IPPB1/415-115/09-2/MT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2009 r. (data wpływu 23 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą między innymi na zakupie, sprzedaży i gospodarowaniu nieruchomościami na własny rachunek. W marcu 2005 r. Wnioskodawca nabył nieruchomość zabudowaną kamienicą mieszkalną. Od transakcji zakupu został naliczony i zapłacony podatek p.c.c. w wysokości 104 722,90 zł, wyliczony jako 2% procent od ceny zakupu, który zwiększył wartość początkową nabytego środka trwałego.

W 2005 r. kamienica została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i amortyzowana od wartości początkowej, do której zaliczono podatek p.c.c.

W listopadzie 2006 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał decyzję w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilno prawnych od zakupionej nieruchomości. Naczelnik powołał biegłego rzeczoznawcę, który ustalił cenę zakupu wyższą niż ta, która została zapłacona przez Wnioskodawcę, czego skutkiem było wezwanie Wnioskodawcy do dopłaty kwoty 77347 zł jako różnicy pomiędzy 2% od ustalonej przez biegłego ceny rynkowej (9106000 zł), a podatkiem zapłaconym w oparciu o cenę określoną w akcie notarialnym. Dopłata podatku p.c.c. w wyliczonej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego kwocie została zapłacona wraz z należnymi odsetkami.

Z powodu długo trwających procedur informację o zapłaceniu tego podatku Wnioskodawca przekazał do biura rachunkowego prowadzącego jego księgi handlowe dopiero w 2008 r..

Pod datą 31 marca 2008 r. zwiększono wartość początkową środka trwałego i począwszy od 1 września 2003 r. odpis amortyzacyjny jest naliczany od zwiększonej wartości początkowej budynku ponieważ zdaniem Wnioskodawcy dopłata podatku p.c.c., wynikająca z wyceny rzeczoznawcy, powinna zwiększać wartość początkową środka trwałego jako wydatek zwiększający cenę jego nabycia zgodnie z art. 22g ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000 z., poz. 176 z późn. zm.)

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo została zwiększona wartość początkowa środka trwałego o dopłatę p.c.c., która stanowi podstawę ustalania odpisów amortyzacyjnych.

Czy też dopłata p.c.c. powinna zostać zakwalifikowana do kosztów bieżącego okresu, a nie jako zwiększenie wartości początkowej środka trwałego.

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowym jest zaliczenie dopłaty p.c.c. do nakładów związanych z nabyciem środka trwałego poprzez zwiększenie jego wartości początkowej. Wnioskodawca postąpił prawidłowo, zgodnie z regulacją wynikającą z art. 22g ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu. Ponadto wydatek musi być prawidłowo udokumentowany, w sposób nie budzący wątpliwości.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne - odpisy z tytułu zużycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych - dokonane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Natomiast stosownie do treści art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przedmiotowa nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych w 2005 r., a zapłacony przed wprowadzeniem do ewidencji podatek p.c.c. zwiększył wartość początkową środków trwałych. W związku z powołaniem przez Naczelnika Urzędu Skarbowego biegłego rzeczoznawcy w celu ustalenia wartości zakupionej nieruchomości, wezwano Wnioskodawcę do dopłaty różnicy między 2% od ustalonej przez biegłego ceny rynkowej, a podatkiem zapłaconym w oparciu o cenę określoną w akcie notarialnym.

Istotny jest zatem moment poniesienia przez Wnioskodawcę wydatku związanego z dopłatą p.c.c. aby prawidłowo rozliczyć koszty. W związku z tym, że różnica pomiędzy podatkiem od czynności cywilnoprawnych wyliczona przez urząd skarbowy, a podatkiem wyliczonym przez notariusza była poniesiona po wprowadzeniu nieruchomości do ewidencji środków trwałych, różnica ta nie zwiększa ceny nabycia przedmiotowej nieruchomości. W takiej sytuacji wydatek ten stanowi koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia.

Reasumując wydatek poniesiony na dopłatę do p.c.c. po dniu wprowadzenia nieruchomości do ewidencji środków trwałych należy zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Krańcowo należy dodać, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji, gdyż tutejszy organ w toku wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania w przepisach prawa, umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.