IPPB1/415-1537/12-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2012 r. (data wpływu 6 grudnia 2012 r.) w zakresie ustalenia przychodu z tytułu przeniesienia własności gruntu - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z tytułu przeniesienia własności gruntu.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe.

Spółka jawna X. (dalej: X.), której wspólnikiem jest Wnioskodawca (mając prawo do udziału w jej zyskach wynoszące 25%), jest właścicielem nieruchomości gruntowej położonej (dalej: Nieruchomość), stanowiącej dla X środek trwały. Od 2 stycznia 2003 r. Nieruchomość została wydzierżawiona spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka). Na podstawie umowy dzierżawy Spółka była uprawniona do wybudowania na Nieruchomości budynków i budowli, przy czym strony umowy ustaliły, że w przypadku trudności z rozliczeniem pomiędzy nimi wartości poczynionych nakładów, każda z nich może wystąpić z roszczeniem, przewidzianym w art. 231 Kodeksu cywilnego. Spółka faktycznie wybudowała na Nieruchomości budynek biurowo-magazynowy o łącznej powierzchni użytkowej 3.107 m² (dalej: Budynek), którego wartość księgowa na dzień 31 października 2012 r. wynosi 2.924.439,67 zł netto (1614.079,20 zł brutto), a wartość rynkowa wg wyceny rzeczoznawcy majątkowego na dzień 31 stycznia 2011 r. - ok. 8 mln zł. Tymczasem wartość księgowa gruntu, wchodzącego w skład Nieruchomości (dalej: Grunt), to 18.675,84 zł, zaś wartość rynkowa - ok. 722.240,00 zł. Ponadto na Gruncie znajdują się niezamortyzowane w pełni nakłady poczynione przez X (dalej: Naniesienia), w postaci ogrodzenia (wartość księgowa: 2.550,00 zł), utwardzenia terenu (wartość księgowa: 90.283,38 zł) i kanalizacji deszczowej (wartość księgowa: 14.646,58 zł), których łączna wartość rynkowa to ok. 231.051,58 zł. Tak więc Budynek ma - wśród zabudowy Nieruchomości - zdecydowanie najistotniejsze znaczenie, podczas gdy Naniesienia pełnią tylko funkcje obsługowe w stosunku do Budynku. Także wartość Budynku bardzo znacząco przekracza wartość Gruntu wraz z Naniesieniami. Wobec problemu z uzgodnieniem pomiędzy X a Spółką rozliczenia nakładów Spółki na Nieruchomość, obecnie X wystąpiła do Spółki z roszczeniem, opartym o przepis art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego, o nabycie od X zajętej pod budowę Budynku działki Gruntu wraz z Naniesieniami. Ostatecznie wynegocjowane pomiędzy stronami wynagrodzenie za przeniesienie własności działki Gruntu z Naniesieniami odpowiada rynkowej wartości tego Gruntu z Naniesieniami, ale nie obejmuje wartości Budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przychodem z przeniesienia przez X własności Gruntu wraz z Naniesieniami na Spółkę - na podstawie przepisu art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego - będzie dla Wnioskodawcy wyłącznie iloczyn wartości rynkowej Gruntu wraz z Naniesieniami i wielkości określającej udział Wnioskodawcy w zysku X.

Zdaniem Wnioskodawcy przychód, który w przypadku transakcji zbycia Nieruchomości pomiędzy X a Spółką, zawartej na podstawie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego winien być określony jako część wynagrodzenia za działkę Gruntu wraz z naniesieniami dokonanymi przez X (które to wynagrodzenie odpowiada wartości rynkowej Gruntu wraz z naniesieniami dokonanymi przez X, bez uwzględnienia wartości rynkowej Budynków), proporcjonalne do udziału Wnioskodawcy w zysku X.

Zgodnie z przepisem art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem.

Stosownie do art. 191 Kodeksu cywilnego, własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową, Z kolei zgodnie z art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki. Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego). Powyższe przepisy Kodeksu cywilnego kreują zasadę superficies solo cedit, zgodnie z którą wszystko, co jest trwale związane z gruntem, staje się własnością właściciela nieruchomości gruntowej i dzieli los prawny gruntu. Zasada superficies solo cedit obowiązuje bez względu na wartość wzniesionych budynków, czyli nawet wówczas, gdy budynki wybudowane na cudzym gruncie znacznie przekraczają wartość zajętego gruntu. Bezwzględnie obowiązujący charakter zasady superficies solo cedit sprawia, że niedopuszczalne są umowy, w wyniku których inna osoba niż właściciel gruntu (np. ten, kto ma wznieść budynek) mogłaby stać się właścicielem budynku, nie stając się jednocześnie właścicielem gruntu. Roszczenie przewidziane w art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego nie narusza zasady, że wzniesiony budynek jako obiekt trwale z gruntem związany stanowi część składową nieruchomości gruntowej i tym samym nie może być przedmiotom odrębnego prawa własności. Wobec tego właściciel gruntu, na którym został przez inne osoby (nie właściciela) postawiony budynek dokonując przeniesienia własności gruntu dokonuje wraz z nim przeniesienia własności położonego na nim budynku. Jednak, jak wskazuje powołany przepis Kodeksu cywilnego - odpowiednie wynagrodzenie dotyczy wyłącznie wartości działki, na której wzniesiony jest budynek a nie samego budynku. Jak wskazuje orzecznictwo Sądu Najwyższego (np. wyrok SN - Izba Cywilna z dnia 19 grudnia 1975 r. sygn. III CRN 351/75, opubl. OSNCP 1976 nr 10 poz. 221), roszczenie z art. 231 Kodeksu cywilnego o wykup może dotyczyć także terenu już zabudowanego przez właściciela, w sytuacji gdy wzniesiony przez osobę trzecią posiadacza tego terenu - budynek ma niewspółmiernie większe znaczenie gospodarcze od zabudowy wzniesionej przez właściciela. W takich okolicznościach przy obliczaniu wartości zajętej pod budowę działki i porównaniu jej z wartością nowo wzniesionego budynku należy brać pod uwagę także wartość dotychczasowych budynków. Wobec tego, że budynki te staną się na skutek przeniesienia własności działki na posiadacza jego własnością, powinny być także uwzględnione przy ustalaniu sumy, za jaką ten wykup ma nastąpić.

Zdaniem Wnioskodawcy odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że owo odpowiednie wynagrodzenie dotyczy wartości Gruntu wraz z Naniesieniami, a nie wzniesionego na nim Budynku. Wzniesienie Budynku zostało bowiem sfinansowane przez Spółkę i wynagradzanie X za jego przeniesienie oznaczałoby po stronie X bezpodstawne wzbogacenie.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy PIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. Z kolei zgodnie z art. 5b ust. 2 ustawy PIT jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy PIT za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących środkami trwałymi, ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przy czym przy określaniu tych przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy PIT). Art. 19 ustawy PIT stanowi m.in., że przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym wartość rynkowa Nieruchomości musi być ustalana na poziomie rynkowej wartości Gruntu z Naniesieniami, jako że rozwiązanie przyjęte w art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego służy uzyskaniu przez właściciela nieruchomości rekompensaty za utratę wartości gruntu, na którym osoba trzecia wzniosła budynek czy budowlę, a w przypadku, gdy właściciel nieruchomości także poniósł pewne nakłady na jej uzbrojenie także rekompensaty za te nakłady. Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą do obliczenia przychodu z tytułu przeniesienia na inwestora własności Gruntu z Naniesieniami w trybie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego, powinna być cena wynikająca z zawartej umowy, czyli cena, która nie uwzględnia wartości poczynionych przez Spółkę nakładów w związku z budową Budynku. X nie może bowiem żądać od Spółki zapłaty za Grunt z Naniesieniami ceny, która uwzględniałaby również wartość poczynionych przez Spółkę nakładów, bowiem w takiej sytuacji Spółka musiałaby ponieść podwójne koszty wzniesienia Budynku (raz jako poczynione nakłady, drugi raz jako zapłata za Nieruchomość). X nie zwróciła Spółce poniesionych przez nią nakładów, zatem nie stała się ich właścicielem. Poniesienie nakładów na wzniesienie Budynku na Gruncie niebędącym własnością Spółki nie spowodowało automatycznie nabycia własności nakładów przez Spółkę, bowiem wybudowany Budynek stał się własnością właściciela Gruntu, czyli X. Dopiero przeniesienie własności Gruntu z Naniesieniami wraz Z Budynkiem spowoduje, iż ich właścicielem stanie się Spółka, czyli podmiot, który poczynił nakłady na wybudowanie Budynku na cudzym gruncie. Powyższa okoliczność będzie miała swoje odzwierciedlenie w wysokości zapisanego w umowie i otrzymanego przez X wynagrodzenia za przeniesienie na Spółkę własności Gruntu z Naniesieniami.

Tak więc przychód Wnioskodawcy winien być iloczyn ceny działki (działek) Gruntu (z Naniesieniami), na których wzniesiono Budynek, odpowiadającej rynkowej wartości tego Gruntu (z Naniesieniami) i wielkości, określającej udział Wnioskodawcy w zysku X.

Prawidłowość przedstawionego przez Wnioskodawcę poglądu znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego wydanych w analogicznych sprawach, np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 czerwca 2008 r. nr IPPB3/423-567/08/MK, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 lutego 2011 r. nr ILPB2/415-1294/10-2/WM oraz z dnia 17 stycznia 2012 r. nr ILPB2/415-1025/11-2/WS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieruchomości co oznacza, iż należy skorzystać z definicji nieruchomości zawartej w ustawie - Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak i budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 48 Kodeksu cywilnego budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem stanowią co do zasady części składowe gruntu i na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego nie mogą być odrębnym przedmiotem własności.

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Z przepisów Kodeksu cywilnego wynika zatem, że grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości. Oznacza to, że własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Dlatego sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i posadowionego na nim budynku, trwale z nim związanego.

Zatem, w przypadku wybudowania budynku na gruncie stanowiącym własność, grunt ten wraz z budynkiem stanowi jedną rzecz (nieruchomość). Jeżeli zatem, na nieruchomości gruntowej znajduje się jako jej część składowa budynek niestanowiący odrębnej nieruchomości w rozumieniu art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, to sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i znajdującego się na nim budynku, trwale z nim związanego.

Z kolei na podstawie art. 693 Kodeksu cywilnego przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Stosownie zaś do art. 676 w związku z art. 694 Kodeksu cywilnego jeżeli dzierżawca ulepszył rzecz dzierżawioną, wydzierżawiający w braku odmiennej umowy może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

A zatem w sytuacji, gdy dzierżawca otrzymał w drodze umowy dzierżawy do używania i pobierania pożytków grunt zabudowany budynkiem, bądź na ww. gruncie go wybudował, budynek taki - w przypadku wybudowania przez niego - staje się własnością właściciela gruntu. Natomiast dzierżawca jest jedynie posiadaczem zależnym zarówno dzierżawionego gruntu, jak i posadowionego na nim budynku.

Przy czym zgodnie z art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości znacznie przekraczającej wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten kto wzniósł budynek lub inne urządzenie nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem. Przeniesienie własności działki, o którym mowa w powołanym przepisie może nastąpić w trybie umownym lub sądowym.

Artykuł 231 § 2 Kodeksu cywilnego dotyczy sytuacji, gdy osoba nie będąca właścicielem wybudowała na obcym gruncie budynek lub inne urządzenie o wartości znacznie przekraczającej wartość zajętej na ten cel działki.

Gramatyczna wykładnia uzasadnia przyjęcie stanowiska, że na podstawie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego właścicielowi przysługuje roszczenie w stosunku do każdego posiadacza, a nie tylko do posiadacza samoistnego w dobrej wierze, przepis ten bowiem służy do ochrony interesów właściciela i jest skierowany przeciwko każdemu, kto władając gruntem wzniósł na nim budynek lub inne urządzenie. Zawarcie umowy przenoszącej własność działki za wynagrodzeniem (art. 231 § 2 k.c.) stanowi realizację przysługującego właścicielowi gruntu roszczenia o przeniesienie własności gruntu za odpowiednim wynagrodzeniem.

Przechodząc na płaszczyznę przepisów prawa podatkowego wskazać należy, iż myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału), oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

* ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepis ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znaczenie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub prawa, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1 rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

Wyjaśnić należy, iż przepis art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w działalności, nawet nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych, chyba że nieruchomości te stanowią towar handlowy).

Nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu ustalenia przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości, na której dokonano naniesień (zarówno przez spółkę jawną jak i spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością). Skoro zatem spółka jawna dokona odpłatnego zbycia nie tylko gruntu, ale również poczynionych na nim naniesień w postaci budowli a także budynku biurowo-magazynowego wybudowanego przez dzierżawcę - spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, to nie można podzielić poglądu Wnioskodawcy, iż przychód, który w przypadku transakcji zbycia nieruchomości pomiędzy spółką jawną a spółką z ograniczoną odpowiedzialnością winien być określony jako część wynagrodzenia za działkę gruntu wraz z naniesieniami dokonanymi przez spółkę jawną, (które to wynagrodzenie odpowiada wartości rynkowej gruntu wraz z naniesieniami dokonanymi przez spółkę jawną, bez uwzględnienia wartości rynkowej budynku wybudowanego przez spółkę jawną) proporcjonalne do udziału Wnioskodawcy w zysku spółki jawnej. Zauważyć należy, iż przedmiotem umowy sprzedaży będzie zarówno grunt jaki i wszystkie naniesienia trwale z nim związane (wybudowane na nim budowle oraz budynek biurowo-magazynowy) a nie tylko grunt i naniesienia dokonane przez spółkę jawną. Takie stanowisko wywieść można bezpośrednio z treści wcześniej powoływanych przepisów Kodeksu cywilnego oraz zasady superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości.

Wyjaśnić bowiem należy, (biorąc pod uwagę treść wcześniej powoływanych przepisów prawa a w szczególności art. 19 ust. 1 i 2 w związku z art. 14 ust. 1 oraz art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), iż cena zbywanej nieruchomości będzie obejmowała wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy zarówno wartość gruntu jak i wartość wszystkich naniesień znajdujących się na tym gruncie, w tym poczynionych zarówno przez wydzierżawiającego (spółkę jawną) jak i wartość naniesień dokonanych przez dzierżawcę (spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością). W konsekwencji oznacza to, że w przypadku sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca uzyska podlegający opodatkowaniu przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej (ustalony proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku w spółce jawnej na podstawie art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) w postaci wyrażonej w cenie określonej w umowie sprzedaży wartości zbywanej nieruchomości tj. wartość zarówno gruntu, jak i wartość wszystkich naniesień dokonanych na tym gruncie pomniejszonej o koszty tego odpłatnego zbycia.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zastrzec jednocześnie należy, iż tut. Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy w zakresie objętym zadanym przez niego pytaniem.

Krańcowo wyjaśnić należy odnosząc się do powołanego przez Stronę wyroku Sądu Najwyższego, iż jakkolwiek wyroki sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. Należy stwierdzić, że rozstrzygnięcia to zapadło w indywidualnej sprawie i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Nadto wskazać należy, iż przywołany przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia organów podatkowych dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołane rozstrzygnięcia organów podatkowych nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.