IPPB1/415-1433/14-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2014 r. (data wpływu 30 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji źródła przychodu z tytułu windykacji wierzytelności do działalności gospodarczej oraz możliwości opodatkowania tych dochodów podatkiem liniowym oraz momentu zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 30 grudnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji źródła przychodu z tytułu windykacji wierzytelności do działalności gospodarczej oraz możliwości opodatkowania tych dochodów podatkiem liniowym oraz momentu zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

1. Wnioskodawca jest osobą fizyczną. Zamierza podjąć działalność polegającą na windykacji wierzytelności wobec osób fizycznych zakupionych uprzednio od innych osób fizycznych. Prowadził będzie podatkową księgę przychodów i rozchodów w taki sposób, aby możliwe było zastosowanie metody kasowej (tekst jedn.: w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do danego roku podatkowego). Wnioskodawca będzie miał status małego podatnika, obrót nie przekroczy rocznie limitu 1,2 min euro.

2. Wierzytelności nabywane będą przez Wnioskodawcę w drodze cesji, zakup będzie miał charakter definitywny, | Wnioskodawca stanie się właścicielem wierzytelności. Za kupno wierzytelności będzie płacił ich sprzedawcom cenę bezpośrednio przy zakupie. Wnioskodawca będzie ją nabywał i windykował w imieniu własnym, na własny koszt i ryzyko.

3. Windykacja wierzytelności będzie polegała na takich działaniach jak kierowanie do dłużnika wezwania do zapłaty, wniesienie pozwu, skierowanie sprawy do komornika, postępowanie egzekucyjne.

4. Działalność Wnioskodawcy będzie miała charakter zorganizowany, ciągły i będzie nastawiona na osiąganie zarobku. W założeniu nabycie wierzytelności nastąpi za cenę niższą od wartości tej wierzytelności.

5. Z tytułu prowadzonej działalności Wnioskodawca będzie ponosił następujące koszty (wydatki):

* ceny zapłacone za wierzytelności,

* opłaty/sądowe,

* opłaty komornicze (za wniosek o wszczęcie egzekucji, zaliczka dla komornika na poczet wydatków itp.),

* pozostałe koszty, takie jak: opłaty pocztowe, bankowe, prowizja e-card, którą płaci się przy wnoszeniu opłaty za pozew w e-sądzie.

6. Z tytułu prowadzonej działalności Wnioskodawca będzie uzyskiwał następujące przychody: będą to kwoty wyegzekwowane od dłużników tytułem realizacji windykowanych wierzytelności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy opisana powyżej działalność Wnioskodawcy może być taktowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychody z tej działalności mogą być opodatkowana podatkiem liniowym 19%... (przy spełnieniu przez Wnioskodawcę warunków formalnych uprawniających do podatku liniowego.

2. Czy Wnioskodawca może przyjąć metodę kasową rozliczania kosztów uzyskania przychodu i zaliczać wydatki określone w pkt 5 opisu stanu faktycznego wydatki do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy opisana powyżej działalność Wnioskodawcy może być traktowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychody z tej działalności mogą być opodatkowane podatkiem liniowym 19% (przy spełnieniu przez Wnioskodawcę warunków formalnych uprawniających do podatku liniowego. Wnioskodawca może przyjąć metodę kasową rozliczenia kosztów uzyskania przychodu i zaliczać wydatki określone w pkt 5 opisu sianu faktycznego do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Ad. 1

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o PIT przez działalność gospodarczą rozumie się działalność zarobkową:

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Działalność Wnioskodawcy spełnia wszelkie te przesłanki. Jest prowadzona w imieniu własnym, jest nastawiona na osiąganie zysku (zarobku), jest zorganizowana i ciągła. Wnioskodawca nabywać będzie większą ilość wierzytelności, prowadził szereg zorganizowanych działań mających na celu ich windykację, w sposób zaplanowany i profesjonalny, tj. wytaczanie wezwań do zapłaty, prowadzenie postępowań sądowych i egzekucyjnych. Jednocześnie ponosił będzie wszelkie koszty prowadzonej działalności. Ryzyko prowadzonej działalności (tekst jedn.: ewentualnej nieściągalności wierzytelności) obciążać będzie w całości Wnioskodawcę, co jest charakterystycznym elementem działalności gospodarczej.

Takie stanowisko zgodne jest z tym, jakie było dotąd przyjmowane przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych; Tak np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 grudnia 2012 r" nr IBPBI/415-1099/12/BK:

Podatnik prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie doradztwa prawnego. Zamierza poszerzyć zakres prowadzonej działalności o pozostałą finansową działalność usługową, gdzie indziej niesklasyfikowaną, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych. W ramach tej działalności ma zamiar nabywać wierzytelności w celu ich windykacji.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy, stwierdzić należy, iż przychody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z działalności w zakresie windykacji wierzytelności będą mogły stanowić przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W konsekwencji, dochody uzyskane przez Wnioskodawcę z opisanej we wniosku działalności będą mogły być opodatkowane tzw. podatkiem liniowym, o ile oświadczenie, o którym mowa w art. 9a ust. 2. ustawy o podatku do diodowym od osób fizycznych zostanie złożone w ustawowym terminie i nie wystąpią ustawowe przesłanki uniemożliwiające zastosowanie tej formy opodatkowania.

Tym samym Wnioskodawca może opodatkować dochody z tej działalności podatkiem liniowym 19% (oczywiście przy założeniu, iż spełni warunki formalne przewidziane przez ustawę o PIT dotyczące złożenia oświadczenia o wyborze tej formy opodatkowania).

Ad. 2

W stosunku do tak uzyskanego przychodu, podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów, mający status małego podatnika (a Wnioskodawca jako osoba fizyczna taką księgę prowadzi i będzie miał status małego podatnika) mogą ewidencjonować koszty w dwojaki sposób:

Metoda kasowa (uproszczona) polega na zaliczeniu wydatków do kosztów uzyskania przychodów w tym roku podatkowym, w którym wydatki zostały poniesione i bez względu na fakt, czy w tym samym roku poniesione koszty doprowadziły do uzyskania przychodu. Co do zasady podatnicy stosujący tę metodę rozliczenia kosztów zaliczają wydatki do kosztów podatkowych w momencie ich poniesienia. Dniem poniesienia kosztu jest dzień wystawienia faktury (rachunku) albo innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia kosztu). Metodę kasową stosują podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych, o ile prowadzą ewidencję księgową w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W przypadku metody uproszczonej nie jest potrzebne rozróżnianie kosztów podatkowych na koszty bezpośrednie i pośrednie. Stosując tą metodę wydatki zaliczymy do kosztów podatkowych w dacie poniesienia, niezależnie jakiego okresu koszty dotyczą. W przypadku pierwszym dokonanie potrącenia kosztów uzyskania przychodów w momencie, w którym zostały poniesione (tak np. interpretacja indywidualna wydana przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Białymstoku,).

Natomiast w przypadku metody memoriałowej podatnik powinien analizować związek kosztu z przychodem danego roku podatkowego. Istotą tej metody jest bowiem przyporządkowanie kosztów podatkowych do danego roku podatkowego, którego koszty dotyczą. Wydatki uznamy za koszt uzyskania przychodu tego roku, w którym uzyskaliśmy przychód związany z poniesionym wydatkiem. Jeżeli takiego związku nie można się doszukać (np. poniesione zostały koszty pośrednio wpływający na powstawanie przychodów), wówczas należy odstąpić od zasady memoriału i koszt rozliczyć w tym momencie, w którym został on poniesiony.

Metodę memoriałową stosują podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych (np. spółki zoo, spółki akcyjne, spółki w organizacji, a więc podmioty, które prowadzą ewidencję księgową w formie ksiąg rachunkowych, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości) podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych, jeśli prowadzą księgi rachunkowe.

Dopuszczalność stosowania metody kasowej w tego typu sytuacjach była już przedmiotem interpretacji indywidualnych.

Podkreślić należy, że w niemal identycznym stanie faktycznym (zakup i dalsza odsprzedaż lub windykacja wierzytelności, w ramach działalności gospodarczej) wydana została interpretacja podatkowa (nr PF-II/41171-0027/07/PAA) przyjmująca ten sam tok rozumowania, zgodnie z którą wydatki na nabycie wierzytelności podlegać będą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w dniu ich poniesienia:

Natomiast kosztami uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów (...) z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przy kwalifikacji stosuje Pani tzw. metodę kasową, określoną w art. 22 ust. 4 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i ust. 6, są potrącane tylko w r. podatkowym, w którym zostały poniesione.

W opisanym stanie faktycznym, wydatki na nabycie wierzytelności podlegać będą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w dniu ich poniesienia, o którym mowa w ust. 5d ustawy, według którego za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo na dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W razie zatem zastosowania metody kasowej, Wnioskodawca przyjmuje, że potrącenie ceny nabycia wierzytelności nastąpi w dniu jej uiszczenia (a więc w dniu poniesienia kosztu uzyskania przychodu). To samo dotyczy pozostałych wydatków opisanych w pkt 5.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kwalifikacji źródła przychodu z tytułu windykacji wierzytelności do działalności gospodarczej oraz możliwości opodatkowania dochodów podatkiem liniowym jest prawidłowe (pytanie Nr 1) oraz momentu zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe (pytanie Nr 2).

Ad. 1

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ad. 2

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy, dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez

* podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania,

* zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, a właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu "bezpośredniego" oraz kosztu "pośredniego" - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, koszty ogólne działalności firmy. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się bezpośredniej relacji z przychodem nie wchodzi w rachubę.

Zasady potrącania kosztów pośrednich przez podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów zostały uregulowane w art. 22 ust. 4-6 i ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia wydatków, wskazanych we wniosku, do kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, że na podstawie art. 22 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b. Stosowanie tej metody przez podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów uzależnione jest od spełnienia warunków określonych w art. 22 ust. 6 ustawy, z którego to przepisu wynika, iż zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Stosownie natomiast do postanowień art. 22 ust. 5c ww. ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zauważyć należy, że definicja momentu poniesienia kosztu zawarta w ww. art. 22 ust. 6b dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowanych zdarzeń gospodarczych. Innej definicji dnia poniesienia kosztu uzyskania przychodów w odniesieniu do podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów - wydatków poniesionych na zakup wierzytelności, opłaty sądowe, opłaty komornicze (za wniosek o wszczęcie egzekucji, zaliczka dla komornika na poczet wydatków itp.) oraz pozostałe koszty, takie jak: opłaty pocztowe, bankowe, prowizja e-card, którą płaci się przy wnoszeniu opłaty za pozew w e-sądzie-należy uznać za prawidłowe.

Krańcowo należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę interpretacje dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.