IPPB1/415-1140/11-2/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2011 r. (data wpływu 27 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* ustalenia wartości początkowej zakupionego środka trwałego - jest nieprawidłowe,

* możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej zakupionego środka trwałego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych samochód osobowy, który wykorzystuje wyłącznie w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Samochód był w leasingu operacyjnym wziętym na działalność gospodarczą prowadzoną przez męża Wnioskodawczyni. Na koniec leasingu samochód został wykupiony przez męża Wnioskodawczyni lecz nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Mąż Wnioskodawczyni zawiesił działalność. Wnioskodawczyni i Jej mąż posiadają wspólność majątkową.

Wprowadzając samochód do swojej działalności Wnioskodawczyni ustaliła wartość początkową samochodu wg. cen rynkowych, wprowadziła go do ewidencji środków trwałych i amortyzuje od ustalonej wartości rynkowej. Wnioskodawczyni wprowadziła samochód po raz pierwszy do ewidencji i po raz pierwszy jest amortyzowany. Wnioskodawczyni ustaliła amortyzację w wysokości 40% rocznie. Wnioskodawczyni wprowadziła samochód do ewidencji w tym samym miesiącu co mąż wykupił samochód.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość początkowa samochodu, ustalona wg. cen rynkowych, jest w przypadku Wnioskodawczyni właściwa i czy stawka zastosowana w wysokości 40% jest prawidłowa.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przyjęta wartość początkowa samochodu jest prawidłowa, bo gdyby Wnioskodawczyni chciała go sprzedać to również musiałaby go sprzedać po cenach rynkowych (wg. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i na taką wartość wystawiłaby fakturę. Wnioskodawczyni ustaliła stawkę w wysokości 40% gdyż samochód był wykorzystywany co najmniej 6 miesięcy przez poprzedniego właściciela.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się:

* w części ustalenia wartości początkowej zakupionego środka trwałego za nieprawidłowe,

* w części możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 powołanej ustawy są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Na podstawie przedstawionych we wniosku informacji należy stwierdzić, że wartością początkową samochodu osobowego będzie zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, cena jego nabycia.

Za cenę nabycia, zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy uważa kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Jako wyjątek od powyższej zasady ustawodawca wprowadził w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, możliwość ustalenia wartości początkowej nabywanych środków trwałych w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Metoda ta zastosowanie może być jednak wyłącznie w sytuacji gdy ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, a nabycie przez podatnika następuje przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n.

Ze złożonego wniosku wynika, że nabycie środka trwałego nastąpiło w drodze kupna, więc zasady ustalania wartości początkowej w oparciu o art. 22g ust. 8 w przedmiotowej sprawie nie znajdą zastosowania.Wykup przedmiotu leasingu po zakończeniu podstawowego okresu trwania umowy, staje się odrębnym od umowy leasingu zdarzeniem prawnym, tj. umową sprzedaży.

O powyższym świadczy przede wszystkim fakt, iż korzystający jest jedynie uprawniony do zakupu przedmiotu leasingu, a nie jest zobowiązany do dokonania tej czynności. Realizacja tego uprawnienia wymaga wyrażenia chęci jego odkupienia od korzystającego. W związku z powyższym wykup przedmiotowego samochodu po zakończeniu umowy leasingu jest nabyciem w drodze kupna, a wartość wykupu - ceną jego nabycia w myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast treść art. 22g ust. 11 ww. ustawy stanowi, że w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W związku z powyższym należy przyjąć, że Wnioskodawczyni postąpi nieprawidłowo wprowadzając samochód nabyty od leasingodawcy do ewidencji środków trwałych według ustalonej wartości rynkowej samochodu, gdyż wykup przedmiotowego samochodu po zakończeniu umowy leasingu jest nabyciem w drodze kupna i wartość początkowa tego składnika majątku powinna być ustalona w kwocie odpowiadającej wartości wykupu.

A zatem w tym zakresie stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Przepisy art. 22f ww. ustawy stanowią, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h -22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie stosownie do przepisów art. 22i ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stanowią, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Środki trwałe (środki transportu) zgodnie z art. 22j ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy.

Używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że nie istnieje możliwość zastosowania indywidualnych stawek w stosunku do nowych środków trwałych, które podatnik nabył, lecz nie wprowadził do ewidencji i nie amortyzował przed upływem 6 miesięcy.

Ciężar udowodnienia, że środki trwałe były przez określony przepisami okres używane, spoczywa na podatniku. Odpowiednim dowodem mogą być np. dokumenty potwierdzające fakt nabycia przez poprzedniego właściciela lub oświadczenie poprzedniego właściciela, kopie ewidencji poprzedniego właściciela itp.

Ustawa nie wprowadza natomiast warunku, aby używane środki trwałe nie były wykorzystywane przed ich nabyciem przez podatnika, który obecnie chce zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne. Tak więc w sytuacji gdy podatnik wykorzystywał dany środek trwały na podstawie umowy leasingu "operacyjnego", a następnie po okresie wystarczającym do zakwalifikowania tego środka jako używanego zakupił ten środek trwały - ma prawo zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

Umowa leasingu musi trwać minimum 40% normatywnego okresu amortyzacji środka trwałego. Tym samym umowa leasingu samochodu osobowego trwa minimum 24 miesiące.Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wykorzystuje samochód osobowy. Samochód ten był w leasingu operacyjnym wziętym na działalność gospodarczą męża Wnioskodawczyni. Na koniec leasingu samochód został przez niego wykupiony. W miesiącu wykupu przedmiotowy samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych w działalności prowadzonej przez Wnioskodawczynię.

Skoro przedmiotowy samochód był wykorzystywany przed jego nabyciem przez okres powyżej 6 miesięcy to Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną

Reasumując, mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, iż:

* wartość początkową samochodu osobowego należy ustalić wg ceny nabycia,

* samochód ten spełnia definicję używanego środka trwałego, zatem zastosowanie wobec niego indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 40% będzie możliwe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie fatycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.