IPPB1/415-1334/12-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2012 r. (data wpływu 29 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z wypłatą odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 29 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z wypłatą odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka z o.o. (dalej Spółka) w 2010 r. zawarła z osobą fizyczną (dalej "Usługodawca") prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą umowę o współpracę (dalej "Umowa"), której przedmiotem było świadczenie na rzecz Spółki usług zarządzania nieruchomościami wskazanymi przez Spółkę. Usługodawca posiadał licencję zarządcy nieruchomościami. Jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie zarządzania nieruchomościami Usługodawca, zgodnie z danymi z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, prowadził nieprzerwanie juz od 2003 r.

Przyjętą formę współpracy - świadczenie usług na rzecz Spółki w ramach indywidualnej działalności gospodarczej zaproponował sam Usługodawca, w związku z prowadzeniem już wcześniej takiej działalności Spółka przystała na taką propozycję.

Usługi świadczone na rzecz Spółki na podstawie Umowy obejmowały w szczególności realizację bieżących zadań związanych z zarządzaniem nieruchomościami klientów Spółki, ścisłą współpracę z Zarządami Wspólnot w zakresie raportowania bieżącej działalności i zapewnienie stałego przepływu informacji, merytoryczną obsługę klientów Spółki i udzielanie im wyczerpującej informacji, współpracę z działem księgowości w zakresie przepływu informacji i dokumentacji finansowej obsługiwanych nieruchomości, współpracę z deweloperami i zarządami wspólnot w zakresie przekazywania informacji, dokumentacji technicznej i finansowej, realizacji zadań bieżących, przygotowywanie dokumentów na zebrania wspólnot, w tym projektów uchwał, organizowanie, koordynację, uczestnictwo lub prowadzenie tych zebrań, realizację zadań zleconych przez zarządy obsługiwanych wspólnot w zakresie administracyjnym, przygotowywanie umów, zleceń i innych dokumentów dotyczących obsługi administracyjnej obsługiwanych nieruchomości, w tym zlecanie wykonywania przeglądów okresowych nieruchomości, odbiory mieszkań od dewelopera we współpracy z Dyrektorem ds. Zarządzania Nieruchomościami, nadzór nad naprawą zgłoszonych usterek na obsługiwanych nieruchomościach, raportowanie zleceniodawcy w zakresie powyższych zadań oraz inne prace aktualnie zlecone.

Usługodawca zobowiązany był świadczyć usługi osobiście i pozostawać w gotowości do świadczenia usług w dni uznawane za robocze, w tym nie mniej niż 40 godzin w tygodniu. W tym czasie Usługodawca zobowiązany był zapewnić, w szczególności poprzez utrzymanie odpowiednich środków technicznych, możliwość skontaktowania z nim.

Strony uzgodniły, że usługi będą wykonywane osobiście, co związane było z treścią umowy zawartej pomiędzy Spółką a wspólnotą mieszkaniową, której obsługą miał się zająć Usługodawca. Ponadto wynikało to z przyjętych przez Spółkę zasad i standardów w zakresie świadczonych przez nią usług zarządzania nieruchomościami, w tym potrzebą stałego kontrolowania jakości usług świadczonych na rzecz danej wspólnoty.

W kontaktach z klientami Spółki Usługodawca posługiwał się tytułem Specjalista ds. zarządzania nieruchomościami. Zgodnie z umową Usługodawcę obciążała całość kosztów związanych z dotarciem do miejsc, w których zaistniałaby konieczność świadczenia usług na rzecz Spółki. Jednakże w praktyce usługi były w okresie obowiązywania umowy świadczone na rzecz jednej wspólnoty. W uzgodnionych wcześniej przypadkach, na wniosek Usługodawcy, Spółka miała umożliwić mu wykorzystanie lokalu/lokali Spółki do świadczenia usług i dostęp do infrastruktury jej biura.

Z tytułu świadczenia usług przewidzianych w Umowie Usługodawcy przysługiwało stałe miesięczne wynagrodzenie, które w okresie obowiązywania umowy było dwukrotnie podwyższane aneksami do umowy - wynagrodzenie było płatne na podstawie wystawianych przez Usługodawcę faktur VAT (usługa korzystała ze zwolnienia od podatku VAT). W przypadku, gdy w danym miesiącu Usługodawca nie świadczyłby usług na rzecz Spółki, wynagrodzenie mu nie przysługiwało, a w przypadku gdy świadczyłby je w wymiarze mniejszym niż 40 godzin tygodniowo, wynagrodzenie miało być proporcjonalnie zmniejszone.

W przypadku korzystania przez Usługodawcę przy świadczeniu usług z powierzonych przez Spółkę materiałów i dokumentów Usługodawca ponosił pełną odpowiedzialność za ich zniszczenie lub uszkodzenie. Odpowiedzialność wobec osób trzecich za skutki świadczonych usług oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosił wyłącznie Usługodawca.

Opisane usługi były świadczone na podstawie Umowy przez niespełna 21 miesięcy. Po upływie tego okresu Spółka rozwiązała tę umowę ze skutkiem natychmiastowym, bez wypowiedzenia, ze względu na przypadek niezapewnienia przez Usługodawcę ścisłej współpracy z Zarządem jednej ze wspólnot mieszkaniowych obsługiwanych przez Spółkę, oraz błędne przygotowywanie umów dotyczących obsługi tej wspólnoty a także zły wybór firm, które miałyby obsługiwać ww. wspólnotę. Te zaniechania Usługodawcy mogły spowodować niekorzystne rozporządzenie mieniem wspólnoty. Podstawą rozwiązania umowy przez Spółkę był również brak raportowania Zleceniodawcy o wykonywanych usługach.

W związku z rozwiązaniem umowy Usługodawca złożył w Sądzie Rejonowym - Sądzie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przeciwko Spółce pozew o przywrócenie do pracy oraz o zasądzenie od pozwanego wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy - wskazując w pozwie na to, ze jego zdaniem stosunek prawny łączący go ze Spółką miał cechy stosunku pracy. Spółka kwestionowała i kwestionuje taką kwalifikację prawną stosunku między nią a Usługodawcą jednak dążąc do szybkiego i polubownego zakończenia sporu, obie strony zawarły przed sądem ugodę, w której:

W związku z powyższym Sąd umorzył postępowanie w sprawie. Spółka zapłaciła Usługodawcy wszystkie przewidziane ugodą kwoty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wypłatą na rzecz Usługodawcy kwoty odszkodowania przewidzianej w ugodzie Spółka jest zobowiązana do pobrania i zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wypłatą na rzecz Usługodawcy kwoty odszkodowania przewidzianej w ugodzie Spółka nie jest zobowiązana do pobrania i zapłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przepisy u.p.d.o.f. przewidują zamknięty katalog źródeł przychodów, w związku z których wypłatą dokonujący jej podmiot ma jako płatnik obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Są to przychody ze stosunku pracy i nimi zrównane (art. 12 i art. 31-35 u.p.d.o.f.), przychody z działalności wykonywanej osobiście (art. 13 i art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f.) oraz przychody z praw majątkowych (art. 18 i art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f.).

Jednakże zdaniem Wnioskodawcy odszkodowanie, do którego zapłaty jest zobowiązany na podstawie zawartej z Usługodawcą ugody nie zalicza się do żadnego z ww. źródeł przychodów W szczególności zaś nie stanowi przychodu ze stosunku pracy.

W niniejszym stanie faktycznym brak jest podstaw do uznania, że Spółkę łączył z Usługodawcą stosunek pracy. Strony nie zawarły ze sobą umowy o pracę, lecz umowę współpracy - przy czym Usługodawca zawarł ją w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga przy tym, że Usługodawca przed zawarciem umowy o współpracę ze Spółką prowadził nieprzerwanie działalność gospodarczą w zakresie nią objętym (zarządzanie nieruchomościami) od 7 lat. Jednocześnie, wbrew twierdzeniom Usługodawcy zawartym w pozwie przeciwko Spółce, nie jest możliwe uznanie, że Umowa wykazywała faktycznie cechy umowy o pracę. Stanowisko Usługodawcy, jakoby pomiędzy stronami istniał stosunek pracy, w toku postępowania sądowego nie zostało nigdy potwierdzone, czy przyznane przez Spółkę, która we wszystkich pismach procesowych konsekwentnie kwestionowała (i nadal kwestionuje) taką kwalifikację prawną stosunku między nią a Usługodawcą. Również w zawartej przez Sądem ugodzie pomiędzy Spółką oraz Usługodawcą Spółka nie uznała zasadności twierdzeń Usługodawcy o istnieniu pomiędzy nim a Spółką stosunku pracy Ugoda - inaczej niż wyrok sądowy - w żaden sposób nie przesądza o kwestii zasadności prawnej roszczeń którejkolwiek ze stron, lecz stanowi polubowny sposób załatwienia sporu.

Ugoda jest aktem dyspozycyjnym dwustronnym, w którym strony czynią wzajemne ustępstwa w istniejącym sporze.

Zawarcie ugody przez strony powoduje, że rozpoznanie sprawy staje się niedopuszczalne (choć kwestia ta jest sporna), gdyż ugoda implikuje oświadczenie powoda o cofnięciu pozwu. Skoro powód godzi się zawrzeć ugodę, to tym samym rezygnuje z zawartego w pozwie żądania wydania wyroku przez sąd.

Jest to zatem ustępstwo powoda, prowadzące do umorzenia postępowania na podstawie art. 355 § 1 k.p.c." (M.Uliasz "Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz" CH Beck 2008 r.).

Zawarcie ugody pomiędzy Spółką a Usługodawcą stanowiło więc kompromisowy, stricte praktyczny sposób rozwiązania istniejącego w nim sporu poprzez zobowiązanie Spółki do zapłaty na rzecz Usługodawcy określonych kwot, cofnięcia niektórych zarzutów i wzajemnego zrzeczenia się roszczeń przez strony ugody, bez przesądzania w jakikolwiek sposób o zasadności zarzutów Usługodawcy wobec Spółki w świetle przepisów prawa. Reasumując, fakt zawarcia ugody przez Spółkę w żaden sposób nie świadczy o merytorycznej zasadności twierdzeń pozwu.

Niezależnie natomiast od tego, że żądanie pozwu i zawarte w nim twierdzenia nie zostały potwierdzone orzeczeniem sądu (ani nie zostały uznane, czy przyznane przez Spółkę), należy stwierdzić, że również treść Umowy nie daje podstaw do uznania, że kreowała ona stosunek pracy pomiędzy Spółką o Usługodawcą.

Zgodnie z art. 22 § 1 Kodeksu pracy, "Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem."

Istotą stosunku pracy jest więc:

- przy czym wszystkie te przesłanki musza być spełniane łącznie (np. nie ulega wątpliwości, że wykonywanie określonej pracy za wynagrodzeniem, ale bez podlegania kierownictwu innego podmiotu - pracodawcy nie wypełnia znamion stosunku pracy).

Stosunek pracy nawiązany na podstawie Umowy powyższego warunki nie spełnia.

Po pierwsze, z Umowy nie wynika, by Usługodawca przy świadczeniu przewidzianych w niej usług podlegał kierownictwu Spółki. Umowa nie przewiduje prawa wydania Usługodawcy wiążących poleceń przez Spółkę - a to właśnie stanowiłoby istotę pracy pod czyimś kierownictwem. Należy przy tym podkreślić, że nie stanowi przejawu poddania Usługodawcy kierownictwu Spółki przewidziany w Umowie obowiązek "raportowania" przez Usługodawcę o wykonanych zadaniach. Przeciwnie, obowiązek przedkładania sprawozdań o wykonanych usługach, zestawień ich wykonania etc. bardzo często jest przewidzianych w umowach o świadczenie usług zawieranych pomiędzy przedsiębiorcami. W przypadku tzw. umów starannego działania o charakterze zbliżonym od umowy zlecenia (a taką jest Umowa) praktyka ta jest często stosowana w celu zapewnienia usługobiorcy możliwości weryfikacji prawidłowości wykonywania umowy przez usługobiorcę (por. art. 740 Kodeksu cywilnego: "Przyjmujący zlecenie powinien udzielać dającemu zlecenie potrzebnych wiadomości o przebiegu sprawy, a po wykonaniu zlecenia lub po wcześniejszym rozwiązaniu umowy złożyć mu sprawozdanie. Powinien mu wydać wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym).

Po drugie, Umowa nie określa precyzyjnie czasu świadczenia usług przez Usługodawcę (co jest wymogiem umowy o pracę). W szczególności nie stanowi takiego określenia zastrzeżenie, że Usługodawca zobowiązany jest do świadczenia usług w dni uznawane za robocze, w tym nie mniej niż 40 godzin w tygodniu - w tym czasie Usługodawca zobowiązany jest zapewnić, w szczególności poprzez utrzymanie odpowiednich środków technicznych, możliwość skontaktowania z nim. Należy podkreślić, że z zapisu tego nie wynika, ile godzin świadczenia usług przez Usługodawcę przypada na poszczególne dni tygodnia, a tym bardziej, w jakich konkretnie godzinach powinien je świadczyć - tymczasem kwestie te musiałby być ustalone w umowie o pracę. Ponadto, określona w Umowie liczba godzin świadczenia usług stanowi ich wymiar minimalny, natomiast nie jest wykluczona konieczność świadczenia ich w większym wymiarze - co jednak w żaden sposób nie uprawnia Usługodawcy do podwyższenia ustalonego wynagrodzenia.

Oznacza to, że Umowa, inaczej niż umowa o pracę, nie określa czasu pracy Usługodawcy.

Wreszcie, Umowa nie określa miejsca wykonywania usług przez Usługodawcę. W szczególności trzeba mieć na względzie, że możliwość wykorzystania przez niego lokalu/lokali Spółki i dostęp do infrastruktury jej biura było możliwe jedynie w uzgodnionych wcześniej przypadkach. Zresztą z istoty usług świadczonych przez Usługodawcę, polegających na obsłudze wspólnot mieszkaniowych wynikał brak stałego miejsca wykonania tych usług - niezależnie od tego, że w tym konkretnym przypadku usługi dotyczyły tylko jednej wspólnoty (co związane było z potrzebami Spółki).

Jest to zatem kolejny element konieczny stosunku pracy, którego nie zawierała Umowa.

Dodatkowo należy zauważyć, że na mocy Umowy Usługodawcę obciążała całość kosztów związanych z dotarciem do miejsc, w których zaistnieje konieczność świadczenia usług na rzecz Spółki - inaczej niż w przypadku pracowników, którym wszelkie koszty związane z realizacją zadań służbowych (a w szczególności koszty podróży służbowych) pokrywa pracodawca.

Te okoliczności są wystarczające dla uznania, że Umowa nie zawierała wielu elementów typowych dla stosunku pracy - w szczególności nie zawierała elementów decydujących o uznaniu danego stosunku za stosunek pracy (wykonywanie pracy "pod kierownictwem pracodawcy, w miejscu i czasie przez niego wskazanym).

W tym kontekście okoliczność, że Usługodawca zobowiązany był do osobistego wykonywania określonych w Umowie usług, sama w sobie nie może decydować o kwalifikowaniu stosunku łączącego go ze Spółką jako stosunku pracy. Należy bowiem mieć na względzie, że osobiste wykonywanie usług nie jest typowe wyłącznie dla umowy o pracę, ale również dla niektórych umów cywilnoprawnych - w szczególności dla umowy zlecenia, do której zbliżona charakterem była umowa łącząca Spółkę i Usługodawcę. Świadczy o tym art. 738 zd. pierwsze Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym: "Przyjmujący zlecenie może powierzyć wykonanie zlecenia osobie trzeciej tylko wtedy, gdy to wynika z umowy lub ze zwyczaju albo gdy jest do tego zmuszony przez okoliczności".

Osobiste wykonywanie usług jest przy tym cechą charakterystyczną dla każdej umowy, w której istotne znaczenie mają profesjonalne kompetencje oraz doświadczenie zawodowe usługodawcy. Taki charakter ma niewątpliwie Umowa, której przedmiotem było powierzenie Usługodawcy świadczenia usług zarządzania nieruchomościami. Co więcej, trzeba mieć na względzie, że wykonywanie czynności zarządzania nieruchomościami jest zastrzeżone prawnie dla osób posiadających uprawnienia zawodowe w tym zakresie (licencję zarządcy nieruchomości) - które to uprawnienia posiada Usługodawca. W tym stanie rzeczy całkowicie zrozumiałe było zawarcie w umowie zastrzeżenia, że Usługodawca nie może powierzyć wykonywania usług innym osobom. Było ono uzasadnione zarówno ze względów praktycznych (zawarcie umowy z Usługodawcą było podyktowane posiadanymi przez niego osobistymi kompetencjami) oraz formalnoprawnych (miało na celu uniknięcie ryzyka powierzenia czynności zarządzania nieruchomościami osobom do tego nieuprawnionym). Z tego względu nie może ono stanowić przesłanki uznania, że Spółkę i Usługodawcę łączył stosunek pracy. Podkreślenia wymaga także fakt, że Usługodawca w chwili zawierania Umowy ze Spółką był podmiotem profesjonalnie prowadzącym zarejestrowaną działalność gospodarczą w zakresie zarządzania nieruchomościami od 7 lat, jego zdolność do wykonywania tych usług w warunkach samodzielności i niezależności nie może zatem budzić najmniejszych wątpliwości. Ponadto, to Usługodawca był inicjatorem przyjętej w Umowie formy współpracy ze Spółką (świadczenia usług w ramach indywidualnej działalności gospodarczej). Wolą obu stron, która powinna mieć znaczenie decydujące przy ocenie charakteru łączącego je stosunku prawnego było zatem zawarcie umowy o współpracę, a nie innej umowy, w szczególności umowy o pracę.

Mając powyższe na względzie, brak jest zatem podstaw do zakwalifikowania stosunku łączącego Spółkę i Usługodawcę jako stosunku pracy. Wobec tego przychody uzyskiwane na podstawie ugody nie mogą być kwalifikowane jako pochodzące ze stosunku pracy - ponieważ stosunku takiego nie było. Usługodawca uzyskał jedynie typowe odszkodowanie związane z faktem zaistnienia między stronami sporu, w którym podnosił określone fakty (z których chciał wywodzić korzystne dla siebie okoliczności). Odszkodowanie to wynika z faktu, że dla Spółki zdecydowanie korzystniejsze było szybkie, ugodowe zakończenie sporu, niż jego kilkuletnie, angażujące zarząd i koszty obsługi prawne prowadzenie.

W konsekwencji zdaniem Wnioskodawcy, że nie ma obowiązku pobrania od odszkodowania wypłacanego na podstawie zawartej ugody zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych

W związku z powyższym uzasadnione jest uznanie stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

* stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta, (art. 10 ust. 1 pkt 1),

* działalność wykonywana osobiście, (art. 10 ust. 1 pkt 2),

* pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3).

Podział ten ma istotny wpływ nie tylko na sposób opodatkowania i jego wysokość ale również na obowiązki płatników przewidziane m.in. w art. 31, art. 41 ust. 1 oraz art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. obowiązek poboru oraz przekazania przez płatnika zaliczek na podatek dochody od osób fizycznych.

W myśl definicji zawartej w art. 5a pkt 6 powołanej ustawy pozarolnicza działalność gospodarcza oznacza działalność zarobkową:

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Definicję powyższą uzupełnia regulacja zawarta w art. 5b ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którą za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Aby zatem przychód uzyskany z prowadzonej działalności mógł być uznany za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, działalność ta musi spełniać następujące przesłanki:

* musi być działalnością zarobkową,

* musi być działalnością wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, działalnością polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż lub działalnością polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

* musi być działalnością prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły,

* działalność ta nie może polegać na wykonywaniu czynności, o których mowa jest w art. 5b ust. 1 ww. ustawy,

* przychody z niej uzyskane nie mogą być zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-9 tej ustawy.

Wyłączenie, o którym mowa w art. 5a pkt 6 ww. ustawy, obejmuje m.in. przychody uzyskane ze stosunku pracy oraz z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2 cytowanej powyżej ustawy.

Przy czym, w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Natomiast poszczególne kategorie przychodów z działalności wykonywanej osobiście wymieniono w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl przepisu art. 13 pkt 9 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Nadmienić należy, iż wyodrębnienie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście, przychodów z umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze - przy jednoczesnym zdefiniowaniu na użytek tej ustawy pojęcia pozarolniczej działalności gospodarczej - nie pozostawia wątpliwości, że źródłem tych przychodów nie jest pozarolnicza działalność gospodarcza, lecz zawsze działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym przychody uzyskane z tytułu tego rodzaju umów stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, nawet jeżeli umowy te zawierane są w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej. Czynności zarządcze dotyczą określonej osoby, tym samym mogą być dokonywane bezpośrednio przez tę osobę.

Wskazać należy, iż na gruncie prawa podatkowego, o kwalifikacji przychodów uzyskiwanych przez podatnika w ramach wykonywanej działalności do określonego źródła przychodu decyduje rzeczywisty, faktyczny zakres świadczonych w ramach tej działalności usług.

Istotą kontraktu menedżerskiego, czy umów o zarządzanie przedsiębiorstwem lub umów o podobnym charakterze, zawieranych pomiędzy przedsiębiorcą zlecającym zarząd, a samodzielnym podmiotem - zarządcą jest zarządzanie przez ten ostatni podmiot tymże (cudzym) przedsiębiorstwem, na rzecz i w interesie przedsiębiorcy, na jego rachunek i ryzyko.

W przypadku kiedy podatnik w ramach wykonywanych usług nie będzie wykonywał żadnych czynności kierowania (zarządzania), wówczas usługi nie należy kwalifikować jako uzyskiwanych w ramach kontraktu menadżerskiego, umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem, czy też umowy o podobnym charakterze.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wywieść należy, iż Spółka w 2010 r. zawarła z osobą fizyczną umowę o współpracę w ramach prowadzonej przez tę osobę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem przychody z tytułu usług świadczonych na podstawie umowy o współpracę przez osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą na rzecz Spółki (Wnioskodawcy) - stanowić będą przychody z prowadzonej przez tę osobę pozarolniczej działalności gospodarczej. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru oraz przekazania jako płatnik zaliczek na podatek dochody od osób fizycznych w związku z wypłaconym odszkodowaniem na podstawie zawartej ugody.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Krańcowo zastrzec jednak należy, iż w przedmiotowej sprawie, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego w zakresie kwalifikacji stosunku prawnego łączącego Spółkę z jej kontrahentem. Do postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.