IPPB1/415-115/08-4/IF

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 6 maja 2008 r. (data wpływu 9 maja 2008 r.) do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 29 kwietnia 2008 r. Nr IPPB1/415-115/08-2/IF, złożone na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wyjaśnia, co następuje.

Wnioskiem z dnia 15 stycznia 2008 r. (data wpływu 30 styczeń 2008 r.) Wnioskodawca zwrócił się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego przedstawiając następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą od marca 2002 r. działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. Jest to małe przedsiębiorstwo zatrudniające 4 pracowników. W zakres tej działalności zgodnie z wpisem do ewidencji działalności gospodarczej oraz stanem faktycznym wchodzi sprzedaż hurtowa pojazdów samochodowych, konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, sprzedaż artykułów nieżywnościowych: tj. przede wszystkim handel węglem, koksem i miałem, oraz towarowy transport drogowy pojazdami uniwersalnymi i specjalizowanymi. Wartość ze sprzedaży towarów i usług w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności nie przekroczyła 800.000 euro w roku ubiegłym. Tak więc zgodnie z art. 5a pkt 20 ustawy o p.d.o.f. jest małym podatnikiem.

Udział przychodów z tytułu wykonywanych usług transportu w 2007 r. w całości przychodów wyniósł niespełna 30%. W styczniu tego roku kształtował się w wysokości 20%. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest handel, w tym handel opałem. Wnioskodawca własnym transportem przywozi opał z kopalni na plac, a także (jeśli klient ma takie życzenie) zawozi na miejsce wskazane przez kupującego. Koszt przewozu jest wliczany w cenę węgla.

Wnioskodawca ma zamiar w tym roku kupić dla ww. potrzeb ciągnik siodłowy oraz naczepę o wartości 150.000 zł netto.

Wnioskodawca oświadcza, że spełnia warunki zawarte w rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis oraz podkreśla, iż nie korzystał przez okres 3 ostatnich lat budżetowych z żadnej pomocy publicznej oraz nie jest w trudnej sytuacji materialnej. Środki trwałe będzie wykorzystywał do przywozu towarów handlowych.

W związku z przedstawionym zdarzeniem przyszłym zadano następujące pytanie: Czy jako mały przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w różnorodnym zakresie, może skorzystać z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, którego zasady określa art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,po. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. ma prawo do skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

Organ wydający interpretację uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe, przyjmując, iż prowadzenie działalności zarobkowej w zakresie drogowego transportu towarowego wyklucza możliwość skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

Podatnik w zakresie wydanej interpretacji z dnia 29 kwietnia 2008 r. wezwał organ w dniu 6 maja 2008 r. (data wpływu 9 maja 2008 r.) do usunięcia naruszenia prawa.

Treść zarzutów zawartych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa.

W przedmiotowym wezwaniu Wnioskodawca podnosi, iż ww. indywidualna interpretacja dotyczyła możliwości skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego środka trwałego należącego do grupy 7 KŚT - ciągnik siodłowy wraz z naczepą o wartości 150 000 zł netto. Ww. środek trwały miał być używany do działalności gospodarczej w której zakres wchodzą - choć w nieznacznej ilości - także usługi drogowego transportu towarowego, w celu osiągnięcia przychodu. Strona jest małym podatnikiem, gdyż wartość przychodu z uzyskanej w ubiegłym roku podatkowym sprzedaży nie przekroczyła 800 000 euro w przeliczeniu według kursu średniego NBP na pierwszy dzień roboczy października z poprzedniego roku podatkowego.

Strona wskazuje, iż zgodnie z art. 22 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 22a - 22o z zastrzeżeniem art. 23.

Z treści 22k ust. 7 tejże ustawy wynika, że podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 KŚT, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym Strona twierdzi, że spełnia warunki określone w art. 22 ust. 1 i art. 22a ust. 1, jak też warunki do skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego określonego w art. 22k ust. 7. Jednocześnie z treści art. 22k ust. 10 wynika, że pomoc o której mowa w ust. 7 stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Strona nie zgadza się ze stanowiskiem organu dotyczącym braku możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, zaznaczając, iż zgodnie z wykładnią zwartą w Słowniku Języka Polskiego Wydawnictwa PWN "nabyć", to otrzymać coś na własność płacąc za to. Natomiast "amortyzacja", to stopniowe zmniejszanie się wartości środków trwałych wskutek ich zużycia się.

Z treści art. 1 lit. g) rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 wynika jedynie, że Strona nie ma prawa do pomocy na nabycie, czyli otrzymanie czegoś na własność. Zatem Wnioskodawca twierdzi, że samo świadczenie usług drogowego transportu towarowego nie wyklucza możliwości skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

Pomoc de minimis nie jest w żadnym razie pomocą na nabycie. Jest to pomoc w formie przyspieszonej amortyzacji, odpowiadająca korzyściom jaką uzyska Strona z tytułu odpisu amortyzacyjnego stanowiącego koszt podatkowy, w porównaniu z wartością tego odpisu dokonywaną na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym Strona wzywa Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa poprzez skorygowanie wydanej interpretacji, tj. uznanie, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

W wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, stwierdzono, że istnieją podstawy do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego i uznanie stanowiska Podatnika zawartego we wniosku o interpretację za prawidłowe.

Odpowiedź na zarzuty:

Zgodnie z art. 22k ust. 7-11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) zwanej dalej "u.p.d.o.f.", podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, oraz mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, od wartości początkowej środków trwałych z grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 EURO łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. w stosunku do samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 u.p.d.o.f.).

Przepisy nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym ciągników siodłowych i naczep, przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego.

Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 u.p.d.o.f. stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 u.p.d.o.f.). Powyższe oznacza, iż metoda jednorazowych odpisów amortyzacyjnych nie ma zastosowania w przypadku gdy w świetle przepisów dotyczących pomocy publicznej, nie jest dopuszczalne udzielenie podatnikowi pomocy de minimis.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Jednakże przepisów tych nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

Zauważyć jednak należy, iż odpisy amortyzacyjne stanowią pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwałych składników majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i są elementem kosztów uzyskania przychodów. Wysokość kwoty odpisu za dany okres podatkowy oraz okres amortyzacji wynikają z przyjętej przez podatnika metody amortyzacji.

Zastosowanie metody jednorazowych odpisów amortyzacyjnych powoduje szybsze niż według innych metod zaliczenie do kosztów podatkowych wartości środków trwałych.

Możliwość wyboru tej metody nie została uwarunkowana formą nabycia środka trwałego. Nie ma przeszkód do jej stosowania, gdy nabycie nastąpiło w sposób inny niż w drodze kupna (aport wniesiony do spółki, nabycie w drodze spadku i darowizny lub inny nieodpłatny sposób - z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 45a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a także do ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją (art. 22h ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy). Oznacza to, iż możliwości dokonywania jednorazowo odpisu amortyzacyjnego nie można utożsamiać z pomocą na nabycie amortyzowanego środka trwałego.

W świetle powyższego, ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie drogowego transportu towarowego mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od zakupionych dla potrzeb tej działalności pojazdów transportu towarowego, w tym ciągników siodłowych i naczep.

W związku z powyższym stwierdzono, że istnieją podstawy do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego i uznania stanowiska Podatnika za prawidłowe.

Na zmienioną niniejszym aktem pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie z dnia 29 kwietnia 2008 r. znak IPPB1/415-115/08-2/IF, stronie przysługuje prawo wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenie niniejszej odpowiedzi (art. 53 § 2 ww. ustawy) za pośrednictwem organu, który wydał interpretację (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.