IPPB1/415-1269/08-2/ES - Ustalenie wartości początkowej środków trwałych nabytych częściowo w drodze kupna i częściowo nieodpłatnie.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana XXX, przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2008 r. (data wpływu 6 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 28 sierpnia 1997 r. wnioskodawca wraz z rodzicami za cenę 100.000,00 zł kupili na współwłasność nieruchomość gruntową zabudowaną murowanym budynkiem mieszkalno-usługowym III kondygnacyjnym oraz murowanym budynkiem garażu. Jego udział w tej współwłasności wynosił ???189; i należał do majątku odrębnego. Cena zawarta w akcie notarialnym za jaką kupiono powyższą nieruchomość nie została podzielona na poszczególne składniki majątku jakie z nabyciem tym zakupiono. W dniu 17 października 2002 r. na mocy umowy o zniesieniu współwłasności i umowy darowizny, zawartych w jednym akcie notarialnym, dokonano zniesienia współwłasności tej nieruchomości w ten sposób, że nieruchomość tą nabył wnioskodawca na wyłączność własność, bez jakichkolwiek spłat i opłat. Jednocześnie darował żonie do jej majątku odrębnego udział w opisanej nieruchomości wynoszący 1/10. Z aktu notarialnego wynika, że w celach podatkowych stawiający określili wartość umowy o zniesieniu współwłasności na 200.000,00 zł, a wartość darowizny na 20.000,00 zł, w tym część mieszkalna 10.000,00 zł. Umowa ta również nie określała wartości poszczególnych składników inwentarzowych. Obecnie lokale na III kondygnacji III kondygnacyjnego budynku zajmuje wraz z żoną na własne cele mieszkaniowe, zaś lokale na I i II kondygnacji tego budynku oraz budynek garażowy użytkuje jako lokale na potrzeby swojej firmy, w tym wynajmując je podmiotom gospodarczym. Przychody z tego tytułu, jako że najem stanowi przedmiot jego działalności gospodarczej, traktuje jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowanej na zasadach ogólnych wg liniowej stawki podatku. W latach 2006-2008 dokonał rozbudowy budynku III kondygnacyjnego o nowe pomieszczenia na parterze, na wydatki posiada faktury VAT.

Z powyższego opisu wynika, że środkami trwałymi jego firmy winny być:

Wnioskodawca chciałby ujawnić i wprowadzić te środki trwałe do ewidencji środków trwałych swojej firmy i rozpocząć amortyzowanie środków wymienionych w pkt 1 i 2. Ma jednak problemy z ustaleniem wartości początkowej wymienionych środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji możliwe jest ustalenie wartości początkowej opisanych środków trwałych:

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1, 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych uważa się:

Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o którym mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia (art. 22g ust. 8 ww. ustawy). Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego powołanego przez podatnika (art. 22g ust. 9 ww. ustawy).

W razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku (art. 22g ust. 11 ww. ustawy).

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że najpierw wnioskodawca nabył odpłatnie udział wynoszący ???189; nieruchomości, następnie nieodpłatnie drugą połowę, po czym 10% udział darował żonie do jej majątku odrębnego. Dla żadnej jednak z tych czynności nie zostały ustalone proporcje cenowe dla poszczególnych składników majątku nabywanych podczas każdej z tych transakcji. Nie jest więc dziś możliwe, podczas ujawniania tychże środków trwałych, ustalenie ich wartości początkowej w oparciu o rzeczywiste ceny nabycia, wartość rynkową z dnia nabycia, czy też wytworzenia w oparciu o koszt wytworzenia, gdyż akty notarialne milczą w kwestii wartości poszczególnych składników majątku, a na każdy ze składników majątku poczyniono nakłady, co zmieniło zarówno ich wartości jak i proporcje pomiędzy nimi.

W związku z powyższym, w ocenie wnioskodawcy, właściwym wydaje się dopuszczenie ustalenia wartości poszczególnych składników majątku z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok ujawnienia środków oraz stanu i stopnia ich zużycia w oparciu o opinie biegłego, powołanego przez niego. Wartość początkowa poszczególnych jednostek inwentarzowych w ewidencji środków trwałych stanowiłaby iloczyn tak ustalonej wartości składników oraz współczynnika 90%, wynikającego z udziału jaki posiada we własności opisanej nieruchomości. Tak ustalona wartość początkowa zawierałaby już w sobie wartość nakładów poniesionych na rozbudowę, jakiej dokonał w latach 2006-2008.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych określają postanowienia art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1, 2 i 3 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeśli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia r. poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Zaś zgodnie z art. 22g ust. 9 tej ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Z treści art. 22g ust. 17 ww. ustawy wynika, iż, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1,3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z wniosku wynika m.in., iż wnioskodawca nabył odpłatnie udział wynoszący ???189; nieruchomości gruntowej zabudowanej murowanym budynkiem mieszkalno-usługowym III kondygnacyjnym oraz murowanym budynkiem garażu, a następnie nieodpłatnie drugą połowę, po czym 10% udział darował żonie do jej majątku odrębnego. Posiada zatem 90% udział we własności powyższych składników majątku, z których na potrzeby działalności nie wykorzystuje jednej kondygnacji budynku.

W latach 2006-2008 rozbudował budynek mieszkalno-usługowy o nowe pomieszczenia na parterze (posiada faktury VAT na wydatki), który wraz z lokalami na I i II kondygnacji oraz murowanym budynkiem garażu wykorzystuje dla celów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem stosownie do cyt. wyżej przepisów, wartość początkowa ww. składników majątku, stanowiących współwłasność wnioskodawcy, które wykorzystuje do prowadzenia działalności gospodarczej, winna być, co do zasady, ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponieważ jednak w aktach notarialnych nie zostały wyszczególnione ceny poszczególnych składników majątku, to wartość początkową środków trwałych należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, a więc w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia r. poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej środków trwałych na podstawie art. 22g ust. 9 ww. ustawy, tj. przez biegłego powołanego przez podatnika. Przepis ten ma bowiem zastosowanie wyłącznie do ustalenia wartości początkowej środków trwałych wytworzonych we własnym zakresie, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.