IPPB1/415-1415/08-5/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2008 r. (data wpływu 24 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do koszów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na pokrycie kosztów sądowych i komorniczych - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do koszów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na pokrycie kosztów sądowych i komorniczych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na świadczeniu usług windykacji wierzytelności i usługi ściągania długów. W grudniu 2005 r. zawarł z klientem umowę, na mocy której zobowiązał się do odzyskania wierzytelności klienta od jego dłużnika. Odzyskanie wierzytelności na drodze polubownej okazało się bezskuteczne i wymagało skierowania sprawy na drogę sądową. W celu umożliwienia odzyskania wierzytelności klient przeniósł prawa do wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy. W umowie, którą podpisał z klientem, klient zobowiązał się do pokrycia kosztów sądowych i komorniczych, których poniesienie było związane z dochodzeniem przedmiotowej wierzytelności. Ponieważ Wnioskodawca nie dysponował wystarczającymi środkami finansowymi jego klient nie dokonywał zwrotu poniesionych przez stronę wydatków, lecz zobowiązał się do przelania odpowiednich kwot na rachunek bankowy Wnioskodawcy, a Wnioskodawca zobowiązał się do wykorzystania tych kwot celem opłacenia wpisu sądowego i zaliczki na egzekucje komorniczą. Zaliczka na koszty komornicze miała na celu zabezpieczenie majątku dłużnika podczas trwania kolejnej sprawy sadowej (odwołanie od wyroku nakazowego).

W dniu 22 grudnia 2005 r. na rachunek bankowy Wnioskodawcy klient przelał kwotę 25.000 zł i tego samego dnia Wnioskodawca uiścił wpis sądowy w kwocie 25.000 zł.

W dniu 3 stycznia 2006 r. na rachunek bankowy Wnioskodawcy klient przelał kwotę 9.530 zł, a w dniu 4 stycznia 2006 r. Wnioskodawca uiścił 9.530 zł tytułem zaliczki na koszty komornicze.

Otrzymaną w 2005 r. kwotę 25.000 zł. Wnioskodawca zaliczył do przychodów podatkowych. Wydaną w 2005 r. kwotę 25.000 zł. Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodów 2005 r. W styczniu 2006 r. pracownicy Urzędu Skarbowego przeprowadzili kontrolę podatkową, która miała na celu sprawdzenie prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych od stycznia 2005 r. do dnia podjęcia kontroli (kontrola przeprowadzona na podstawie upoważnienia z dnia 26 stycznia 2006 r.).

W protokole z kontroli pracownicy Urzędu Skarbowego stwierdzili, ze Wnioskodawca nieprawidłowo zaliczył do kosztów uzyskania przychodów 2005 r. kwotę 25.000 zł wydatkowaną na wpis sądowy. Z kosztów uzyskania przychodów 2005 r. Wnioskodawca wyłączył więc kwotę 25.000 zł, pozostawiając w przychodach podatkowych kwotę 25.000 zł Z kosztów uzyskania przychodów 2006 r. Wnioskodawca wyłączył kwotę 9.530 zł. Naczelnik Urzędu Skarbowego nie wydał decyzji określającej kwotę zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. Sprawa sądowa, którą Wnioskodawca wytoczył dłużniczce swojego klienta zakończyła się ostatecznie w dniu 22 października 2008 r. Sąd Apelacyjny oddalił złożoną przez mojego pełnomocnika apelację i utrzymał w mocy wyrok Sądu drugiej instancji Wyrok Sądu oznacza, ze Wnioskodawca nie odzyska wierzytelności klienta, a zatem nie uzyska od tego klienta żadnego wynagrodzenia. Wnioskodawca podkreśla, iż nie ulega wątpliwości, że nie osiągnął i nie osiągnie z tego tytułu przychodów podatkowych, poza przychodami, które wystąpiły w 2005 i 2006 r.

Pismem z dnia 4 marca 2009 r. Wnioskodawca uzupełnił swój wniosek informując, iż prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą tzw. uproszczoną, a nabycie prawa do wierzytelności nastąpiło w drodze cesji. Dowód poniesienia przedmiotowych kosztów wystawiony jest na Wnioskodawcę (strona podkreśla, iż to on koszty te poniósł).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przypisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 2008 r. opłaty poniesione w 2005 i 2006 r. w związku z prowadzoną sprawą sądową.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z uwagi na fakt, iż wydatki na wpis sądowy oraz na koszty egzekucji komorniczej nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy w ocenie strony warunkiem uznania ich za koszty uzyskania przychodów jest wykazanie, że zostały one poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie ulega wątpliwości, że koszty opłaty sądowej i zaliczki na koszty egzekucji komorniczej poniesione zostały w celu uzyskania przychodów. Umowa zawarta z klientem przewidywała, że Wnioskodawca uzyska wynagrodzenie wówczas, gdy strona odzyska wierzytelność. W celu odzyskania wierzytelności należało przeprowadzić postępowanie sądowe. Jego korzystne zakończenie umożliwiłoby odzyskania przedmiotowej wierzytelności i uzyskanie wynagrodzenia (przychodu podatkowego). Niestety Sąd wydał niekorzystny wyrok, co nie zmienia faktu, że poniesione koszty były jak najbardziej celowe. Wnioskodawca podkreśla więc, że koszty te poniósł w celu uzyskania przychodów, fakt, iż negatywny wyrok Sądu uniemożliwi mu uzyskania przychodów nie oznacza, że wydatki te nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione koszty wpisu sądowego i koszty egzekucji komorniczej stanowią koszty uzyskania przychodów. Ponieważ są to koszty, bez poniesienia których odzyskanie przedmiotowej wierzytelności nie byłoby możliwe należy stwierdzić, że w przypadku odzyskania przedmiotowej wierzytelności byłyby to koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b. Stosownie do art. 22 ust. 5c cytowanej ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Stosownie do art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 6b ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Zatem zdaniem strony, biorąc pod uwagę przytoczone powyżej przepisy należy stwierdzić, że w przypadku odzyskania przedmiotowej wierzytelności i uzyskania przychodu podatkowego wymienione powyżej koszty byłyby kosztem uzyskania przychodów roku, w którym Wnioskodawca uzyskałbym przychód podatkowy. Ponieważ do dnia wydania wyroku przez Sąd Wnioskodawca nie uzyskał przychodu podatkowego nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów przedmiotowych kosztów. Wyrok Sądu oznacza, że brak jest jakichkolwiek szans na uzyskanie przychodu podatkowego.

Wnioskodawca uważa więc, że ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 2008 r. koszty wpisu sądowego uiszczonego w 2005 r. oraz koszty zaliczki na koszty komornicze uiszczonej w 2006 r., bowiem to w roku 2008 stało się jasne, że przedmiotowego przychodu podatkowego strona nie uzyska. Nieprawidłowym byłoby korygowanie deklaracji podatkowych za lata 2005 i 2006.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. kosztami uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł są wszelkie poniesione koszty w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powyższego za koszty uzyskania przychodów mogą być uznane tylko takie wydatki, które spełniają jednocześnie dwa warunki, tj.:

* są poniesione w celu osiągnięcia przychodów,

* nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 4 wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku, w którym zostały poniesione (metoda tzw.: "uproszczona").

Konsekwencją przyjęcia tej zasady jest księgowanie wszystkich wydatków (poza zakupem towarów handlowych oraz materiałów podstawowych) w dacie poniesienia wydatku.

Powyższe oznacza również, że wydatki stanowią koszt w dacie ich poniesienia bez względu na fakt jakiego okresu dotyczą.

Z przedstawionego wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na świadczeniu usług windykacji wierzytelności i usługi ściągania długów. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą tzw. uproszczoną. Wnioskodawca miesiącu grudniu 2005 r. zawarł z klientem umowę na mocy, której zobowiązał się do odzyskania wierzytelności klienta od jego dłużnika. W celu umożliwienia odzyskania wierzytelności klient przeniósł prawa do wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy. W umowie, którą podpisał z klientem, klient zobowiązał się do pokrycia kosztów sądowych i komorniczych, których poniesienie było związane z dochodzeniem przedmiotowej wierzytelności.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż cesjonariusz (Wnioskodawca) nabył wierzytelność celem wyegzekwowania na rzecz cedenta (klienta).

Podstawą dla dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z ww. przepisem wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wywiera taki skutek, że na osobę trzecią przechodzą wszelkie związane z wierzytelnością prawa, w tym roszczenie o odsetki. Przelew powierniczy nie jest jednak typową umową sprzedaży wierzytelności, lecz raczej podstawą do przeprowadzenia windykacji przez podmiot trudniący się ściąganiem długów.

Jak z tego wynika, firma windykacyjna, nabywająca na podstawie umowy określanej potocznie mianem "przelewu powierniczego", nie przejmuje ryzyka niewypłacalności dłużnika, chociaż działa w imieniu własnym. Dlatego istotą omawianej czynności prawnej nie jest sprzedaż wierzytelności (powiększenie majątku cesjonariusza o wartość przelanej wierzytelności), lecz odpłatne świadczenie usługi ściągania długów.

A zatem ww. czynność jest niczym innym, jak zleceniem windykacji należności, z przeniesieniem na windykatora praw przysługujących wierzycielowi.

W przedmiotowej sprawie rozpoznawanie kosztów uzyskania przychodów w przypadku Wnioskodawcy następuje na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże możliwość ich ujęcia na podstawie ww. przepisu zależy również od tego, czy obowiązek ich poniesienia ciążył na podatniku i kto te koszty rzeczywiście poniósł.

Skoro Wnioskodawca zawarł z klientem umowę, na mocy której to klient a nie Wnioskodawca poniesie koszty wpisu sądowego, jak i zaliczki na koszty komornicze związane z windykacją przedmiotowej wierzytelności to nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż przedmiotowe wydatki będą stanowić u niego koszt uzyskania przychodów. Koszty te de facto poniósł klient.

Również fakt, iż Wnioskodawca najpierw otrzymał od klienta pieniądze a następnie dokonał ich wpłaty w swoim imieniu nie oznacza, iż wydatki te stanowią koszt uzyskania przychodów u Wnioskodawcy.

Reasumując, mając na uwadze powyższe oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego uznać należy, iż wydatki poniesione przez Wnioskodawcę a dotyczące:

* uiszczenia w 2005 r. wpisu sądowego w kwocie 25.000 zł,

* uiszczenia w 2006 r. zaliczki na koszty komornicze w kwocie 9.530 zł nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu 2004, 2005 oraz 2008 r. w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Podkreślić należy, iż wskazane przez Wnioskodawcę przepisy prawa podatkowego zostały wprowadzone ustawą zmieniającą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) i nie znajdują zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem obowiązują od 2007 r.

Tut. Organ informuje, że w przypadku jeżeli elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz gdy w tym zakresie sprawa została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu 2004, 2005 oraz 2008 r. w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu 2004, 2005 oraz 2008 r. w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.