IPPB1/415-1145/10-3/KS - Możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości mieszkalnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2010 r. (data wpływu 28 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości mieszkalnej - jest prawidłowe.

W dniu 28 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości mieszkalnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, którą zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej. W związku z tym obecnie rozważa zaciągnięcie kredytu bankowego. Środki pieniężne uzyskane w ramach kredytu bankowego zostaną przeznaczone w całości na sfinansowanie działalności, którą zamierza prowadzić.

Wnioskodawca w celu obniżenia kosztów finansowych związanych z kredytem bankowym (przede wszystkim wysokości prowizji wstępnej oraz marży), rozważa ustanowienie zabezpieczenia na posiadanej nieruchomości mieszkalnej, która dotychczas nie była wykorzystywana dla celów prowadzonej działalności gospodarczej (tj. nie została nigdy formalnie wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, gdyż Wnioskodawca nie prowadził nigdy w tej nieruchomości działalności gospodarczej). Koszty ponoszone dotychczas przez Wnioskodawcę, związane z utrzymaniem przedmiotowej nieruchomości, w postaci m.in. czynszu, podatku od nieruchomości czy opłat za wieczyste użytkowanie gruntów nigdy nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy.

Pismem z dnia 17 marca 2011 r. (data wpływu 17 marca 2011 r.) Wnioskodawca poinformował, iż przedmiotowy wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego. Ponadto Wnioskodawca doprecyzował, iż nieruchomości, o której mowa we wniosku nie została dotychczas wprowadzona do ewidencji środków trwałych, zaś umowa kredytowa z bankiem nie została jeszcze podpisana.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze. Odpowiedź na pytanie drugi zostanie udzielona w odrębnej interpretacji indywidualnej.

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego należy uznać, iż wykorzystanie nieruchomości mieszkalnej jako przedmiotu zabezpieczenia dla kredytu zaciągniętego na cele działalności gospodarczej jest wystarczające dla zaliczenia odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jej wartości do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe wynika bezpośrednio z regulacji ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.; dalej: ustawa p.d.o.f.). Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 1 ustawy p.d.o.f. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z przywołanego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 1 wyklucza z zakresu kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych są jednak kosztem uzyskania przychodów m.in. w momencie odpłatnego zbycia tych rzeczy i praw. Do tego momentu, w myśl art. 22 ust. 8 ustawy p.d.o.f., wartość środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest uwzględniana w kosztach podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie

z regulacjami zawartymi w art. 22a - 22o ustawy p.d.o.f.

Stosownie do art. 22a ust. 1 amortyzacji podlegają m.in. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, zwane środkami trwałymi.

Z brzmienia powyższej regulacji wynika, iż dla zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów podatkowych podatnik jest zobligowany do wykazania związku pomiędzy wykorzystaniem określonego środka trwałego z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy rozważając przedmiotowe zdarzenie przyszłe w kontekście regulacji art. 22a ust. 1 ustawy p.d.o.f., określającej katalog kryteriów, jakie spełniać powinien środek trwały aby możliwa była jego amortyzacja dla potrzeb podatkowych należy zauważyć, iż:

* nieruchomość mieszkalna stanowi wyłączną własność podatnika (kryterium własnościowe) tj. została nabyta/wybudowa przez podatnika,

* nieruchomość mieszkalna podatnika jest obecnie wolna od obciążeń co umożliwia ustanowienie zabezpieczenia hipotecznego na rzecz kredytodawcy (kryterium zdatności do użytku),

* nieruchomość mieszkalna będzie stanowiła zabezpieczenie kredytu, który zostanie udzielony Wnioskodawcy przez bank na okres przekraczający 1 rok (kryterium czasowe),

* całość uzyskanego finansowania zostanie przeznaczona na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (kryterium celowe).

W konsekwencji zdaniem Wnioskodawcy należy stwierdzić, iż wszelkie kryteria wskazane przez ustawodawcę w art. 22a ust. 1 ustawy p.d.o.f. w przedmiotowym przypadku są spełnione. Zatem brak jest podstaw formalnych i prawnych przemawiających za ograniczeniem prawa Wnioskodawcy do uznania w ciężar kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości nieruchomości mieszkalnej stanowiącej środek trwały w działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska wyrażonego na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zastrzec jedynie należy, iż w przedmiotowej sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.).

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcę w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.