IPPB1/415-1187/08-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2008 r. (data wpływu 17 października 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 grudnia 2008 r. (data nadania 22 grudnia 2008 r., data wpływu 29 grudnia 2008 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-1187/08-2/AG z dnia 15 grudnia 2008 r. (data nadania 15 grudnia 2008 r., data doręczenia 18 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce za lata 2003-2007 - jest prawidłowe.

W dniu 17 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce za lata 2003-2007.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 2000 wnioskodawca wyjechał z Polski z zamiarem osiedlenia się na stałe za granicą. Spowodowane to było brakiem perspektyw zatrudnienia oraz niepowodzeniem we własnej działalności gospodarczej. Od tamtego czasu przebywa na stałe w Anglii. W lipcu 2004 r. wyjechała do Anglii córka wnioskodawcy, a w 2006 r. żona (z którą jest w nieformalnej separacji i zamieszkuje w Anglii oddzielnie). Wnioskodawca ułożył sobie życie i żyje w związku nieformalnym. W momencie wyjazdu córka była pełnoletnia. Od chwili wyjazdu był zatrudniony na stałe, ale od 2002 r. prowadzi własną działalność gospodarczą. Od 2 lat przebywa na zasiłku ponieważ choruje. Do Polski przyjeżdża tylko w ramach urlopu wypoczynkowego, zazwyczaj na kilkanaście dni w roku Zamierza na stałe pozostać w Anglii, gdyż tam ma zamiar wypracować sobie emeryturę.

W Polsce wnioskodawca posiada mieszkanie własnościowe (stanowiące jego odrębną własność-jest niezamieszkałe) i wspólnie z żoną gospodarstwo rolne (same grunty) o pow. 3, 5 ha. Ziemią zajmuje się żona i podatnik nie jest tym zainteresowany i nie ma żadnej wiedzy co się z nią dzieje. Do 2005 r. posiadał wspólnie z żoną ponadto mieszkanie własnościowe wspólne, ale w 2005 r. przekazali je córce. W Polsce nie osiąga żadnych dochodów, Posiada tu tylko stałe miejsce zameldowania. Całe jego życie, zarówno zawodowe jak i prywatne związane jest już wyłącznie z Anglią. Tam posiada ośrodek interesów życiowych i tam czyni starania o uzyskanie karty stałego pobytu a nawet o ile będzie to możliwe o uzyskanie obywatelstwa.

Z uwagi na braki formalne pismem z dnia 15 grudnia 2008 r. Nr IPPB1/415-1187/08-2/AG wezwano o uzupełnienie wniosku o podpis pełnomocnika oraz określenie okresu jakiego dotyczy ustalenie obowiązku podatkowego w Polsce. W wyznaczonym terminie wniosek został uzupełniony.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym wnioskodawca podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych od dochodów uzyskanych w Anglii (dotyczy lat 2003-2007).

We własnym stanowisku wnioskodawca wskazuje, iż od wyjazdu z Polski przepisy ulegały zmianie. Do 31 grudnia 2006 r. wg przepisu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Od 1 stycznia 2007 r. osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Od 1 stycznia 2007 r. dodano też ust. 1a w brzmieniu: za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Miejsce zamieszkania nie zostało zdefiniowane na gruncie przepisów omawianej ustawy ani na gruncie innych przepisów podatkowych. Skoro więc miejsce zamieszkania nie zostało określone w sposób szczególny dla celów podatkowych, należy stosować w tym zakresie art. 25-28 kodeksu cywilnego (por. wyrok NSA z dnia 7 marca 1987 r. III SA 393/87). Zgodnie z art. 25 k.c. miejsce zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. W świetle tego przepisu o miejscu zamieszkania decydują dwa czynniki: zewnętrzny, czyli faktyczne przebywanie (korpus) oraz wewnętrzny w postaci zamiaru stałego pobytu (animus manendi). Przepis ten nie daje podstaw dla stosowania wobec podatników pojęć z ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych (ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993). Akt ten definiuje bowiem pojęcie pobytu stałego (jako zamieszkania w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania), a nie miejsce zamieszkania. W komentarzach do kodeksu cywilnego słusznie podkreśla się, iż samo zameldowanie, będące kategorią prawa administracyjnego, nie przesądza o miejscu zamieszkania.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20) określenie "osoby miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie" oznacza - z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu - każdą osobę. która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

W myśl art. 4 ust. 2 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

Definicja miejsca zamieszkania odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobiste z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przedstawionym wyżej stanie faktycznym wnioskodawca uważa, iż nie podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca nadmienia, iż od 2008 r. posiada brytyjski certyfikat rezydencji podatkowej. Certyfikat ten podaje numer referencyjny wnioskodawcy nadany mu w 2002 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a ww. ustawy stanowi, iż wymieniony wyżej przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20), określenie "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie" oznacza - z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu - każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu, albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

W myśl art. 4 ust. 2 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r., jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

Definicja miejsca zamieszkania odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobiste z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2006 r. pojęcie miejsca zamieszkania nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.- Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Rozpatrując obowiązek podatkowy po 2006 r. należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 1 stycznia 2007 r.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsce zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż od momentu wyjazdu z Polski wnioskodawca nie posiada miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania na terytorium Wielkiej Brytanii, w tym państwie mieszka z zamiarem stałego pobytu i wypracowania świadczeń emerytalnych. Tam też został przeniesiony jego ośrodek interesów osobistych i gospodarczych.

Z wizytą do Polski wnioskodawca przyjeżdża tylko w ramach urlopu wypoczynkowego, zazwyczaj na kilkanaście dni w roku. Wnioskodawca posiada także certyfikat rezydencji podatkowej wystawiony przez angielskie władze podatkowe.

W związku z powyższym należy uznać, iż w latach 2003-2007 wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. A zatem na wnioskodawcy nie ciąży obowiązek rozliczania się w Polsce z dochodów osiągniętych w Anglii w latach 2003-2007.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.