisów na Fundusz Szkoleniowy lub osiągania przychodów ze sprzedaży samochodów lub energii czy też wystawiania faktur VAT bądź księgowania otrzymanych faktur. Są to rodzajowo pojedyncze zdarzenia przyszłe podlegające jednej opłacie w kwocie 40 zł. Nie można uznać, iż interpretacja indywidualna dotyczy np. jedynie sytuacji wystawienia pojedynczej faktury czy zaksięgowania pojedynczego kosztu lub podjęcia jednej uchwały o wypłacie dywidendy i otrzymania jednej Dywidendy a analogiczne następne zdarzenia występujące w przyszłości nie są już objęte zakresem ochrony wynikającym z inteipretacji. Taka interpretacja dotyczy bowiem zasady wystawiania faktur, księgowania kosztów czy zasad opodatkowania Dywidendy.

Pismem z dnia 5 lutego 2013 r. (data wpływu 7 lutego 2013 r.) Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko poprzez wskazanie, że treścią uchwały o podziale zysków "w inny sposób niż wypłata akcjonariuszom i zatrzymaniu zysków w SKA" będzie przekazanie wypracowanego zysku na kapitał zapasowy SKA lub kapitał rezerwowy SKA. Zysk nie będzie zatem dzielony miedzy akcjonariuszy i nie powstanie po ich stronie roszczenie o wypłatę dywidendy. Wnioskodawca zauważa, że jego stanowisko wyrażone we wniosku znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Ministra Finansów po złożeniu przez niego Wniosku. Przykładowo można wskazać szereg interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 stycznia 2013 r. o sygnaturach: IBPBI/1/415- 1262/12/BK, IBPBI/1/415-1267/12/BK, IBPBI/1/415-1265/12/BK, IBPBI/1/415-1270/12/BK, IBPBI/1/415-1266/I2/BK oraz z dnia 9 stycznia 2013. o sygnaturze IBPBI/1/415-1258/12/BK, W interpretacjach tych Minister Finansów wprost uznał, iż: "Zasady powyższe nie mają zatem zastosowania w sytuacji, gdy Walne Zgromadzenie wspólników spółki podejmie uchwałę o nie wypłacaniu dywidendy akcjonariuszom, lecz pozostawieniu zysku w SKA i przekazaniu go na np. na kapitał zapasowy. W konsekwencji, jeżeli w istocie, jak wynika z uzupełnienia wniosku w spółce zostanie podjęta uchwała o niewypłacaniu dywidendy akcjonariuszom, lecz o pozostawieniu zysku w spółce, u Wnioskodawcy nie powstanie przychód ze źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, a zatem także i obowiązek uiszczenia zaliczki na podatek dochodowy od dochodów z tego źródła przychodów."

Również w interpretacji indywidualnej z dnia 24 stycznia 2013 r. (IPPB3/423-881/12-3/PK1) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż "Ustosunkowując się natomiast do kwestii przedłożonej w ramach zagadnienia związanego ze szczególnym podziałem zysku, poprzez jego zatrzymanie w spółce komandytowo-akcyjnej i w konsekwencji nie wypłacenie go akcjonariuszom, organ interpretacyjny podziela argumentację zawartą we wniosku (w szczególności w jego uzupełnieniu). Samo prawo do dywidendy, tj. do otrzymania przysporzenia majątkowego z tytułu posiadania akcji nie może być bowiem utożsamiane z roszczeniem o jego wypłatę, które powstaje dopiero po spełnieniu pewnych przesłanek, w tym w szczególności po podjęciu uchwały o podziale zysku pomiędzy akcjonariuszy. W ocenie organu jedynie roszczenie, które daje prawo do władczego żądania wypłaty dywidendy, domagania się jej otrzymania, można wiązać z kategorią "należnych przychodów" określoną w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. W konsekwencji, podjęcie uchwały o podziale zysku poprzez zatrzymanie go w spółce i nie wypłacenie akcjonariuszom nie rodzi obowiązku wykazania go jako przychód podatkowy u akcjonariusza. Dopiero bowiem uchwała o podziale zysku pomiędzy akcjonariuszy, stanowiąca podstawę do roszczenia wypłaty dywidendy na rzecz akcjonariuszy stanowi dla nich "należny przychód podatkowy" podlegający opodatkowaniu na zasadach opisanych w niniejszej interpretacji."

Przy wydawaniu powyższych interpretacji istotne znaczenie miały zasady podziału zysku obowiązujące w SKA, Wnioskodawca wyjaśnia więc, że przedstawiają się one w następujący sposób.

W terminie sześciu miesięcy od zakończenia roku obrotowego SKA, określonego zgodnie z postanowieniami Statutu oraz przepisami prawa, odbywa się Zwyczajne Walne Zgromadzenie, na którym zostaje podjęta m.in. uchwala o podziale zysku SKA (przy założeniu, że w sprawozdaniu finansowym Spółki za rok obrotowy wykazany zostanie tzw. czysty zysk). Innymi słowy, jest podejmowana uchwała o przeznaczeniu zysku wypracowanego w danym roku obrotowym. Na powyższą uchwałę zgodę wyrażą wszyscy komplementariusze, stosownie do art. 146 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) - w zakresie części zysku przypadającej akcjonariuszom - bądź ich większość, stosownie do art. 146 § 3 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych (w odniesieniu od części zysku przypadającej komplementariuszom). Jak wskazuje się w literaturze podział zysku w rozumieniu art. 395 § 2 pkt 2 Kodeksu spółek handlowych, oznacza przeznaczenie zysku na określony cel (tak T. Siemiątkowski, R. Potrzeszcz, T. Siemiątkowski, R. Potrzeszcz (red.), Komentarz do Kodeksu spółek handlowych, Spółka akcyjna. Przepisy karne, t. III, opubł. Lexpolonica, I. Komarnicki, Prawo akcjonariusza do udziału w zysku, Warszawa 2007, s. 141, A. Opalski, Kapitał zakładowy. Zysk. Umorzenie, Warszawa 2002, s. 111). Powyższy przepis, z mocy odesłania w art. 126 § 1 pkt 2 Kodeksu spółek handlowych znajduje również zastosowanie do SKA. W przypadku zadysponowania zyskiem w ten sposób, że, jest on przeznaczony na rzecz wspólników SKA (w tym akcjonariuszy), dochodzi do rozporządzenia zyskiem przez Spółkę: w przypadku natomiast podjęcia Uchwały o podziale zysku w inny sposób, w następstwie czego zysk zostaje zatrzymany w Spółce. SKA nie dokonuje rozporządzenia zyskiem (w tym na rzecz akcjonariuszy i komplementariuszy) i przeznacza go na własne potrzeby; decyzja wspólników SKA o zatrzymaniu zysku w Spółce nie stanowi zatem rozporządzenia zyskiem (na co zwraca uwagę A. Opalski, Kapitał zakładowy"., op. cit, s. 112). Uchwała o przeznaczeniu zysku na kapitał zapasowy lub kapitał rezerwowy byłaby podejmowana na podstawie art. 347 § 3 Kodeksu spółek handlowych oraz statutu SKA.

W wypadku podjęcia na Zwyczajnym Walnym Zgromadzeniu SKA uchwały o przeznaczeniu zysku na kapitał zapasowy łub kapitał rezerwowy, po stronie Wnioskodawcy jako akcjonariusza SKA nie powstanie roszczenie o wypłatę dywidendy. Nie może być bowiem mowy o powstaniu jakiegokolwiek roszczenia (a tym samym przychodu do opodatkowania) po stronie akcjonariusza SKA w sytuacji, gdy wspólnicy SKA dysponują zyskiem w ten sposób, że postanowią zatrzymać wypracowany zysk w Spółce. Skoro treścią roszczenia o wypłatę dywidendy jest spełnienie przez SKA określonego świadczenia na rzecz akcjonariusza (najczęściej pieniężnego, chyba że SKA będzie wypłacała tzw. dywidendę rzeczową), to oczywiste jest, że nie może być mowy o powstaniu jakiegokolwiek roszczenia po stronie Wnioskodawcy, gdy na Zwyczajnym Walnym Zgromadzeniu SKA zostanie podjęta Uchwała o podziale zysku w inny sposób, nie przez przeznaczenie zysku do podziału między wspólników (w tym akcjonariuszy). Ponieważ na podstawie powyższej uchwały, po stronie Spółki nie powstaje zobowiązanie do zachowania się w określony sposób, to tym samym po stronie jej akcjonariusza nie powstaje żadne roszczenie. Innymi słowy - w razie podjęcia Uchwały o przeznaczeniu zysku na kapitał zapasowy lub kapitał rezerwowy, Wnioskodawcy jako akcjonariuszowi SKA nie będzie przysługiwało uprawnienie do żądania od SKA zachowania się w określony sposób (wypłacenia dywidendy), co przecież jest istotą roszczenia jako prawa podmiotowego.

Powyższe w pełni potwierdza doktryna. W szczególności zdaniem Andrzeja Kidyby (LEX, Komentarz aktualizowany do art. 347 Kodeksu spółek handlowych)" (..,) jeżeli podjęta jest uchwala o innym rozporządzeniu zyskiem (na kapitał zapasowy, rezerwowy, amortyzacyjny, cele charytatywne, społeczne dla innych osób niż akcjonariusze, w szczególności dla rady nadzorczej, zarządu, pracowników itp.), wspólnik jest pozbawiony roszczenia. Akcjonariusze mają więc roszczenie tylko wówczas, gdy zysk został przeznaczony do wypłaty dla akcjonariuszy. Możliwe jest również wydanie dywidendy w formie rzeczy oznaczonych co do gatunku (dywidenda rzeczowa).

Trzeba również zauważyć, że zatrzymania zysku w SKA (podziału zysku w inny sposób niż wyplata dywidendy akcjonariuszom) nie można utożsamiać z niewypłaceniem przez Spółkę dywidendy. O niewypłaconej dywidendzie można bowiem mówić jedynie wtedy, gdy Zwyczajne Walne Zgromadzenie przeznaczyło określoną kwotę zysku do podziału pomiędzy akcjonariuszy, określiło w uchwale dzień wypłaty dywidendy (z tym dniem roszczenie o wypłatę dywidendy jest wymagalne), zgodę na uchwałę wyrazili wszyscy komplementariusze, jednakże wypłata zysku nie nastąpiła. W takim wypadku, akcjonariuszowi przysługuje wobec Spółki roszczenie o wypłatę dywidendy, podlegające przepisom Kodeksu cywilnego. Roszczenie o wypłatę dywidendy jest wymagalne od dnia jej wypłaty, określonego w uchwale Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia (art. 348 § 4 Kodeksu spółek handlowych), i od tego dnia akcjonariusz może skutecznie dochodzić wypłaty dywidendy (sama wierzytelność-jeszcze niewymagalna - powstała w dniu podjęcia uchwały o wypłacie dywidendy akcjonariuszom). W sytuacji natomiast podjęcia przez Zwyczajne Walne Zgromadzenie Uchwały o przeznaczeniu zysku na kapitał zapasowy lub kapitał rezerwowy (podział zysku w inny sposób niż wypłata dywidendy akcjonariuszom) i tym samym zatrzymaniu zysku w Spółce, nie powstaje roszczenie o spełnienie jakiegokolwiek świadczenia.

W razie podjęcia Uchwały o przeznaczeniu zysku na kapitał zapasowy lub kapitał rezerwowy, a tym samym zgodnego z kodeksem spółek handlowych podziału zysku w inny sposób niż wypłata dywidendy akcjonariuszom, roszczenie po stronie Wnioskodawcy jako akcjonariusza powstałoby co najwyżej wtedy, gdy na kolejnym Zwyczajnym Walnym Zgromadzeniu (po zakończeniu następnego roku obrotowego) zostałaby podjęta uchwała o podziale zysku między akcjonariuszy i na tę uchwałę wyraziliby zgodę wszyscy komplementamisze. Wówczas kwoty przekazane uprzednio (w latach ubiegłych uchwałą Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia) na utworzony specjalnie na ten cel kapitał zapasowy lub kapitał rezerwowy, powiększałyby kwotę zysku do podziału (por. art. 348 § 1 w zw. z art. 126 § 1 pkt 2 Kodeksu spółek handlowych). Kwotę zysku do podziału między akcjonariuszy powiększałaby również kwota niepodzielonego zysku z lat ubiegłych (art. 348 § ł w zw, z art. 126 § 1 pkt 2 Kodeksu spółek handlowych). Innymi słowy, w zakresie kwot zatrzymanych uchwałą Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia w Spółce, po stronie Wnioskodawcy jako akcjonariusza powstałby przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym dopiero wtedy, gdy w łatach kolejnych, uchwałą Walnego Zgromadzenia i za zgodą wszystkich komplementariuszy doszłoby do podziału zysku między wspólników (w tym akcjonariuszy). Przyjęcie odmiennej interpretacji musiałoby prowadzić do wniosku, że te same kwoty są opodatkowane dwukrotnie - raz na etapie podjęcia Uchwały o zatrzymania zysku w Spółce, drugi raz - na etapie podjęcia w kolejnych latach uchwały o podziale zysku między wspólników.

Podkreślić również należy, że przesłankami powstania roszczenia o wypłatę Wnioskodawcy dywidendy (powstania należnego przychodu w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy PIT) są: (a) wystąpienie w spółce czystego zysku, wykazanego w sprawozdaniu finansowym, zbadanym przez biegłego rewidenta, (b) podjęcie przez Zwyczajne Walne Zgromadzenie uchwały o podziale zysku do podziału między akcjonariuszy, (c) wyrażenie przez wszystkich komplementariuszy zgody na uchwałę Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia w sprawie podziału zysku w części przypadającej akcjonariuszom (art. 146 § 2 pkt 2 Kodeksu spółek handlowych). Co istotne, aby powstało roszczenie o wypłatę dywidendy, wszystkie wskazane powyżej przestanki muszą być spełnione łącznie. Oznacza to, że sam fakt wykazania w sprawozdaniu finansowym zbadanym przez biegłego rewidenta tzw. czystego zysku nie powoduje jeszcze powstania roszczenia o wypłatę dywidendy na rzecz akcjonariusza. O przeznaczeniu zysku zdecyduje bowiem Zwyczajne Walne Zgromadzenie S.K.A., które - jak wyżej wskazano - może podjąć uchwałę o podziale zysku miedzy wspólników (w tym akcjonariuszy), albo przeznaczeniu zysku na inne cele. Roszczenie o wypłatę dywidendy powstanie dla akcjonariusza jedynie w wypadku podjęcia przez Walne Zgromadzenie S.K.A. pierwszej ze wskazanych uchwał. Dodatkowo powstanie roszczenia o wypłatę dywidendy jest uzależnione od wyrażenia przez wszystkich komplementariuszy zgody na uchwałę Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia w sprawie podziału zysku w części przypadającej akcjonariuszom. Brak takiej zgody wyklucza powstanie roszczenia o wypłatę dywidendy. Zgoda wszystkich komplementariuszy warunkuje bowiem ważność uchwały o podziale zysku w części przypadającej akcjonariuszom.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy w następstwie podjęcia przez Zwyczajne Walne Zgromadzenie S.K.A. Uchwały o przeznaczeniu zysku na kapitał zapasowy lub kapitał rezerwowy (podział zysku w inny sposób niż wypłata dywidendy akcjonariuszom) i w rezultacie tej uchwały pozostawienia zysku w Spółce nie powstaje u Wnioskodawcy roszczenie o wypłatę Dywidendy a tym samym nie powstanie po stronie Wnioskodawcy należny przychód w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy PIT, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Tym samym, u Wnioskodawcy jako akcjonariusza nie powstanie przychód w miesiącu podjęcia takiej uchwały. Wnioskodawca nie będzie zatem zobowiązany do zapłaty zaliczki na podatek dochodowy za ten miesiąc.

Przedmiotowy wniosek obarczony był zdaniem tut. Organu brakami formalnymi. W związku z tym pismem z dnia 30 stycznia 2013 r. Nr IPPB1/415-1577/12-2/EC, na podstawie art, 169 § 1 § 2 w zw. z art. 14h oraz 14f § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, wezwano Wnioskodawcę min. do uzupełnienia wniosku poprzez:

* Uiszczenie opłaty w wysokości 120 zł na rachunek bankowy Izby Skarbowej w Warszawie (nr konta 31 1010 1010 0166 4922 3100 0000) albo wskazanie, którego zdarzenia przyszłego dotyczy uiszczona opłata.

* w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 1 lutego 2013 r. Wprawdzie w dniu 7 lutego 2013 r. wpłynęło (w terminie wskazanym w wezwaniu) uzupełnienie do wniosku jednakże nie było to pismo zawierające uzupełnienie wszystkich braków formalnych, o które wzywał tut. Organ podatkowy.

W części F uzupełnienia wniosku w poz. 62 Wnioskodawca wskazał iż dokonał opłaty w kwocie 120 zł, jednakże do uzupełnienia wniosku nie został dołączony dowód wpłaty. Z wyszukiwarki wpłat również nie wynikało iż wpłata taka została dokonana na rachunek Izby Skarbowej w Warszawie (nr konta 31 1010 1010 0166 4922 3100 0000).

W związku z tym, iż skuteczne doręczenie wezwania nastąpiło w dniu 1 lutego 2013 r. termin wyznaczony do uzupełnienia braków upłynął z dniem 8 lutego 2013 r. W związku z tym, że Wnioskodawca nie uzupełnił w terminie opłaty w kwocie 120 zł. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał na podstawie ww. wniosku postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia Nr IPPB 1/415-1577/12-5/EC z dnia 18 lutego 2013 r.

Postanowienie zostało doręczone Wnioskodawcy w dniu 21 lutego 2013 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca złożył pismem (data wpływu 1 marca 2013 r.) zażalenie na postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 29 marca 2013 r. Nr IPPB 1/415-1577/12-7/EC (skutecznie doręczonym w dniu 2 kwietnia 2013 r.) utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Pełnomocnik Wnioskodawcy Pan M. K. w dniu 30 kwietnia 2013 r. (data wpływu 6 maja 2013 r.) złożył za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie z dnia 29 marca 2013 r. Nr IPPB 1/415- 1577/12-7/EC utrzymującym w mocy zaskarżone postanowienie z dnia 18 lutego 2013 r. nr IPPB1/415-1577/12-5/EC o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia.

Wyrokiem z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 1383/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Pani J. S. na postanowienie z dnia 29 marca 2013 r. Nr IPPB1/415-1577/12-7/EC utrzymującym w mocy zaskarżone postanowienie z dnia 18 lutego 2013 r. nr IPPB1/415-1577/12-5/EC o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia, uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów lub czynności wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi ani powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd, dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, ma prawo i obowiązek uwzględnić również okoliczności, wprawdzie nie wskazane w skardze jako zarzut, ale mające wpływ na tę ocenę. W granicach posiadanych uprawnień Sąd zbadał niniejszą sprawę i uwzględnił skargę.

Kontroli Sądu poddane zostało postanowienie odmawiające wszczęcia postępowania w związku z wnioskiem Skarżącej o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 239 Ordynacji podatkowej, w zakresie nieuregulowanym w rozdziale 16 (dział IV Ordynacji podatkowej) do zażaleń stosuje się odpowiednio przepisy o odwołaniach. Oznacza to, że do zaskarżonego postanowienia zastosowanie ma także art. 221 Ordynacji podatkowej stanowiący, że w przypadku wydania decyzji w pierwszej instancji przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, dyrektora izby skarbowej, dyrektora izby celnej lub przez samorządowe kolegium odwoławcze, odwołanie od decyzji rozpatruje ten sam organ podatkowy, stosując odpowiednio przepisy o postępowaniu odwoławczym.

Nie ma przy tym znaczenia brak wskazania ww. przepisu w art. 14h Ordynacji podatkowej, w którym wymieniono przepisy tej ustawy stosowane odpowiednio w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnych. W sprawie nie doszło bowiem do wydania interpretacji indywidualnej. Na podstawie art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej odmówiono wszczęcia postępowania interpretacyjnego. Tryb instancyjny, w jakim rozpatrzono wniosek Skarżącej jest przewidziany wobec postanowień, nie zaś przy wydawaniu interpretacji indywidualnych. Dlatego też środkiem zaskarżenia przysługującym Skarżącej w tym postępowaniu było zażalenie.

Z akt sprawy wynika, że postanowienie z dnia 14 lutego 2012 r. podpisała M. K. - Naczelnik Wydziału, działająca z upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, Postanowienie to zawiera także podpis Kierownika Oddziału L. M. oraz drugi podpis bez pieczątki z nazwiskiem i stanowiskiem. Natomiast zaskarżone postanowienie z dnia 29 marca 2013 r. podpisał z upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej Pan L. S, a w ponownym postępowaniu brały udziały inspektor E. C. i ta sama osoba z identycznym podpisem, bez pieczątki określającej nazwisko i stanowisko. Zauważyć przy tym natęży, że oba podpisy są identyczne. Z powyższego wynika, że w wydaniu zaskarżonego postanowienia, kończącego postępowanie, uczestniczyła osoba, która również brała udział w załatwieniu sprawy zakończonej wydaniem postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania, na które Skarżąca wniosła zażalenie.

W tej sytuacji należało rozważyć, czy pracownik organu podatkowego -Dyrektora Izby Skarbowej, upoważnionego przez Ministra Finansów - wydający postanowienie w pierwszej instancji, w toku postępowania wywołanego wniesieniem zażalenia na to postanowienie, może zostać uznany za pracownika, o którym mowa w art. 130 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej, a wiec za pracownika podlegającego wyłączeniu od udziału w postępowaniu.

Zagadnienie to zostało rozstrzygnięte uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 lutego 2013 r. sygn. akt I GPS 2/12 (Lex nr 1271653), zgodnie z którą: "Artykuł 130 § 1 pkt 6 ustaw z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 20121., poz, 749 z późn. zm.) ma zastosowanie do pracownika organu jednoosobowego w postępowaniu odwoławczym, o którym mowa w art. 221 tej ustawy".

Istota uchwały dotyczyła więc instytucji wyłączenia pracownika załatwiającego daną sprawę w pierwszej instancji, od rozpoznania jej w postępowaniu odwoławczym przed organem jednoosobowym, w którym nie obowiązuje zasada dewolutywności. Instytucja wyłączenia pracownika - jak się przyjmuje - jest elementem sprawiedliwości proceduralnej, a więc jedne z zasad demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP). Z zasady demokratycznego państwa prawnego wynika ogólny wymóg, aby wszelkie postępowania prowadzone przez organy władzy publicznej w celu rozstrzygnięcia sporów indywidualnych odpowiadały standardom sprawiedliwości proceduralnej. Podkreślając znaczenie tej zasady Naczelny Sąd Administracyjny odwołał się do orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego oraz piśmiennictwa.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że przesłanka wyłączenia pracownika, określona w art. 130 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej, wskazuje, iż niepożądaną jest sytuacja, gdy przy rozpatrywaniu sprawy - i to bez względu na to, czy chodzi o jej rozpoznanie w ramach dwóch instancji, czy też w ramach jednej instancji-zaangażowany w jej merytoryczne rozpoznanie w jej całokształcie jest pracownik, który brał już udział w wydaniu decyzji w poprzedniej fazie. Uczestniczyłby on nie tylko w dokonywaniu ponownej oceny materiału dowodowego, ale również miałby odnieść się do zarzutów stawianych poprzedniej decyzji przez stronę, w tym także zarzutów adresowanych do osoby najpierw prowadzącej postępowanie dowodowe, a następnie wydającej decyzję. Jest oczywistym, że w tego rodzaju przypadkach może istnieć bardzo prawdopodobna obawa, że ze względu na tę bliskość pracownika do sprawy, wyrażone w uzasadnieniu poglądy, nie będzie on obiektywny przy ocenie podniesionych zarzutów. Byłby tu poza tym niejako "sędzią we własnej sprawie". Pod znakiem zapytania stałaby więc rzetelność i prawidłowość takiego procedowania, a kontrola byłaby iluzoryczna (tak R. Karczmarczyk, glosa do uchwały NSA z 22 lutego 2007 r. sygn. akt II GPS 2/06, GSP Przeg. Orzecz. 2008, nr 1, s. 53). Podobnie podkreślał W. Dawidowicz, podnosząc, że "istotą specyficznego stosunku określonego pracownika do określonej sprawy jest jego osobiste zaangażowanie i zainteresowanie w określonym sposobie załatwienia sprawy, stąd rodzi się niebezpieczeństwo, że będzie on działał w sprawie stronniczo, a więc sprzecznie z zasadniczym celem postępowania, jakim jest rozstrzygnięcie sprawy w sposób obiektywny" (tak J. Borkowski, B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego, Warszawa 2000, s. 147).

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił ponadto wyrażany w orzecznictwie pogląd, że przesłanka "brania udziału w wydaniu zaskarżonej decyzji", powodująca wyłączenie pracownika jednoosobowego organu podatkowego z postępowania wszczętego wniesieniem odwołania, o któiym mowa w art. 221 Ordynacji podatkowej utożsamiana jest z określeniem "udział w załatwianiu sprawy". Ustawodawca nie posługuje się określeniem "wydał zaskarżoną decyzję", a określeniem szerszym, nawiązującym do procesu wydawania decyzji jako czynności rozciągniętej w czasie, obejmującej także jej przygotowanie i podejmowanie czynności procesowych, co niewątpliwie rozszerza istotę tego określenia. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 15 grudnia 2008 r. sygn. akt P 57/07 (OTK ZU-A 2008, Nr 10, poz. 178) stwierdził, iż "przez określenie to należy rozumieć nie tylko wydanie (podpisanie) decyzji przez pracownika (..,), lecz także podejmowanie czynności procesowych mających lub mogących mieć wpływ na wynik (rozstrzygnięcie) sprawy. Ograniczenie zakresu tego pojęcia tylko do formy wydania decyzji w znaczeniu prawnym wydaje się nieuzasadnione ze względu na szczególną właściwość postępowania administracyjnego, w którym - w odróżnieniu od postępowania sądowego - poszczególne czynności o różnej doniosłości procesowej mogą być wykonywane przez różne osoby, mogące mieć mniejszy lub większy wpływ na treść rozstrzygnięcia w sprawie".

Naczelny Sąd Administracyjny zaznaczył, że w pojęciu "udział w wydaniu zaskarżonej decyzji" chodzi o podejmowanie istotnych czynności procesowych, a nie tylko czynności technicznych, organizacyjnych, a więc nie tylko o wydanie decyzji w rozumieniu art. 210 § 1 pkt 2 i 8 Ordynacji podatkowej Może się bowiem zdarzyć tak, że jeden upoważniony pracownik przeprowadzi w danej sprawie całe postępowanie dowodowe, a inny - także upoważniony pracownik - wyda decyzję. Może się tak stać z różnych powodów, choroby, przejścia na emeryturę, awansu itp. Zawężające rozumienie tej przesłanki przeczyłoby i niweczyło istotę oraz cele wyłączenia pracownika. Należy przy tym mieć na uwadze to, że istnienie przesłanek wyłączenia należy tylko uprawdopodobnić, ale charakter czynności polegających na braniu udziału w wydaniu decyzji należy wykazać, udowodnić. Niemniej jednak każde wydanie (podpisanie) decyzji przez upoważnionego pracownika w poprzedniej fazie załatwiania sprawy wyłączy go zawsze od udziału w postępowaniu w sprawach dotyczących zobowiązań podatkowych oraz innych spraw normowanych przepisami prawa podatkowego, w sytuacji określonej w art. 221 Ordynacji podatkowej.

Skoro z akt sprawy wynika, że osoba podpisana pod postanowieniami obu instancji, nieokreślona stanowiskiem, brata udział w wydaniu postanowienia z dnia 14 lutego 2013 jak też postanowienia z dnia 29 marca 2013 r" w świetle przytoczonych rozważań, zawartych w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego powinna być wyłączona od udziału w postępowaniu, w sytuacji określonej w art. 221 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej Niewłaściwe było zatem branie przez nią udziału w wydaniu zaskarżonego postanowienia.

W ponownym rozpatrzeniu sprawy, po wniesionym zażaleniu nie powimiy uczestniczyć te same osoby, które brały udział w postępowaniu zakończonym postanowieniem na które zostało złożone zażalenie. Bez znaczenia przy tym, zdaniem Sądu, jest powód ponownego uczestnictwa w ponownym postępowaniu danej osoby. Uczestnictwo w wydaniu określonych aktów administracyjnych wynika zwykle z zakresu obowiązków czy organizacji pracy danej jednostki. Nie można jednak odstąpić od zastosowania przepisu art. 130 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej, tylko z tego powodu, że organizacja danej jednostki organizacyjnej, czy zakres obowiązków danego pracownika nie uwzględnia treści ww. przepisu.

Zważyć przy tym należało, że specyfika rozpoznanej sprawy, w której zapadło rozstrzygnięcie o odmowie wszczęcia postępowania, przejawiała się w tym, że postępowanie dowodowe nie było prowadzone, a zatem przygotowanie rozstrzygnięcia w istocie wyczerpywało istotne czynności tego postępowania.

Przepis art. 240 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej stanowi, że w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli decyzja wydana została przez pracownika lub organ podlegających wyłączeniu z mocy art. 130-132 tej ustawy. Stosownie do art. 219 Ordynacji podatkowej, przepis ten ma odpowiednie zastosowanie do postanowień.

Zgodnie zaś z art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a., wojewódzki sąd administracyjny uchyla zaskarżony akt, jeżeli stwierdzi naruszenie przepisów prawa dające podstawę do wznowienia postępowania.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie, doszło do naruszenia przepisów postępowania podatkowego - art. 130 § 1 pkt 6 w związku z art. 221, art. 239 i art. 219 Ordynacji podatkowej, dającego podstawę do wznowienia postępowania.

Powyższa wadliwość zaskarżonego postanowienia uniemożliwia Sądowi ocenę jego merytorycznej prawidłowości, a tym samym odniesienie się do zarzutów skargi w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 listopada 2013 r., sygn, akt III SA/Wa 1383/13 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe w zakresie momentu powstania przychodu akcjonariusza z tytułu udziału w spółce komandytowo-akcyjnej i obowiązku wpłacania zaliczek oraz za prawidłowe w pozostałym zakresie.

Spółka komandytowo-akcyjna jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki, co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a co najmniej jeden wspólnik jest akcjonariuszem (art. 125 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych - Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.).

Jako spółka osobowa prawa handlowego, spółka komandytowo-akcyjna nie posiada podmiotowości prawnopodatkowej dla celów podatku dochodowego. Ustawodawca nie przyznał tej kategorii podmiotów statusu podatników podatku dochodowego od osób prawnych ani podatników podatku dochodowego od osób fizycznych. Zgodnie, bowiem z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), jej przepisy mają zastosowanie do osób prawnych, spółek kapitałowych w organizacji oraz do jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej. W myśl natomiast art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), akt ten reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych.

Jako spółka niebędąca podatnikiem podatku dochodowego, spółka komandytowo-akcyjna mieści się w pojęciu spółki niebędącej osobą prawną (art. 5a pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 4a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Na mocy art. 8 ust. 2 powołanej ustawy, wskazane zasady stosuje się odpowiednio do:

Analogiczne regulacje zawiera art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z treści powołanych przepisów, ustawodawca wyróżnia kategorię "przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną" - przychodów, które są przypisywane podatnikom w związku z posiadaniem przez nich udziału w spółce niebędącej osobą prawną.

Zgodnie z konstrukcją przyjętą przez ustawodawcę w zakresie podatków dochodowych, skutki podatkowe zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki niebędącej osobą prawną nie są, zatem rozpoznawane na poziomie spółki (spółka taka jest transparentna podatkowo), ale są przypisywane jej wspólnikom będącym podatnikami podatków dochodowych, jako skutki podatkowe posiadania udziału w spółce niebędącej osobą prawną. Opodatkowanie przychodów (dochodów) uzyskiwanych z działalności spółki niebędącej osobą prawną następuje tym samym na poziomie wspólników tej spółki będących podatnikami podatku dochodowego. W przypadku wspólników będących osobami fizycznymi, skutki te należy oceniać na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwalifikując przy tym przychody wspólnika z udziału w spółce niebędącej osobą prawną do odpowiedniego źródła przychodów.

Powołany art, 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje sposób przypisywania przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną jej wspólnikom będącym podatnikami podatków dochodowych. Zgodnie z jego brzmieniem, kryterium, w oparciu, o które ustala się wartość przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, jakie należy przypisać poszczególnym wspólnikom tej spółki, jest prawo wspólników do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną.

Należy przy tym podkreślić, że prawo do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną jest kategorią funkcjonującą na gruncie Kodeksu spółek handlowych, ściśle związaną z posiadaniem statusu wspólnika takiej spółki. Udział w zyskach spółki niebędącej osobą prawną określa poziom uczestnictwa wspólnika tej spółki w ewentualnym zysku spółki przeznaczonym do podziału oraz w majątku polikwidacyjnym spółki. Łączny udział w zyskach spółki niebędącej osobą prawną wszystkich jej wspólników wynosi 100%.

Wprowadzenie do regulacji art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kryterium "prawa do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną" służyło zapewnieniu sposobu odpowiedniego "przypisywania" skutków podatkowych zdarzeń gospodarczych mających miejsce w transparentnej podatkowo spółce niebędącej osobą prawną jej wspólnikom będącym podatnikami podatków dochodowych. I tak, ustalając przychody osoby fizycznej z udziału w spółce niebędącej osobą prawną należy ocenić możliwość uznania przysporzeń spółki za pizychody na podstawie art. 11-20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a następnie "przypisać" odpowiednią część tych przychodów wspólnikowi, zgodnie z proporcją, o której mowa w art. 8 ust. 1 tej ustawy (proporcją wynikającej z posiadanego przez wspólnika prawa do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną).

Odnosząc się do problemu określenia źródła przychodów z udziału w zyskach spółki niebędącej osobą prawną, należy podnieść, że stosownie do art, 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli spółka niemająca osobowości prawnej prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (tekst jedn.: z pozarolniczej działalności gospodarczej).

W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć jest w niej mowa o "działalności gospodarczej" albo "pozarolniczej działalności gospodarczej", oznacza to działalność zarobkową:

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Jednocześnie, stosownie do art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Przychody podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z udziału w spółce niebędącej osobą prawną zakwalifikowane, jako pochodzące ze źródła "pozarolnicza działalność gospodarcza", powinny być przez niego uwzględniane przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy, stosownie do art. 44 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a następnie - dla potrzeb rozliczenia rocznego podatku (art. 45 ust. 1 w zw. z ust. 4 tej ustawy).

Z powyższego wynika, że jeżeli ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zalicza określony przychód do innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza źródła przychodów, przychód ten stanowi przychód z tego źródła, a nie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, niezależnie od tego, czy zdarzenie, które powoduje powstanie tego przychodu ma związek z działalnością prowadzoną przez przedsiębiorcę.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Natomiast w art. 14 ust. 2 ww. ustawy, wymienione zostały przykładowe oraz szczególne kategorie przychodów, zaliczanych przez ustawodawcę do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca będący osobą fizyczną posiada akcje spółki komandytowo-akcyjnej oraz będzie posiadał akcje innych spółek komandytowo-akcyjnych. Jako akcjonariusz SKA Wnioskodawca będzie miał udział w zyskach, które otrzyma na podstawie uchwały walnego zgromadzenia o wypłacie dywidendy. W SKA będą w kolejnych latach podejmowane uchwały walnego zgromadzenia o wypłacie Dywidendy lub uchwały o podziale zysków w inny sposób niż wypłata akcjonariuszom i zatrzymaniu zysków w SKA.

Zgodnie z art. 126 § 1 pkt 2 k.s.h., w zakresie stosunku prawnego akcjonariuszy w spółce komandytowo-akcyjnej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące spółki akcyjnej. Konsekwencją tej regulacji jest to, że na podstawie art. 347 § 1 w zw. z art. 126 § 1 pkt 2 k.s.h. prawo do udziału w zysku akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej powstaje dopiero z chwilą wykazania tego zysku w sprawozdaniu finansowym spółki, zbadanym przez biegłego rewidenta i jego przeznaczenia, przez zgromadzenie wspólników, do wypłaty akcjonariuszom. Przy czym, na mocy art. 348 § 2 k.s.h., uprawnionymi do dywidendy za dany rok podatkowy są akcjonariusze, którym przysługiwało prawo do akcji w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Statut może upoważnić walne zgromadzenie do określenia dnia, według którego ustala się listę akcjonariuszy uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Dzień dywidendy nie może być wyznaczony później niż w terminie dwóch miesięcy, licząc od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 347 § 1. Uchwałę o przesunięciu dnia dywidendy podejmuje się na zwyczajnym walnym zgromadzeniu.

Jak podkreśla się w orzecznictwie sądowo-administracyjnym, rozpatrując kwestię zasad opodatkowania akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej nie można pomijać jego szczególnego statusu na gruncie przepisów Kodeksu spółek handlowych, odmiennego od statusu komplementariusza tej spółki, a także wspólników pozostałych spółek osobowych. W przeciwieństwie bowiem do innych kategorii wspólników spółek osobowych, akcjonariuszowi spółki komandytowo-akcyjnej przysługuje udział w zysku spółki jedynie w przypadku, gdy właściwe organy spółki podejmą, w trybie uregulowanym w k.s.h., stosowną uchwałę o podziale zysku i przyznaniu jego części akcjonariuszom, np. w postaci dywidendy. Powyższe oznacza, że o powstaniu przychodu u akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej decyduje podjęcie przez upoważnione organy spółki stosownej uchwały.

Zaznaczyć należy, że kwestia opodatkowania akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej była przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego. W uchwale z dnia 16 stycznia 2012 r. (sygn. akt II FPS 1/11) NSA wskazał odmienne zasady opodatkowania niebędącego komplementariuszem akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej. NSA uznał mianowicie, że taki niebędący komplementariuszem akcjonariusz spółki komandytowo-akcyjnej podlega opodatkowaniu dopiero z chwilą wypłaty na jego rzecz dywidendy. Uchwała ta została podjęta na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 11 maja 2012 r. nr DD5/033/1/12/KSM/DD-125. Jednakże po podjęciu ww. uchwały pojawiły się wątpliwości, czy tezy w niej zawarte można odnieść również do sytuacji akcjonariusza będącego osobą fizyczną.

Wobec zaistnienia ww. wątpliwości, kwestia dotycząca opodatkowania akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej będącego osobą fizyczną, była przedmiotem rozważań składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego. Uchwała ta została podjęta w dniu 20 maja 2012 r., sygn. akt II FPS 6/12.

Naczelny Sąd Administracyjny wyraził stanowisko, że przychód (dochód) osoby fizycznej, będącej akcjonariuszem spółki komandytowo-akcyjnej, stosownie do art. 5b ust. 2 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych jest przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej i w świetle art. 44 ust. 1 pkt 1 tej ustawy osoba fizyczna, będąca akcjonariuszem spółki komandytowo-akcyjnej, ma jako podatnik obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych dopiero w dacie powstania przychodu, którą w myśl art. 14 ust. 1i powołanej ustawy jest dzień wypłaty dywidendy.

Takie stanowisko przyjął również Minister Finansów w interpretacji ogólnej z dnia 25 listopada 2013 r. nr DD5/033/1/13/KSM/RD-122180/13.

W ww. interpretacji ogólnej Minister Finansów wskazał, że "Uwzględniając zatem poglądy wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w obu omówionych uchwałach przyjąć należy, iż kwota przyznanej przez walne zgromadzenie SKA akcjonariuszowi niebędącemu komplementariuszem (osobie fizycznej, osobie prawnej) i wypłaconej dywidendy stanowi przychód takiego akcjonariusza uzyskany z działalności gospodarczej. Przy określaniu daty uzyskania tego przychodu zastosowanie znajdą zatem postanowienia art. 14 ust. 1i u.p.d.o.f. oraz art. 12 ust. 3e u.p.d.o.p., zgodnie z którymi, za datę uzyskania przychodu uważa się dzień otrzymania zapłaty (w tym przypadku - dywidendy). Otrzymana dywidenda zwiększać zatem będzie wysokość należnej od dochodów akcjonariusza zaliczki na podatek dochodowy za miesiąc, w którym dywidenda taka została przez akcjonariusza otrzymana".

Wskazano ponadto, że "wyjaśnienia zawarte w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 11 maja 2012 r. nr DD5/033/1/12/KSM/DD-125 (Dz. Urz. Ministra Finansów z 18 maja 2012 r" poz. 24), utraciły swoją aktualność".

Wobec powyższego należy uznać, że kwota dywidendy przyznanej Wnioskodawcy jako akcjonariuszowi spółki komandytowo-akcyjnej, będącemu osobą fizyczną, na podstawie uchwały walnego zgromadzenia spółki komandytowo-akcyjnej o podziale zysku tej spółki, stanowi, niezależnie od sposobu generowania zysku przez tą spółkę, przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, od którego należy odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, stosownie do art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za miesiąc, w którym go uzyskano, według zasad określonych w ww. ustawie, a po zakończeniu roku podatkowego złożyć zeznanie podatkowe.

Ponadto należy zaakcentować, że powoływana przez Wnioskodawcę interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 11 maja 2012 r. nr DD5/033/1/12/KSM/DD-125 utraciła swoją aktualność, a obecnie obowiązującą jest interpretacja ogólna z dnia 25 listopada 2013 r. nr DD5/033/1/13/KSM/RD-122180/13.

Zatem w przypadku uzyskania przez Wnioskodawcę statusu akcjonariusza w SKA, dochód po jego stronie powstanie w momencie otrzymania dywidendy.

Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego, należy, zatem uznać, że:

* osiągnięcie przez spółki komandytowo-akcyjne zysków ze sprzedaży rzeczy, praw majątkowych oraz świadczenia usług,

* zaistnienie w spółkach komandytowo-akcyjnych innych - skutkujących powiększeniem ich majątku i osiągnięciem przez nich zysków - zdarzeń gospodarczych, uznanych za przychody z działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* nie będzie wiązać się z koniecznością rozpoznania przez Wnioskodawcę przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, skoro wskutek wskazanych powyżej zdarzeń po stronie Wnioskodawcy nie powstaną przychody, nie ma on obowiązku ich uwzględniania przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy za miesiąc, w którym nastąpiły te zdarzenia, tj.:

* za miesiąc, w którym spółki komandytowo-akcyjne osiągną zyski ze sprzedaży rzeczy, praw majątkowych oraz świadczenia usług,

* za miesiąc, w którym w spółkach komandytowo-akcyjnych będą miały miejsce inne - skutkujące powiększeniem ich majątku i osiągnięciem przez nie zysków - zdarzenia gospodarcze, uznanych za przychody z działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwota przyznanej przez walne zgromadzenie SKA akcjonariuszowi niebędącemu komplementariuszem i wypłaconej dywidendy stanowi przychód takiego akcjonariusza uzyskany z działalności gospodarczej. Przy określaniu daty uzyskania tego przychodu zastosowanie znajdą zatem postanowienia art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, za datę uzyskania przychodu uważa się dzień otrzymania zapłaty (w tym przypadku - dywidendy). Otrzymana dywidenda zwiększać zatem będzie wysokość należnej od dochodów akcjonariusza zaliczki na podatek dochodowy za miesiąc, w którym dywidenda taka została przez akcjonariusza otrzymana.

Rozważając problematykę rozpoznawania przez akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej kosztów uzyskania przychodów z udziału w tej spółce, należy wskazać na klauzulę generalną zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Mając na względzie charakter przychodu, jakim jest dywidenda należna Wnioskodawcy, jako akcjonariuszowi ze spółki komandytowo-akcyjnej - w szczególności okoliczność, że wypłata dywidendy stanowi formę realizacji prawa Akcjonariusza do udziału w zysku tej spółki - należy stwierdzić, że w opisanych zdarzeniach przyszłych Wnioskodawca nie ma możliwości rozpoznania kosztów uzyskania omawianego przychodu z udziału w spółce komandytowo-akcyjnej. Nie poniósł, bowiem takich kosztów.

W szczególności, skoro zgodnie z zaleconą wykładnią art. 8 ust, 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskiwanie przez spółkę komandytowo-akcyjną przysporzeń nie rodzi po stronie Wnioskodawcy, jako akcjonariusza obowiązku wykazywania tych wartości, jako przychodów w proporcji do posiadanego przez niego prawa do udziału w zyskach tej spółki, nie można uznać, że ponoszenie przez spółkę komandytowo-akcyjną kosztów rodzi po stronie Wnioskodawcy, jako akcjonariusza obowiązek ich wykazywania, jako koszty uzyskania przychodów z udziału w spółce komandytowo-akcyjnej w proporcji do posiadanego przez Wnioskodawcę prawa do udziału w jej zyskach. Koszty ponoszone przez spółki komandytowo-akcyjne mają, bowiem na celu uzyskiwanie przez te spółki, przysporzeń (czyli wartości, które dla Wnioskodawcy, jako akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej pozostają nieistotne podatkowo). Nie są natomiast ponoszone w celu powstania po stronie Wnioskodawcy przychodów w postaci dywidend ze spółki komandytowo-akcyjnej.

W opisanym zdarzeniu przyszłym nie ma ponadto podstaw do wyłączenia z kwoty dywidend Jakichkolwiek cząstkowych kwot", Jakichkolwiek kwot, które wynikają z poszczególnych transakcji dokonywanych przez SKA", w celu wyłączenia ich przez Wnioskodawcę z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Rozważając natomiast, czy podjęcie uchwały o podziale zysków spółki komandytowo-akcyjnej w inny sposób niż wypłata akcjonariuszom i zatrzymaniu zysków w spółce, tj. uchwały, której przedmiotem będzie przekazanie wypracowanego zysku na kapitał zapasowy lub kapitał rezerwowy spółki (zysk nie będzie, zatem dzielony między akcjonariuszy), będzie skutkować powstaniem przychodu po stronie Wnioskodawcy, jako akcjonariusza tej spółki, należy ponownie odnieść się do treści art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, za przychody uzyskane z działalności gospodarczej i działów specjalnych produkcji rolnej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, w przypadku podjęcia ww. uchwały, zysk spółki komandytowo-akcyjnej nie będzie dzielony między akcjonariuszy, a w konsekwencji dywidenda nie zostanie Wnioskodawcy wypłacona. Mając na względzie przedmiot opisanej uchwały, nie ma podstaw do uznania, że jej podjęcie skutkuje powstaniem przychodu po stronie Wnioskodawcy. W konsekwencji, analizowane podjęcie uchwały o podziale zysków spółki komandytowo-akcyjnej w inny sposób niż wypłata akcjonariuszom i zatrzymaniu zysków w spółce, nie będzie wiązać się z obowiązkiem uwzględniania przez Wnioskodawcę jakichkolwiek wartości dla celów obliczenia zaliczki na podatek dochodowy za miesiąc, w którym podjęto tę uchwałę.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego, Wojewódzkich Sądów Administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące zwłaszcza, że wydane zostały w innym stanie prawnym. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.