IPPB1/415-125/13-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2013 r. (data wpływu 30 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie w zakresie prawidłowości dokumentowania poniesionych wydatków na usługi serwisowe - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości dokumentowania poniesionych wydatków na usługi serwisowe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, jako przedsiębiorca planuje rozpocząć współpracę ze swoim klientem w ramach zlecenia, które polegałoby na wykonywaniu badań marketingowych o nazwie "tajemniczy klient". Badania te polegałyby na sprawdzaniu, jakości obsługi we wskazanych przez klienta autoryzowanych punktach serwisowych pojazdów mechanicznych. Do wykonania pojedynczego badania niezbędne byłyby: specjalnie przeszkolony pracownik audytor oraz pojazd mechaniczny ze spreparowaną usterką bądź potrzebą serwisową przebieg takiego badania miałby być następujący: pracownik, nazywany dalej audytorem przy zachowaniu wszelkich pozorów zwykłego klienta udaje się pojazdem ze spreparowaną usterką do badanego punktu i informuje go o chęci naprawy pojazdu. Podczas usługi serwisowej audytor zobowiązany jest dokładnie zapamiętywać i w miarę możliwości notować na ankiecie wszelkie uwagi dotyczące obsługi jak i jakości wykonywania prac przez badany punkt. W badaniu najważniejsza jest jego obiektywność i z tego powodu pracownicy badanego punktu nie mogą wiedzieć, ani nawet podejrzewać, iż ten klient jest audytorem i że są w danym momencie badani. Dla potrzeb takich badań Wnioskodawca planuje pozyskiwać pojazdy różnych podmiotów (osób fizycznych lub firm). Kosztami takiego zlecenia są, więc dla firmy Wnioskodawcy między innymi koszty usługi serwisowej wykonywanej w badanych punktach na danych pojazdach, za które płacimy w trakcie badania. Dokumentem stwierdzającym poniesienie, więc takiego kosztu będzie faktura VAT wystawiona na dane właściciela pojazdu. Na fakturze VAT nie mogą się znaleźć dane firmy Wnioskodawcy, gdyż podanie tych danych byłoby równoznaczne ze zdemaskowaniem audytora i całego badania.

Wnioskodawca w uzupełnieniu do wniosku wskazał, iż dla potrzeb swojej działalności prowadzi podatkowa księgę przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane wyżej wydatki na usługi serwisowe, udokumentowane fakturą VAT wystawioną na użyczony pojazd, na dane jego właściciela Wnioskodawca może zaliczyć w poczet kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Opisane wyżej koszty będą bezpośrednio powiązane z uzyskiwanym dochodem i są niezbędne, aby ten dochód generować zgodnie z definicją kosztu z art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych mam prawo zaliczyć je w poczet kosztów uzyskania przychodów, aby tym samym zmniejszyć podstawę opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanych przepisów spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki muszą być, zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z tej działalności i nie mogą być wymienione w katalogu wydatków nie uznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wydatki związane z zakupem towarów handlowych są bezsprzecznie związane z uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej, jednocześnie nie znajdują się w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych. O ile, zatem, ich zakup jest prawidłowo udokumentowany, stanowią, co do zasady, koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwanej dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Szczegółowe warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

Stosownie do treści § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, dowodami księgowymi są:

- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, iż za dowody księgowe uważa się również:

Ponadto, zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające przy zakupie: nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku) ograniczając jednak tę możliwość do enumeratywnie wskazanych wydatków.

W myśl, bowiem § 14 ust. 2 ww. rozporządzenia dowodami wewnętrznymi można udokumentować jedynie:

8a. opłatę skarbową uiszczaną znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.;

wydatki związane z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

Powyższe przepisy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księdze przychodów i rozchodów. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do księgi przychodów i rozchodów, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem. Dopiero na podstawie dokumentów potwierdzających faktyczne wykonanie usługi serwisowej, Wnioskodawca ma prawo zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na powyższe, w oparciu o przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy wydatki na usług serwisowe udokumentowane fakturą VAT wystawioną na użyczony pojazd na dane jego właściciela tj. na użyczającego - Wnioskodawca nie może zaliczyć w poczet kosztów uzyskania przychodów z uwagi na fakt, iż nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu operacji gospodarczej. Wskazać należy, iż wystawiona faktura VAT nie będzie stanowiła dokumentu, z którego wynika, iż to Wnioskodawca poniesie ww. wydatek.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.