IPPB1/415-1468/14-2/AM - Możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu umowy o pracę wydatku poniesionego na sfinansowanie leczenia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku (data wpływu 15 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu umowy o pracę wydatku poniesionego na sfinansowanie leczenia - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu umowy o pracę wydatku poniesionego na sfinansowanie leczenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W grudniu 2013 r. u Wnioskodawcy wykryto rozległego guza mózgu w stanie zagrażającym życiu z koniecznością natychmiastowej operacji. Leczenie takiego przypadku w warunkach krajowych z powodu ograniczonych możliwości medycznych prowadzi do usunięcia nerwów obwodowych, wystąpienia paraliżów, a w efekcie do utraty zdrowia, przejścia na rentę i utraty możliwości zarobkowania.

Wobec powyższego zagrożenia Wnioskodawca zdecydował się na leczenie w specjalistycznej klinice neurochirurgicznej w Hanowerze w Niemczech. Dzięki temu leczeniu Wnioskodawcy udało się zachować sprawność, a co za tym idzie utrzymać możliwość kontynuowania pracy a więc i uzyskiwania przychodu. Koszt leczenia wyniósł około 150 000, 00 zł, czego NFZ zwrócił kwotę około 67 000,00 zł. Pozostałą kwotę 83 000,00 zł. Wnioskodawca poniósł sam w roku 2014 zgodnie z rachunkami wystawionymi przez Klinikę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na leczenie, a niezwrócone w jakiejkolwiek innej postaci stanowią koszt uzyskania przychodu w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Bezspornym pozostaje konieczność poniesienia tych wydatków z celu ratowania zdrowia, a co za tym idzie zachowania możliwości świadczenia pracy i uzyskiwaniu przychodu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyklucza kosztów leczenia zagranicznego z kosztów uzyskania przychodów. Artykuł 23 cyt. ustawy ogranicza w punkcie 37 i 58 jedynie składki płacone na ubezpieczenie społeczne w kraju. Wydatki te są należycie udokumentowane. Konieczność ich poniesienia z medycznego punktu widzenia również.

Zdaniem Wnioskodawcy może uwzględnić te koszty jako koszty uzyskania przychodu za rok 2014 w deklaracji PIT za 2014 rok jako kosztów absolutnie koniecznych dla zachowania przychodu ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów zostały uregulowane w rozdziale 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Co do zasady, kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie wydatki pod warunkiem, że:

* istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionymi wydatkami a przychodami (wydatki poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów);

* nie jest to wydatek wskazany w zamkniętym katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

W niektórych, ściśle określonych przypadkach, ustawodawca w inny sposób określił koszty uzyskania przychodu. Dotyczy to np. kosztów zryczałtowanych ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Z powyższego wynika, że art. 22 ust. 2 ww. ustawy jest przepisem szczególnym w stosunku do przepisu art. 22 ust. 1. Wyłącza on jego zastosowanie poprzez ograniczenie wysokości kosztów uzyskania przychodów m.in. ze stosunku pracy do ściśle określonej wartości, nie pozwalając tym samym na uznanie za koszty uzyskania przychodów z powyższego tytułu "wszelkich kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23".

Koszty uzyskania przychodu ze stosunku pracy zgodnie z zasadą ustanowioną w art. 22 ust. 2 określone zostały więc w kwocie zryczałtowanej, wysokość której uzależniono od tego czy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego lub więcej stosunku pracy oraz od tego czy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika położone jest poza miejscowością w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Wyjątek od tej zasady zawarty został w art. 22 ust. 11 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

W myśl art. 22 ust. 13 ww. ustawy, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z powyższego wynika, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy i ze stosunków pokrewnych ustawodawca określił w sposób zryczałtowany.

Istotą pracowniczych kosztów uzyskania przychodów jest to, że są one należne, a zarazem limitowane, zarówno w okresach miesięcznych, jak i w okresie rocznym. Jest to związane przede wszystkim z faktem, że przychody ze stosunku pracy zazwyczaj mają charakter właśnie miesięczny.

W założeniu ustawodawcy ryczałtowe koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych mają odpowiadać przede wszystkim kosztom, jakie związane są z dotarciem przez pracownika do miejsca wykonywania pracy. Stąd też, dla pracowników, którzy faktycznie zamieszkują poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, ustawodawca przewiduje podwyższone koszty uzyskania przychodów.

Ustawodawca wiąże prawo do podwyższonych kosztów uzyskania przychodów ze stałym lub czasowym zamieszkiwaniem w innej miejscowości niż ta, w której znajduje się zakład pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż u Wnioskodawca w grudniu 2013 r. wykryto rozległego guza mózgu w stanie zagrażającym jego życiu z koniecznością natychmiastowej operacji. Wnioskodawca zdecydował się na leczenie w specjalistycznej klinice neurochirurgicznej w Hanowerze w Niemczech. Dzięki leczeniu Wnioskodawcy udało się zachować sprawność, a co za tym idzie utrzymać możliwość kontynuowania pracy. Koszt leczenia wyniósł około 150 000, 00 zł, czego NFZ zwrócił kwotę około 67 000,00 zł. Pozostałą kwotę 83 000,00 zł. Wnioskodawca poniósł sam.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z tytułu umowy o pracę wydatków poniesionych na leczenie w specjalistycznej klinice neurochirurgicznej w Hanowerze

Mając na uwadze powołane przepisy prawne oraz przedstawiony stan sprawy, stwierdzić należy, że wydatku poniesionego przez Wnioskodawcę na leczenie w specjalistycznej klinice neurochirurgii w Hanowerze nie można uznać za koszt uzyskania przychodu z tytułu umowy o pracę, z uwagi na to, że koszty uzyskania przychodów z umowy o pracę są wymienione kwotowo, a sytuacje, gdy mogą one być podwyższone ujęte są w zamkniętym katalogu określonym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Brak jest zatem możliwości ich podwyższenia o wydatki poniesione na leczenie.

Jednocześnie organ zauważa, że jest to wydatek o charakterze osobistym, którego poniesienie ma na celu poprawę warunków zdrowotnych Wnioskodawcy i ochronę jego zdrowia.

Zatem wydatek, poniesiony na sfinansowanie kosztów leczenia nie ma bezpośredniego związku ze stosunkiem pracy, gdyż celem ww. wydatku jest umożliwienie prowadzenia normalnego życia i zapewnienie prawidłowego funkcjonowania.

Zauważyć również należy, że niezależnie od tego, czy osoba pozostaje w stosunku pracy, czy też nie - dla ochrony swego zdrowia - musiałaby ponieść omawiany wydatek. Zatem wydatek, związany ze sfinansowaniem kosztów leczenia, nie ma bezpośredniego związku z przychodami uzyskiwanymi ze stosunku pracy i nie jest wydatkiem ponoszonym w celu powstania lub zwiększenia przychodu oraz zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu jakim jest stosunek pracy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcy i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002, r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.