IPPB1/415-1205/08-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2008 r. (data wpływu 23 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokumentowania transakcji zakupu towarów - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w dokumentowania transakcji zakupu towarów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowanej na zasadach ogólnych, wykonuje Pani czynności polegające na dostawie towarów używanych (np. meble, przedmioty dekoracyjne i codziennego użytku), których podstawą opodatkowania jest marża. Zakup towarów handlowych od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej ewidencjonuje Pani w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, na podstawie umowy kupna-sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zakup od ludności mebli, przedmiotów dekoracyjnych i codziennego użytku może być udokumentowany dowodem wewnętrznym i na jego podstawie zaewidencjonowany w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zakup od ludności używanych mebli, wyrobów dekoracyjnych i codziennego użytku może być udokumentowany dowodem wewnętrznym. Z załącznika nr 1 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628) wynika, że jedną z kategorii odpadów (Q 14) są substancje lub przedmioty, dla których posiadacz nie znajduje już dalszego zastosowania. W sytuacji, gdy właściciel pozbywa się lub zamierza się pozbyć substancji lub przedmiotów, które są dla niego odpadem, ale może je wykorzystać jako surowce wtórne, zakup takich przedmiotów należy traktować jako zakup od ludności odpadów poużytkowych. Nabyte w ten sposób odpady w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, poddane zostaną renowacji, naprawie, procesom mającym na celu przywrócenie ich cech użytkowych lub wykorzystane jako materiał do renowacji innych mebli. W ten sposób surowiec wtórny, w postaci "zużytych fizycznie i moralnie wyrobów finalnych", który nie może być racjonalnie wykorzystany przez poprzedniego posiadacza stanie się przedmiotem dalszej odsprzedaży (jako wyrób o określonych walorach estetycznych i użytkowych), czyli zostanie celowo wykorzystany przez innego użytkownika.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Przepis art. 24a ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy. Natomiast z art. 24a ust. 7 tej ustawy zawiera delegację dla Ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia - w drodze rozporządzenia, sposobu prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, szczegółowych warunków, jakim powinna odpowiadać ta księga, aby stanowiła dowód pozwalający na określenie zobowiązań podatkowych, oraz szczegółowy zakres obowiązków związanych z jej prowadzeniem, a także terminy zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o prowadzeniu księgi.

Podstawą zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być wyłącznie dowody księgowe spełniające warunki określone w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

Zgodnie z postanowieniami § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, dowodami księgowymi są:

Przepis § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia daje również możliwość sporządzania dowodów wewnętrznych zaopatrzonych w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określających przy zakupie nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość. w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Dowody wewnętrzne należą do dowodów własnych wystawionych przez podatnika w celu zaewidencjonowania operacji gospodarczej nieudokumentowanej innym dowodem.

Dowody wewnętrzne mogą dotyczyć wyłącznie zdarzeń gospodarczych wymienionych w § 14 ust. 2 cytowanego rozporządzenia, a więc:

8a) opłaty skarbowej uiszczanej znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.;

Cytowane powyżej przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zawierają zamknięty katalog dokumentów stanowiących podstawę do ujęcia wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Ze złożonego wniosku wynika iż, prowadzi Pani działalność gospodarczą polegającą na skupie a następnie renowacji, naprawie i odsprzedaży używanych mebli, wyrobów dekoracyjnych i codziennego użytku. Zgodnie z definicją słownikową odpad to, resztka surowca odpadająca przy produkowaniu czegoś lub pozostająca po wykorzystaniu czegoś. Surowce wtórne natomiast, to odpady produkcyjne lub zużyte materiały, które po przetworzeniu mogą być użyte do produkcji czegoś.

Z kolei, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Nr 39, poz. 251 z późn. zm.) odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest zobowiązany.

Z przytoczonych powyżej definicji odpadu i surowca wtórnego wynika, iż używane meble, wyroby dekoracyjne i codziennego użytku nie spełniają kryterium odpadu poużytkowego, nie można ich zaliczyć do żadnej z szesnastu kategorii odpadów wymienionych w załączniku nr 1 ww. ustawy o odpadach, ani uznać za surowce wtórne. Wobec powyższego nie zachodzą określone w § 14 ww. rozporządzenia okoliczności do zastosowania udokumentowania ich zakupu dowodami wewnętrznymi.

W tym miejscu należy wskazać, iż w myśl § 13 pkt 5 ww. rozporządzenia za dowód księgowy uważa się również inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

Zatem podstawą zaksięgowania poniesionych wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów będzie np. umowa kupna - sprzedaży, jeśli spełniać będzie określone przepisami wymogi.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.